Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Ένας θεσμός γερα­σμέ­νος και ξεφτι­λι­σμέ­νος το παλεύ­ει όπως μπο­ρεί: σε πρώ­το πλά­νο πάντα see-through φορέ­μα­τα “αστέ­ρων” και στη συνέ­χεια από Fun bets \ φαβο­ρί & απο­δό­σεις … τρο­χός της Stoiximan που “γυρί­ζει και μοι­ρά­ζει πλού­σια δώρα”! και δε συμ­μα­ζεύ­ε­ται. Τα 96^α βρα­βεία Όσκαρ προ των πυλών την Κυρια­κή 10 Μάρ­τη στο “Dolby Theatre” του Λος Άντζε­λες. Ουδέν νεώ­τε­ρο από το μέτω­πο _εκτός από τα κου­τσο­μπο­λιά, που απο­λαμ­βά­νουν οι διά­φο­ροι ανε­γκέ­φα­λοι σε πρω­ι­νά­δι­κα και μεση­με­ρά­δι­κα. Οι υπο­ψη­φιό­τη­τες έγι­ναν γνω­στές, από την 23^η Γενά­ρη, με τον Γιώρ­γο Λάν­θι­μο και το «Poor Things» να συγκε­ντρώ­νουν συνο­λι­κά έντε­κα (11)!, ενώ δύο παρα­πά­νω (13) μάζε­ψε το «Oppenheimer», που έδω­σε το “παρών” σε όλες τις κατη­γο­ρί­ες και λογί­ζε­ται ως φαβο­ρί _οψόμεθα.
Πάντως στα «Bafta awards» 2024, ο Κρί­στο­φερ Νόλαν, μέτρη­σε 7 νίκες και ετοι­μά­ζε­ται για μία θερ­μή οσκα­ρι­κή βρα­διά, ενώ το “Oppenheimer” έφυ­γε από την τελε­τή με τα “καλά” _ “βαρέ­ων βαρών” βρα­βεία Καλύ­τε­ρης Ται­νί­ας & Σκη­νο­θε­σί­ας, ενώ το “Poor Things” του Λάν­θι­μου, ήρθε δεύ­τε­ρο κερ­δί­ζο­ντας στις “μικρές”_ “πετει­νού” κατη­γο­ρί­ες, όπως κοστού­μια, μακι­γιάζ και ειδι­κά εφέ, επι­κε­ντρώ­νο­ντας και στα “κάλ­λη” της Έμα Στόουν…

Γιώρ­γος Λάν­θι­μος “Poor Things” _καημένα πράγματα …

⚠️ Spoiler Alert! \ “Οδηγητής”

Η Bella Baxter είναι μία νέα γυναί­κα — απο­τέ­λε­σμα ενός χει­ρουρ­γι­κού πει­ρά­μα­τος του Godwin Baxter, δια­κε­κρι­μέ­νου, αλλά και εκκε­ντρι­κού για­τρού, ο οποί­ος αντι­κα­θι­στά τον εγκέ­φα­λο μιας αυτό­χει­ρας και εγκύ­ου γυναί­κας με αυτόν του αγέν­νη­του εμβρύ­ου της. Η κοι­νω­νι­κή και δια­νοη­τι­κή ενη­λι­κί­ω­ση της Bella ξεκι­νά­ει όταν, αντί να παντρευ­τεί εκεί­νον που επέ­λε­ξε ο για­τρός — «πατέ­ρας», επι­λέ­γει την περι­πέ­τεια στο πλευ­ρό ενός κοσμο­πο­λί­τη. Μαζί του αρχί­ζει και η σεξουα­λι­κή της ζωή. Η Bella ανε­ξαρ­τη­το­ποιεί­ται όταν ανα­κα­λύ­πτει ότι μπο­ρεί να κερ­δί­ζει χρή­μα­τα κάνο­ντας σεξ. Όταν έρχε­ται αντι­μέ­τω­πη με μία τελευ­ταία δοκι­μα­σία, απορ­ρί­πτει το παρελ­θόν της και την παλιά της ταυ­τό­τη­τα. Η Bella είναι πλέ­ον κυρί­αρ­χη του εαυ­τού της. Έχο­ντας βάλει τους δικούς της στό­χους, οδεύ­ει στο να τους πραγματοποιήσει.

Ο κινηματογραφικός κόσμος
🎥  του “ Poor Things”

Η πλειο­ψη­φία των κρι­τι­κών για τον κινη­μα­το­γρα­φι­κό κόσμο του “Poor Things” εστιά­ζει στα στοι­χεία της βικτω­ρια­νής επο­χής που συνα­ντιού­νται με μία “τεχνο­λο­γι­κή” φαντασία.
Η αισθη­τι­κή που δομεί ο Γ. Λάν­θι­μος μέσα από την αρχι­τε­κτο­νι­κή, τα σκη­νι­κά περι­βάλ­λο­ντα, τα κοστού­μια ακρο­βα­τεί ανά­με­σα στην αστι­κή κοι­νω­νία του 19^ου αιώ­να, τους προ­φα­νείς παραλ­λη­λι­σμούς με την ται­νία “Metropolis” του Fritz Lang και τον γερ­μα­νι­κό εξπρε­σιο­νι­σμό, καθώς και την εκλε­κτι­κι­στι­κή, μετα­μο­ντέρ­να αρχι­τε­κτο­νι­κή των τελευ­ταί­ων δεκα­ε­τιών του 20ου αιώ­να, γεγο­νός που δεν αναι­ρεί φυσι­κά την καλ­λι­τε­χνι­κή και τεχνι­κή αρτιό­τη­τα της ται­νί­ας. Ο κόσμος της ται­νί­ας, όπου συνυ­πάρ­χουν το παρελ­θόν, το παρόν και το μέλ­λον του καπι­τα­λι­σμού, από τη γέν­νη­ση και κυριαρ­χία των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής έως και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, το τελευ­ταίο, μονο­πω­λια­κό στά­διο του καπι­τα­λι­σμού, απο­τε­λεί μία όψη των βασι­κών ιδε­ών της μετα­μο­ντέρ­νας φιλο­σο­φί­ας. Αυτή η όψη της μετα­μο­ντέρ­νας θεω­ρί­ας, που βασί­ζε­ται στην εξέ­τα­ση της πνευ­μα­τι­κής ζωής της κοι­νω­νί­ας, τη φιλο­σο­φία, την επι­στή­μη, την πολι­τι­κή, τον πολι­τι­σμό, τις ανθρώ­πι­νες σχέ­σεις, δια­μορ­φώ­νει την αντί­λη­ψη ότι η επο­χή από τον Δια­φω­τι­σμό του 17^ου αιώ­να έως την μοντερ­νι­κό­τη­τα του 20ου αιώ­να είναι η επο­χή της «νεω­τε­ρι­κό­τη­τας», δηλ. η επο­χή που κυριαρ­χεί ο «ορθο­λο­γι­σμός», η διαρ­κής ανά­γκη για εξέ­λι­ξη και πρό­ο­δο, η «ανθρω­πο­κε­ντρι­κή φιλο­σο­φία» (Michel Foucault, “What is Enlightment?”, 1988).

Βέβαια, η μέθο­δος εξέ­τα­σης της ιστο­ρί­ας των κοι­νω­νιών ως ιστο­ρία των ιδε­ών τους, του πολι­τι­σμού τους κοκ. έχει βαθύ­τε­ρες ρίζες μέσα στη φιλο­σο­φία. Η μετα­μο­ντέρ­να θεω­ρία ανέ­πτυ­ξε συστη­μα­τι­κά αυτή τη μέθο­δο, ορθώ­νο­ντας την κρι­τι­κή της, με από­το­κο τις διά­φο­ρες από­ψεις π.χ. για το “τέλος της ιστο­ρί­ας” και των “μεγά­λων αφη­γή­σε­ων” ή της μεθό­δου της “απο­δό­μη­σης” αυτής της ιστορίας.

Αντί­στοι­χα και τα σκη­νι­κά περι­βάλ­λο­ντα της ται­νί­ας ακο­λου­θούν τη μετα­μο­ντέρ­να αρχι­τε­κτο­νι­κή που αρέ­σκε­ται στην παρου­σί­α­ση της “ιστο­ρί­ας” των ιδε­ών και των καλ­λι­τε­χνι­κών μορ­φών, τη μία δίπλα στην άλλη, σε ένα φαντα­χτε­ρό κολάζ στοι­χεί­ων που άλλο­τε είχαν περιε­χό­με­νο και λει­τουρ­γία, ενώ σήμε­ρα δεν είναι τίπο­τε άλλο παρά μία εικό­να όπου οι ιστο­ρι­κές και κοι­νω­νι­κές ανα­φο­ρές έχουν εξα­λει­φθεί (Charles Moore, Charles Moore Foundation, Austin Texas, 1984). Η νοσταλ­γία του παρελ­θό­ντος μέσα από τα στοι­χεία της βικτω­ρια­νής περιό­δου σε συν­δυα­σμό με τη φαντα­σί­ω­ση ενός τεχνο­λο­γι­κού μέλ­λο­ντος, όπως απο­τυ­πώ­νε­ται στο έργο “Metropolis” (Fritz Lang, Metropolis, 1927), έργο με ισχυ­ρή επί­δρα­ση στο ρεύ­μα του γερ­μα­νι­κού εξπρε­σιο­νι­σμού και των ιδε­ών του, απο­τε­λούν βασι­κά αντι­κεί­με­να ενα­σχό­λη­σης της μετα­μο­ντέρ­νας σκέ­ψης για την ερμη­νεία του μοντερ­νι­σμού, όχι ως καλ­λι­τε­χνι­κού ρεύ­μα­τος, αλλά ως της κοι­νω­νι­κής περιό­δου από τα τέλη του 19^ου αιώ­να έως και τα μέσα του 20ού (Frederic Jameson, Postmodernism & the Cultural Logic of Late Capitalism, 1991).

Μηνύματα με στόχο τη ζωή
εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας

Με όχη­μα υπαρ­κτούς και σωστούς προ­βλη­μα­τι­σμούς για τον ρόλο της γυναί­κας σήμε­ρα, που δια­μορ­φώ­νο­νται αντι­κει­με­νι­κά στο έδα­φος της ταξι­κής καπι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, η οποία παρά­γει και ανα­πα­ρά­γει τη γυναι­κεία ανι­σο­τι­μία και τις σύγ­χρο­νες μορ­φές της, με όχη­μα αλη­θι­νούς δια­λό­γους, που αντι­κα­το­πτρί­ζουν πραγ­μα­τι­κές δια­στά­σεις των σημε­ρι­νών δια­προ­σω­πι­κών σχέ­σε­ων, η ται­νία μπο­ρεί και «δεσμεύ­ει» τους θεα­τές γύρω από τα ζητή­μα­τα που θέτει. Βάζο­ντας στη θέση του κεντρι­κού ήρωα μία γυναί­κα, που χωρίς ταυ­τό­τη­τα και συνεί­δη­ση ανε­ξαρ­τη­το­ποιεί­ται επι­λέ­γο­ντας για τον εαυ­τό της την πορ­νεία, προ­βάλ­λει ως θετι­κή μία από τις πιο άθλιες μορ­φές εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης, αυτή της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης του σώμα­τος γενι­κά και της γυναί­κας συγκε­κρι­μέ­να, συμπλέ­ο­ντας στην προ­σπά­θεια που κατα­βάλ­λε­ται σήμε­ρα αυτό να “χωνευ­τεί” ως απε­λευ­θε­ρω­τι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό, ακό­μη και ριζοσπαστικό!

Σε ένα σύμπαν που μοιά­ζει με την καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία ‑συνον­θύ­λευ­μα, όμως, αφού οι οικο­νο­μι­κές σχέ­σεις που κυριαρ­χούν παρα­μέ­νουν άγνω­στες πέρα από γενι­κές ανα­φο­ρές στην κοι­νω­νι­κή αδι­κία- χάρη στο μετα­μο­ντέρ­νο κολάζ πολ­λών και δια­φο­ρε­τι­κών εικό­νων της αστι­κής κοι­νω­νί­ας γίνο­νται και οι ανα­φο­ρές σε “σοσια­λι­στι­κές ιδέ­ες” με …μαρ­ξι­στι­κή ορο­λο­γία. Οι δύο νεα­ρές κοπέ­λες που εκπορ­νεύ­ο­νται, η “απελευθερωμένη”-Bella και η “σοσια­λί­στρια” φίλη της, απέ­να­ντι στην κοι­νω­νι­κή κρι­τι­κή που τους ασκεί­ται, φωνά­ζουν ότι είναι οι ίδιες τα μέσα παρα­γω­γής τους, ενώ μέσα στην κατα­θλι­πτι­κή κατά­στα­ση του οίκου ανο­χής που ζουν, βρί­σκουν ότι το πρό­βλη­μα είναι ότι δεν δια­λέ­γουν μόνες τους τον παρτενέρ.

Με συνέ­πεια υπη­ρε­τεί­ται εδώ μία πτυ­χή της μετα­μο­ντέρ­νας θεω­ρί­ας στο πεδίο της κοι­νω­νι­κής ζωής, που ‑μετα­ξύ άλλων- τοπο­θε­τεί το επα­να­στα­τι­κό υπο­κεί­με­νο όπου υπάρ­χει γενι­κά κατα­πί­ε­ση, εν προ­κει­μέ­νω στη γυναί­κα. Όχι στην ιστο­ρι­κό και άρα ταξι­κά προσ­διο­ρι­σμέ­νη γυναί­κα, που βεβαί­ως, εάν ανή­κει στην εργα­τι­κή τάξη, πράγ­μα­τι είναι, όχι μόνη της αλλά μαζί με τους άντρες εργά­τες, ο κοι­νω­νι­κός φορέ­ας της επα­να­στα­τι­κής αλλα­γής, άλλα στη γυναί­κα γενι­κά. Υπάρ­χει όμως και βαθύ­τε­ρο μήνυ­μα που στέλ­νει το “Poor Things” πέρα από το εξό­φθαλ­μο: η υπο­κει­με­νι­κή εμπει­ρία, σε αντί­θε­ση με τη γνώ­ση, είναι ο μονα­δι­κός ασφα­λής δρό­μος για την ελεύ­θε­ρη κρί­ση και στά­ση του ατόμου.

Βεβαί­ως το έργο δεν αρνεί­ται πλή­ρως τον ρόλο της γνώ­σης ή της επι­στή­μης. Με έξυ­πνο τρό­πο εντάσ­σει και τη διά­στα­ση της ηθι­κής στην επι­στή­μη και της αμφι­σβή­τη­σης της κατε­κτη­μέ­νης γνώ­σης. Αυτό, όμως, που παρου­σιά­ζει ως “προ­τέ­ρη­μα” της πρω­τα­γω­νί­στριας είναι ότι βιώ­νει τις εμπει­ρί­ες της χωρίς παρεμ­βο­λές από κοσμο­α­ντι­λή­ψεις, προ­κα­τα­λή­ψεις, ιδε­ο­λη­ψί­ες. Με τις αυθόρ­μη­τες πρά­ξεις, τις ασυ­νεί­δη­τες εμπει­ρί­ες και τα υπο­κει­με­νι­κά βιώ­μα­τα κατα­σκευά­ζει η ίδια τον εαυ­τό της και τις από­ψεις της. Άλλω­στε, γίνε­ται πόρ­νη, επει­δή δε γνω­ρί­ζει τις σημα­σί­ες των πρά­ξε­ών της στο κοι­νω­νι­κό πλαί­σιο ούτε και έχει συνει­δη­τά συναι­σθή­μα­τα απέ­να­ντι στη σεξουα­λι­κή πρά­ξη, την αντι­λαμ­βά­νε­ται μόνο ως ένα ευχά­ρι­στο “λαχα­νια­σμέ­νο χορο­πή­δη­μα” και αυτή είναι η ασπί­δα της στα “στε­ρε­ό­τυ­πα”. Η ελευ­θε­ρία της πρω­τα­γω­νί­στριας είναι η άγνοιά της!

Αυτή η πλευ­ρό της μετα­μο­ντέρ­νας θεω­ρί­ας, δηλα­δή η αντι­πα­ρά­θε­ση της κοι­νω­νι­κής με την υπο­κει­με­νι­κή συνεί­δη­ση, η προ­βο­λή της γνώ­σης ως μορ­φή εξου­σί­ας, σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση η αμφι­σβή­τη­ση της γνω­σι­μό­τη­τας του κόσμου δεν μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί επαρ­κώς εδώ, σ’ αυτό το άρθρο. Το σίγου­ρο όμως είναι ότι η ανθρώ­πι­νη σκέ­ψη, όπως και οι ιδέ­ες, δεν ανα­πτύσ­σο­νται ούτε παράλ­λη­λα ούτε ανε­ξάρ­τη­τα από την κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αντι­θέ­τως το γεγο­νός ότι το περιε­χό­με­νο της ανθρώ­πι­νης σκέ­ψης είναι η αντα­νά­κλα­ση του πραγ­μα­τι­κού κόσμου είναι ο δρό­μος κατά­κτη­σης της γνώ­σης και ταυ­τό­χρο­να η αιτία γέν­νη­σης της ιδε­ο­λο­γί­ας. Η επέ­κτα­ση αυτού του ζητή­μα­τος έχει βαθιά τη ρίζα της στο ερώ­τη­μα «εάν μπο­ρεί να αλλά­ξει ο κόσμος» … (ΚΟΜΕΠ, “Ατο­μι­κή Ελευ­θε­ρία”: Μύθος ή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τ.4, 2019).

Να “δει κανείς ή να μην δει”
🤔 …το 👣  Poor Things? ⛔ ⁉️

Στό­χος του άρθρου δεν είναι να βγει πόρι­σμα καλής ή κακής ται­νί­ας. Σήμε­ρα, όμως, που μία όψη της τέχνης είναι αυτή της τεχνι­κής αρτιό­τη­τας και δεξιο­τε­χνί­ας σε συν­δυα­σμό με την προ­σεγ­μέ­νη αισθη­τι­κή και τα καλο­δου­λε­μέ­να μηνύ­μα­τα είναι απα­ραί­τη­τη η καλ­λιέρ­γεια κρι­τη­ρί­ων για να υπάρ­χει και καλ­λιέρ­γεια αντιστάσεων!

