Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

FARC-EP | Κολομβία: σε αδιέξοδο σταυροδρόμι;

Κολομ­βία:
Χωρίς τέλος οι δολο­φο­νί­ες πρώ­ην ανταρ­τών του FARC-EP και άλλων αγω­νι­στών -60 ηγέ­τες και πρώ­ην μαχη­τές χάθη­καν στο πρώ­το 2/μηνο του 2020, 236 μετά την υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας «ειρή­νευ­σης» με την κυβέρ­νη­ση (το 2016), πέντε ακό­μη νεκροί στο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο που πέρασε.
Επει­δή (βοη­θού­ντων και των αστι­κών ΜΜΕ & ΜΚΔ) υπάρ­χουν αρκε­τά σκο­τει­νά σημεία για τη συγκε­κρι­μέ­νη οργά­νω­ση ‑που συνή­θως δια­στρε­βλώ­νουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, θα προ­σπα­θή­σου­με να δώσου­με ένα σύντο­μο ιστο­ρι­κό του κινή­μα­τος «Επα­να­στα­τι­κές Ένο­πλες Δυνά­μεις του Κολομ­βια­νού-Λαϊ­κού Στρα­τού Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia-Ejército del Pueblo [FARC-EP])

Πρό­κει­ται (όπως ήταν του­λά­χι­στον «στις δόξες» της) για αντάρ­τι­κη οργά­νω­ση με δηλω­μέ­νο στό­χο τον «τερ­μα­τι­σμό των κοι­νω­νι­κών, πολι­τι­κών και οικο­νο­μι­κών ανι­σο­τή­των, την  στρα­τιω­τι­κή και οικο­νο­μι­κή επέμ­βα­ση των ΗΠΑ στην Κολομ­βία μέσω της ίδρυ­σης ενός μαρ­ξι­στι­κού-λενι­νι­στι­κού και “βολι­βα­ρια­νού” κρά­τους».
Με δρά­ση ‑αντάρ­τι­κο πόλε­μο και συμ­βα­τι­κή τακτι­κή μάχη, βασι­κά στις αγρο­τι­κές περιο­χές και στη­ρίγ­μα­τα σε πόλεις ειδι­κά όπου επι­κρα­τεί η ακραία φτώ­χεια και η περιθωριοποίηση.

FARC logo

Θεω­ρού­νται τρο­μο­κρα­τι­κή οργά­νω­ση τόσο από το επί­ση­μο αστι­κό κρά­τος της Κολομ­βί­ας, όσο και από άλλες 31 χώρες του κόσμου, μετα­ξύ των οποί­ων σύσ­σω­μη η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, καθώς επί­σης η Χιλή, το Περού, ο Κανα­δάς και –φυσι­κά ο αρχι­τρο­μο­κρά­της και διε­θνής γκάν­γκ­στερ οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες.
Κάποιες άλλες κυβερ­νή­σεις το θεω­ρούν εσω­τε­ρι­κό ζήτη­μα της Κολομ­βί­ας και την ταξι­νο­μούν ως «παρά­τυ­πη» ή «αντι­μα­χό­με­νη» ομά­δα.

ℹ️  Για να έχου­με μια εικό­να της γεω­γρα­φί­ας και των απο­στά­σε­ων στη χώρα, να πού­με πως έχει έκτα­ση 1.141.748 km2 (26η σε έκτα­ση χώρα της Γης~9 Ελλά­δες η μονα­δι­κή χώρα της Νότιας Αμε­ρι­κής που έχει ακτές σε Ατλα­ντι­κό και σε Ειρη­νι­κό Ωκε­α­νό) με πλη­θυ­σμό πάνω από 50 εκατομμύρια.
Χωρί­ζε­ται σε 5 μεγά­λες φυσι­κές περιο­χές, που απλώ­νο­νται και στις γει­το­νι­κές χώρες (ορο­σει­ρά των Άνδε­ων, παρά­λια ‑Ειρη­νι­κού και Καραϊ­βι­κής Θάλασ­σας, τα llanos-llanuras (λιβά­δια-πεδιά­δες) και το μεγά­λο τρο­πι­κό δάσος του Αμαζονίου.
Είναι η 2η σε βιο­ποι­κι­λό­τη­τα χώρα στον κόσμο με 54.871 κατα­γραμ­μέ­να είδη
Έχει έναν πολυ­πο­λι­τι­σμι­κό πλη­θυ­σμό, που αντι­κα­το­πτρί­ζει την επιρ­ροή της ευρω­παϊ­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας, γηγε­νών λαών και αφρι­κα­νών σκλά­βων και τα μετα­να­στευ­τι­κά κύμα­τα από την Ευρώ­πη και τη Μέση Ανα­το­λή κατά τον 20ο αιώνα.

