Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η πρώ­τη σημα­ντι­κή νίκη των εργα­τών στο ΣΕΜΠΟ της «COSCO», όπως και η αντί­στοι­χη των εργα­ζό­με­νων στην «efood» τον Σεπτέμ­βρη, είναι νίκη ολό­κλη­ρου του εργα­τι­κού κινή­μα­τος. Είναι, όμως, και κάτι επι­πλέ­ον: Απο­τε­λεί ηχη­ρή απά­ντη­ση στην μοι­ρο­λα­τρία και την θεω­ρία περί «ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας των αγώνων».

Δεκα­ε­τί­ες τώρα, το κεφά­λαιο και οι κυβερ­νή­σεις του εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τον φόβο, την αδρά­νεια, και την ανα­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα προ­κει­μέ­νου να κατα­στεί­λουν τις εργα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις, να ρίξουν σε «χει­με­ρία νάρ­κη» τον γίγα­ντα που ονο­μά­ζε­ται εργα­τι­κή τάξη. Εργο­δο­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός και μέσα ενη­μέ­ρω­σης παί­ζουν τον δικό τους κομ­βι­κό ρόλο στην προ­σπά­θεια να πεί­σουν τους εργα­ζό­με­νους ότι η απερ­γία, η οργα­νω­μέ­νη διεκ­δί­κη­ση και κάθε άλλη μορ­φή πάλης για τα δικαιώ­μα­τά τους είναι μάταιη και αναποτελεσματική.

Θέλουν εργα­ζό­με­νους απο­γοη­τευ­μέ­νους, κου­ρα­σμέ­νους από την σκλη­ρή καθη­με­ρι­νό­τη­τα, ανή­μπο­ρους να «σηκώ­σουν ανά­στη­μα» στην εργο­δο­σία και την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή. Καλ­λιερ­γούν τον συμ­βι­βα­σμό και την υπο­τα­γή ως «αντί­δο­το» στην ταξι­κή συνειδητοποίηση.

Σε επο­χές καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης, η θεω­ρία για την «ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των αγώ­νων» πηγαί­νει χέρι-χέρι με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση του αντι­κομ­μου­νι­σμού και της τρο­μο­κρα­τί­ας. Είδος τρο­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στους εργα­ζό­με­νους είναι και η ποι­νι­κο­ποί­η­ση των αγώ­νων, η κήρυ­ξη των απερ­γιών από τα αστι­κά δικα­στή­ρια ως «παρά­νο­μες» και «κατα­χρη­στι­κές», η κινη­το­ποί­η­ση δυνά­με­ων κατα­στο­λής ενά­ντια στους εργά­τες που «δεν συμ­μορ­φώ­νο­νται προς τας υπο­δεί­ξεις». Παρα­μέ­νει στο ακέ­ραιο επί­και­ρη η θέση του Β. Ι. Λένιν που είχε δια­τυ­πω­θεί πριν 103 χρό­νια στο έργο του «Η προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση και ο απο­στά­της Κάου­τσκι»:

«Δεν υπάρ­χει κανέ­να κρά­τος, έστω και το πιο δημο­κρα­τι­κό, που να μην έχει στο σύνταγ­μά του παρα­θυ­ρά­κια και επι­φυ­λά­ξεις, που εξα­σφα­λί­ζουν στην αστι­κή τάξη τη δυνα­τό­τη­τα να κινη­το­ποιεί στρα­τεύ­μα­τα ενά­ντια στους εργά­τες, να κηρύσ­σει το στρα­τιω­τι­κό νόμο κτλ. «σε περί­πτω­ση δια­τά­ρα­ξης της τάξης», στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σε περί­πτω­ση που η εκμε­ταλ­λευό­με­νη τάξη «παρα­βιά­ζει» το καθε­στώς της σκλα­βιάς της και κάνει προ­σπά­θειες να φέρε­ται όχι δου­λι­κά» («Απα­ντα», εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», τ. 37, σελ. 253).

Αυτό το «καθε­στώς της σκλα­βιάς» παρα­βί­α­σαν με τους αγώ­νες τους οι εργά­τες της «COSCO», οι ταχυ­δια­νο­μείς της «efood» και πριν μια δεκα­ε­τία οι εργα­ζό­με­νοι της Χαλυ­βουρ­γί­ας με την ιστο­ρι­κή εννιά­μη­νη απερ­γία τους. Ανα­ρίθ­μη­τα είναι τα παρά­δειγ­μα­τα που επι­βε­βαιώ­νουν την τερά­στια δύνα­μη που έχει στα χέρια της η εργα­τι­κή τάξη, η οποία όταν εκφρά­ζε­ται συλ­λο­γι­κά, οργα­νω­μέ­να και απο­φα­σι­στι­κά μπο­ρεί να σπά­σει τις «αλυ­σί­δες» της μοι­ρο­λα­τρί­ας και να αντι­με­τω­πί­σει το κάθε μονο­πώ­λιο, τον κάθε μεγα­λο­βιο­μή­χα­νο και μεγα­λο­ερ­γο­δό­τη που εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται το αίμα και τον ιδρώ­τα του εργαζόμενου.

Κάθε νίκη των εργα­ζό­με­νων, κάθε απερ­για­κή μάχη που πετυ­χαί­νει τους σκο­πούς της, βάζει ένα λιθα­ρά­κι στον ταξι­κό πόλε­μο της εργα­τι­κής τάξης απέ­να­ντι στους δυνά­στες της. Επι­βε­βαιώ­νο­ντας πως ο εργα­ζό­με­νος λαός μπο­ρεί, όταν το συνει­δη­το­ποι­ή­σει, να πάρει την κατά­στα­ση στα χέρια του και να γίνει ο ίδιος αφέ­ντης του πλού­του που παρά­γει, κάνο­ντας πρά­ξη το σύν­θη­μα: «Χωρίς εσέ­να γρα­νά­ζι δε γυρ­νά, εργά­τη μπο­ρείς χωρίς αφεντικά».

che guevara 008

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο