1913: Το τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου

Στις 30 Μάη 1913 υπο­γρά­φη­κε η Συν­θή­κη μετα­ξύ της ηττη­μέ­νης Τουρ­κί­ας και των νικη­τριών χωρών της Βαλ­κα­νι­κής Συμ­μα­χί­ας. Δεν πέρα­σε, όμως, πολύς και­ρός και άρχι­σε πάλι η φαγω­μά­ρα μετα­ξύ των συμ­μά­χων. Η Γερ­μα­νία και η Αυστρο­ουγ­γα­ρία, εκμε­ταλ­λευό­με­νες τη δυσα­ρέ­σκεια που ξεση­κώ­θη­κε στη Βουλ­γα­ρία για τις κατα­κτή­σεις της Σερ­βί­ας στη Μακε­δο­νία, έσπρω­χναν τον Βούλ­γα­ρο βασι­λιά Φερ­δι­νάν­δο σε πόλε­μο με τους πρώ­ην συμ­μά­χους του. Στο μετα­ξύ, η Σερ­βία, το Μαυ­ρο­βού­νιο και η Ελλά­δα υπέ­γρα­ψαν μυστι­κή στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χία, στην οποία προ­σχώ­ρη­σε μετά και η Ρουμανία.
Με εμπι­στο­σύ­νη στη στρα­τιω­τι­κή της υπε­ρο­χή, η Βουλ­γα­ρία επι­τί­θε­ται ξαφ­νι­κά στις 29 Ιού­νη 1913. Ετσι άρχι­σε ο Δεύ­τε­ρος Βαλ­κα­νι­κός Πόλεμος.

Μέσα σε σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα, η Βουλ­γα­ρία συνε­τρί­βη και ζήτη­σε ειρή­νη. Στις 28 Ιού­λη 1913, άρχι­σε στο Βου­κου­ρέ­στι η Συν­διά­σκε­ψη Ειρή­νης και στις 10 Αυγού­στου η Βουλ­γα­ρία υπέ­γρα­ψε Συν­θή­κη Ειρή­νης με τη Σερ­βία, την Ελλά­δα και τη Ρου­μα­νία. Στις 29 Σεπτέμ­βρη υπο­γρά­φτη­κε και η Βουλ­γα­ρο­τουρ­κι­κή Συν­θή­κη Ειρή­νης. Η Σερ­βία πήρε ολό­κλη­ρο σχε­δόν το τμή­μα της Μακε­δο­νί­ας που το είχε απο­σπά­σει πρω­τύ­τε­ρα η Βουλ­γα­ρία από την Τουρ­κία, η Νότια Μακε­δο­νία και η Δυτι­κή Θρά­κη παρα­χω­ρή­θη­καν στην Ελλά­δα, η Νότια Δοβρου­τσά στη Ρου­μα­νία και ένα τμή­μα της Ανα­το­λι­κής Θρά­κης με την Αδρια­νού­πο­λη στην Τουρκία.

Τελι­κά, η Βουλ­γα­ρία από τα εδά­φη, που είχε απο­κτή­σει μετά τον Πρώ­το Βαλ­κα­νι­κό Πόλε­μο, κρά­τη­σε μερι­κά μόλις τμή­μα­τα της Μακε­δο­νί­ας και της Δυτι­κής Θρά­κης. Τα τουρ­κο­βουλ­γα­ρι­κά σύνο­ρα μετα­κι­νή­θη­καν δυτι­κό­τε­ρα από τη γραμ­μή Αίνου — Μηδείας.

Ο αυστρο­γερ­μα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός δεν άφη­σε ανεκ­με­τάλ­λευ­τη τη διά­σπα­ση της Βαλ­κα­νι­κής Συμ­μα­χί­ας. Στους ιθύ­νο­ντες κύκλους της Βουλ­γα­ρί­ας, δυνά­μω­σαν οι φιλο­γερ­μα­νι­κές, καθώς και οι ρεβαν­σι­στι­κές τάσεις. Η γερ­μα­νι­κή, εξάλ­λου, κυβέρ­νη­ση έστει­λε στην Τουρ­κία μια στρα­τιω­τι­κή απο­στο­λή που ο αρχη­γός της Λίμαν φον Σάντερς διο­ρί­στη­κε σε λίγο διοι­κη­τής των τουρ­κι­κών στρα­τευ­μά­των, που έδρευαν στην πρω­τεύ­ου­σα της Τουρ­κί­ας, την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη. Παράλ­λη­λα, με την κατα­σκευή του σιδη­ρο­δρό­μου της Βαγδά­της, η εγκα­τά­στα­ση της γερ­μα­νι­κής στρα­τιω­τι­κής απο­στο­λής στην Τουρ­κία φανέ­ρω­νε πως είχαν δυνα­μώ­σει αρκε­τά οι θέσεις του γερ­μα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στην Εγγύς Ανατολή.

Οταν η τσα­ρι­κή κυβέρ­νη­ση είδε να περιο­ρί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντά της στα Βαλ­κά­νια και στην Τουρ­κία, προ­πά­ντων στην περιο­χή των Στε­νών της Μαύ­ρης Θάλασ­σας, δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε απο­φα­σι­στι­κά για το διο­ρι­σμό του Λίμαν φον Σάντερς. Αυτό προ­κά­λε­σε μια νέα ρωσο­γερ­μα­νι­κή δια­μά­χη, που, ωστό­σο, τελεί­ω­σε με συμβιβασμό.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης