Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21 — Τα αρπακτικά (Τότε και τώρα)

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Αυτό δικό μου και το δικό σου, άμα μπο­ρώ, δικό μου. Κάπως έτσι λει­τούρ­γη­σε και το θέμα της ιδιο­κτη­σί­ας στην επα­να­στα­τη­μέ­νη Ελλά­δα. Ανα­φέ­ρο­μαι φυσι­κά στα περί­φη­μα «Εθνι­κά Κτή­μα­τα». Αυτή η περιου­σία του Δημο­σί­ου που έγι­νε, όπως έγι­νε, ιδιω­τι­κή. Οι «Εθνι­κές Γαί­ες» ή τα περί­φη­μα «Εθνι­κά Κτή­μα­τα» ήταν οι «οι κτη­μα­τι­κές ιδιο­κτη­σί­ες των Οθω­μα­νών στις περιο­χές που περι­ήλ­θαν  στον έλεγ­χο του ελλη­νι­κού κρά­τους». Τα κτή­μα­τα αυτά περι­ήλ­θαν στην ιδιο­κτη­σία του ελλη­νι­κού κρά­τους «επα­να­στα­τι­κώ δικαίω». Στην πορεία τα περισ­σό­τε­ρα περι­ήλ­θαν στους ιδιώ­τες «ατο­μι­κώ-ιδιω­τι­κώ-αρπα­κτι­κώ δικαίω». Μπο­ρού­με και τα παίρ­νου­με. Με οποιο­δή­πο­τε τρό­πο. Κατα­πά­τη­ση, φιλι­κή συναλ­λα­γή με τους Τούρ­κους που έφευ­γαν ή με τον τρό­πο που παρου­σιά­ζει ο Ν. Σπη­λιά­δης στα Απο­μνη­μο­νεύ­μα­τά του. «Τότε η βου­λή συγκα­τα­τέ­θη να εκποι­η­θώ­σι εθνι­κά κτή­μα­τα και εύρον τον και­ρόν Βου­λευ­ταί και Νομο­τε­λε­σταί και υπουρ­γοί και απλοί πολί­ται και ηγό­ρα­σαν αξί­ας εθνι­κά κτή­μα­τα δια το μηδέν».  Ν. Σπη­λιά­δη, Απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα Α, 552

«Αγό­ρα­σαν εθνι­κά κτή­μα­τα δια το μηδέν». Επεν­δυ­τι­κή πολι­τι­κή. Ήξε­ραν-μπο­ρού­σαν και το έκα­ναν. Επέν­δυ­ση αλη­θι­νή. Τα τυχε­ρά του επαγ­γέλ­μα­τος. Ρόδα είναι και γυρί­ζει. Έγι­ναν και θα γίνο­νται. Νομο­τε­λεια­κός κανό­νας. Είμα­στε στα πράγ­μα­τα. «Εύρον τον και­ρόν Βου­λευ­ταί και Νομο­τε­λε­σταί». Αντρα­λί­ζο­μαι. «Τα ίδια Παντε­λά­κι μου, τα ίδια Παντε­λή μου» ή κατα­πώς θα λέγα­με στο Τζου­μέρ­κο «τι έχεις Μήτρο μ’, τι είχα πάντα». Και τώρα, ο ένας μέσα στην κρί­ση τερά­στιες επεν­δυ­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, ο άλλος ταλαί­πω­ρος εκ γενε­τής,  «πρό­σφυ­γας» κατά δήλω­σή του,  ενώ δεν τον είχε απο­κό­ψει από το γάλα η μάνα του, (παι­δά­κι έξι μηνών), άρα και «Μέγας Επα­να­στά­της», ο άλλος  «ανώ­τε­ρες σπου­δές», ο παρα­άλ­λος «έχει το παι­δί στην ξενι­τιά για σπου­δές» και γι’ αυτό «μετέ­φε­ρα κάποια από τα χρή­μα­τά μου για περί­πτω­ση ανά­γκης, επει­δή είχα παι­δί στο εξω­τε­ρι­κό». Τα θυμά­μαι και με βαρά­ει κατα­κρί­κε­λα ο συνειρ­μός. Η «ρου­φιά­να» η ξενι­τιά, πόσα και πόσα παι­δά­κια έφαγε!

Οι επα­να­στά­τες; Τους έμει­νε μόνο η δόξα: «Χιό­νι έτρω­γαν χιό­νι έπι­ναν και τη φωτιά βαστού­σαν». Και βάστα­ξαν και απε­λευ­θέ­ρω­σαν μια χαψιά τόπο, ώσπου άρχι­σε και ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός βίος του τόπου.  «Συνταγ­μα­τι­κή Μοναρ­χία». Και βάρε­σαν τα ντα­ού­λια και οι ζουρ­νά­δες. Από τότε «βάρε­γαν…»  Δεν είναι μόνο για τα «Εθνι­κά Κτή­μα­τα». Αυτά πήγαν εκεί που πήγαν. Εδώ μιλά­με και για την όποια εκποί­η­ση ή τσούρ­νε­μα των κρα­τι­κών εσό­δων. Ο πρώ­τος κοι­νο­βου­λευ­τι­κός πρω­θυ­πουρ­γός της χώρας. Η πολι­τι­κή του φιλο­σο­φία συνί­στα­το στο αξί­ω­μα: «Η πραγ­μα­τι­κή εσω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή του συνί­στα­το στη “ διά­θε­ση των κρα­τι­κών εσό­δων   για λογα­ρια­σμό των φίλων του”» . (Ν. Σβο­ρώ­νου, Επι­σκό­πη­ση της Νεο­ελ­λη­νι­κής Ιστο­ρί­ας, Θεμέ­λιο, σελ. 81).

Και έμει­ναν παγού­ρια οι αγω­νι­στές «με το σφ’λί στο χέρ’» κι  άλλοι ανα­θε­μά­τι­ζαν, για­τί δεν «έφα­αν», καθό­σον ομο­λο­γού­σαν πως «έφα­αν αυτοί, θα φάω­μεν και μεις». Βέβαια σήμε­ρα τα μεγέ­θη είναι δια­φο­ρε­τι­κά. Ο πλη­θω­ρι­σμός τα ανέ­βα­σε και το ευρώ τα εκτί­να­ξε στα ύψη. Επο­μέ­νως χάθη­καν οι αριθ­μοί και ούτε σύγκρι­ση δεν μπο­ρεί να γίνει.  Πάντως το φαΐ, φαΐ. Και τότε και τώρα…  Αρού­πω­τοι. Δεν χορ­ταί­νουν με τίπο­τε! Κατά τα άλλα. Κοντεύ­ουν οι μέρες.

Σκλη­ρός Απρί­λης του 2020μ.Χ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο