Επιμέλεια: Οικοδόμος //
Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος, πεζογράφος, ποιητής και τραγουδοποιός-τραγουδιστής Νίκος Χουλιαράς.
Ο Νίκος Χουλιαράς γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1940. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας γλυπτική και σκηνογραφία αλλά τον κέρδισε η ζωγραφική.
Η παρουσία του στον καλλιτεχνικό χώρο δεν περιορίζεται στο ζωγραφικό του έργο. Από νωρίς έγινε γνωστός στη δισκογραφία για τα τραγούδια του και ο ίδιος συγκινούσε ως τραγουδιστής. Δικές του επιτυχίες είναι “Το τσιμεντένιο δάσος”, “Θα σου το πω με Α”, “Ο νοτιάς της ξενιτιάς” και η διασκευή του “Γιάννη μου το μαντήλι σου”. Τραγούδια του έχουν τραγουδήσει πολλοί καλλιτέχνες του Νέου Κύματος όπως η Αρλέτα, η Πόπη Αστεριάδη, η Μαρίζα Κωχ και άλλοι.
Το λογοτεχνικό του έργο αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κοινό και βιβλία του έχουν μεταφραστεί στο εξωτερικό. Διηγήματα του Νίκου Χουλιαρά έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα σουηδικά, ενώ ο «Λούσιας» έγινε τηλεοπτική σειρά και μεταδόθηκε από την ΕΡΤ το 1989. Έχει ασχοληθεί επίσης με την εικονογράφηση και την εικαστική επιμέλεια βιβλίων και έχει βραβευτεί.
Ο Νίκος Χουλιαράς έχει βραβευτεί και για το ζωγραφικό του έργο. Έχει παρουσιάσει πίνακές του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας σε διεθνείς εκθέσεις.
Παραθέτουμε απόσπασμα από συνέντευξη του Νίκου Χουλιαρά στον Σωτήρη Κακίση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΗΜΑgazino, στις 24 Σεπτέμβρη του 2006 και φιλοξενήθηκε στην ιστοσελίδα “Μουσικά Προάστια” από όπου και αναδημοσιεύουμε (ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να δείτε ΕΔΩ).
“Αναβιώνει στην εποχή μας το μύθο του απόλυτου δημιουργού. Από τη μουσική στη ζωγραφική πάντα, από την ποίηση στην πεζογραφία εναλλάξ, ο Νίκος Χουλιαράς καταφέρνει ίσως το πιο δύσκολο σε μια εποχή ειδικοτήτων και αυτοπεριορισμών: να παραμένει ολόκληρος με τις λέξεις ή τα χρώματα, να εκφράζεται παντού με την ίδια πολυσήμαντη κι εγκάρδια ευφυία. Αυτός που κάποτε μας γνώρισε τον βαθύ ηπειρώτικο μουσικό τρόπο, του «Νέου Κύματος» και των μπουάτ ο μια φορά κι έναν καιρό πρωτοπόρος, αυτός που με τα διηγήματά του των περιθωριακών ανθρώπων και με την απίστευτη πανελλήνια δημοφιλία του « Λούσια» έδωσε πνοή στην πεζογραφία μας κι υψηλή ξαφνικά συνέχεια, είναι ο ίδιος ο μεγάλος ζωγράφος, είναι ο ίδιος ο μαγευτικός συζητητής.
Ν.Χ.: […] Εγώ νοιώθω σαν να μ’ έχει κάποιος κουρδίσει κάποτε, και να μ’ έχει ρυθμίσει ν’ ανοίγω πόρτες δωματίων, που άλλου η πόρτα γράφει επάνω ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, και του άλλου άλλα. Αλλά κι ίδια σαν νά ‘ναι όλα, κι η ζωγραφική, κι η μουσική, κι η λογοτεχνία. Το ίδιο πράγμα εγώ τα νοιώθω όλα. Κι επειδή είμαι άνθρωπος που σκέφτομαι, τις πιο πολλές φορές μάλιστα χωρίς να χρειάζεται, ξαναμπαίνω στο κάθε τι, και ζωγραφίζω ή γράφω. Και μου λένε μετά οι άλλοι πως είμαι το ένα ή το άλλο. Αλλά εγώ ίδια όλ’ αυτά με τη ζωή τα βρίσκω, με ή χωρίς ονόματα να τα λένε.
-Ίδιες είναι οι λέξεις με τα χρώματα;
Ν.Χ.: Ίδιες. Απλώς μιλάνε άλλη γλώσσα. Κι είναι μόνο άλλος ο κώδικας της ζωγραφικής κι άλλος της λογοτεχνίας. Από μέσα όμως είναι όσο δεν φαντάζεστε ίδιες.
-Το φαντάζομαι. Και η μουσική υποψιάζομαι.
Ν.Χ.: Ναι. Και κατόπιν τούτου, μπορώ να σας δηλώσω πως κατά βάθος είμαι χαρούμενος! Γιατί, κατ’ αρχήν, δεν περιμένω όπως τόσος κόσμος να μου συμβεί κάτι για να νοιώσω καλά. Κι όλη αυτή την ιστορία με την ευτυχία, που την αναμασσάνε οι πάντες, «-Η Ευτυχία!» κι «-Ευτυχία!», ποιά ευτυχία; Γιατί, ντε και καλά ευτυχία; Εγώ αντιλέγω: Μελαγχολία! Η μελαγχολία είναι, ας πούμε, και πιο ενδιαφέρουσα, και, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να βρεθείς έτσι και με κάναν άνθρωπο της προκοπής. Πάμε να την ξεχάσουμε αυτή τη λέξη κι αυτή την κατάσταση οι Έλληνες. Είμαστε αεράτοι, φλου, κι όλα τά ‘χουμε ανεβάσει στον αέρα, όλα να παίζουνε.
-«Όλα καλά, μεγάλε;»…
Ν.Χ.: Ναι. Κι αυτό το «μεγάλε» πάει να πει «μικρέ», κι ότι δεν είναι κανένας πια μεγάλος. Αν είναι ο άλλος κάνα-δυό πόντους παραπάνω, αναγο-ρεύεται σε μεγάλο πάραυτα.”
Η κηδεία του Νίκου Χουλιαρά θα τελεστεί την Τετάρτη 22 Ιούλη, στις 4 το απόγευμα, από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