FARC +UPΙστορία

Επι­σή­μως οι Επα­να­στα­τι­κές Ένο­πλες Δυνά­μεις της Κολομ­βί­ας, FARC, ξεκί­νη­σαν τις δρα­στη­ριό­τη­τές τους ως κίνη­μα το 1966, τη χρο­νιά που πρό­ε­δρος της Κολομ­βί­ας ήταν ο Guillermo León Valencia Muñoz, συντη­ρη­τι­κός –φασι­στοει­δές για τα δικά μαε δεδο­μέ­να, δικηγόρος.
Ωστό­σο, ο σχη­μα­τι­σμός της αντάρ­τι­κης οργά­νω­σης είναι το απο­τέ­λε­σμα μιας σει­ράς ομα­δι­κών μετα­σχη­μα­τι­σμών που προ­έ­κυ­ψαν ως απο­τέ­λε­σμα κοι­νω­νι­κών αγώ­νων μετα­ξύ των λαϊ­κών κινη­μά­των και της αστι­κής τάξης, της εγκα­τά­λει­ψης των αγρο­τών από το επί­ση­μο κρά­τος και της παρα­βί­α­σης των στοι­χειω­δών ανθρώ­πι­νων δικαιωμάτων.

Οι ρίζες των λεγό­με­νων «ανα­τρε­πτι­κών» ομά­δων, στα όρια του νόμου ή τελεί­ως παρά­νο­μες, βρί­σκο­νται στους αγρο­τι­κούς αγώ­νες που σημειώ­θη­καν τις πρώ­τες 10ετίες του 20ού αιώνα.
Η παρα­βί­α­ση κάθε ίχνους ελευ­θε­ρί­ας των αγρο­τών από το αστι­κό κρά­τος τους ώθη­σε στην υπε­ρά­σπι­ση της ύπαρ­ξής τους και της ζωής τους μέσω της δικής τους δικαιο­σύ­νης, δημιουρ­γώ­ντας τις λεγό­με­νες ομά­δες αυτοάμυνας.

Ο σχη­μα­τι­σμός αυτών των αγρο­τι­κών οργα­νώ­σε­ων ενεί­χε ένα σημα­ντι­κό συστα­τι­κό για την ενο­ποί­η­σή τους και την δημιουρ­γία αυτού που είναι γνω­στό ως αντάρτικο.
Εκεί­νη την επο­χή, η σκέ­ψη των Μαρξ-Ένγκελς εξα­πλω­νό­ταν ήδη σ΄ όλη την Ευρώ­πη και στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή δημιουρ­γού­νταν  οι πρώ­τοι πυρή­νες, με την Κολομ­βία να είναι «πρό­σφο­ρη» χώρα δεδο­μέ­νου ότι τα ήδη έντο­να αντια­με­ρι­κα­νι­κά αισθή­μα­τα του λαού τρο­φο­δο­τή­θη­καν μετά τη βίαια από­σχι­ση του Πανα­μά το 1903 –με τα όπλα των ΗΠΑ (ήδη το 1904, η αμε­ρι­κα­νι­κή κυβέρ­νη­ση εξα­γό­ρα­σε τα γαλ­λι­κά δικαιώ­μα­τα και μια λωρί­δα γης ‑μήκος 50 μίλια, πλά­τος 10 για τη διώ­ρυ­γα, που ξεκί­νη­σε το 1907)

Η επέ­κτα­ση αυτής της κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, είχε να κάνει και με κοι­νω­νι­κά αίτια ‑ανι­σό­τη­τα, φτώ­χεια και δια­φθο­ρά, που είχαν σα βάση τους το ίδιο το αστι­κό κράτος.
Βέβαια η ίδια η κοι­νω­νι­κή σύν­θε­ση και το ιδε­ο­λο­γι­κό επί­πε­δο, με ανα­φο­ρές συχνά ξένες προς τον επι­στη­μο­νι­κό σοσια­λι­σμό, απο­τέ­λε­σε από τότε την αχίλ­λειο φτέρ­να του κινή­μα­τος (όπως και σε όλη τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή), έτσι αυτές τις οργα­νώ­σεις, κέρ­δι­ζαν βασα­νι­στι­κά οπα­δούς μέρα τη μέρα, εν μέσω εσω­τε­ρι­κού κατα­κερ­μα­τι­σμού και αόρι­στων ιδε­ο­λο­γι­κών θεμε­λί­ων, με μόνο κοι­νή παρά­με­τρο την «κοι­νω­νι­κή ισό­τη­τα», χωρίς θέση για κατάρ­γη­ση του αστι­κού κρά­τους, χωρίς κόμ­μα νέου τύπου κλπ. κλπ

9‑Α­πρ-1948 |>La Violencia<|

Παρό­λο που υπήρ­χαν ήδη σημά­δια ταξι­κής βίας στην Κολομ­βία, στις 9‑Α­πρ-1948 η ιστο­ρία σημα­δεύ­τη­κε από τη δολο­φο­νία του φιλε­λεύ­θε­ρου ηγέ­τη και προ­ε­δρι­κού υπο­ψη­φί­ου Jorge Eliécer Gaitán, όταν εξα­πο­λύ­θη­κε το μεγα­λύ­τε­ρο κύμα δολο­φο­νιών με απε­ρί­γρα­πτες σφα­γές σε όλη τη χώρα.
Η ηγε­σί­ες των παρα­δο­σια­κών πολι­τι­κών κομ­μά­των ‑φιλε­λεύ­θε­ρων και συντη­ρη­τι­κών, φοβού­με­νες και τον ίσκιο τους, δημιούρ­γη­σαν παρά­νο­μες ένο­πλες ομά­δες από οπα­δούς τους και κοι­νούς εγκλη­μα­τί­ες, που επι­τί­θε­ντο σε όποιον θεω­ρού­σαν αντί­πα­λο ιδε­ο­λο­γι­κά αλλά και φυλε­τι­κά (ιθα­γε­νείς).

Μετα­ξύ αυτών των οργα­νώ­σε­ων ξεχώ­ρι­σε στο λεγό­με­νο «φιλε­λεύ­θε­ρο αντάρ­τι­κο» (guerrilla liberal) ένας νεα­ρός πολυ­τε­χνί­της- φιλε­λεύ­θε­ρος από την παρά­δο­ση, ο Pedro Antonio Marín, γνω­στός με το ψευ­δώ­νυ­μο «Tirofijo» (από την ικα­νό­τη­τά του στο σημά­δι) και επί­σης ως Manuel Marulanda Vélez (όνο­μα προς τιμήν ενός κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη που δολο­φο­νή­θη­κε κατά τη διάρ­κεια της La Violencia).El escenario de la violencia en Colombia

ℹ️  Συν-ίδρυ­σε με τον Jacobo Arenas (Luis Morantes), το FARC-EP και ανή­κε στη διοί­κη­ση (Γραμ­μα­τεία του) ως το θάνα­τό του το 2008

Το «φιλε­λεύ­θε­ρο αντάρ­τι­κο» χωρί­στη­κε σε «καθα­ρούς» (liberales limpios) και «κοι­νούς» (liberales communes) –οι δεύ­τε­ροι με σπέρ­μα­τα  κομ­μου­νι­στι­κή ιδεολογίας.
Οι πρώ­τοι παρέ­δω­σαν τα όπλα τους όταν ο Gustavo Rojas Pinilla (στρα­τιω­τι­κός ‑πρό­ε­δρος της Κολομ­βί­ας) τους έδω­σε εγγυ­ή­σεις αμνη­στί­ας το 1953, ενώ οι «κοι­νοί» απο­φά­σι­σαν να συνε­χί­σουν τον αγώ­να και εξα­πλώ­θη­καν σε διά­φο­ρα μέρη της χώρας.
Νοτιο­α­να­το­λι­κά, με σύμ­βο­λο αντί­στα­σης τον Juan de Jesús Franco, στα νότια ‑προς Κόρ­δο­βα, ο Julio Guerra και στα ΒΔ της Cundinamarca, ο Saúl Fajardo, ενώ στα νότια προς Tolima, σχη­μα­τί­στη­καν δύο φρά­ξιες μια φιλε­λεύ­θε­ρη, υπό την ηγε­σία των αδελ­φών «Loaiza», του José María Oviedo (“Mariachi” ) και μια δεύ­τε­ρη με κομ­μου­νι­στι­κές ανα­φο­ρές, με επι­κε­φα­λής τον Isauro Yosa (“Mayor Lister”) και τον Jacobo Prías Alape (“Charro Negro”), όπου πήρε μέρος και ο Manuel Marulanda Vélez (“Tirofijo”).
Μερι­κά χρό­νια αργό­τε­ρα συνε­λή­φθη ο «Mayor Lister», ο «Negro Charro» απο­στρα­τεύ­τη­κε από την ένο­πλη πάλη, ενώ ο «Tirofijo» συνέ­χι­σε με ενέ­δρες, επι­θέ­σεις και απαγωγές.

Σύμ­φω­να με το FARC:
«Η ειρή­νη που “προ­σέ­φε­ρε” ο στρα­τη­γός Rojas Pinilla ήταν ουσια­στι­κά μια απαί­τη­ση για παρά­δο­ση χωρίς όρους, βάσει υπο­σχέ­σε­ων που δεν τηρή­θη­καν ποτέ. 
Πολ­λοί από τους αντάρ­τες που παρέ­δω­σαν τα όπλα, όπως ο Guadalupe Salcedo, σκο­τώ­θη­καν –με τους δολο­φό­νους να παρα­μέ­νουν ατι­μώ­ρη­τοι»

operacion Marquetalia Bolivia

Επιχείρηση Marquetalia

Στις 18-Μαΐ­ου-1964, υπό την διοί­κη­ση του συνταγ­μα­τάρ­χη Hernando Currea Cubides, διοι­κη­τή της 6ης Ταξιαρ­χί­ας, ξεκί­νη­σε η ανά­πτυ­ξη του Σχε­δί­ου LASSO (Latin American Security Operation — Επι­χεί­ρη­ση Ασφα­λεί­ας της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής) ή της «Επι­χεί­ρη­σης Κυριαρ­χί­ας» (Operación Soberanía) κατά των περιο­χών αυτο­ά­μυ­νας των αγρο­τών στην Κολομβία.

ΣΣ |>
LASSO |> δόγ­μα «εθνι­κής ασφά­λειας» που εκπο­νή­θη­κε από εμπει­ρο­γνώ­μο­νες του ΥπΕ­θΑ των ΗΠΑ στην Ουά­σινγ­κτον ως τακτι­κή προ­σαρ­μο­γή στο πεδίο της μάχης και προ­σαρ­μό­στη­κε από το ΓΕΣ του Εθνι­κού Στρα­τού (Ejército Nacional) και τον Υπουρ­γό Άμυ­νας Alberto Ruiz Novoa, απαρ­χή και της μεγά­λης μάχης ενα­ντί­ον των ανταρ­τών της Marquetalia ~250km ΝΑ της Μπογκοτά )
Το σχέ­διο συνι­στού­σε «εκτέ­λε­ση προ­γραμ­μά­των στρα­τιω­τι­κής βοή­θειας για τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή» που πλαι­σιώ­θη­κε από τη νέα στρα­τιω­τι­κή στρα­τη­γι­κή των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών τη δεκα­ε­τία του 1960 –μετά την επα­νά­στα­ση στην Κού­βα, η οποία έγι­νε γνω­στή ως «δόγ­μα εθνι­κής ασφά­λειας».
Η κυβέρ­νη­ση ακρο­βό­λι­σε 16.000 εξο­πλι­σμέ­νους σαν αστα­κούς άνδρες, με ελι­κό­πτε­ρα, αερο­πλά­να πυρο­βο­λι­κό, ειδι­κές ρου­κέ­τες (όλα «αμε­ρι­κα­νι­κής κατα­σκευ­ής και προ­έ­λευ­σης) για να θέσει τέρ­μα στις λεγό­με­νες Repúblicas Independientes — «Ανε­ξάρ­τη­τες Δημο­κρα­τί­ες» (αντάρ­τι­κα απο­σπά­σμα­τα) που, εκτός από τη «Marquetalia», βρί­σκο­νταν στις περιο­χές του Guayabero, Pato (chaparral), Natagaima και Riochiquito.
Για να απο­κρού­σει την επί­θε­ση, η τότε ομά­δα αυτο­ά­μυ­νας είχε την άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξη του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, το οποίο έστει­λε τον Jacobo Arenas, μέλος της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής και που αργό­τε­ρα θα γινό­ταν ένας από τους κορυ­φαί­ους ηγέ­τες της ανταρ­τι­κής ομάδας.

Κατά τη διάρ­κεια των μαχών στην περιο­χή Marquetalia (200km ΒΔ της πρω­τεύ­ου­σας) στις 20 –Ιουλ-1964, η οργά­νω­ση έβγα­λε δια­κή­ρυ­ξη για «το αγρο­τι­κό πρό­γραμ­μα των ανταρ­τών», που με την πάρο­δο του χρό­νου έγι­νε το επί­ση­μο αγρο­τι­κό πρό­γραμ­μα του FARC.
Από την ίδια χρο­νιά, η ανά­πτυ­ξή του μετώ­που είναι τέτοια που παύ­ει να βρί­σκε­ται στο στά­διο της αυτο­ά­μυ­νας και εδραιώ­νε­ται σαν πραγ­μα­τι­κό – οργα­νω­μέ­νο αντάρτικο.

Νότιο μπλοκ

Μετά την κατά­λη­ψη της Marquetalia, οι επι­χει­ρή­σεις συνε­χί­στη­καν σε άλλες περιο­χές όπου υπήρ­χε αντάρ­τι­κη παρου­σία: το Riochiquito (Cauca) και το El Pato (Caquetá).
Εν τω μετα­ξύ, οι πυρή­νες των αγρο­τών που άντε­ξαν στις επι­θέ­σεις των κυβερ­νη­τι­κών δυνά­με­ων, δημιούρ­γη­σαν μικρές αντάρ­τι­κες κινη­τές ομά­δες σε άλλες περιο­χές με παρά­δο­ση αγώ­νων και αγρο­τι­κής οργάνωσης.

Το 1965 συγκλή­θη­κε η Primera Conferencia Guerrillera (πρώ­τη συν­διά­σκε­ψη του αντάρ­τι­κου), στην οποία έγι­νε απο­λο­γι­σμός δρά­σης και καθο­ρί­στη­καν στρα­τιω­τι­κά, πολι­τι­κά, οργα­νω­τι­κά, εκπαι­δευ­τι­κά και προ­πα­γαν­δι­στι­κά πλάνα.
Σε αυτή τη συνά­ντη­ση, το κίνη­μα υιο­θε­τεί το όνο­μα “Bloque Sur» (Νότιο Μπλοκ) επει­δή βρί­σκε­ται στα νότια του τμή­μα­τος Tolima, στη συμ­βο­λή των τμη­μά­των Huila, Valle και Cauca.
Μετα­ξύ 25-Απρ και 15-Μαι-1966, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η δεύ­τε­ρη συν­διά­σκε­ψη, όπου  ανταρ­τών», όπου το «Νότιο Μπλοκ» ανα­συ­γκρο­τεί­ται σες Επα­να­στα­τι­κές Ένο­πλες Δυνά­μεις της Κολομ­βί­ας (FARC), με τη συμ­με­το­χή 350 μαχητών.

Στο πλαί­σιο αυτής της νέας στρα­τη­γι­κής, η δρά­ση, ως αντάρ­τι­κο «χτυ­πάω και μετα­κι­νού­μαι», έχουν δημιουρ­γη­θεί έξι βασι­κοί πυρή­νες που διοι­κού­νται από: Manuel Marulanda Vélez, Jacobo Arenas, Rigoberto Lozada (“Joselo”), Carmelo López, Rogelio Díaz, José de Jesús Rivas (ονο­μα­ζό­με­νος και “Cartagena”- «ο Καρ­χη­δό­νιος») και βέβαια του Ciro Trujillo.
Ο τελευ­ταί­ος (υπαρ­χη­γός τότε του κινή­μα­τος) συγκέ­ντρω­σε όλες τις αντάρ­τι­κες δυνά­μεις (εκτός από εκεί­νες των Marulanda και Joselo) στο Quindío, όπου εντο­πί­στη­καν από τον κυβερ­νη­τι­κό στρα­τό που τους προ­κά­λε­σε σοβα­ρό­τα­το πλήγ­μα από το οποίο δεν θα ανα­κάμ­ψουν πριν το 1974.

ℹ️   Στο μετα­ξύ ο Manuel Marulanda Vélez, “Tirofijo” ανέ­λα­βε τη διοί­κη­ση του αντάρ­τι­κου (FARC).

Σε αντί­θε­ση με τα αντάρ­τι­κα κινή­μα­τα που σχη­μα­τί­στη­καν σε άλλες χώρες, αυτά της Κολομ­βί­ας χαρα­κτη­ρί­ζο­νταν από ένα μείγ­μα ιδε­ο­λο­γί­ας και  πολι­τι­κής των παρα­δο­σια­κών συντη­ρη­τι­κών  κομ­μά­των με ένα είδος επα­να­στα­τι­κής δρά­σης (φυσι­κά με αιτή­μα­τα που δεν έβγαι­ναν έξω από το κατε­στη­μέ­νο και πολύ περισ­σό­τε­ρο από το αστι­κό κράτος) .

ℹ️  Από τότε, πάντως το FARC αυξά­νε­ται συνε­χώς αριθ­μη­τι­κά σε πολ­λά μέτω­πα με συνε­χή εδα­φι­κή επέ­κτα­ση, επε­ξερ­γα­ζό­με­νο τη στρα­τιω­τι­κή και πολι­τι­κή στρα­τη­γι­κή του.
Θα μεί­νει ως το παλαιό­τε­ρο και πιο σημα­ντι­κό αντάρ­τι­κο στην Κολομ­βία και τον κόσμο, πρω­τα­γω­νι­στής στα πιο σημα­ντι­κά κεφά­λαια της κολομ­βια­νής ιστορίας.
Και όταν λέμε στον κόσμο, δεν εννο­ού­με φυσι­κά την Κού­βα: Το νησί της επα­νά­στα­σης, είχε ήδη κάνει τις επι­λο­γές του, ανα­δει­κνύ­ο­ντας το ΚΚ αιχ­μή του δόρα­τος στη δρά­ση του

🔻  Στο ακρω­νύ­μιο FARC, τον Μάιο του 1982 προ­στί­θε­ται το EP (Ejército del Pueblo –Λαϊ­κός Στρα­τός), που σύμ­φω­να με το FARC σημαίνει:
«Βαθιά επα­νε­ξέ­τα­ση των στρα­τιω­τι­κών μας ενερ­γειών: για πρώ­τη φορά, από τότε που ο επα­να­στά­της αντάρ­της εμφα­νί­στη­κε στη Marquetalia με την 7η διά­σκε­ψη έδω­σε στο κίνη­μα μια σαφή επι­χει­ρη­σια­κή και στρα­τη­γι­κή αντί­λη­ψη για έναν επα­να­στα­τι­κό στρα­τό, που σημα­το­δό­τη­σε την ανα­προ­σαρ­μο­γή όλων των μηχα­νι­σμών του διοί­κη­σης και πρά­ξης»

Συνε­χί­ζε­ται

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο