Το καπάκι του υπονόμου

Το καπά­κι του υπο­νό­μου του σάπιου συστή­μα­τος τινά­χτη­κε για μια ακό­μα φορά με αφορ­μή την απο­τρό­παιη δολο­φο­νία της 20χρονης στα Γλυ­κά Νερά, που δικαί­ως έχει συγκλο­νί­σει το λαϊ­κό αίσθη­μα, έχει γεμί­σει οργή και αγανάκτηση.

Κι αν ακό­μα — όπως όλα δεί­χνουν — πολ­λά περισ­σό­τε­ρα είναι στο σκο­τά­δι, η ίδια η «κορυ­φή του παγό­βου­νου» έχει την ίδια σάπια όψη με όσα βρί­σκο­νται κάτω από την επιφάνεια.

Απ’ όλα έχει ο βούρ­κος τους τόσες μέρες τώρα:

«Πλη­ρο­φο­ρί­ες» και «διαρ­ρο­ές» με γερές δόσεις ρατσι­σμού, για τις «αδί­στα­κτες συμ­μο­ρί­ες των κακο­ποιών από την Ανατ. Ευρώ­πη», για «εγκλή­μα­τα που απο­κλεί­ε­ται να έχει κάνει Ελλη­νας», ενώ καταγ­γέλ­λο­νται έως και βασα­νι­στή­ρια για «ομο­λο­γί­ες» σχε­τι­κά με την υπό­θε­ση. Κι από κοντά μια βολι­κή και σαν έτοι­μη από και­ρό συζή­τη­ση για «κάμε­ρες παντού», ακό­μα και «δικαί­ω­μα στην οπλο­χρη­σία» και για «περισ­σό­τε­ρη αστυ­νό­μευ­ση», για την αυστη­ρο­ποί­η­ση των ποι­νών και τις αλλα­γές στον Ποι­νι­κό Κώδικα.

Από εκεί «ένα τσι­γά­ρο δρό­μος» έως τις απο­κρου­στι­κές δηλώ­σεις — «συμ­βου­λές» σε επί­δο­ξους δολο­φό­νους για το πώς να ξεφύ­γουν με μικρό­τε­ρη ποι­νή, του γνω­στού «συν­δι­κα­λι­στή» αστυ­νο­μι­κού — τηλε­μαϊ­ντα­νού, που παρε­μπι­πτό­ντως με κάθε ευκαι­ρία «κου­νά­ει και το δάχτυ­λο» στις λαϊ­κές κινητοποιήσεις.

Γυναί­κες εγκλω­βι­σμέ­νες κατά εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες στα αδιέ­ξο­δα που απλό­χε­ρα τους χαρί­ζει το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, για τη δημιουρ­γία οικο­γέ­νειας, τη δου­λειά και τη ζωή τους. Εξαρ­τη­μέ­νες οικο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά, ευά­λω­τες σε κάθε είδους πιέ­σεις και εκβια­στι­κά διλήμ­μα­τα, για τις σπου­δές, τη δου­λειά και το μέλ­λον τους. Χωρίς κανέ­να ουσια­στι­κό στή­ριγ­μα, πόσο μάλ­λον ολό­πλευ­ρη κρα­τι­κή στή­ρι­ξη για να ξεφύ­γουν από κακο­ποι­η­τι­κές σχέ­σεις, να αντι­στα­θούν, να καταγ­γεί­λουν, να στα­θούν στα πόδια τους για την επό­με­νη μέρα.

Με «στή­ριγ­μα» κομπο­γιαν­νί­τες «life coaches» («προ­πο­νη­τές ζωής») του ανορ­θο­λο­γι­σμού και των «επι­στη­μο­νι­κών» συμ­βου­λών για «τους ανθρώ­πους που είναι κακοί», για­τί η «αρέ­να» που εγγυά­ται το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα το πολύ που μπο­ρεί να δώσει είναι «κοου­τσά­ρι­σμα» κάλ­πι­κης και ατο­μι­κής «ευτυ­χί­ας», αντί για επι­στη­μο­νι­κή στή­ρι­ξη, μέτρα ολο­κλη­ρω­μέ­νης κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης και προ­στα­σί­ας των μητέ­ρων και των νέων ζευγαριών.

Και κατά τ’ άλλα, δήθεν «ομη­ρι­κές μάχες» για το πώς θα ειπω­θεί η δολο­φο­νία, για να κρυ­φτεί η ουσία της ανι­σο­τι­μί­ας των γυναι­κών, το κοι­νω­νι­κό — ταξι­κό υπό­βα­θρό της.

Μια άδεια ζωή στο «γυα­λί», «το πορ­τρέ­το του Ντό­ριαν Γκρέι» στα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύ­ω­σης: Τόσο πιο όμορ­φο απ’ έξω, όσο πιο σάπιο από μέσα. Με διά­φο­ρους να κάνουν ότι «πέφτουν απ’ τα σύν­νε­φα», ανα­κα­λύ­πτο­ντας ότι η βιτρί­να και τα «πρό­τυ­πα» των σάπιων «αξιών» του συστή­μα­τος, των «πετυ­χη­μέ­νων» του ατο­μι­σμού, του αντα­γω­νι­σμού, του «εύκο­λου» κέρ­δους, όλα όσα απο­τε­λούν τα «ιερά και όσια» του σάπιου συστή­μα­τος, που βλέ­πει έως και την ανθρώ­πι­νη ζωή ως ανα­λώ­σι­μη, όλα όσα ανα­πα­ρά­γο­νται μαζι­κά από το σχο­λείο έως τη δου­λειά κι από τα ΜΜΕ τους έως τα «τρα­γού­δια» και τις αναρ­τή­σεις τους, δεν έχουν σχέ­ση με μια ζωή πλού­σια σε πραγ­μα­τι­κές αξί­ες και ιδα­νι­κά. Αυτή που γεν­νιέ­ται μόνο στον συλ­λο­γι­κό αγώ­να για την κοι­νω­νι­κή πρόοδο.

Ολα αυτά ενώ φήμες, «μισό­λο­γα» και «υπο­νο­ού­με­να» οργιά­ζουν ότι το όλο ζήτη­μα έχει περισ­σό­τε­ρο βάθος… Το μόνο σίγου­ρο να είναι πως ό,τι και να απο­κα­λυ­φτεί, λίγοι θα πέσουν από τα σύν­νε­φα. Ετσι κι αλλιώς κάθε φορά που το «καπά­κι» του υπο­νό­μου πετά­γε­ται, οι θεα­τές βλέ­πουν έστω και φευ­γα­λέα την ίδια εικό­να: Στο βούρ­κο του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους φυτρώ­νουν και τα κάθε είδους απο­κρου­στι­κά «λου­λού­δια» του.

Τ.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα