Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος: Εκεί που η φάτνη ενός Θεού γίνεται βάση πυρηνική

Στο φακό των τρο­μαγ­μέ­νων  ματιών της Άννας Φρανκ,

η « νύχτα των κρυ­στάλ­λων» ενός εύθραυ­στου γυά­λι­νου κόσμου,

ράγι­σε την ψυχή της και έστα­ξε το μελά­νι της για να φανερώσει,

τους τοί­χους  με τα λευ­κά κελιά

που  οι κυρί­αρ­χοι κρατούν ,

σαν τα ποντί­κια τούς λαούς,

πίσω απ’ την  βιτρί­να  της  αγο­ρά τους…

Είναι  η απαρ­χή που ‑η προ­αιώ­νια αιτία‑,

πισω­γυ­ρί­ζει  τον άνθρω­πο στη ζωώ­δη του φύση,

περ­πα­τώ­ντας στα τέσ­σε­ρα  πόδια του,

με τη μορ­φή του κτήνους,

και απει­λεί το κάθε ανθρώ­πι­νο σώμα,

αφού μολύ­νει  πρώ­τα θανα­τη­φό­ρα τον ανθρώ­πι­νο νου…

Μέσα στα θρυμ­μα­τι­σμέ­να κρύσταλλα

της ιστο­ρι­κής  απο­κτή­νω­σης   του ανθρώπου,

αντι­κα­το­πτρί­ζο­νταν, κάτω από το ματω­μέ­νο ουρά­νιο τόξο,

πίσω από τις σήτες των Άου­σβιτς, Νταχάου,

οι ελεύ­θε­ροι πια ανθρώ­πι­νοι σκελετοί,

και τα πετα­μέ­να  σύμ­βο­λα των ηττη­μέ­νων Ναζί,

που το νυστέ­ρι του κόκ­κι­νου στρατού,

ανέ­συ­ρε  ως θανα­τη­φό­ρους  χαλκάδες,

απ’ το σώμα της ανθρωπότητας

λίγο πριν τη σταύ­ρω­ση της.

Τα ματω­μέ­να πτυ­ε­λο­δο­χεία της ανθρωπότητας,

κεί­το­νταν στην κόκ­κι­νη πλατεία,

ως — μονα­δι­κή — κατα­δί­κη του φασι­σμού  στην ιστορία…

Οι «σύμ­μα­χοι» στα λογι­στή­ρια των πολυεθνικών,

μελε­τού­σαν τις προ­σο­δο­φό­ρες «αξί­ες» των  ΝΑΖΙ — φασιστών,

κι έδω­σαν  κατα­φύ­γιο στα  κατα­δι­κα­σμέ­να τέρατα

στη Νυρεμ­βέρ­γη της «δίκαι­ης κρί­σης των λαών»,

Ν.Α.ΤΟ.(ς)  ο Τζό­ζεφ Μακάρ­θυ των ευρω­παί­ων και των υπερατλαντικών…

Τα όνει­ρα της Άννας Φρανκ,

πέτα­ξαν μέσα απ’ το εξαϋ­λω­μέ­νο  παι­δι­κό σώμα της,

ως χελι­δό­νια για  να φέρουν

την άνοι­ξη στην ανθρωπότητα…

Αν η ανθρώ­πι­νη σκέ­ψη τη λευ­τε­ριά ερωτευθεί,

και μια πατρί­δα για ν’ απλώ­νει ρίζες στη γη,

πάντα με το μαχαί­ρι και την τσά­πα  θα προχωρεί’

εβραί­οι, παλαι­στί­νιοι και όλοι οι λαοί,

όταν είναι  κυνη­γη­μέ­να που­λιά στη γη…

Όμως τα χελι­δό­νια  της Άννας Φρανκ,

μέσα  στους καπνούς και στις φωτιές,

σε γκρε­μι­σμέ­νες στέ­γες  και σε καπνι­σμέ­νες αυλές,

δεν έφε­ραν την άνοι­ξη ποτές…

Χαγκά­να» σε είπαν όλης της γης οι κυνη­γη­μέ­νοι  των ρωμαίων’

«Χαμάς» , «Φατάχ» και «Χεζ­μπο­λάχ»  οι κυνη­γη­μέ­νοι των Εβραίων…

Παρά­νο­μοι και νόμι­μοι μαζί ‚σαν τη σκου­ριά που δια­βρώ­νει το νου , τη ζωή,

σε εθνο­κά­θαρ­ση  με Ολο­καύ­τω­μα, τώρα  του Δαυίδ  οι λαοί, σε  απειλή…

Εκεί που γεν­νη­θή­καν όλοι οι θεοί,

και φώλια­σαν στου ανθρώ­που τη σκέ­ψη και την ψυχή,

οι «μάγοι», με  λιβά­νι , μύρα, ‑μαύ­ρο χρυ­σό- αλλά και κερί,

να φέγ­γουν στη «άγια» κυβερνησιμότητα

για την κατά­κτη­ση του ανθρώ­πι­νου κάστρου,

από κάθε πολυ­ε­θνι­κή, της γης  κατακτητή…

Η  φάτ­νη ενός θεού έγι­νε βάση πυρηνική,

και η εξέ­λι­ξη της ανθρώ­πι­νης ματαιότητας,

από «Άγιο Πνεύ­μα» για την

«ανύ­ψω­ση  όλων των ανθρώ­πων στη γη»,

έγι­νε ο παγκό­σμιος χωροφύλακας,

των πολυ­ε­θνι­κών και των κατα­κτη­τών  η απειλή…

Κι ένας λαός που μπή­κε στη υψικάμινο,

στης ιστο­ρί­ας τη λήθη για να βρεθεί,

φορά­ει τη μπό­τα του Άρειου κατακτητή,

και στα Ντα­χά­ου της εθνο­κά­θαρ­σης  ζήλεψε,

ετού­τη την απάν­θρω­πη σπουδή…

‘Όμως τα χελι­δό­νια της ‘Άννας Φρανκ βρή­καν φωλιά,

μέσα στο μυα­λό και στη χού­φτα του κάθε παλαι­στί­νιου πιτσιρικά,

πέτρω­σαν  και σαν οβί­δες πετούν πάνω στα τανκς μπροστά,

ορθώ­νο­ντας παναν­θρώ­πι­νο ανά­στη­μα για τη λευτεριά…

Όσες φυλα­κές κι αν χτί­σουν των λαών οι κατακτητές,

όσες κατη­γό­ριες κι αν γρά­ψουν των Γαλι­λαί­ων οι μεσαίωνες,

η Αχέντ Ταμί­μι ετών δέκα επτά, μ’ ένα χαστού­κι στον τύραν­νο  απαντά…

«…βγάλ­τε μου τις χει­ρο­πέ­δες να σας δείξω

πως χτύ­πη­σα το στρα­τιώ­τη κύριε δικαστά …»

Όταν οι κυρί­αρ­χοι ανα­κα­τεύ­ουν την τράπουλα

και παί­ζουν  τη λευτεριά,

για κάθε πατρί­δα σε μια παρτίδα,

με άσσους στο μανί­κι, πάνω στη ματω­μέ­νη γη

κι απλώ­νει η βαρ­βα­ρό­τη­τα την δική της αρίδα„

οι κυριαρ­χού­με­νοι γίνο­νται οι  «αρου­ραί­οι» σε κατοχή,

στή­νουν στο­ές της λευ­τε­ριάς, στα σπλά­χνα της γης,

την έξο­δο απ’ το Μεσο­λόγ­γι  της παλαι­στι­νια­κής οργής.

Κι η  Γάζα τώρα, φοριέ­ται στο ματω­μέ­νο σώμα του Ισραήλ…

Μα σαν θεριεύ­ει μέσα μας η εκδί­κη­ση των  ανθρώ­πο «αρου­ραί­ων»,

πάντα η ανθρω­πιά  θα  μας ραγί­ζει ‚στου πολέ­μου τα σφαγεία.

…για­τί  αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρω­πος ‚όπου υπάρ­χει ανθρώ­πι­νη πληγή,

η χάνε­ται ανθρώ­πι­νη ζωή, ματώ­νεις μέσα σου κι εσύ…

Μα όταν ορθώ­νει  η εθνοκάθαρση,

στον τοί­χο στης τυραν­νί­ας  την αισχύνη,

πίσω απ τον τοί­χο της απα­ντά με βιά και η Παλαιστίνη…

Ο.Η.(μ) Ε  τα κρο­κο­δεί­λια δάκρυα,  των πρό­τε­ρων «τυφλών»  που δεν είδαν ,

στα στρα­τό­πε­δα  Σάμπρα και Σατί­λα των προ­σφύ­γων  παλαιστινίων,

τα νεκρά σώμα­τα χιλιά­δων γυναι­κό­παι­δων παριών .

Δεν είχαν εκεί­να  γκρο πλαν, στην τι βι των επενδυτών …

Οι γλά­ροι  που πέτα­ξαν έξω απ’ τα κρε­μα­τό­ρια των Ναζί,

στης αγο­ραί­ας συνεί­δη­σης το στρατί,

έγι­ναν  αρπα­κτι­κά  βου­τηγ­μέ­να στο κατράμι…

και τα θανα­τη­φό­ρα  αέρια   απλώ­θη­καν ως « λευ­κός φώσφορος»

στο θάλα­μο αερί­ων, τη ματω­μέ­νη  Λωρίδα,

που απλώ­νει τη Γάζα  πάνω της η ανθρω­πό­τη­τα  ματω­μέ­νη κηλίδα.

Το όνει­δος της ανο­χής  των  υπο­κρι­τών, για  τα  κρε­μα­τό­ρια των Ισραηλινών ,

με τα ασφυ­ξιο­γό­να και φλο­γε­ρά αέρια ‚για την καθα­ρό­τη­τα   των Εβραί­ων Αρίων,

για να κου­βα­λούν  στα  γαμ­ψά νύχια τους τη γη των παλαιστίνιων.

Χύνουν κατρά­μι  των κυρί­αρ­χων οι ταγοί

στα μυα­λά όλων των λαών ,

για να ανοί­ξουν το θέα­τρο του παραλόγου

συμπά­θειας   της εθνοκάθαρσης,

στη γη των αντι­στε­κό­με­νων  Παλαιστινίων.

Η Άννα Φρανκ και η αδερ­φή της ψυχή,

εξο­λο­θρεύ­τη­καν  από το τύφο,

στα κρε­μα­τό­ρια των Ναζί…

Και ο τύφος που εξα­πλώ­θη­κε στην Παλαιστίνη ,

είναι από τον ιό  της εθνο­κά­θαρ­σης ‚που όλη τη γη  μολύνει…

Μπρο­στά  στο κτή­νος που ξερ­νά ατσά­λι και φωτιά,

αν θες να λέγε­σαι άνθρω­πος  κτί­ζεις  κάστρα  ανθρώπινα…

Ενώ­νου­με τα χέρια μας και κυκλώ­νου­με την Παλαιστίνη,

Όλοι  οι άνθρω­ποι πάνω στη γη, με μια φωνή.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

NO PASARAN.

Τρια­ντά­φυλ­λος Μπαλωμένος

Αγ. Παρα­σκευή  17 Οκτώ­βρη 2023