Από χτες ο Diego (Armando Maradona) πήρε το δρόμο του πανθέου των μεγάλων αστέρων της στρογγυλής θεάς, όπως ο ίδιος –μάλλον, τον διάλεξε, όταν στα 32 του χρόνια κρέμασε για πρώτη φορά τα παπούτσια του.
Ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών (από τους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, «ανέβηκε» σε Μπαρτσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη, «έπεσε» στη Νιούελς Ολντ Μπόις και έκλεισε την καριέρα του στην Μπόκα Τζούνιορς της παιδικής του ηλικίας) πέρασε στη Νάπολη (πόλη και ομάδα που τον αγόρασε με αστρονομικό ποσό ‑5.000.000 λίρες) τα πιο ένδοξα του χρόνια του.
🔹 Μία από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας είχε μόλις υπογράψει τον πιο ακριβό παίκτη στον κόσμο.
Εκεί όπου ο El Pibe de Oro (Το Χρυσό Αγόρι), πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και έγινε Dio (Μεσσίας- Θεός) και λατρεύτηκε σαν τέτοιος ‑όπως έγραψε μια τοπική εφημερίδα «δεν έχουμε δήμαρχο, σπίτια, σχολεία, δουλειά, λεωφορεία, αποχέτευση, … αλλά τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία επειδή έχουμε Maradona.
«Quiero convertirme en ídolo de los chicos pobres de Nápoles, porque ellos son como yo era en Buenos Aires» (Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπουένος Άιρες), δήλωσε στην επίσημη παρουσίασή του.
🔹 Έπαιξε στη Napoli σε μια περίοδο κατά την οποία οι πολιτικές-κοινωνικές αντιπαραθέσεις του βιομηχανικού βορρά με το φτωχό νότο έδιναν και έπαιρναν καταφέρνοντας να ενσωματώσει ένα πνεύμα «περηφάνειας» και ανάτασης και την «εκδίκηση της γυφτιάς», δεδομένης της καταγωγής του και των (συχνά περιθωριακών) τρόπων έκφρασης.
🔹 Οι οικονομικές δυνατότητες του συλλόγου ήταν πολύ περιορισμένες –αν και το μαύρο χρήμα καλά κρατούσε και η ανάμειξη της Camorra (ΣΣ |> Ναπολιτάνικη Μαφία) πιθανή έως βέβαιη: ο τότε πρόεδρος της ομάδας, παραδεχόμενος ότι (η Camorra) «επανειλημμένα αποπειράθηκε να εμπλακεί αλλά κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη»
Στις 3‑Νοε-1985 η Napoli νίκησε τη Γιουβέντους με 1–0 για πρώτη φορά στην ιστορία ‑με γκολ του Μαραντόνα…
Ο τηλεσχολιαστής ανακοίνωσε την κατάρρευση πέντε ατόμων
και… καρδιακών προσβολών ‑δύο εκ των οποίων στο γήπεδο.
🔹 Ο αθλητικογράφο-φωτογράφος David Goldblatt έγραψε:
«Οι εορτασμοί ήταν θορυβώδεις, μια σειρά τρομακτικών εκδηλώσεων και εορτασμών που ξέσπασαν από το δρόμο, ξέσπασαν μεταναστευτικά σε όλη την πόλη σε ένα καρναβάλι όλο το εικοσιτετράωρο, το οποίο έτρεχε πάνω από μία εβδομάδα.
Οι κηδείες για τη Γιουβέντους και το Μιλάνο (Ίντερ, Μίλαν), η καύση φέρετρων , οι εκφράσεις θανάτου τους αναγγέλλονταν το Μάιο του 1987- η άλλη Ιταλία έχει νικήσει και γεννιέται μια νέα αυτοκρατορία».
🔹 «Η σπουδαιότερη σειρά πανηγυρισμών που έγινε ποτέ για πρωτάθλημα στην ιστορία», αναφέρει ο Τζον Φουτ στο βιβλίο του Calcio: A History of Italian Football.
Σύντομα, η φωτογραφία του Diego κρεμάστηκε δίπλα στον Ιησού στα μισά σπίτια της Νάπολης, τοιχογραφίες του ξεφύτωσαν παντού ακόμα και στα αρχαία κτίρια της πόλης και τα νεογέννητα παιδιά ονομάζονταν Dieghitto
🔹 Mετά την επίσκεψή του στο Βατικανό (9‑Νοε-1985): δήλωνε «Ναι! ρε, τσακώθηκα με τον Πάπα, επειδή είδα τις χρυσές στέγες και μετά άκουσα τον Ποντίφικα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!».
🔹 Πως το γαϊδούρι ‑ναπολιτάνικα il “ciuccio”, έγινε σύμβολο της Νάπολης;
Η ομάδα (ένωση τότε) «Napoli Calcio» ιδρύθηκε, το 1926, με έμβλημα –όχι τον θρυλικό ciuccio αλλά ένα απλό παλ μπλε οβάλ με περίγραμμα κίτρινο-χρυσό και στη μέση ένα αχαλίνωτο άλογο, σύμβολο του Βασιλείου της Νάπολης, πάνω σε μια μπάλα ποδοσφαίρου γύρω από τα αρχικά A‑C-N (Associazione Calcio Napoli).
🔹 Κατά τη διάρκεια του πρώτου πρωταθλήματος (που την εποχή εκείνη ονομαζόταν Prima Divisione = Πρώτη Κατηγορία), στα 18 παιχνίδια -17 ήττες μια ισοπαλία, η Napoli έφαγε 61 !! γκολ.
Μια πόλη που όλοι είναι λίγο-πολύ προληπτικοί (εκεί το «Tocca ferro»! αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της ζωής) είχε ανάγκη από το φυλαχτό της, μια γοητεία καλής τύχης, μια γούρικη μασκότ τελοσπάντων …
Την εποχή εκείνη το γήπεδο, το οποίο ονομαζόταν Stadio Vesuvio και στη συνέχεια Ascarelli (από το όνομα του ιδρυτή Giorgio Ascarelli), βρισκόταν στην περιοχή Luzzatti και ακριβώς στην ίδια συνοικία που στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, περιφερόταν ένας τύπος ο Don Domenico Ascione, γνωστός και ως Mimì, με το γαϊδουράκι του.
Ο Don Domenico, ήταν “τύπος” γραφικός τυπικός Ναπολιτάνος, που κέρδιζε τα προς το ζην πουλώντας σύκα που μάζευε τις νύχτες) με τον κλασσικά τεμπέλη γάιδαρο του, ο οποίος λέγεται ότι είχε «trentatré chiaje e a coda fraceta» (33 πληγές και σάπια ουρά).
Τον φώναζαν με το παρατσούκλι Fichella (διαβάζεται «φικέλλα» ‑fico στα ιταλικά το σύκο, fica το αιδείο της γυναίκας…)
Ο Felice Scandone ιδρυτής της ναπολιτάνικης αθλητικής εφημερίδας «Il Mezzogiorno Sportivo», έγραφε: «Ο γάιδαρος του-της Fichella κάνει κάποιες εκατοντάδες μέτρα και μετά πέφτει τέζα και δε σηκώνεται»
Έτσι ήρθε η σύνδεση μεταξύ Νάπολης και γαϊδουριού στο μυαλό ενός Ναπολιτάνου δημοσιογράφου της σατιρικής εβδομαδιαίας «Vaco ‘e pressa», που αναφερόμενος στο έμβλημα της ομάδας έγραψε φώναζε εκείνη τη στιγμή: «Ato ca cavallo sfrenato, a me, me pare ‘o ciuccio ‘e fichella, trentatré chiaje e a coda fraceta!» δηλαδή πολύ τεμπέλα η Napoli για πρώτη κατηγορία ίδια με το γαϊδουράκι της (Fichella)
🔹 Αυτό η ρήση έγινε τόσο διάσημη που μετά από ένα χρόνο, το 1927, η ομάδα αποφάσισε να αντικαταστήσει το αχαλίνωτο άλογο στο έμβλημα με το πιο «τεμπέλικο» αλλά τυχερό γάιδαρο.
Έτσι, κατά τη διάρκεια του αγώνα Napoli-Juventus (23-Φεβ- 1930), ένας γάιδαρος παρέλασε για πρώτη φορά στο γήπεδο.
Οι Azzurri (γαλάζιο+άσπρο από πάντα τα χρώματα της Napoli) έχαναν με 2–0, αλλά κατάφεραν να ισοφαρίσουν γράφοντας ιστορία
Στο τέλος του παιχνιδιού, το γαϊδούρι ξαναβγήκε στον αγωνιστικό χώρο με παραληρούντες τους «φιλάθλους», που κρατώντας πανό «Ciuccio ffa tu» (γάιδαρε κανόνισε!) κραύγαζαν ακατάληπτα ή μη γραφόμενα ναπολιτάνικα
🔹 Κάτι που συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα, μέσα κι έξω από το γήπεδο
Από τότε γράφτηκε στην ιστορία, η ιστορία μας.
E non chano se só perso (??)
Το «Scudetto» (ΣΣ|> πρωτάθλημα) του 1987 στη Νάπολη ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός, η πόλη εξερράγη, ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Αλλά συνοδεύτηκε από –αστήρικτα μυθεύματα όπως το ψεύτικο ιστορικό, ενός γνωστού λαμπρού χρονίστα.
Ο δημοσιογράφος Toni Lavarone, κυκλοφόρησε μερικές παρατηρήσεις στα μικρόφωνα του Radio Goal στο Kiss Kiss Napoli, τον επίσημο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό του ιταλικού συλλόγου δημιουργώντας το θρύλο του cosa vi siete persi (|> ΣΣ = τι χάσατε) στο νεκροταφείο του Poggioreale. Πολλές εφημερίδες έσπευσαν στέλνοντας τους φωτορεπόρτερ τους, αλλά στην πραγματικότητα αυτή η πρόταση δεν γράφτηκε ποτέ και πουθενά σε κανέναν τοίχο, ήταν απλώς μια μεγάλη δική τους «ανακάλυψη».
Θυμηθείτε τη φράση «Αυτό που χάσατε», στον τοίχο του νεκροταφείου της Fuorigrotta τη νύχτα της 10ης Μαΐου 1987, την ιστορική ημέρα, εκείνης του πρώτου Scudetto της Νάπολης.
Μύθος; …μάλλον!
ΣΣ |> Μεταξύ άλλων, το Poggioreale, απέχει από τη Fuorigrotta … έτη φωτός
26 χρόνια αργότερα «che vi siete persi» (αυτό που χάσατε) είναι ο τίτλος του βιβλίου (142 σελίδες που γράφτηκε από τον Boris Sollazzo συνέχεια μια σειράς δημοσιευμάτων δημοσιογράφων, bloggers και συγγραφέων που μιλάνε –για τι άλλο; για το πάθος τους στην πολυαγαπημένη τους ομάδα.
Όπως γράφεται στο βιογραφικό σημείωμα του Sollazzo, ενός freelance ναπολιτάνου, «προφανής η απάντηση» αν ρωτιόταν «τι θα επέλεγε μεταξύ του Πούλιτζερ και του Champions League»…
- Φωτο εδώ |> corrieredellosport
- Δείτε και https://www.sscnapoli.it/