Φυσι­κά η μεγά­λη οθό­νη είναι θέα­μα και TV, υπο­λο­γι­στής, tablet ή κινη­τό (ναι!! πολ­λοί βλέ­πουν ται­νί­ες στο κινη­τό), απλώς “οδο­ντό­κρε­μες”. Για τους αδα­είς η πλατ­φόρ­μα της ΕΡΤ, ERTFLIX είναι δια­θέ­σι­μη (όχι πάντα χωρίς χρέ­ω­ση, σε Smart τηλε­ο­ρά­σεις, ακο­λου­θώ­ντας τη δια­δι­κα­σία ενερ­γο­ποί­η­σης των υβρι­δι­κών υπη­ρε­σιών (HbbTV, δια­δρα­στι­κές ή αλλη­λε­πι­δρα­στι­κές υπη­ρε­σί­ες) και αντί­στοι­χα σε tablet ή κινη­τό (με σχε­τι­κό οδη­γό εγκατάστασης)

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Η άγρια αχλαδιά Ahlat Agaci _3ωρη 188λ

Σκη­νο­θε­σία και σενά­ριο: Nuri Bilge Ceylan _webside (γνω­στού και από τα πολύ καλά Haluk Bilginer & Melisa Sözen _2014, Τρεις πίθη­κοι _2008, Κάπο­τε στην Ανα­το­λία _2011 κά)
Η άγρια αχλα­διά (τουρ­κι­κά: Ahlat Ağacı=απιδιά) είναι μια δρα­μα­τι­κή ται­νία του 2018, που επι­λέ­χθη­κε να δια­γω­νι­στεί για τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα στο Φεστι­βάλ Καν­νών εκεί­νης της χρο­νιάς, επί­σης ως τουρ­κι­κή συμ­με­το­χή για την Καλύ­τε­ρη Ξενό­γλωσ­ση Ται­νία στα 91^α Όσκαρ (αλλά δεν προτάθηκε)

Υπόθεση

Ο Σινάν είναι ένας επί­δο­ξος νέος συγ­γρα­φέ­ας που μόλις τελεί­ω­σε το κολέ­γιο. Επι­στρέ­φο­ντας στη γενέ­τει­ρά του, το Τσαν, προ­σπα­θεί να βρει τοπι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση για να δημο­σιεύ­σει το ντε­μπού­το χει­ρό­γρα­φό του, το οποίο απο­κα­λεί «ιδιόρ­ρυθ­μο μετα-μυθι­στό­ρη­μα αυτό­μα­της φαντα­σί­ας», αλλά δια­πι­στώ­νει ότι οι ντό­πιοι δεν ενδια­φέ­ρο­νται. Ανα­κα­λύ­πτει επί­σης ότι ο εκκε­ντρι­κός πατέ­ρας του, Idris, επέ­τρε­ψε στον εθι­σμό του _τον τζό­γο να μειώ­σει κατα­στρο­φι­κά την περιου­σία και την τιμή της οικο­γέ­νειας. Ανη­συ­χώ­ντας για τις προ­ο­πτι­κές στα­διο­δρο­μί­ας του και βρί­σκο­ντας τον εαυ­τό του κοι­νω­νι­κά απο­μο­νω­μέ­νο στην αγρο­τι­κή του πόλη, ο Σινάν περι­πλα­νιέ­ται στην ύπαι­θρο και συμ­με­τέ­χει σε μια σει­ρά δοκι­μα­στι­κών συζη­τή­σε­ων με διά­φο­ρους συγ­γε­νείς και ντό­πιους, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου ενός κατα­ξιω­μέ­νου συγ­γρα­φέα και δύο ιμά­μη­δων που έχουν δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις για τη θέση της θρη­σκεί­ας στο σύγ­χρο­νο κόσμος.

Τελι­κά, αηδια­σμέ­νος από τον εκφυ­λι­σμό του πατέ­ρα του και υπο­πτευό­με­νος ότι έκλε­ψε χρή­μα­τα, ο Σινάν που­λά τον αγα­πη­μέ­νο σκύ­λο του πατέ­ρα του για τα χρή­μα­τα για να εκδο­θεί το βιβλίο του. Στη συνέ­χεια φεύ­γει από την πόλη για στρα­τιω­τι­κή θητεία. Όταν επι­στρέ­φει, δια­πι­στώ­νει ότι ο πατέ­ρας του έχει εγκα­τα­λεί­ψει την οικο­γέ­νειά του και τώρα ζει ως βοσκός στην ύπαι­θρο. Οι δυο τους επα­να­συν­δέ­ο­νται σε μια φιλι­κή συνο­μι­λία όπου ο Ίντρις απο­κα­λύ­πτει ότι έχει εγκα­τα­λεί­ψει τη μακρο­χρό­νια δον­κι­χω­τι­κή προ­σπά­θειά του να σκά­ψει ένα πηγά­δι στην άνυ­δρη ιδιο­κτη­σία του και ότι έχει δια­βά­σει και από­λαυ­σε το βιβλίο του Σινάν (καθι­στώ­ντας τον το μόνο άτο­μο που φαί­νε­ται να το έχει κάνει). Σε μια σου­ρε­α­λι­στι­κή στιγ­μή, φαί­νε­ται ότι ο Σινάν έχει κρε­μα­στεί στο εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νο πηγά­δι, αλλά η ται­νία στη συνέ­χεια κόβε­ται ι από­το­μα με το ξύπνη­μα του Ίντρις. Ψάχνο­ντας για τον από­ντα γιο του, πηγαί­νει στο πηγά­δι για να βρει τελι­κά τον Σινάν στον πάτο, συνε­χί­ζο­ντας να σκάβει.

Παί­ζουν _άγνωστοι οι περισ­σό­τε­ροι σε μας, οι ηθοποιοί

• Doğu Demirkol ως Sinan Karasu
• Ο Murat Cemcir _İdris Karasu (πατέ­ρας του Sinan)
• Bennu Yıldırımlar Asuman Karasu (μητέ­ρα του Sinan)
• Hazar Ergüçlü ως Hatice
• Serkan Keskin ως Süleyman
• Tamer Levent ως Recep (ο πατέ­ρας του İdris, ο παπ­πούς του Sinan)
• Akın Aksu _ιμάμης Veysel
• Ahmet Rıfat Şungar _Ali Rıza
• Kubilay Tunçer _ İlhami
• Ο Öner Erkan ιμά­μης Nazmi
• Ο Özay Fecht ως Hayriye (η μητέ­ρα του Asuman, για­γιά του Sinan)
• Ο Kadir Çermik Δήμαρ­χος της Adnan
• Ercüment Balakoğlu Ramazan (πατέ­ρας του Asuman, παπ­πούς του Sinan)
• Sencar Sağdıç _Nevzat
• Asena Keskinci _ Yasemin Karasu (η μικρό­τε­ρη αδερ­φή του Sinan)

Ψάχνεις το εύκο­λο σινε­μά; Αυτό που δεν σου ζητά­ει πολ­λά και αν είσαι σπί­τι πατάς νωχε­λι­κά πότε το play και πότε κάνεις zapping, χαϊ­δεύ­ο­ντας που και που το κορί­τσι σου που βαριέ­ται αφά­ντα­στα; Άσε την Άγρια Αχλα­διά και πιά­σε τα βρα­δυ­νά­δι­κα …Παρα­λία, Παγι­δευ­μέ­νους 2night Show με τον Γρη­γό­ρη Αρνα­ού­το­γλου!, που κλεί­νει αισί­ως 8 _ΝΑΙ οχτώ χρόνια

Το άλλο σινεμά

Σίγου­ρα η “αχλα­διά” δεν ανή­κει στις 100 καλύ­τε­ρες ται­νί­ες. Καταρ­χήν έχει ανά­γκη της σωστής οπτι­κής, απέ­να­ντι στον τουρ­κι­κό λαό με τα συμ­φέ­ρο­ντά του σε σύγκρου­ση με την αστι­κή κυρί­αρ­χη τάξη, τα κόμ­μα­τά τους και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις. Και σ΄αυτή δεν υπάρ­χουν “κόκ­κι­νες σημαί­ες”, ο Nuri δεν είναι Γιλ­μάζ Γκιου­νέι, στο βιο­γρα­φι­κό του, δεν ανα­φέ­ρει κου­βέ­ντα για την πολι­τι­κή κατά­στα­ση της χώρας του, ούτε επι­χεί­ρη­σε ποτέ να κάνει ται­νία σαν την πολυ­βρα­βευ­μέ­νη “Διε­θνή” Beynelmilel, προ­σπα­θώ­ντας μέσα από τη σάτι­ρα, να αρθρώ­σει πολι­τι­κό λόγο. Στις Κάν­νες πάντως το (γνω­στό) κοι­νό, το χει­ρο­κρο­τού­σε κοντά 10λ.

Ο Νου­ρί Μπιλ­γκέ Τζεϊ­λάν σκια­γρα­φεί την απο­τυ­χη­μέ­νη σχέ­ση γιου-πατέ­ρα του, επι­τρέ­πο­ντάς μας να ρίξου­με μια ματιά _όχι την καλύ­τε­ρη, στην Τουρ­κία του σήμε­ρα, σε ένα μελαγ­χο­λι­κό φιλμ, με υπέ­ρο­χη φωτο­γρα­φία (αν δεν έχε­τε 50άρα οθό­νη τη χάνε­τε), και αξιό­λο­γες ερμηνείες.

Αξί­ζει πάντως τον “κόπο”, να τη δεί­τε _χωρίς απαι­τή­σεις του “άλλου σινεμά”