Η αντί­δρα­ση που προ­βάλ­λε­ται ως πρό­ο­δος σαφώς και χρειά­ζε­ται απά­ντη­ση, όχι όμως με την ανα­φαν­δόν απόρ­ρι­ψη, αλλά με στοι­χειο­θέ­τη­μέ­νη και συγκε­κρι­μέ­νη κρι­τι­κή για να μπο­ρεί να αγκα­λιά­σει τη σκέ­ψη της νέας γενιάς, για την οποία πέφτει πολ­λή δου­λειά από το αστι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό στρα­τό­πε­δο και την αστι­κή πολι­τι­κή, με στό­χο να στρα­τευ­θεί με το σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα σε όλες τις εκφάν­σεις της ζωής.

Η ΚΝΕ επι­διώ­κει την ανά­πτυ­ξη του προ­βλη­μα­τι­σμού και της συζή­τη­σης με τη νεο­λαία για όλα τα ζητή­μα­τα, ειδι­κά για αυτά που τελι­κά δια­μορ­φώ­νουν στά­ση ζωής. Σε αυτήν την προ­σπά­θεια εντάσ­σε­ται και η αντί­στοι­χη αρθρο­γρα­φία που μπο­ρεί να γίνει έναυ­σμα συζή­τη­σης με περισ­σό­τε­ρους νέους και νέες από οποια­δή­πο­τε αφε­τη­ρία. Ακο­νί­ζου­με τη σκέ­ψη και τη ματιά μας, για­τί η ιδε­ο­λο­γι­κή αντε­πί­θε­ση σε όλα τα μέτω­πα είναι απα­ραί­τη­τος όρος συσπεί­ρω­σης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, στον δρό­μο για την ανατροπή!

Μυρ­τώ Πετά­ση, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ

και επι­κε­φα­λής της Επι­τρο­πής Πολι­τι­σμού του ΚΣ

Γελά­στε, προ­βλη­μα­τι­στεί­τε ή πετάξ­τε πέτρα στο “γυα­λί”…

Απο­δό­σεις

• Oppenheimer 112
• Poor Things 90
• The Holdovers 18
• Barbie 25
• Killers of the Flower Moon 26
• Past Lives 26
• Anatomy of a Fall 35
• The Zone of Interest 35
• American Fiction 36
• Maestro 67.00

Βρα­βεία Όσκαρ: 11 υπο­ψη­φιό­τη­τες για την ται­νία του Λάν­θι­μου «Poor Things»

Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Ταινίας

Η συγκε­κρι­μέ­νη κατη­γο­ρία είναι και αυτή με την μεγα­λύ­τε­ρη βαρύ­τη­τα. Πέρυ­σι νική­τρια ήταν η ται­νία «Everything Everywhere All at Once», ενώ στο άνοιγ­μα της αγο­ράς βρί­σκα­με το «Oppenheimer» σε θέση φαβο­ρί με από­δο­ση 1.85. Η ται­νία παρα­μέ­νει στην πρώ­τη θέση, μόνο που η τιμή της έχει υπο­χω­ρή­σει στα… τάρ­τα­ρα και «πλη­ρώ­νει» πλέ­ον στο εξαι­ρε­τι­κά χαμη­λό 1.12.
Το καστ των ηθο­ποιών αλλά και η ερμη­νεία τους είχε (δικαί­ως) ανε­βά­σει τον πήχη των προσ­δο­κιών, με τους Κίλιαν Μέρ­φι, Έμι­λι Μπλαντ, Ματ Ντέι­μον και Ρόμπερτ Ντά­ου­νι Τζού­νιορ να συν­θέ­τουν μία dream team του σινε­μά. Το «Poor Things» του Γιώρ­γου Λάν­θι­μου έρχε­ται στη δεύ­τε­ρη θέση των εκτι­μή­σε­ων και το έργο του Αλε­ξά­ντερ Πέιν, «The Holdovers» συμπλη­ρώ­νουν την πρώ­τη τριά­δα, σε αρκε­τά υψη­λό­τε­ρες αποδόσεις.

Χρυ­σές Σφαί­ρες 2024: Στον Λάν­θι­μο το βρα­βείο καλύ­τε­ρης κωμω­δί­ας – Σάρω­σε το “Oppenheimer”

Όσκαρ Σκη­νο­θε­σί­ας

Εξί­σου σημα­ντι­κή κατη­γο­ρία αυτή που αφο­ρά τη σκη­νο­θε­σία και μάλι­στα με ελλη­νι­κή εκπρο­σώ­πη­ση μετα­ξύ των φαβο­ρί. Δεν είναι έκπλη­ξη που ο Κρί­στο­φερ Νόλαν και εδώ είναι το φαβο­ρί για την ται­νία «Oppenheimer», με την από­δο­ση να κατα­κτή­σει το εν λόγω αγαλ­μα­τί­διο να προ­σφέ­ρε­ται στο εξί­σου χαμη­λό 1.02. Και εδώ, ο Γιώρ­γος Λάν­θι­μος είναι ο άμε­σος αντα­γω­νι­στής του Άγγλου σκη­νο­θέ­τη, με το όνο­μα του Μάρ­τιν Σκορ­σέ­ζε να ξεχω­ρί­ζει από τη λίστας, με το «Killers of the Flowers Moon».Σε αυτή πρω­τα­γω­νι­στούν οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Λεο­νάρ­ντο Ντι Κάπριο, με το εν λόγω δρα­μα­τι­κό γου­έ­στερν του Αμε­ρι­κα­νού να έχει βαθ­μο­λο­γία κόντρα στο 7,7 στο IMDb.

☆☆☆☆☆★★★★★🤔  Ο τυχε­ρός τρο­χός της Stoiximan γυρί­ζει και μοι­ρά­ζει πλού­σια δώρα! _
                                                              🙄 Κάνε ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ                                                                 ☆☆☆☆☆★★★★★

 Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου

Η ερμη­νεία του Κίλιαν Μέρ­φι στο «Oppenheimer», είναι ένας από τους λόγους που αυτή έσπα­σε τα ταμεία. Δεδο­μέ­να λοι­πόν, ο Ιρλαν­δός ηθο­ποιός έχει θέσει σοβα­ρή υπο­ψη­φιό­τη­τα για να πάρει την πρω­τιά όσον αφο­ρά τον Α’ ανδρι­κό ρόλο. Μόλις στο 1.25 βρί­σκου­με τη συγκε­κρι­μέ­νη επι­λο­γή αυτή τη στιγ­μή, με την τιμή να υπο­χω­ρεί αισθη­τά από το 1.80 στο οποίο είχε ανοί­ξει αρχι­κά. Από εκεί και πέρα, στην κατη­γο­ρία που αφο­ρά το βρα­βείο του Α’ ανδρι­κού ρόλου συνα­ντά­με επί­σης τον Πολ Τζια­μά­τι με το «The Holdovers», τον Μπρά­ντλεϊ Κού­περ για το ρόλο του στην ται­νία «Maestro» αλλά και τον Λεο­νάρ­ντο Ντι Κάπριο για το «Killers of the Flower Moon».

Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου

Εκεί που η κατά­στα­ση είναι περισ­σό­τε­ρο ρευ­στή από τις υπό­λοι­πες κατη­γο­ρί­ες είναι αυτή για το Όσκαρ Α’ Γυναι­κεί­ου Ρόλου. Η Έμμα Στό­ουν είχε… ανοί­ξει την κούρ­σα στο 2.00 για την ερμη­νεία της στο «Poor Things», εκεί που ενσαρ­κώ­νει την Μπέ­λα Μπάξ­τερ την κοπέ­λα που επα­να­φέ­ρει στη ζωή ο δρ. Γκό­ντ­γουιν Μπάξ­τερ (Γουί­λιαμ Ντα­φόε) μετά την αυτο­κτο­νία της, πλέ­ον βρί­σκε­ται στο 1.35. Η Λίλι Γκλάν­τστο­ουν, που παί­ζει το ρόλο της Μόλι Μπάρκ­χαρτ στο «Killers of the Flower Moon» ήρθε να δώσει μεγά­λο ενδια­φέ­ρον στη «μάχη» αυτή.

Θρί­αμ­βος για τον Γιώρ­γο Λάν­θι­μο και την “Ευνο­ού­με­νη” στα ευρω­παϊ­κά Όσκαρ

Προγνωστικά Όσκαρ 2024

Κι αφού παρα­πά­νω είδα­με τις απο­δό­σεις για τις κύριες κατη­γο­ρί­ες των βρα­βεί­ων, πάμε να δού­με και τα στοι­χή­μα­τα που έχουν αξία. Από τη στιγ­μή που οι απο­δό­σεις για το «Oppenheimer» έχουν υπο­χω­ρή­σει τόσο χαμη­λά, θα στρα­φού­με σε μία εναλ­λα­κτι­κή επιλογή.

Αυτή αφο­ρά την αγο­ρά για την ται­νία με το καλύ­τε­ρο δια­σκευα­σμέ­νο σενά­ριο. Το έργο του Νόλαν βασί­στη­κε στο «American Prometheus», το οποίο είναι η βιο­γρα­φία του Ρόμπερτ Οπεν­χάι­μερ, του θεω­ρη­τι­κού φυσι­κού που παρή­γα­γε τα πρώ­τα πυρη­νι­κά όπλα, γραμ­μέ­νη από τους Κάι Μπερντ και Μάρ­τιν Σιού­ριν. Τι παί­ζου­με…

• • Όσκαρ Καλύ­τε­ρου Δια­σκευα­σμέ­νου Σενα­ρί­ου: Oppenheimer
  • Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Ται­νί­ας: Oppenheimer
  • Όσκαρ Σκη­νο­θε­σί­ας: Κρί­στο­φερ Νόλαν
  • Κορυ­φαί­ες Στοι­χη­μα­τι­κές Εται­ρί­ες για Όσκαρ

 Oscars 2024 | Οι Προ­βλέ­ψεις του Flix: Σκηνικά

Οι υπο­ψη­φιό­τη­τες για το Όσκαρ Σκη­νι­κών φέτος είναι:

• Poor Things, Σόνα Χιθ, Ζού­ζα Μίχα­λεκ, Τζέιμς Πράις
• Barbie, Σάρα Γκρίν­γουντ, Κέι­τι Σπένσερ
• Οπεν­χάι­μερ, Ρουθ Ντε Ζονγκ, Κλερ Κόφμαν
• Οι Δολο­φό­νοι του Ανθι­σμέ­νου Φεγ­γα­ριού, Τζακ Φισκ, Ανταμ Γουίλις
• Ναπο­λέ­ων, Ελι Γκριφ, Αρθουρ Μαξ

Όπως και στην κατη­γο­ρία των Κοστου­μιών, η μάχη φέτος στα Σκη­νι­κά δίνε­ται μετα­ξύ δυο ται­νιών, τόσο δια­φο­ρε­τι­κών όσο και… πανο­μοιό­τυ­πων, του «Poor Things» και της «Barbie», σε μια χρο­νιά, ωστό­σο, που προ­σέ­φε­ρε πλη­θω­ρι­κό και σοφι­στι­κέ θέα­μα και επο­χής και σύγ­χρο­νο και φανταστικό.

Στο «Οπεν­χάι­μερ», η Ρουθ Ντε Ζονγκ, που μπο­ρεί να είναι για πρώ­τη φορά υπο­ψή­φια για Οσκαρ, αλλά κρα­τά το παρά­ση­μο της συνερ­γα­σί­ας με τον Ντέι­βιντ Λιντς στο «Twin Peaks» του 2017, σχε­δί­α­σε μια ολό­κλη­ρη πόλη, δια­τη­ρώ­ντας την ιστο­ρι­κή ακρί­βεια αλλά και πασπα­λί­ζο­ντάς τη με υπαρ­ξια­κή ατμό­σφαι­ρα, υπό τις οδη­γί­ες του τελειο­μα­νούς Κρί­στο­φερ Νόλαν, ανα­κα­τα­σκευά­ζο­ντας το Λος Αλα­μος σε μια μεγά­λη έκτα­ση στο Μεξι­κό. Πέραν αυτού, σχε­δί­α­σε εσω­τε­ρι­κά από χλι­δά­τα μπαρ μέχρι δωμά­τια ανά­κρι­σης, αλλά και τον Λευ­κό Οίκο που φτιά­χτη­κε μέσα σε πέντε ημέ­ρες, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κομ­μά­τια του σκη­νι­κού του «Veep». Δεν θα πάρει το Οσκαρ, αλλά άξια!

Στους «Δολο­φό­νους του Ανθι­σμέ­νου Φεγ­γα­ριού», ο βετε­ρά­νος Τζακ Φισκ (στα­θε­ρός συνερ­γά­της του Πολ Τόμας Αντερ­σον, σκη­νο­γρά­φος του «The Revenant», του «The Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ, δύο ακό­μα φορές υπο­ψή­φιος για Οσκαρ, για το «The Revenant» και το «There Will Be Blood»), έκα­νε, επι­τέ­λους, μια… νομο­τε­λεια­κή συνερ­γα­σία με τον Μάρ­τιν Σκορ­σέ­ζε κι όχι μόνο δημιούρ­γη­σε μια πόλη του φαρ γου­εστ του 1920, δου­λεύ­ο­ντας, μάλι­στα, με παρα­δο­σια­κούς τεχνί­τες της φυλής των Οσατζ, αλλά έδω­σε νόη­μα και περιε­χό­με­νο και στα εσω­τε­ρι­κά των σπι­τιών, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τις ταξι­κές και πολι­τι­σμι­κές δια­φο­ρές τους.

Στον «Ναπο­λέ­ο­ντα», ο επί­σης… ογκό­λι­θος Αρθουρ Μαξ (ήδη τρεις φορές υπο­ψή­φιος, για τα «Μονο­μά­χος», «American Gangster» και «The Martian», όλα ται­νί­ες του Ρίντλεϊ Σκοτ), δου­λεύ­ο­ντας στην αγα­πη­μέ­νη του περί­ο­δο, με τη βοή­θεια της Ελι Γκριφ (σκη­νο­γρά­φου απαι­τη­τι­κών παρα­γω­γών σαν το «Ghost in the Shell»), έστη­σε το μαξι­μα­λι­στι­κό σύμπαν της γαλ­λι­κής αυλής και της μετε­πα­να­στα­τι­κής δημο­κρα­τί­ας και υπα­τί­ας, αλλά παράλ­λη­λα εξω­τε­ρι­κά και εσω­τε­ρι­κά πλοί­ων, χαμό­σπι­τα, φλε­γό­με­να κτί­ρια και, κυρί­ως, έξι ιστο­ρι­κές μάχες σε πλή­ρη ανά­πτυ­ξη και με από­λυ­τη ιστο­ρι­κή ακρίβεια.

Στο «Poor Things», η σκη­νο­γρα­φι­κή ομά­δα των Σόνα Χιθ, Τζέιμς Πράις και Ζού­ζα Μίχα­λεκ, έδω­σε πνοή στο όρα­μα του Γιώρ­γου Λάν­θι­μου, ακο­λου­θώ­ντας τις μεγα­λειώ­δεις, «χει­ρο­ποί­η­τες» πρα­κτι­κές των Πάου­ελ και Πρέ­σμπερ­γκερ, ζωγρα­φί­ζο­ντας και χτί­ζο­ντας έναν ολό­κλη­ρο, υπερ­βα­τι­κό κόσμο μέσα στα στού­ντιο της Βου­δα­πέ­στης. Το ως επί το πλεί­στον ασπρό­μαυ­ρο Λον­δί­νο αλλά και την παν­δαι­σία χρω­μά­των του στο τελευ­ταίο μέρος, το μαγευ­τι­κό κρουα­ζιε­ρό­πλοιο, το παρι­σι­νό πορ­νείο αλλά και την πορ­το­κα­λί, χωμά­τι­νη παρακ­μή της Αλε­ξάν­δρειας. Μαγευ­τι­κό, απαι­τη­τι­κό, καθο­ρι­στι­κό για τη φόρ­μα και το περιε­χό­με­νο της ται­νί­ας, μια συναρ­πα­στι­κή δουλειά.

Στην «Barbie» συνερ­γά­στη­καν δυο σπου­δαί­ες επαγ­γελ­μα­τί­ες της σκη­νο­γρα­φί­ας, η Σάρα Γκρίν­γουντ και η Κέι­τι Σπέν­σερ, και οι δύο ήδη έξι φορές υπο­ψή­φιες για Όσκαρ, για τα «Υπε­ρη­φά­νεια και Προ­κα­τά­λη­ψη», «Εξι­λέ­ω­ση», «Sherlock Holmes», «Αννα Καρέ­νι­να», «Η Πεντά­μορ­φη και το Τέρας» και «Darkest Hour». Μαζί, έφτια­ξαν έναν «αλη­θι­νό» κόσμο βασι­σμέ­νο στα σετ της κού­κλας Barbie, του σπι­τιού της, της πισί­νας, της… ντι­σκο­τέκ, του ντους, τοπο­θε­τώ­ντας τον στην παρα­λία του Παλμ Σπρινγκς και ανε­βά­ζο­ντας τα φού­ξια και τα φλούο κίτρι­να στο τέρ­μα. Δύσκο­λο, δια­βα­σμέ­νο, δημιουρ­γι­κό και fun.

• Θα κερ­δί­σει το Όσκαρ: Το «Poor Things»,
• Θα έπρε­πε να κερ­δί­σει: Το «Poor Things», ως η μόνη ται­νία που δεν εικο­νο­ποιεί κάτι υπαρκτό
• Το Flix θα έδι­νε το Όσκαρ: Στην «Barbie», για­τί μετά μπο­ρεί να το καλού­σε σπί­τι της για τσάι-χωρίς-τσάι.
  

O δρό­μος για τα Οσκαρ: Προ­γνω­στι­κά, στα­τι­στι­κά, ανα­τρο­πές, φαβο­ρί και αου­τσάι­ντερ στο ειδι­κό τμή­μα του Flix για τα φετι­νά βρα­βεία Οσκαρ που ανα­νε­ώ­νε­ται συνεχώς

 Αναμ­φι­σβή­τη­τα η τελευ­ταία ται­νία του Γ. Λάν­θι­μου “Poor Things” απο­τε­λεί μία από τις πιο πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νες ται­νί­ες της χρο­νιάς. Η ται­νία φαι­νο­με­νι­κά μόνο πραγ­μα­τεύ­ε­ται ένα επί­και­ρο θέμα δοσμέ­νο μέσα από μία αρι­στο­τε­χνι­κή κινη­μα­το­γρα­φι­κή κατα­σκευή: τη γυναι­κεία απε­λευ­θέ­ρω­ση και τους όρους πραγ­μα­το­ποί­η­σής της.
Το άρθρο έχει στό­χο μία κρι­τι­κή επι­σκό­πη­ση όσων είδα­με ανοί­γο­ντας, όμως, πολύ πλα­τύ­τε­ρα ερω­τή­μα­τα, όπως άλλω­στε και η ταινία…