Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Το Κομμουνιστικό Κίνημα στην Ισπανία |1920–1954| Φωτο-Video

Στη Συνά­ντη­ση των Κομ­μά­των της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη στις 16–17 Φλε­βά­ρη 2019, ο Ástor García (Άστορ Γκαρ­θία) ΓΓ της ΚΕ του (ενιαί­ου τότε) Partido Comunista de los Pueblos de España PCPE  (Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος των Λαών της Ισπα­νί­ας ‑ΚΚΛΙ) παρου­σί­α­σε σημα­ντι­κά ιστο­ρι­κά στοι­χεία σχε­τι­κά με τη στρα­τη­γι­κή του ΚΚ

ΣΣ |> Η ΚΕ του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος των Λαών της Ισπα­νί­ας (ΚΚΛΙ) με Γενι­κό Γραμ­μα­τέα τον Άστορ Γκαρ­σία, με από­φα­σή της στις 3/3/19 προ­χώ­ρη­σε στη μετο­νο­μα­σία του κόμ­μα­τος σε Partido Comunista de los Trabajadores de España – PCTE (Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα των Εργα­ζο­μέ­νων της Ισπανίας).
Η κίνη­ση αυτή απο­σκο­πού­σε στο να ξεπε­ρα­στεί το πρό­βλη­μα που προ­έ­κυ­ψε από τον Απρί­λη του 2017, ότι δύο δια­φο­ρε­τι­κά κόμ­μα­τα χρη­σι­μο­ποιούν την ίδια επωνυμία.
«Από σήμε­ρα 3 Μάρ­τη 2019, που συμπλη­ρώ­νο­νται 100 χρό­νια από τη συγκρό­τη­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, το κόμ­μα μετο­νο­μά­ζε­ται σε ΚΚ των Εργα­ζο­μέ­νων της Ισπα­νί­ας, δια­τη­ρώ­ντας τις λει­τουρ­γί­ες και όλα τα όργα­νά του, δια­τη­ρώ­ντας ως οργά­νω­ση νεο­λαί­ας του τις Κολε­κτί­βες Νέων Κομ­μου­νι­στών (CJC), την εφη­με­ρί­δα του “Νuevo Rumbo” (“Νέα Πορεία”), το θεω­ρη­τι­κό του περιο­δι­κό “Nuestra Politica” (“Η Δική μας Πολι­τι­κή”) και τη συμ­με­το­χή στην Πρω­το­βου­λία Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των της Ευρώ­πης και τις Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομμάτων».

viva pctePCTE manifestcion

1. ▪️ Το ΚΚ Ισπα­νί­ας (Partido Comunista de España), γεν­νή­θη­κε μετα­ξύ Απρί­λη του 1920 και Νοέμ­βρη του 1921 και πέρα­σε μια αργή δια­δι­κα­σία μπολ­σε­βι­κο­ποί­η­σης, που ολο­κλη­ρώ­θη­κε μόνο ύστε­ρα από τη σωστή παρέμ­βα­ση της ΚΔ μετα­ξύ του Μάη του 1931 και του Οκτώ­βρη του 1932.
Η αργή μπολ­σε­βι­κο­ποί­η­ση του ΚΚΙ οφει­λό­ταν στην επιρ­ροή που είχε ο αναρ­χο­συν­δι­κα­λι­σμός στο ισπα­νι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα, στις αρι­στε­ρί­στι­κες τάσεις που εμφα­νί­στη­καν στο Σοσια­λι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ισπα­νί­ας (PSOE) και στη Σοσια­λι­στι­κή Νεο­λαία, απ’ όπου προ­έρ­χο­νταν οι ιδρυ­τές του Κόμ­μα­τος, και λόγω ολό­κλη­ρης της περιό­δου κατά την οποία οι Ισπα­νοί κομ­μου­νι­στές έμει­ναν μακριά από τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις και τη ζωή της ΚΔ λόγω των συν­θη­κών κατα­στο­λής και παρα­νο­μί­ας που είχαν επι­βλη­θεί από τη δικτα­το­ρία του Primo de Rivera.

2. ▪️ Τη στιγ­μή που προ­κη­ρύσ­σε­ται η Δημο­κρα­τία, στις 14-Απρ-1931, στους κόλ­πους του ΚΚΙ κυριαρ­χούν θέσεις που, κάτω από έναν αρι­στε­ρί­στι­κο μαν­δύα, κρύ­βουν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια δεξιά παρέκ­κλι­ση μεν­σε­βί­κι­κου τύπου, που αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι η γραμ­μή της δημο­κρα­τι­κής επα­νά­στα­σης αντι­στοι­χεί στην αστι­κή τάξη.
Έτσι, απέ­να­ντι στην ανα­τρο­πή της μοναρ­χί­ας, το ΚΚΙ αντα­πα­ντά με το σύν­θη­μα Κάτω η Αστι­κή Δημο­κρα­τία!, χωρίς να κατα­λα­βαί­νει ότι η μοναρ­χία αντι­προ­σώ­πευε την εξου­σία των μεγά­λων γαιο­κτη­μό­νων και της μεγά­λης αστι­κής τάξης, στην οποία οι γαιο­κτή­μο­νες είχαν την ηγε­μο­νία, ενώ η προ­σω­ρι­νή δημο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση αντι­προ­σώ­πευε την εξου­σία της μεγά­λης αστι­κής τάξης και των γαιο­κτη­μό­νων, όμως κάτω από την καθο­δή­γη­ση της αστι­κής τάξης, που είχε παρα­σύ­ρει πίσω της τους μικρο­α­στούς και σημα­ντι­κά στρώ­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και της αγροτιάς.
Εξαι­τί­ας των προη­γού­με­νων λόγων, το ΚΚΙ με αργό και μη ολο­κλη­ρω­μέ­νο τρό­πο εφάρ­μο­σε τις απο­φά­σεις του 6ου Συνε­δρί­ου της ΚΔ, ιδιαί­τε­ρα σε ό,τι είχε να κάνει με τη δημιουρ­γία σοβιέτ των εργα­τών, αγρο­τών και στρα­τιω­τών και των εργο­στα­σια­κών επι­τρο­πών όπως είχε προ­τεί­νει η Διε­θνής, περιο­ρί­ζο­ντας τη δρά­ση του σε γενι­κή προ­πα­γάν­δα του κομ­μου­νι­σμού, με ασθε­νείς δεσμούς με τις μάζες και ελά­χι­στη συν­δι­κα­λι­στι­κή επιρροή.

3. ▪️ Από το 4ο Συνέ­δριο (Μάρ­της 1932), το ΚΚΙ κατα­φέρ­νει σιγά-σιγά να διορ­θώ­σει αυτές τις αδυναμίες.
Αρχί­ζει μια περί­ο­δος ανά­πτυ­ξης και αύξη­σης της επιρ­ρο­ής του στην εργα­τι­κή τάξη με την εφαρ­μο­γή της πολι­τι­κής του ενιαί­ου μετώ­που από τη βάση, σε συν­θή­κες που υπάρ­χει έντο­νη όξυν­ση της ταξι­κής πάλης.
Στην Ισπα­νία εξε­λίσ­σε­ται μια περί­ο­δος που είναι γνω­στή ως η Μαύ­ρη Διε­τία, στην οποία οι φασι­στι­κές δυνά­μεις προ­σπα­θούν να ανέλ­θουν στην εξου­σία δια­μέ­σου της νόμι­μης οδού, ακο­λου­θώ­ντας το ναζι­στι­κό παράδειγμα.
Η στρα­τη­γι­κή του ΚΚ αλλά­ζει χέρι-χέρι με τις συζη­τή­σεις για την προ­ε­τοι­μα­σία των υλι­κών του 7ου Συνε­δρί­ου της ΚΔ, που έγι­νε το καλο­καί­ρι του 1934. Καθ’ υπό­δει­ξη της ΚΔ, το ΚΚΙ απο­φα­σί­ζει να μπει στις Εργα­τι­κές Συμ­μα­χί­ες που έχει φτιά­ξει το Σοσια­λι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ισπα­νί­ας (PSOE), ως απά­ντη­ση στην πρό­τα­ση του Ενιαί­ου Μετώ­που που υπε­ρα­σπί­ζο­νταν οι κομμουνιστές.
Υπό σοσια­λι­στι­κή καθο­δή­γη­ση, και πριν την αναγ­γε­λία της εισό­δου στην κυβέρ­νη­ση της Ισπα­νι­κής Συνο­μο­σπον­δί­ας Αυτό­νο­μων Δεξιών (CEDA), συγκα­λεί­ται στην Ισπα­νία γενι­κή επα­να­στα­τι­κή απερ­γία που παίρ­νει ένο­πλο χαρα­κτή­ρα σε διά­φο­ρες πόλεις και μετα­τρέ­πε­ται σε εξέ­γερ­ση στην Αστού­ρια, όπου το προ­λε­τα­ριά­το, οργα­νω­μέ­νο στις Εργα­τι­κές Συμ­μα­χί­ες, παίρ­νει την εξου­σία για περί­που δύο βδομάδες.
Το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα του Οκτώ­βρη του 1934 ηττά­ται και ξεκι­νά μια τερά­στια καταστολή.
Το ΚΚ παίρ­νει επά­νω του όλη την ευθύ­νη για την επα­να­στα­τι­κή πάλη και ξεκι­νά­ει να αντι­πα­ρα­τί­θε­ται στην ηγε­μο­νία που μέχρι τότε δια­τη­ρού­σε το Σοσια­λι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ισπα­νί­ας (PSOE).

