Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χρήστος Ζήκος: Ένα παιδί γελάει

Ένα παι­δί γελά­ει κι ανθί­ζει η πασχα­λιά, η βυσ­σι­νιά του κήπου μας.
Ένα παι­δί γελά­ει και τ’ ανθί της λεμο­νιάς υπο­δέ­χε­ται τη μέλισσα.
Ένα παι­δί γελά­ει κι οι παπα­ρού­νες λικνί­ζο­νται πέρα στον ορίζοντα.
Ένα παι­δί γελά­ει κι ανα­πη­δά το τόπι το πολύ­χρω­μο στης για­γιάς την κασέλα.
Ένα παι­δί γελά­ει και γίνε­ται άντρας.
Ένα παι­δί που γελά­ει μπο­ρεί να είναι η για­γιά του με την πίτα της μπο­μπό­τας και του βου­νού τα χόρτα.
Κάθε παι­δί που γελά­ει είναι ένα αστέ­ρι που τρυ­πά­ει το σύμπαν και γίνε­ται η ουρά του σέλας.

Γράμ­μα­τα της ποίησης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο