Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και η δικαίωση του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Επτά χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα από το δημο­ψή­φι­σμα του 2015. Έξι χρό­νια από τότε που η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έστη­σε στις πλά­τες του λαού μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες πολι­τι­κές απά­τες των τελευ­ταί­ων δεκαετιών.

Σήμε­ρα, επτά χρό­νια μετά την περί­ο­δο εκεί­νη που η Ελλά­δα είχε χωρι­στεί στα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» μπο­ρεί και πρέ­πει να βγουν χρή­σι­μα συμπε­ρά­σμα­τα. Ο ίδιος λαός, οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, οφεί­λουν να ανα­ρω­τη­θούν: Ποιος τους είπε ψέμα­τα και ποιός ήταν ειλι­κρι­νής απέ­να­ντί τους; Ποιοι προ­σπά­θη­σαν να τους εξα­πα­τή­σουν; Ποιόν δικαί­ω­σαν οι εξε­λί­ξεις; Τι πολι­τι­κά διδάγ­μα­τα βγαί­νουν από την περί­ο­δο εκείνη;

Η περί­ο­δος του δημο­ψη­φί­σμα­τος του 2015 υπήρ­ξε το απο­κο­ρύ­φω­μα της τυχο­διω­κτι­κής πολι­τι­κής της κυβέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρω­θυ­πουρ­γό Αλ. Τσί­πρα και τους υπουρ­γούς του να δίνουν πραγ­μα­τι­κό ρεσι­τάλ δημα­γω­γί­ας και πολι­τι­κής εξα­πά­τη­σης. Πλειο­δο­τώ­ντας σε υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές κορώ­νες κενές περιε­χο­μέ­νου, καλού­σαν το λαό να συντα­χθεί – τάχα – ενά­ντια στους «εκβια­στές δανει­στές», να «υψώ­σει ανά­στη­μα» ενά­ντια στην «Ευρώ­πη της λιτό­τη­τας», να ξανα­κερ­δί­σει την «εθνι­κή αξιο­πρέ­πεια», ενώ έκλει­ναν σε όλες τις πτώ­σεις την «σκλη­ρή διαπραγμάτευση».

Από την άλλη πλευ­ρά, οι άλλες αστι­κές δυνά­μεις – συνα­σπι­σμέ­νες κάτω από το σύν­θη­μα «Μένου­με Ευρώ­πη» – έσπερ­ναν τον τρό­μο και την υστε­ρία, τονί­ζο­ντας το «χάος» που θα έρχο­νταν εάν η χώρα έβγαι­νε απ’ τον… παρα­δει­σέ­νιο μονό­δρο­μο της Ε.Ε. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτά­μι και μια σει­ρά ΜΜΕ αξιο­ποί­η­σαν την στά­ση της κυβέρ­νη­σης προ­κει­μέ­νου να περά­σουν αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, να συκο­φα­ντή­σουν κάθε προ­ο­πτι­κή ρήξης με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, να σπεί­ρουν στο λαό την άπο­ψη ότι ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης και η συμ­με­το­χή στην Ε.Ε. είναι μονόδρομος.

Ταυ­τό­χρο­να, το δημο­ψή­φι­σμα του 2015 έδω­σε την ευκαι­ρία σε οπορ­του­νι­στι­κά-τυχο­διω­κτι­κά στοι­χεία να βγουν από την πολι­τι­κή τους ανυ­παρ­ξία, τζο­γά­ρο­ντας πάνω στις πλά­τες και την αγω­νία του λαού. Ανα­φε­ρό­μα­στε σε οπορ­του­νι­στι­κά ανα­χώ­μα­τα τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ τα οποία, «τσα­λα­βου­τώ­ντας» ιδε­ο­λο­γι­κά σε «μετα­βα­τι­κά στά­δια» και ανέ­ξο­δες υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές φλυα­ρί­ες, χωρίς να αμφι­σβη­τούν στο ελά­χι­στο τα δεσμά της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, πρω­το­στά­τη­σαν στην ενί­σχυ­ση των αυτα­πα­τών για την ουσία του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Τι έλε­γαν τότε; Ότι το «ΌΧΙ» στο δημο­ψή­φι­σμα «ριζο­σπα­στι­κο­ποιεί συνει­δή­σεις», ότι απο­τε­λεί «το επό­με­νο βήμα», πως σημαί­νει «ρήξη με την ΕΕ και τα μνη­μό­νια», συμ­βάλ­λο­ντας έτσι στην συγκά­λυ­ψη του πραγ­μα­τι­κού χαρα­κτή­ρα του δημο­ψη­φί­σμα­τος ως καλο­στη­μέ­νης απά­της και ψευτοδιλήμματος.

Πλην Λακεδαιμονίων…

Απέ­να­ντι σε όλους αυτούς που εγκλώ­βι­ζαν τους εργα­ζό­με­νους, τη νεο­λαία, συνο­λι­κά το λαό, στο ψευ­το­δί­λημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος, στά­θη­κε από την αρχή το ΚΚΕ. Την στιγ­μή που τα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» είχαν παρα­τα­χθεί σε θέσεις μάχης για τον υπο­τι­θέ­με­νο «υπέρ πάντων αγών», το ΚΚΕ ξεσκέ­πα­ζε την πλά­νη του ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος, καλώ­ντας το λαό να αρνη­θεί να συμπρά­ξει στην φαρ­σο­κω­μω­δία που το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα είχε στή­σει εις βάρος του.

Πλή­θος δημο­σιευ­μά­των και αρθρο­γρα­φί­ας στο «Ριζο­σπά­στη» προει­δο­ποιού­σαν για το κάλ­πι­κο δίλημ­μα που έθε­τε το δημο­ψή­φι­σμα, μιας και λίγες μόλις μέρες πριν τη διε­ξα­γω­γή του η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ είχε κατα­θέ­σει τη δική της πρό­τα­ση για να συνά­ψει νέα δανεια­κή σύμ­βα­ση που συνο­δεύ­ο­νταν από τρί­το και επα­χθέ­στε­ρο μνη­μό­νιο. Μια πρό­τα­ση που, στην πρά­ξη, ήταν ίδια και απα­ράλ­λα­κτη με τη λεγό­με­νη «πρό­τα­ση Γιούν­κερ» που είχε κατα­θέ­σει η τρόικα.

Μια εβδο­μά­δα πριν τη διε­ξα­γω­γή του δημο­ψη­φί­σμα­τος, σε Δια­κή­ρυ­ξη της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε:

kke referendum 2015

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιο­ποι­ή­σει το δημο­ψή­φι­σμα ως ευκαι­ρία, για να δυνα­μώ­σει η αμφι­σβή­τη­ση στην ΕΕ, να δυνα­μώ­σει η πάλη για τη μονα­δι­κή ρεα­λι­στι­κή διέ­ξο­δο από τη σημε­ρι­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα, που έχει μόνο ένα περιε­χό­με­νο: ΡΗΞΗ – ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ – ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Με τη δρά­ση και την επι­λο­γή του, να απα­ντή­σει στην κοροϊ­δία του κάλ­πι­κου ερω­τή­μα­τος που θέτει η κυβέρ­νη­ση και να απορ­ρί­ψει τόσο την πρό­τα­ση των ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, όσο και την πρό­τα­ση της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. (…)

Το ΟΧΙ στο δημο­ψή­φι­σμα θα μετα­φρα­στεί από την ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση ως έγκρι­ση της δικής της αντι­λαϊ­κής πρό­τα­σης των 47+8 σελί­δων. Το ΝΑΙ θα μετα­φρα­στεί ως συγκα­τά­θε­ση στα βάρ­βα­ρα μέτρα της τρόι­κας και “παρα­μο­νή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτά­μι. Και οι δύο απα­ντή­σεις οδη­γούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την καπι­τα­λι­στι­κή βαρβαρότητα.

Ο λαός να μην επι­λέ­ξει ανά­με­σα στη Σκύλ­λα και τη Χάρυβδη.

Να σηκώ­σει το ανά­στη­μά του και να εκφρά­σει, με όλα τα μέσα και τους τρό­πους, στο δημο­ψή­φι­σμα την αντί­θε­σή του στην ΕΕ και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της.

Να “ακυ­ρώ­σει” αυτό το δίλημ­μα, ψηφί­ζο­ντας στην κάλ­πη την πρό­τα­ση του ΚΚΕ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

28/6/2015.

Γι’ αυτήν την, κρυ­στάλ­λι­νη και ειλι­κρι­νή απέ­να­ντι στο λαό, θέση του το ΚΚΕ δέχθη­κε τόνους λάσπης και συκο­φα­ντιών, τόσο απ’ το στρα­τό­πε­δο του «ΝΑΙ» όσο κι’ απ τους υπε­ρα­σπι­στές του «ΌΧΙ». Ποιος ξεχνά­ει τα λιβε­λο­γρα­φή­μα­τα σε εφη­με­ρί­δες και ιστο­σε­λί­δες οπορ­του­νι­στι­κών ανα­χω­μά­των και ψευ­δο­ε­πα­να­στα­τι­κών γκρου­πού­σκου­λων (που είχαν βγει στα κερα­μί­δια υπέρ του «ΌΧΙ», παί­ζο­ντας ουσια­στι­κά το παι­χνί­δι της κυβέρ­νη­σης) όπου το ΚΚΕ κατη­γο­ρού­νταν για… «στά­ση υπέρ της ΕΕ» και για «συστη­μι­κή τοποθέτηση».

Άλλοι πάλι, «επα­να­στά­τες» της δεκά­ρας, χωρίς ίχνος τσί­πας πάνω τους αλλά με πλού­σια απο­θέ­μα­τα αντι­κομ­μου­νι­σμού, ωρύ­ο­νταν ότι «το ΚΚΕ είναι εκτός τόπου και χρό­νου», επει­δή δεν είχε δεχθεί να πάρει μέρος στην κοροϊ­δία που είχε σ στη­θεί γύρω από το δημοψήφισμα.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι αμεί­λι­κτη. Οι ίδιες οι εξε­λί­ξεις είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος μάρ­τυ­ρας για το ποιος τελι­κά είχε δίκιο, για το ποιος έλε­γε την αλή­θεια και ποιος κορόι­δευε ανε­ρυ­θρί­α­στα το λαό.

Ποιος δικαιώθηκε;

Επτά χρό­νια πριν, το δίλημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος έκρυ­βε μια θανά­σι­μη για το λαό παγί­δα: τον καλού­σε να εκτο­νώ­σει τη δυσφο­ρία και την αγα­νά­κτη­σή του μέσα από μια δια­δι­κα­σία-απά­τη, όπου τόσο το «ΌΧΙ» όσο και το «ΝΑΙ» έκρυ­βαν, όπως απο­δεί­χθη­κε, το ίδιο αντι­λαϊ­κό πρό­ση­μο. Όποια κι’ αν ήταν η ετυ­μη­γο­ρία του λαού, ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης, αυτός που γεν­νά και ανα­πα­ρά­γει τη φτώ­χεια, την ανερ­γία, τους πολέ­μους, έμε­νε στο απυρόβλητο.

Το τι ακο­λού­θη­σε μετά το δημο­ψή­φι­σμα είναι γνω­στό. Το «ΌΧΙ» που έγι­νε «ΝΑΙ», η εφαρ­μο­γή και υλο­ποί­η­ση του τρί­του αντι­λαϊ­κού μνη­μο­νί­ου, η απά­τη της δήθεν «εξό­δου από τα μνη­μό­νια», η παρά­δο­ση της σκυ­τά­λης από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ που ήρθε να συνε­χί­σει το αντερ­γα­τι­κό-αντι­λαϊ­κό έργο.

Η στά­ση του ΚΚΕ δικαιώ­θη­κε πλή­ρως. Απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να, για άλλη μια φορά, ότι στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, δε δύνα­ται να υπάρ­ξει διέ­ξο­δος προς όφε­λος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Όπως, επί­σης, απο­δεί­χθη­κε, με ιδιαί­τε­ρα επώ­δυ­νο για τους εργα­ζό­με­νους τρό­πο, ότι το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα δεν αλλά­ζει, δεν καλ­λω­πί­ζε­ται, δεν ωραιο­ποιεί­ται με δημο­ψη­φί­σμα­τα και άλλα συνα­φή τεχνά­σμα­τα της αστι­κής δημοκρατίας.

Σήμε­ρα, εν’ όψει και των επερ­χό­με­νων εκλο­γών (όπο­τε κι’ αν αυτές γίνουν), είναι ανα­γκαίο να βγουν συμπε­ρά­σμα­τα για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και των άλλων αστι­κών δυνά­με­ων όπως, για παρά­δειγ­μα, το κόμ­μα του κ. Βαρου­φά­κη που συνέ­βα­λε στην απά­τη του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Είναι πλέ­ον ξεκά­θα­ρο που οδη­γεί­ται ο λαός κάθε φορά που, παρα­πλα­νη­μέ­νος και εγκλω­βι­σμέ­νος, καλεί­ται να βαδί­σει κάτω από τις ξένες σημαί­ες της αστι­κής τάξης.

Μόνο η ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος σε τρο­χιά ρήξης με το σύστη­μα των μονο­πω­λί­ων, την άρχου­σα τάξη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο για το λαό.

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο