Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Ήθελαν μονάχα να μπορούν να ερμηνεύουν τα τραγούδια τους ελεύθερα. Η μουσική για τον Ιμπραήμ και την Χελίν ήταν τρόπος έκφρασης, τρόπος ζωής. Μέσα από τις νότες κατάφερναν να περνάνε τα πιο επαναστατικά νοήματα, τους πόθους και τις προσδοκίες της νεολαίας και του λαού τους για να ξημερώσουν καλύτερες ημέρες.
Το αστικό κράτος της Τουρκίας — αυτό που διαχρονικά υπηρέτησαν και υπηρετούν συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, ισλαμιστές και κεμαλικοί, «δημοκράτες» και δικτάτορες – ουδέποτε μπόρεσε να ανεχτεί φωνές όπως αυτή των Grup Yorum. Γι’ αυτό φρόντισε να τους φιμώσει, εντάσσοντας τους σε λίστες «τρομοκρατών», διώκοντας και φυλακίζοντας μουσικούς και απαγορεύοντας τις συναυλίες τους.
Η απεργία πείνας του Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ και της Χελίν Μπολέκ ήταν μια ύστατη κραυγή απέναντι στα δεσμά της λογοκρισίας, των διώξεων, του αυταρχισμού. Βλέποντας κανείς τα λιπόσαρκα κορμιά τους να παλεύουν ενάντια στο χρόνο, δε μπορούσε παρά να θυμηθεί τα λόγια ενός συμπατριώτη τους, του σπουδαίου κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ:
«το πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».
Καμιά όμως αλυσίδα, όσο μεγάλη κι’ αν είναι, δε μπορεί να εμποδίσει τη θέληση για λευτεριά και δικαιοσύνη. Αυτή η θέληση δεν έσβησε ποτέ από το βλέμμα του Ιμπραήμ, ακόμη κι’ όταν έχασε την συναγωνίστριά του, ακόμη κι’ όταν ήταν φανερό πως έχανε τα όποια ελάχιστα αποθέματα δυνάμεων του είχαν απομείνει.
«Μια μέρα ξυπνήσαμε και μάθαμε πως είμασταν στις λίστες των καταζητούμενων […] Γιατί θα έπρεπε να δεχτούμε αυτές τις λίστες; Όχι, κανένας δε μπορεί να μας αποκαλεί τρομοκράτες. Δεν είμαστε τρομοκράτες. Βρισκόμαστε στο ανώτατο στάδιο του θυμού απέναντι σε αυτήν την αδικία και την φρικαλεότητα. Έτσι θα πρέπει να δείτε την απεργία πείνας που κάνουμε. Είμαστε πολύ θυμωμένοι. Η νίκη θα έρθει, το πιστεύουμε πολύ αυτό».
- Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ.
Ο Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ πέθανε προχθές, 7 Μάη, στην εντατική του νοσοκομείου, έχοντας διακόψει την απεργία πείνας έπειτα από 323 μέρες. Το τουρκικό κράτος, αυτό που τον φίμωσε και τον οδήγησε στο θάνατο, δεν τον σεβάστηκε ούτε νεκρό. Σήμερα ο Ιμπραήμ τάφηκε στην ιδιαίτερη του πατρίδα, την Καισάρια, εν μέσω απειλών από φασίστες ότι θα βανδαλίσουν τον τάφο και αφού πρώτα η αστυνομία, σε ένδειξη δύναμης και αυταρχισμού, είχε κατάσχει το φέρετρο με την σορό του.
Οι φωνές του Ιμπραήμ και της Χελίν σίγησαν. Ο αγώνας που έδωσαν όμως δεν πρόκειται να πάει μάταιος. Κι’ αυτό γιατί κατάφεραν να στείλουν, εντός και εκτός Τουρκίας, ένα ηχηρό μήνυμα γενναιότητας, ανθρωπιάς και πίστης στα ιδανικά μιας καλύτερης κοινωνίας. Θυμίζοντας μας – και πάλι – τα λόγια του μεγάλου Χικμέτ:
«Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής. Και δε μπορείς να μας λυγίσεις σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης. Και να το ξέρεις, θα βγούμε νικητές, κι’ ας είναι οι θυσίες μας βαριές».
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.