Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Η πρώτη σημαντική νίκη των εργατών στο ΣΕΜΠΟ της «COSCO», όπως και η αντίστοιχη των εργαζόμενων στην «efood» τον Σεπτέμβρη, είναι νίκη ολόκληρου του εργατικού κινήματος. Είναι, όμως, και κάτι επιπλέον: Αποτελεί ηχηρή απάντηση στην μοιρολατρία και την θεωρία περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».
Δεκαετίες τώρα, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του εκμεταλλεύονται τον φόβο, την αδράνεια, και την αναποφασιστικότητα προκειμένου να καταστείλουν τις εργατικές διεκδικήσεις, να ρίξουν σε «χειμερία νάρκη» τον γίγαντα που ονομάζεται εργατική τάξη. Εργοδοτικός συνδικαλισμός και μέσα ενημέρωσης παίζουν τον δικό τους κομβικό ρόλο στην προσπάθεια να πείσουν τους εργαζόμενους ότι η απεργία, η οργανωμένη διεκδίκηση και κάθε άλλη μορφή πάλης για τα δικαιώματά τους είναι μάταιη και αναποτελεσματική.
Θέλουν εργαζόμενους απογοητευμένους, κουρασμένους από την σκληρή καθημερινότητα, ανήμπορους να «σηκώσουν ανάστημα» στην εργοδοσία και την αντιλαϊκή πολιτική. Καλλιεργούν τον συμβιβασμό και την υποταγή ως «αντίδοτο» στην ταξική συνειδητοποίηση.
Σε εποχές καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η θεωρία για την «αναποτελεσματικότητα των αγώνων» πηγαίνει χέρι-χέρι με την εντατικοποίηση του αντικομμουνισμού και της τρομοκρατίας. Είδος τρομοκρατίας απέναντι στους εργαζόμενους είναι και η ποινικοποίηση των αγώνων, η κήρυξη των απεργιών από τα αστικά δικαστήρια ως «παράνομες» και «καταχρηστικές», η κινητοποίηση δυνάμεων καταστολής ενάντια στους εργάτες που «δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις». Παραμένει στο ακέραιο επίκαιρη η θέση του Β. Ι. Λένιν που είχε διατυπωθεί πριν 103 χρόνια στο έργο του «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι»:
«Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κτλ. «σε περίπτωση διατάραξης της τάξης», στην πραγματικότητα, σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη «παραβιάζει» το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά» («Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 37, σελ. 253).
Αυτό το «καθεστώς της σκλαβιάς» παραβίασαν με τους αγώνες τους οι εργάτες της «COSCO», οι ταχυδιανομείς της «efood» και πριν μια δεκαετία οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας με την ιστορική εννιάμηνη απεργία τους. Αναρίθμητα είναι τα παράδειγματα που επιβεβαιώνουν την τεράστια δύναμη που έχει στα χέρια της η εργατική τάξη, η οποία όταν εκφράζεται συλλογικά, οργανωμένα και αποφασιστικά μπορεί να σπάσει τις «αλυσίδες» της μοιρολατρίας και να αντιμετωπίσει το κάθε μονοπώλιο, τον κάθε μεγαλοβιομήχανο και μεγαλοεργοδότη που εκμεταλλεύεται το αίμα και τον ιδρώτα του εργαζόμενου.
Κάθε νίκη των εργαζόμενων, κάθε απεργιακή μάχη που πετυχαίνει τους σκοπούς της, βάζει ένα λιθαράκι στον ταξικό πόλεμο της εργατικής τάξης απέναντι στους δυνάστες της. Επιβεβαιώνοντας πως ο εργαζόμενος λαός μπορεί, όταν το συνειδητοποιήσει, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να γίνει ο ίδιος αφέντης του πλούτου που παράγει, κάνοντας πράξη το σύνθημα: «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».