4. ▪️ Το ΚΚΙ βγά­ζει μονο­με­ρή συμπε­ρά­σμα­τα από το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα του Οκτώ­βρη του 1934. Εκτι­μά ως θετι­κά τα απο­τε­λέ­σμα­τα που είχαν στην Αστού­ρια, θεω­ρώ­ντας ότι είναι απο­κλει­στι­κά απο­τέ­λε­σμα της εργα­τι­κής ενό­τη­τας που δημιουρ­γή­θη­κε στους κόλ­πους των Εργα­τι­κών Συμ­μα­χιών, αλλά δε βγά­ζει συμπε­ρά­σμα­τα σχε­τι­κά με το χαρα­κτή­ρα της ισπα­νι­κής επα­νά­στα­σης. Παρά το γεγο­νός ότι η κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας στην Αστού­ρια έδει­χνε προς την αντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση, συνε­χί­ζει να χαρα­κτη­ρί­ζει την επα­νά­στα­ση στην Ισπα­νία σαν επα­νά­στα­ση αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κή, παρό­λο που τα γεγο­νό­τα δεν το επιβεβαιώνουν.
Η εκτί­μη­ση της εμπει­ρί­ας του Οκτώ­βρη και το παρά­δειγ­μα του Λαϊ­κού Μετώ­που στη Γαλ­λία, όπως επί­σης και οι συζη­τή­σεις στην Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της ΔΚ, δημιουρ­γούν την ανά­γκη να επι­τα­χυν­θεί στην Ισπα­νία η εφαρ­μο­γή αυτού που στη συνέ­χεια θα απο­τε­λέ­σει τη βάση των απο­φά­σε­ων του 7ου Συνε­δρί­ου της Διε­θνούς: Η στρα­τη­γι­κή του Λαϊ­κού Αντι­φα­σι­στι­κού Μετώ­που και του Ενιαί­ου Κόμ­μα­τος του Προ­λε­τα­ριά­του. Έπει­τα από το 7ο Συνέ­δριο της ΚΔ, το ΚΚΙ εφαρ­μό­ζει με έντα­ση τη λαϊ­κο­με­τω­πι­κή στρατηγική.
Τα συν­δι­κά­τα της Ενω­τι­κής Γενι­κής Συνο­μο­σπον­δί­ας Εργα­σί­ας (CGTU) εντάσ­σο­νται στη Γενι­κή Ένω­ση Εργα­ζο­μέ­νων (UGT) το Νοέμ­βρη του 1935. Τον Απρί­λη του 1936 ενώ­νο­νται η Ένω­ση Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών Ισπα­νί­ας (UJCE) και η Εθνι­κή Συνο­μο­σπον­δία Σοσια­λι­στι­κής Νεο­λαί­ας (FNJS), δημιουρ­γώ­ντας την Ενο­ποι­η­μέ­νη Σοσια­λι­στι­κή Νεο­λαία (JSU). Στην Κατα­λο­νία δημιουρ­γεί­ται η πρώ­τη εμπει­ρία του Ενιαί­ου Κόμ­μα­τος του Προ­λε­τα­ριά­του, με τη δημιουρ­γία του Ενο­ποι­η­μέ­νου Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Κατα­λο­νί­ας (PSUC) λίγο πριν το ξέσπα­σμα του πολέμου.
Το Γενά­ρη του 1936 δημιουρ­γεί­ται το Λαϊ­κό Μέτω­πο, επί της βάσης ενός μίνι­μουμ προ­γράμ­μα­τος που δε συμπε­ρι­λαμ­βά­νει το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος των προ­τά­σε­ων του ΚΚΙ.
Το Λαϊ­κό Μέτω­πο θριαμ­βεύ­ει στις εκλο­γές της 16ης Φλε­βά­ρη, από τις οποί­ες σχη­μα­τί­ζε­ται μια κυβέρ­νη­ση απο­κλει­στι­κά ρεπου­μπλι­κα­νι­κή σε πολι­τι­κό επί­πε­δο, χωρίς να συμ­με­τέ­χουν σε αυτήν εργα­τι­κές δυνά­μεις, αλλά με την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη των κομ­μά­των του Λαϊ­κού Μετώ­που. Το ΚΚΙ προει­δο­ποιεί για τον κίν­δυ­νο ενός στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος και απαι­τεί να εφαρ­μο­στεί το πρό­γραμ­μα του Λαϊ­κού Μετώ­που με στό­χο να εξο­ντω­θεί η υλι­κή βάση από την οποία στη­ρί­ζε­ται η φασι­στι­κή απειλή.

5. ▪️ Στις 18-Ιουλ-1936, η εργα­τι­κή τάξη ξεκι­νά την ένο­πλη πάλη ενά­ντια στο στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα και καταρ­χάς το νικά.
Η ρεπου­μπλι­κα­νι­κή κυβέρ­νη­ση αρνεί­ται να οπλί­σει το λαό και προ­σπα­θεί να καθη­συ­χά­σει τους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες προ­σφέ­ρο­ντάς τους κυβερ­νη­τι­κές θέσεις. Παρά το ότι υπάρ­χει επα­να­στα­τι­κή κατά­στα­ση και το ρεπου­μπλι­κα­νι­κό κρά­τος απο­συ­ντί­θε­ται, το ΚΚΙ επι­μέ­νει στη λαϊ­κο­με­τω­πι­κή του στρατηγική.
Πριν την άμε­ση και μαζι­κή παρέμ­βα­ση του ιτα­λι­κού φασι­σμού και του γερ­μα­νι­κού ναζι­σμού, το ΚΚ χαρα­κτη­ρί­ζει τον πόλε­μο σαν εθνι­κό-επα­να­στα­στι­κό και, δεδο­μέ­νης της κατάρ­ρευ­σης του αστι­κού κρά­τους και του επα­να­στα­τι­κού ανα­βρα­σμού των μαζών, χαρα­κτη­ρί­ζει τη Δημο­κρα­τία σα νέου τύπου στην οποία η εξου­σία βρί­σκε­ται στις οργα­νώ­σεις του Λαϊ­κού Μετώ­που, ανε­ξάρ­τη­τα από την κοι­νω­νι­κή τάξη που κάθε μία από τις δυνά­μεις που το απο­τε­λούν αντι­προ­σω­πεύ­ει. Μπρο­στά στις θέσεις των αναρ­χο­συν­δι­κα­λι­στών, των τρο­τσκι­στών και του λεγό­με­νου αρι­στε­ρού τμή­μα­τος του Σοσια­λι­στι­κού Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος Ισπα­νί­ας (PSOE), το ΚΚΙ είναι η μόνη δύνα­μη ικα­νή να καθο­ρί­σει μια στρα­τιω­τι­κή πολι­τι­κή προ­σαρ­μο­σμέ­νη στις συν­θή­κες σύγ­χρο­νου πολέ­μου που εξε­λίσ­σε­ται στην Ισπα­νία. Οι Εργα­το­α­γρο­τι­κές Αντι­φα­σι­στι­κές Πολι­το­φυ­λα­κές που είχαν οργα­νω­θεί από το ΚΚΙ είναι η οργά­νω­ση που δίνει σχή­μα και οδη­γεί σε πρώ­τη φάση την ένο­πλη αντί­στα­ση της εργα­τι­κής τάξης.
Η δημιουρ­γία του 5ου Συντάγ­μα­τος από πλευ­ράς του ΚΚ μετα­τρέ­πε­ται στο μοντέ­λο επί του οποί­ου θα δημιουρ­γη­θεί ο μελ­λο­ντι­κός Λαϊ­κός Στρα­τός. Η σωστή πολε­μι­κή πολι­τι­κή του ΚΚΙ και το παρά­δειγ­μα των δεκά­δων χιλιά­δων κομ­μου­νι­στών αγω­νι­στών που μπαί­νουν επι­κε­φα­λής στην ένο­πλη πάλη ενά­ντια στο φασι­σμό σε όλη τη χώρα, ενω­μέ­νοι με το τερά­στιο κύρος της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, με την πολι­τι­κή της βοή­θειας στη Δημο­κρα­τία και με το ρόλο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς για τη στή­ρι­ξη του αγώ­να που διε­ξά­γε­ται στην Ισπα­νία, όπως και η άφι­ξη των Διε­θνών Ταξιαρ­χιών, οδη­γούν το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα σε ορμη­τι­κή ανά­πτυ­ξη και ήδη από την έναρ­ξη του πολέ­μου έχει μετα­τρα­πεί στο ισχυ­ρό­τε­ρο κόμ­μα του Λαϊ­κού Μετώπου.

6. ▪️ Το Λαϊ­κό Μέτω­πο δεν έπαι­ξε σε καμία στιγ­μή το ρόλο του οργα­νω­τι­κού κέντρου και του καθο­δη­γη­τή των εργα­τι­κών-λαϊ­κών δυνά­με­ων. Πέρα από κάποιες εκκλή­σεις και, σίγου­ρα με μερι­κές εξαι­ρέ­σεις, περιο­ρί­στη­κε στο να δίνει την επί­ση­μη στή­ρι­ξή του στις διά­φο­ρες κυβερ­νή­σεις και να προ­σπα­θεί να επι­λύ­ει τις σκλη­ρές αντι­πα­ρα­θέ­σεις που υπήρ­χαν μετα­ξύ των δυνά­με­ων που το συγκρο­τού­σαν. Ούτε είχαν πιθα­νό­τη­τα να ευδο­κι­μή­σουν οι επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες προ­σπά­θειες του ΚΚΙ να σχη­μα­τί­σει μαζί με το Σοσια­λι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα Ισπα­νί­ας (PSOE) το Ενιαίο Κόμ­μα του Προ­λε­τα­ριά­του. Αυτά τα στρα­τη­γι­κά στοι­χή­μα­τα καθό­ρι­σαν το ρόλο του ΚΚΙ. Στον ισπα­νι­κό εθνι­κό επα­να­στα­τι­κό πόλε­μο, μακριά από αυτό που για πολ­λά χρό­νια είχε επι­βε­βαιώ­σει το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, η πεί­ρα δεν επι­βε­βαί­ω­σε τις ανα­λύ­σεις του 7ου Συνε­δρί­ου της ΚΔ.Passionaria

7. ▪️ Ο ισπα­νι­κός πόλε­μος επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι ήταν ένας επα­να­στα­τι­κός πόλε­μος, στον οποίο όλες οι καπι­τα­λι­στι­κές δυνά­μεις παρε­νέ­βη­σαν σύμ­φω­να με τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων τους, με πλή­ρη συνεί­δη­ση ότι στην Ισπα­νία δινό­ταν η πρώ­τη μάχη ενός γενι­κευ­μέ­νου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου που ήταν έτοι­μος να ξεσπάσει.
Έτσι, η Γερ­μα­νία, η Ιτα­λία, η Πορ­το­γα­λία έδω­σαν τη στή­ρι­ξή τους από την πρώ­τη στιγ­μή στους φραν­κι­στές πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες. Από τη δική τους πλευ­ρά, η Αγγλία και η Γαλ­λία υιο­θέ­τη­σαν την εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή «μη επέμ­βα­σης», που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπο­νο­ού­σε μια έμμε­ση στή­ρι­ξη στους φασί­στες, την αντι­προ­σώ­πευ­ση των οποί­ων ανα­γνώ­ρι­σαν πριν καλά-καλά τελειώ­σει ο πόλε­μος, μπρο­στά στην πλή­ρη απου­σία πρά­ξε­ων της Κοι­νω­νί­ας των Εθνών. Με εξαί­ρε­ση το Μεξι­κό, μόνο η ΕΣΣΔ στά­θη­κε στο πλάι της εργα­τι­κής τάξης και του λαού της Ισπανίας.

8. ▪️ Το ΚΚΙ είχε την ευκαι­ρία να εφαρ­μό­σει άλλη στρα­τη­γι­κή κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου, ιδιαι­τέ­ρως κατά το πρώ­το μισό του 1937, έχο­ντας μετα­τρα­πεί στο ισχυ­ρό­τε­ρο κόμ­μα κι έχο­ντας τερά­στια επιρ­ροή στο Λαϊ­κό Στρα­τό και ανά­με­σα στους Επι­τρό­πους του. Όμως, αντί να επι­λύ­σει το ζήτη­μα της εξου­σί­ας, σα μονα­δι­κό τρό­πο για την εφαρ­μο­γή της σωστής πολε­μι­κής πολι­τι­κής που υπε­ρα­σπι­ζό­ταν, ενί­σχυ­σε τη λαϊ­κο­με­τω­πι­κή πολι­τι­κή και τις εκκλή­σεις για τη δημιουρ­γία του Ενιαί­ου Κόμ­μα­τος του Προ­λε­τα­ριά­του, με απο­τέ­λε­σμα οι προ­τά­σεις του είτε να μην εφαρ­μο­στούν ή να εφαρ­μο­στούν υπερ­βο­λι­κά αργά.

9. ▪️ Η στρα­τη­γι­κή του ΚΚΙ απο­μα­κρύν­θη­κε από τις λενι­νι­στι­κές διδα­σκα­λί­ες και από το παρά­δειγ­μα της Επα­νά­στα­σης του Οκτώ­βρη του 1917.
Δια­χω­ρί­στη­κε η αντι­φα­σι­στι­κή πάλη από την πάλη για την εξου­σία, ανα­τρέ­χο­ντας στη θεω­ρη­τι­κο­ποί­η­ση της Δημο­κρα­τί­ας νέου τύπου ή λαϊ­κής δημο­κρα­τί­ας, που τοπο­θε­τού­νταν ενδιά­με­σα στην αστι­κή δημο­κρα­τία και στη δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του, που δεν ήταν ούτε μετα­βα­τι­κή μορ­φή μετα­ξύ της μίας και της άλλη εξου­σί­ας στις συν­θή­κες που είχαν δημιουρ­γη­θεί από τον πόλεμο.
Ένα από τα βασι­κά λάθη του Κόμ­μα­τος ήταν ότι δεν προ­έ­βλε­ψε τις πιθα­νό­τη­τες της στρα­τιω­τι­κής ήττας. Το ΚΚΙ δεν υιο­θέ­τη­σε κανέ­να μέτρο σχε­τι­κά με την εγγύ­η­ση της ικα­νό­τη­τας δρά­σης του σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας μέχρι τις τελευ­ταί­ες μέρες του πολέ­μου, ούτε είχε σχέ­διο υπο­χώ­ρη­σης σε περί­πτω­ση ήττας. Γι’ αυτό, οι δυνά­μεις των κομ­μου­νι­στών θα πλή­ρω­ναν υψη­λό τίμη­μα αργότερα.
Παρα­μέ­νουν προς ανά­λυ­ση οι συνέ­πειες που είχαν τα στρα­τη­γι­κά λάθη που δια­πρά­χτη­καν κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου στην ανά­πτυ­ξη των επό­με­νων γεγο­νό­των στους κόλ­πους του ΚΚΙ.
Πέρα από τις συζη­τή­σεις που έγι­ναν μετα­ξύ του ΠΓ και της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της ΚΔ στους μήνες μετά από την ήττα, το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα δεν έκα­νε μια συλ­λο­γι­κή ανά­λυ­ση των πεπραγ­μέ­νων. Μετα­τρά­πη­κε σε κανό­να μια εκδο­χή των γεγο­νό­των που επί της ουσί­ας είχε σαν κίνη­τρο τις σκλη­ρές συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας κι εξο­ρί­ας που αντι­με­τώ­πι­σε η κομ­μου­νι­στι­κή πάλη στις τέσ­σε­ρις επό­με­νες δεκα­ε­τί­ες μετά από την ήττα στον πόλεμο.

10. ▪️ Μετά τη νίκη του Φράν­κο, οι Κομ­μου­νι­στές πέρα­σαν δύσκο­λους και­ρούς. Το φασι­στι­κό καθε­στώς δαι­μο­νο­ποί­η­σε το ΚΚ (Partido Comunista de España – PCE), φυλα­κί­ζο­ντας, βασα­νί­ζο­ντας και δολο­φο­νώ­ντας τα στε­λέ­χη και τα μέλη του, με συνο­πτι­κές δίκες σκο­πι­μό­τη­τας. Υπό αυτές τις σκλη­ρές συν­θή­κες, το PCE έπρε­πε να ανα­διορ­γα­νω­θεί στην παρα­νο­μία στη­νο­ντας οργα­νώ­σεις στη Χώρα των Βάσκων, τη Γαλι­κία, την Ανδα­λου­σία, την Extremadura τη Βαλέν­θια, τη Ναβά­ρα και την Κατα­λο­νία, στο εξω­τε­ρι­κό (Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, Γαλ­λία, Μεξι­κό, Κού­βα, Χιλή, Ουρου­γουάη, βόρεια της Αφρι­κή) και μέσα στα κάτερ­γα με ηγέ­τες στε­λέ­χη στις οποί­ες υπήρ­χαν ηγέ­τες όπως ο Domingo Girón και ο Guillermo Ascanio.
Στο εσω­τε­ρι­κό της Ισπα­νί­ας, από το 1943, με ανα­διορ­γα­νω­μέ­νο σιγά-σιγά το κόμ­μα κυκλο­φο­ρούν Mundo Obrero, Verdad, Unidad, El Obrero και Nuestra Bandera –ορι­σμέ­νες σε εθνι­κή κλί­μα­κα. Ήταν για μεγά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα η κύρια, αν όχι η μονα­δι­κή, οργα­νω­μέ­νη δύνα­μη ενά­ντια στη δικτα­το­ρία του Φράνκο.
Λίγο μετά την έναρ­ξη του 2ου Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, ο Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του José Díaz πέθα­νε στην πρω­τεύ­ου­σα της Γεωρ­γί­ας Τιφλί­δα και αντι­κα­τα­στά­θη­κε από την Dolores Ibárruri-“Pasionaria”.
Εκεί­να τα χρό­νια, το PCE προ­σχώ­ρη­σε στο κίνη­μα αντί­στα­σης ενά­ντια στον ναζι­σμό σε γαλ­λι­κό έδα­φος (Fuerzas Francesas del Interior [F.F.I.]- Forces françaises de l’intérieur), με πολ­λούς από τους μαχη­τές του να στέλ­νο­νται σε στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης όπως το Μαουτ­χά­ου­ζεν, ενώ ταυ­τό­χρο­να, προ­ώ­θη­σε το αντάρ­τι­κο ‑τους λεγό­με­νους μακίς (maquis), στην Ισπα­νία, ελπί­ζο­ντας ότι με την ήττα του Χίτλερ θα υπήρ­χε συμ­μα­χι­κή παρέμ­βα­ση στην εκεί, κάτι που φυσι­κά δεν έγινε.Isidora Dolores Ibárruri Gómez la Pasionaria

🔻  Dolores Ibárruri ¡Hasta pronto hermanos!”. Στο επανιδείν αδέρφια!

11. ▪️ Το κόμ­μα απο­φά­σι­σε να εγκα­τα­λεί­ψει την ένο­πλη πάλη το 1948, έχο­ντας χάσει χιλιά­δες μαχη­τές –μετά και την κατα­στο­λή ‑αντί­ποι­να στον άμα­χο πλη­θυ­σμό (κάποιες μικρές εστί­ες παρέ­μει­ναν μέχρι το 1952).
Τον Ιού­νιο του 1956 ο από­η­χος του 20ού Συνέ­δριου του ΚΚΣΕ (14–25 Φλε­βά­ρη 1956) οδη­γεί σε στρο­φή των θέσε­ων του PCE, μέσω του συν­θή­μα­τος και πολι­τι­κο-στρα­τη­γι­κού στό­χου της «εθνι­κής συμ­φι­λί­ω­σης», που πρό­τει­νε ο Santiago Carrillo (Σαντιά­γκο Καρ­ρί­γιο) που σήμα­νε και το τέλος της ιδε­ο­λο­γία των maquis (θάνα­τοι Ramón Vila το 1963 και José Castro το 1965).

Συνδικαλιστικοί αγώνες και μέτωπα

Το 1947, τα πρώ­τα κινή­μα­τα δια­μαρ­τυ­ρί­ας πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στο μέταλ­λο (Μαδρί­τη) και στην κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γία (Κατα­λο­νία)
Το κόμ­μα επι­λέ­γει να συν­δυά­σει τον παρά­νο­μο αγώ­να με τα νομι­κά κενά του συστή­μα­τος και οι κομ­μου­νι­στές συμ­με­τέ­χουν σε ενώ­σεις και σ΄ όλες τις μαζι­κές οργα­νώ­σεις που υπάρ­χουν (συν­δι­κά­τα αλλά και καθο­λι­κές αδελ­φό­τη­τες «δρά­σης»).
Στις συν­δι­κα­λι­στι­κές εκλο­γές του 1950, πολ­λοί κομ­μου­νι­στές και άλλοι συνει­δη­τοί πρω­το­πό­ροι εργα­ζό­με­νοι δημιουρ­γούν ένα ευρύ κίνη­μα φρού­το του οποί­ου ήταν οι Comisiones Obreras (εργα­τι­κές επιτροπές).

Από την άλλη πλευ­ρά η δικτα­το­ρι­κή κυβέρ­νη­ση δένε­ται στο άρμα των ΗΠΑ κατά της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και όχι μόνο, ενώ το 1950, ο ΥπΕσ της Γαλ­λί­ας Jules Moch, απα­γο­ρεύ­ει τη δρά­ση του PCE στη Γαλ­λία και συλ­λαμ­βά­νει τα εκεί ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του.
Στο μετα­ξύ ο παρά­νο­μος ραδιο­σταθ­μός «Ανε­ξάρ­τη­τη Ισπα­νία» (Radio España Independiente ή La Pirenaica  ‑λει­τούρ­γη­σε από το 1941 ως το 1977 αρχι­κά στην ΕΣΣΔ και μετά στη Ρου­μα­νία), μετα­δί­δει το όρα­μα του PCE σύμ­φω­να με τις γενι­κό­τε­ρες θέσεις του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος της εποχής.

Στις 12-Μαρτ-1951, το Ενιαίο Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα Κατα­λο­νί­ας (Partit Socialista Unificat de Catalunya PSUC) κάλε­σε σε γενι­κή απερ­γία στην Κατα­λο­νία –παράλ­λη­λα με Euskadi, Navarra και Μαδρί­τη όπου ήδη υπήρ­χαν κινη­το­ποι­ή­σεις εργα­ζό­με­νων, φοι­τη­τών και διανοούμενων.

Το Σεπτέμ­βρη του 1954, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το 5ο Συνέ­δριο του PCE, στο οποίο καθιε­ρώ­θη­κε η νέα στρα­τη­γι­κή και τακτι­κή, βασι­σμέ­νες στη θεω­ρία των στα­δί­ων.
Το πρώ­το με τη δημιουρ­γία ενός ευρύ­τε­ρου μετώ­που κατά της δικτα­το­ρί­ας με σχη­μα­τι­σμό (προ­σω­ρι­νής) κυβέρ­νη­σης «εθνι­κής σωτη­ρί­ας» που «θα απο­κα­θι­στού­σε τις δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, με γενι­κή πολι­τι­κή αμνη­στεία και επεί­γο­ντα μέτρα για τη βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών δια­βί­ω­σης του πλη­θυ­σμού».
Στη συνέ­χεια εκλο­γές και «βλέ­που­με»


Τις επό­με­νες μέρες το 2ο μέρος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο