Σαν σήμερα — 20 Οκτώβρη 2011: δολοφονείται ο Δημήτρης Κοτζαρίδης

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Στις 20 Οκτω­βρί­ου του 2011, ο οικο­δό­μος Δημή­τρης Κοτζα­ρί­δης αφή­νει την τελευ­ταία του πνοή, κοντά στην πλα­τεία Συντάγ­μα­τος. Είχε προη­γη­θεί η δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση “αγα­να­κτι­σμέ­νων” κου­κου­λο­φό­ρων στα μπλοκ του ΠΑΜΕ ‑για­τί λέει “περι­φρου­ρού­σαν τη Βου­λή” και “τους έκλει­ναν το δρό­μο για την έφο­δο”. Κι η συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση των ΜΑΤ, που δημιούρ­γη­σαν μια ασφυ­κτι­κή ατμό­σφαι­ρα, με χημι­κά και δακρυ­γό­να. Αυτά που απα­γο­ρεύ­ε­ται δηλα­δή να χρη­σι­μο­ποιού­νται στις πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις, αλλά θεω­ρεί­ται νόμι­μα στον ταξι­κό πόλε­μο, για την υπε­ρά­σπι­ση της εξουσίας.

Ο Κοτζα­ρί­δης βρί­σκε­ται μάχι­μος, στην πρώ­τη γραμ­μή της περι­φού­ρη­σης, ειδο­ποιεί τη σύζυ­γό του στο τηλέ­φω­νο για το χτύ­πη­μα, αλλά η καρ­διά του δεν αντέ­χει και τον προ­δί­δει, παρά τις προ­σπά­θειες των συντρό­φων του. Οικο­δό­μος με κατα­γω­γή από την Κομο­τη­νή, μακρο­χρό­νια άνερ­γος, λόγω της κρί­σης στο χώρο, αλλά πάντα δρα­στή­ριο μέλος του Συν­δι­κά­του, αφή­νει πίσω του τη γυναί­κα του και δυο παιδιά.

Δύσκο­λα θα βρε­θούν λόγια να περι­γρά­ψουν την οργή των συντρό­φων του για το θάνα­το του Κοτζα­ρί­δη και το συντο­νι­σμέ­νο χτύ­πη­μα κρα­τι­κών και παρα­κρα­τι­κών μηχα­νι­σμών που τον προ­κά­λε­σε. Οι “αγα­να­κτι­σμέ­νοι” κου­κου­λο­φό­ροι πετού­σαν πέτρες, μπου­κά­λια, αιχ­μη­ρά και φλε­γό­με­να αντι­κεί­με­να στο “ψαχνό”, μες στα μπλοκ των δια­δη­λω­τών και τον “άμα­χο πλη­θυ­σμό”. Από θαύ­μα δε θρη­νή­σα­με περισ­σό­τε­ρα θύμα­τα εκεί­νη τη μέρα. Η “καί­ρια παρέμ­βα­ση” της αστυ­νο­μί­ας, που ψέκα­σε με χημι­κά μια ζώνη κατά­με­στη από δια­δη­λω­τές, ήρθε για να δέσει το γλυ­κό της κατα­στο­λής. Πέντε χρό­νια μετά, οι κυβερ­νή­σεις συνε­χί­ζουν να βλέ­πουν τους δια­δη­λω­τές (ακό­μα και της τρί­της ηλι­κί­ας) σαν κατσα­ρί­δες και να τους ψεκά­ζουν, για ψύλ­λου πήδημα.

Αυτή ήταν η δεύ­τε­ρη ημέ­ρα της μεγά­λης 48ωρης γενι­κής απερ­γί­ας, σε ιδιω­τι­κό και δημό­σιο τομέα. Την πρώ­τη μέρα είχαν συμ­με­τά­σχει κι οι ΕΒΕ, που έκλει­σαν τα μαγα­ζιά τους κι έδω­σαν μαζι­κό “παρών” στις κινη­το­ποι­ή­σεις, στα μεγά­λα αστι­κά κέντρα. Η 19η Οκτώ­βρη ήταν μία από τις μεγα­λύ­τε­ρες απερ­για­κές συγκε­ντρώ­σεις των τελευ­ταί­ων χρό­νων, που θορύ­βη­σε τους κρα­τού­ντες, ώστε να λάβουν τα απα­ραί­τη­τα μέτρα για την επομένη.

Τα “αγα­να­κτι­σμέ­να” βλα­στά­ρια είχαν φρο­ντί­σει να δώσουν δείγ­μα γρα­φής από την πρώ­τη μέρα, με την απρό­κλη­τη, τρα­μπού­κι­κη επί­θε­ση σε μπλοκ εκπαι­δευ­τι­κών ‑όταν δεν υπήρ­χε κανέ­να ΠΑΜΕ στην πλα­τεία για να τους “εμπο­δί­σει” να κατα­λά­βουν τη Βου­λή και τα… χει­με­ρι­νά ανάκτορα.

Ο Δημή­τρης Κοτζα­ρί­δης ήταν το θύμα εκεί­νου του συντο­νι­σμέ­νου, (παρα)κρατικού χτυ­πή­μα­τος. Αλλά μένει πάντα ζωντα­νός στη μνή­μη μας και τον αγώ­να που συνε­χί­ζε­ται ως την τελι­κή νίκη.