Από χτες ο Diego (Armando Maradona) πήρε το δρό­μο του παν­θέ­ου των μεγά­λων αστέ­ρων της στρογ­γυ­λής θεάς, όπως ο ίδιος –μάλ­λον, τον διά­λε­ξε, όταν στα 32 του χρό­νια κρέ­μα­σε για πρώ­τη φορά τα παπού­τσια του.

Ένας από τους κορυ­φαί­ους ποδο­σφαι­ρι­στές όλων των επο­χών (από τους Αρχε­ντί­νος Τζού­νιορς, Μπό­κα Τζού­νιορς, «ανέ­βη­κε» σε Μπαρ­τσε­λό­να, Νάπο­λι, Σεβίλ­λη, «έπε­σε» στη Νιού­ελς Ολντ Μπόις και έκλει­σε την καριέ­ρα του στην Μπό­κα Τζού­νιορς της παι­δι­κής του ηλι­κί­ας) πέρα­σε στη Νάπο­λη (πόλη και ομά­δα που τον αγό­ρα­σε με αστρο­νο­μι­κό ποσό ‑5.000.000 λίρες) τα πιο ένδο­ξα του χρό­νια του.
🔹 Μία από τις φτω­χό­τε­ρες περιο­χές της χώρας είχε μόλις υπο­γρά­ψει τον πιο ακρι­βό παί­κτη στον κόσμο.
Εκεί όπου ο El Pibe de Oro (Το Χρυ­σό Αγό­ρι), πήρε το περι­βρα­χιό­νιο του αρχη­γού και έγι­νε Dio (Μεσ­σί­ας- Θεός) και λατρεύ­τη­κε σαν τέτοιος ‑όπως έγρα­ψε μια τοπι­κή εφη­με­ρί­δα «δεν έχου­με δήμαρ­χο, σπί­τια, σχο­λεία, δου­λειά, λεω­φο­ρεία, απο­χέ­τευ­ση, … αλλά τίπο­τε από αυτά δεν έχει σημα­σία επει­δή έχου­με Maradona.
«Quiero convertirme en ídolo de los chicos pobres de Nápoles, porque ellos son como yo era en Buenos Aires» (Θέλω να γίνω το είδω­λο των φτω­χών παι­διών της Νάπο­λης, επει­δή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπου­έ­νος Άιρες), δήλω­σε στην επί­ση­μη παρου­σί­α­σή του.

🔹 Έπαι­ξε στη Napoli σε μια περί­ο­δο κατά την οποία οι πολι­τι­κές-κοι­νω­νι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις του βιο­μη­χα­νι­κού βορ­ρά με το φτω­χό νότο έδι­ναν και έπαιρ­ναν κατα­φέρ­νο­ντας να ενσω­μα­τώ­σει ένα πνεύ­μα «περη­φά­νειας» και ανά­τα­σης και την «εκδί­κη­ση της γυφτιάς», δεδο­μέ­νης της κατα­γω­γής του και των (συχνά περι­θω­ρια­κών) τρό­πων έκφρασης.
🔹 Οι οικο­νο­μι­κές δυνα­τό­τη­τες του συλ­λό­γου ήταν πολύ περιο­ρι­σμέ­νες –αν και το μαύ­ρο χρή­μα καλά κρα­τού­σε και η ανά­μει­ξη της Camorra (ΣΣ |> Ναπο­λι­τά­νι­κη Μαφία) πιθα­νή έως βέβαιη: ο τότε πρό­ε­δρος της ομά­δας, παρα­δε­χό­με­νος ότι (η Camorra) «επα­νει­λημ­μέ­να απο­πει­ρά­θη­κε να εμπλα­κεί αλλά κάτι τέτοιο ουδέ­πο­τε συνέβη»
Στις 3‑Νοε-1985 η Napoli νίκη­σε τη Γιου­βέ­ντους με 1–0 για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία ‑με γκολ του Μαραντόνα…

Ο τηλε­σχο­λια­στής ανα­κοί­νω­σε την κατάρ­ρευ­ση πέντε ατόμων
και… καρ­δια­κών προ­σβο­λών ‑δύο εκ των οποί­ων στο γήπεδο.

🔹  Ο αθλη­τι­κο­γρά­φο-φωτο­γρά­φος David Goldblatt έγραψε:
«Οι εορ­τα­σμοί ήταν θορυ­βώ­δεις, μια σει­ρά τρο­μα­κτι­κών εκδη­λώ­σε­ων και εορ­τα­σμών που ξέσπα­σαν από το δρό­μο, ξέσπα­σαν μετα­να­στευ­τι­κά σε όλη την πόλη σε ένα καρ­να­βά­λι όλο το εικο­σι­τε­τρά­ω­ρο, το οποίο έτρε­χε πάνω από μία εβδομάδα. 
Οι κηδεί­ες για τη Γιου­βέ­ντους και το Μιλά­νο (Ίντερ, Μίλαν), η καύ­ση φέρε­τρων , οι εκφρά­σεις θανά­του τους αναγ­γέλ­λο­νταν το Μάιο του 1987- η άλλη Ιτα­λία έχει νική­σει και γεν­νιέ­ται μια νέα αυτο­κρα­το­ρία».
🔹 «Η σπου­δαιό­τε­ρη σει­ρά πανη­γυ­ρι­σμών που έγι­νε ποτέ για πρω­τά­θλη­μα στην ιστο­ρία», ανα­φέ­ρει ο Τζον Φουτ στο βιβλίο του Calcio: A History of Italian Football.
Σύντο­μα, η φωτο­γρα­φία του Diego κρε­μά­στη­κε δίπλα στον Ιησού στα μισά σπί­τια της Νάπο­λης, τοι­χο­γρα­φί­ες του ξεφύ­τω­σαν παντού ακό­μα και στα αρχαία κτί­ρια της πόλης και τα νεο­γέν­νη­τα παι­διά ονο­μά­ζο­νταν Dieghitto
🔹 Mετά την επί­σκε­ψή του στο Βατι­κα­νό (9‑Νοε-1985): δήλω­νε «Ναι! ρε, τσα­κώ­θη­κα με τον Πάπα, επει­δή είδα τις χρυ­σές στέ­γες και μετά άκου­σα τον Ποντί­φι­κα να λέει ότι η Εκκλη­σία ανη­συ­χεί για τα φτω­χά παι­διά. Τότε πού­λα τις στέ­γες φίλε, κάνε κάτι!».

🔹  Πως το γαϊδούρι ‑ναπολιτάνικα il “ciuccio”, έγινε σύμβολο της Νάπολης;

Η ομά­δα (ένω­ση τότε) «Napoli Calcio» ιδρύ­θη­κε, το 1926, με έμβλη­μα –όχι τον θρυ­λι­κό ciuccio αλλά ένα απλό παλ μπλε οβάλ με περί­γραμ­μα κίτρι­νο-χρυ­σό και στη μέση ένα αχα­λί­νω­το άλο­γο, σύμ­βο­λο του Βασι­λεί­ου της Νάπο­λης, πάνω σε μια μπά­λα ποδο­σφαί­ρου γύρω από τα αρχι­κά A‑C-N (Associazione Calcio Napoli).

🔹 Κατά τη διάρ­κεια του πρώ­του πρω­τα­θλή­μα­τος (που την επο­χή εκεί­νη ονο­μα­ζό­ταν Prima Divisione = Πρώ­τη Κατη­γο­ρία), στα 18 παι­χνί­δια -17 ήττες μια ισο­πα­λία, η Napoli έφα­γε 61 !! γκολ.
Μια πόλη που όλοι είναι λίγο-πολύ προ­λη­πτι­κοί (εκεί το «Tocca ferro»! αγκα­λιά­ζει όλες τις πτυ­χές της ζωής) είχε ανά­γκη από το φυλα­χτό της, μια γοη­τεία καλής τύχης, μια γού­ρι­κη μασκότ τελοσπάντων …

Την επο­χή εκεί­νη το γήπε­δο, το οποίο ονο­μα­ζό­ταν Stadio Vesuvio και στη συνέ­χεια Ascarelli (από το όνο­μα του ιδρυ­τή Giorgio Ascarelli), βρι­σκό­ταν στην περιο­χή Luzzatti και ακρι­βώς στην ίδια συνοι­κία που στις δεκα­ε­τί­ες του 1920 και του 1930, περι­φε­ρό­ταν ένας τύπος ο Don Domenico Ascione, γνω­στός και ως Mimì, με το γαϊ­δου­ρά­κι του.

Ο Don Domenico, ήταν “τύπος” γρα­φι­κός τυπι­κός Ναπο­λι­τά­νος, που κέρ­δι­ζε τα προς το ζην που­λώ­ντας σύκα που μάζευε τις νύχτες) με τον κλασ­σι­κά τεμπέ­λη γάι­δα­ρο του, ο οποί­ος λέγε­ται ότι είχε «trentatré chiaje e a coda fraceta» (33 πλη­γές και σάπια ουρά).
Τον φώνα­ζαν με το παρα­τσού­κλι Fichella (δια­βά­ζε­ται «φικέλ­λα» ‑fico στα ιτα­λι­κά το σύκο, fica το αιδείο της γυναίκας…)
Ο Felice Scandone ιδρυ­τής της ναπο­λι­τά­νι­κης αθλη­τι­κής εφη­με­ρί­δας «Il Mezzogiorno Sportivo», έγρα­φε: «Ο γάι­δα­ρος του-της Fichella κάνει κάποιες εκα­το­ντά­δες μέτρα και μετά πέφτει τέζα και δε σηκώνεται»

Έτσι ήρθε η σύν­δε­ση μετα­ξύ Νάπο­λης και γαϊ­δου­ριού στο μυα­λό ενός Ναπο­λι­τά­νου δημο­σιο­γρά­φου της σατι­ρι­κής εβδο­μα­διαί­ας «Vaco ‘e pressa», που ανα­φε­ρό­με­νος στο έμβλη­μα της ομά­δας έγρα­ψε  φώνα­ζε εκεί­νη τη στιγ­μή: «Ato ca cavallo sfrenato, a me, me pare ‘o ciuccio ‘e fichella, trentatré chiaje e a coda fraceta!» δηλα­δή πολύ τεμπέ­λα η Napoli για πρώ­τη κατη­γο­ρία ίδια με το γαϊ­δου­ρά­κι της (Fichella)
🔹 Αυτό η ρήση έγι­νε τόσο διά­ση­μη που μετά από ένα χρό­νο, το 1927, η ομά­δα απο­φά­σι­σε να αντι­κα­τα­στή­σει το αχα­λί­νω­το άλο­γο στο έμβλη­μα με το πιο «τεμπέ­λι­κο» αλλά τυχε­ρό γάιδαρο.
Έτσι, κατά τη διάρ­κεια του αγώ­να Napoli-Juventus (23-Φεβ- 1930), ένας γάι­δα­ρος παρέ­λα­σε για πρώ­τη φορά στο γήπε­δο.
Οι Azzurri (γαλάζιο+άσπρο από πάντα τα χρώ­μα­τα της Napoli) έχα­ναν με 2–0, αλλά κατά­φε­ραν να ισο­φα­ρί­σουν γρά­φο­ντας ιστορία

Στο τέλος του παι­χνι­διού, το γαϊ­δού­ρι ξανα­βγή­κε στον αγω­νι­στι­κό χώρο με παρα­λη­ρού­ντες τους «φιλά­θλους», που κρα­τώ­ντας πανό «Ciuccio ffa tu» (γάι­δα­ρε κανό­νι­σε!) κραύ­γα­ζαν ακα­τά­λη­πτα ή μη γρα­φό­με­να ναπολιτάνικα
🔹 Κάτι που συνε­χί­ζε­ται αδιά­λει­πτα μέχρι σήμε­ρα, μέσα κι έξω από το γήπεδο

Από τότε γρά­φτη­κε στην ιστο­ρία, η ιστο­ρία μας.

E non chano se só perso (??)

Το «Scudetto» (ΣΣ|> πρω­τά­θλη­μα) του 1987 στη Νάπο­λη ήταν ένα εξαι­ρε­τι­κό γεγο­νός, η πόλη εξερ­ρά­γη, ένα όνει­ρο έγι­νε πραγματικότητα.
Αλλά συνο­δεύ­τη­κε από –αστή­ρι­κτα μυθεύ­μα­τα όπως το ψεύ­τι­κο ιστο­ρι­κό, ενός γνω­στού λαμπρού χρονίστα.

Ο δημο­σιο­γρά­φος Toni Lavarone, κυκλο­φό­ρη­σε μερι­κές παρα­τη­ρή­σεις στα μικρό­φω­να του Radio Goal στο Kiss Kiss Napoli, τον επί­ση­μο ραδιο­τη­λε­ο­πτι­κό σταθ­μό του ιτα­λι­κού συλ­λό­γου δημιουρ­γώ­ντας το θρύ­λο του cosa vi siete persi (|> ΣΣ = τι χάσα­τε) στο νεκρο­τα­φείο του Poggioreale. Πολ­λές εφη­με­ρί­δες έσπευ­σαν στέλ­νο­ντας τους φωτο­ρε­πόρ­τερ τους, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή η πρό­τα­ση δεν γρά­φτη­κε ποτέ και που­θε­νά σε κανέ­ναν τοί­χο, ήταν απλώς μια μεγά­λη δική τους «ανα­κά­λυ­ψη».
Θυμη­θεί­τε τη φρά­ση «Αυτό που χάσα­τε», στον τοί­χο του νεκρο­τα­φεί­ου της Fuorigrotta τη νύχτα της 10ης Μαΐ­ου 1987, την ιστο­ρι­κή ημέ­ρα, εκεί­νης του πρώ­του Scudetto της Νάπολης.
Μύθος; …μάλ­λον!
ΣΣ |> Μετα­ξύ άλλων, το Poggioreale, απέ­χει από τη Fuorigrotta … έτη φωτός
26 χρό­νια αργό­τε­ρα «che vi siete persi» (αυτό που χάσα­τε) είναι ο τίτλος του βιβλί­ου (142 σελί­δες που γρά­φτη­κε από τον Boris Sollazzo συνέ­χεια μια σει­ράς δημο­σιευ­μά­των δημο­σιο­γρά­φων, bloggers και συγ­γρα­φέ­ων που μιλά­νε –για τι άλλο; για το πάθος τους στην πολυα­γα­πη­μέ­νη τους ομάδα.
Όπως γρά­φε­ται στο βιο­γρα­φι­κό σημεί­ω­μα του  Sollazzo, ενός freelance ναπο­λι­τά­νου, «προ­φα­νής η απά­ντη­ση» αν ρωτιό­ταν «τι θα επέ­λε­γε μετα­ξύ του Πού­λι­τζερ και του Champions League»…

• Φωτο εδώ |> corrieredellosport
• Δεί­τε και https://www.sscnapoli.it/