Το εμπάργκο…

Εκα­το­ντά­δες εργα­ζό­με­νοι, επαγ­γελ­μα­τί­ες, φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες ξεκί­νη­σαν προ­χθές, αξη­μέ­ρω­τα Κυρια­κής, για τη Θεσ­σα­λία. Με πρω­το­βου­λία των σωμα­τεί­ων και των συλ­λό­γων τους γέμι­σαν τα πούλ­μαν, φόρ­τω­σαν τα εργα­λεία τους, μόλις έφτα­σαν έβα­λαν τα «ρού­χα της δου­λειάς», τις γαλό­τσες και ό,τι άλλο χρεια­ζό­ταν και ρίχτη­καν στη μάχη: Δρό­μο τον δρό­μο, σπί­τι το σπί­τι, βοη­θού­σαν τα λαϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά να ξελα­σπώ­σουν το νοι­κο­κυ­ριό τους. Μαζί τους και αγω­νι­στές για­τροί που βρέ­θη­καν στα κατε­στραμ­μέ­να χωριά για να προ­σφέ­ρουν στοι­χειώ­δεις ιατρι­κές πρά­ξεις. Μιλά­με για μια πρω­τό­γνω­ρη προ­σπά­θεια, που στέ­φθη­κε με επι­τυ­χία χάρη στην αυτα­πάρ­νη­ση και στη συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια εκα­το­ντά­δων ανθρώ­πων του μόχθου. Κι όμως, για όλα τα παρα­πά­νω δεν βρέ­θη­κε ούτε ένα αστι­κό ΜΜΕ να γρά­ψει ή να πει μια κου­βέ­ντα, να απο­τυ­πώ­σει έστω το γεγο­νός ότι μια σει­ρά σωμα­τεία πήραν μια τέτοια σημα­ντι­κή πρωτοβουλία…

… έσπασε

Αν το κου­κού­λω­μα των πραγ­μα­τι­κών ενό­χων για τη μεγά­λη κατα­στρο­φή, ο απο­προ­σα­να­το­λι­σμός από το τι πραγ­μα­τι­κά φταί­ει και ο λαός μετρά­ει τη μία θυσία μετά την άλλη, είναι η «μισή δου­λειά», η άλλη μισή είναι η φίμω­ση τόσο των αντι­δρά­σε­ων και των διεκ­δι­κή­σε­ων όσο και της γνή­σιας αλλη­λεγ­γύ­ης. Αυτό που θέλουν είναι να κυριαρ­χεί είτε η μιζέ­ρια και η παραί­τη­ση είτε η ανα­μο­νή της «απο­κα­τά­στα­σης» από τους ίδιους τους θύτες, που η πολι­τι­κή τους οδη­γεί στο επό­με­νο έγκλη­μα. Ομως ο λαός δεν τους κάνει τη χάρη. Τα χαμό­γε­λα και η συγκί­νη­ση από τις συνα­ντή­σεις της απο­στο­λής με τους πλη­γέ­ντες, η δέσμευ­ση που ακου­γό­ταν «μαζεύ­ου­με τα κομ­μά­τια μας — μένου­με στον τόπο μας — παλεύ­ου­με», δίνει την καλύ­τε­ρη απά­ντη­ση και αφή­νει ήδη παρα­κα­τα­θή­κη για έντα­ση της οργά­νω­σης και της πάλης το επό­με­νο διά­στη­μα. Οσο για το «απα­γο­ρευ­τι­κό» που έπε­σε από τα αφε­ντι­κά των μεγά­λων μιντια­κών συγκρο­τη­μά­των, το «εμπάρ­γκο» έσπα­σαν με τις αντα­πο­κρί­σεις τους οι εκα­το­ντά­δες εργα­ζό­με­νοι και νεο­λαί­οι, που με συγκί­νη­ση και δέος περι­γρά­φουν σε κεί­με­να και εικό­νες τις συγκλο­νι­στι­κές στιγ­μές που έζη­σαν στη Θεσ­σα­λία, δίνο­ντας και παίρ­νο­ντας αλληλεγγύη.