Margherita con Ananas _πίτσα με ανανά στη Νάπολη

Εν αρχή cnn με γλα­φυ­ρές ανα­φο­ρές του είδους “όποιος έχει πατή­σει το πόδι του στην Ιτα­λία γνω­ρί­ζει ότι υπάρ­χουν άγρα­φοι κανό­νες που πρέ­πει να τηρού­νται – και οι πιο σημα­ντι­κοί από όλους περι­στρέ­φο­νται γύρω από το φαγη­τό” … _Καπουτσίνο μετά τις 11 το πρωί; _Μόνο για τους του­ρί­στες. _Σπαγγέτι μπο­λο­νέζ; _Μια τρο­μα­κτι­κή σκέ­ψη. Ανα­νάς στην πίτσα σας; _Αιρετικό –του­λά­χι­στον μέχρι τώρα. “Κι αυτό για­τί το 2024 μπο­ρεί να είναι η χρο­νιά που η πίτσα με ανα­νά θα κάνει θραύ­ση στην Ιτα­λία, χάρη στον Gino Sorbillo, τον διά­ση­μο μάγει­ρα από τη Νάπο­λη, ο οποί­ος πρό­σθε­σε αυτήν την εκδο­χή στο μενού του στη Via dei Tribunali, τον πιο γνω­στό δρό­μο με πιτσα­ρί­ες παγκοσμίως”.

H πίτσα που έχει χωρίσει 
την Ιταλία σε δύο στρατόπεδα

Το τολ­μη­ρό βήμα ενός Ιτα­λού σεφ, σε συντα­γή πίτσας, έχει διχά­σει τη γει­το­νι­κή χώρα. Η κρι­τι­κή που δέχε­ται ο Sorbillo, αλλά και οι υπο­στη­ρι­κτές του. Η δημιουρ­γία του Sorbillo, που ονο­μά­ζε­ται “Margherita con Ananas” (μαρ­γα­ρί­τα με ανα­νά), κοστί­ζει 7€,  όμως, δεν πρό­κει­ται για μια συνη­θι­σμέ­νη πίτσα (??): είναι μια pizza bianca (λευ­κή σσ. πολύ συνη­θι­σμέ­νος στη Νάπο­λη, ονο­μά­ζε­ται “all’ ombra”), χωρίς τη γνω­στή σάλ­τσα ντο­μά­τας, με τρία είδη τυριών “και τον διπλο­ψη­μέ­νο ανα­νά για περισ­σό­τε­ρο καρα­με­λω­μέ­νη γεύση”.

Ο Sorbillo, πιτσα­δό­ρος τρί­της γενιάς, δήλω­σε στο CNN ότι τη δημιούρ­γη­σε για να “κατα­πο­λε­μή­σει τις δια­τρο­φι­κές προ­κα­τα­λή­ψεις”. “Δυστυ­χώς οι άνθρω­ποι ακο­λου­θούν τη μάζα και επη­ρε­ά­ζο­νται από τις από­ψεις των άλλων ή από αυτά που ακού­νε”. __“Παρατήρησα τα τελευ­ταία χρό­νια ότι πολ­λοί άνθρω­ποι ‘’κατα­δί­κα­ζαν’’ συστα­τι­κά ή τους τρό­πους παρα­σκευ­ής του φαγη­τού απλώς και μόνο επει­δή στο παρελ­θόν οι περισ­σό­τε­ροι δεν τα γνώ­ρι­ζαν, οπό­τε ήθε­λα να προ­σθέ­σω αυτά τα αμφι­λε­γό­με­να συστα­τι­κά σε μια Ναπο­λι­τά­νι­κη πίτσα για να ‘’νοστι­μεύ­σουν’’”.

💥 Να πού­με πως ο συγκε­κρι­μέ­νος “πιτσα­δό­ρος” ‑ο Sorbillo έχει 21 κατα­στή­μα­τα _αλυσίδες σε όλο τον κόσμο, μετα­ξύ των οποί­ων στο Μαϊ­ά­μι, το Τόκιο την Ίμπι­ζα και αλλού.

Ο ανα­νάς _λέει, ψήνε­ται προη­γου­μέ­νως στο φούρ­νο και μετά ψύχε­ται, ενώ στη συνέ­χεια, ο σεφ προ­σθέ­τει καπνι­στό τυρί πρό­βο­λα (ένα τοπι­κό τυρί από αγε­λα­δι­νό γάλα από την Καμπα­νία, κατά cnn, στην ουσία μια καπνι­στή mozzarella), παρ­θέ­νο ελαιό­λα­δο και φρέ­σκο βασι­λι­κό, πριν βάλει την πίτσα στο ξυλό­φουρ­νο του. Όταν βγαί­νει από τον φούρ­νο, ρίχνει κομ­μα­τά­κια από δύο είδη καπνι­στού cacioricotta γύρω από την κόρα: ένα από τη Σαρ­δη­νία και ένα από βου­βά­λια στη γει­το­νι­κή περιο­χή του Cilento. “Γίνε­ται πραγ­μα­τι­κά νόστι­μο» υποστηρίζει”

Αντιδρούν οι Ιταλοί

Νόστι­μος ή όχι, ο ανα­νάς στην πίτσα είναι ανά­θε­μα για τους περισ­σό­τε­ρους Ιτα­λούς, και η πίτσα του Sorbillo ‑την οποία παρου­σί­α­σε στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης αυτή την εβδο­μά­δα- δεν άρε­σε σε πολ­λούς. Έχει, όπως δήλω­σε, ξεκι­νή­σει να δέχε­ται λεκτι­κές επι­θέ­σεις στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, με το θέμα να φτά­νει ακό­μη και στην ιτα­λι­κή τηλε­ό­ρα­ση. “Πριν τη λαν­σά­ρω στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, την έβα­λα στο μενού χωρίς να πω κάτι για μερι­κές εβδο­μά­δες και πολ­λοί άνθρω­ποι την παρήγ­γει­λαν, ακό­μη και Ναπο­λι­τά­νοι” είπε. “Αλλά η Ιτα­λία είναι χωρι­σμέ­νη στα δύο με αυτό. Και όχι μόνο η Ιτα­λία. Νομί­ζω ότι ο κόσμος γενι­κά δεν είναι περί­ερ­γος. Είναι δύσπι­στος απέ­να­ντι σε οτι­δή­πο­τε διαφορετικό”.

Η Barbara Politi, μια δημο­σιο­γρά­φος που ειδι­κεύ­ε­ται στο φαγη­τό, έσπευ­σε αμέ­σως στη Νάπο­λη για να δοκι­μά­σει την πίτσα και ήταν πολύ θετι­κή. “Είναι καλό, φρέ­σκο, είμαι υπέρ του” είπε. “Γνω­ρί­ζα­τε ότι ο ανα­νάς απο­τε­λεί μέρος της δια­τρο­φι­κής κουλ­τού­ρας της Ευρώ­πης από τότε που ο Χρι­στό­φο­ρος Κολόμ­βος τον δοκί­μα­σε στη Γουα­δε­λού­πη το 1493 και τον έφε­ρε πίσω; Όταν ο Sorbillo το λάν­σα­ρε, ήμουν περί­ερ­γη και έψα­ξα πόσο και­ρό χρη­σι­μο­ποιεί­ται ο ανα­νάς στην Ευρώ­πη και δια­πί­στω­σα ότι απο­τε­λεί μέρος της ευρω­παϊ­κής [δια­τρο­φι­κής] κουλ­τού­ρας εδώ και πολύ και­ρό. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, λοι­πόν, μιλά­με για ένα ζήτη­μα νοο­τρο­πί­ας και γευ­στι­κών συνη­θειών. Μου άρε­σε, είναι λίγο σαν το σού­σι – στην αρχή μπο­ρεί να μην το αγα­πάς, αλλά μετά γίνε­ται εμμο­νή” πρόσθεσε.

Μάλι­στα, ο Sorbillo έχει ήδη χρη­σι­μο­ποι­ή­σει την κρι­τι­κή για να δημιουρ­γή­σει άλλη μια αμφι­λε­γό­με­νη πίτσα. Όταν βγή­κε η πίτσα με ανα­νά, κάποιος έγρα­ψε: “Τώρα δες αν μπο­ρείς να βάλεις κέτσαπ, οπό­τε το έκα­να” είπε. “Και μια άλλη κόντρα ξεκίνησε”…

Περί ορέ­ξε­ως …
Σε ότι μας αφο­ρά, επι­μέ­νου­με παραδοσιακά

Πίτσα Margherita: Η παρα­δο­σια­κή συντα­γή και η ιστο­ρία της