Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χρ. Ζήκος: Ιούλιος 1961, «Κάμπος Ξηρολοφου»

(Αφιε­ρώ­νε­ται στους αγρό­τες του κάμπου της Παρα­μυ­θιάς, της δεκα­ε­τί­ας του 60 , λίγο πριν αδειά­σει ο τόπος για τη Γερμανία)
        Δεμά­τια ασή­κω­τα, βαριά
        Κι η θημω­νιά μεγάλη
        Θ’ αγκο­μα­χη­σει η μηχανή
        Το γέν­νη­μα να βγάλει
        Σαν αρχι­νά­ει το Μπελαρούς
        Και στρέ­φει τα λου­ριά της
        Σάμπως κρο­τά­λια να βαρούν
        Μέσα στα έγκα­τα της
        Καθά­ρια η βρώ­μη μας, βαριά
        Του μόχθου, του καμάτου
        Πέφτει, γιο­μί­ζει τα σακιά
        Τ’ αλω­νι­στή  χαρά του.
        Μα ο παπ­πούς είναι σκυθρωπός
        Κι η βάβω λυπημένη
        Βρώ­μη όση κι αν κάναμε
        Για μας σπυ­ρί δε μένει.
        Και να κοντά στο σούρουπο
        Το φορ­τη­γό ζυγώνει
        Μας παίρ­νει όλον τον καρπό
        Μας άδεια­σε τ’ αλώνι.
        Πιο πέρα, μόνο κείτεται
        Μισό σακί λαθήρι
        Και το βου­νό με τ’ άχυρο
        Τ’ ανέ­μου πανηγύρι.
        Τώρα στ’ αχυροπλίχουρο
        Στην άδεια θημω­νιά του
        Γλώσ­σες προ­βά­των ρίχνονται
        Γυρεύ­ο­ντας σπυ­ριά του.
                        ___________
             Μετά από ένα μήνα
.….….….….….….…...….….….….….….…..
        Το Μπε­λα­ρούς αρρώστησε
        Αρρώ­στη­σε βαριά
        Λου­ριά δε στρέ­φει πλέον
        Δεν παίρ­νει γιατρειά
        Οι Γαλα­ναί­οι το στήσανε
        Με ανοι­χτή κοιλιά
        Σε ντά­κους τέσ­σε­ρις χοντρούς
        Κοντά στη συκαμιά.
                       ______________
               Μετά από οχτώ μήνες
.….….….….….….…...….….….….….….…...….……
    Η φορά­δα του κλα­δεύ­ει τα χορ­τά­ρια τα ψηλά, που έχουν βγει απ’ τη σχάρα.
   Τα κριά­ρια ξύνο­νται στις κόχες του,
μην τους σπά­σουν τα τσιμπούρια.
    Τα πρό­βα­τα περ­νά­νε από μπρο­στά του,
με κρε­μα­σμέ­νο το κεφάλι.
    Η Ίρμα πήγε και του γέν­νη­σε, κάτου
από την κοι­λιά του.
    Ο Λιού­πης ο μαύ­ρος, σκού­ζει σαν κλαρίνο.
    Μα τα κοκό­ρια της βάβως, τα κόκκινα,
Α!!! τα καημένα,
    Το καλη­με­ρί­ζουν απ’ τα χαράματα
    Ψηλά στο καπάκι.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο