«Δεν είναι ο γιος σου. Είναι απλώς ένα παιδί της χαμένης ανθρωπιάς… Κοιμήσου ήσυχος»

Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμι­ζες την θάλασσα
με όλα τα πλοία του κόσμου.
Θα ήθε­λες όλοι μαζί, μυριάδες,
να γινό­μα­σταν μια γέφυρα
να περ­πα­τή­σει πάνω μας
και να περά­σει απέναντι.

Αν ήταν ο γιος σου
δεν θα τον άφη­νες μόνο του ποτέ.
Θα σκί­α­ζες προ­σε­κτι­κά το πρό­σω­πό του
να μην το κάψει ο ήλιος.
Θα τον τύλι­γες στην αγκα­λιά σου
να μη μου­σκέ­ψει από την αλμύ­ρα της θάλασσας.

Αν ήταν ο γιος σου,
θα βού­τα­γες στα κύματα,
θα τα βαζες με τον ψαρά που δεν σας
ανε­βά­ζει στη βάρ­κα του.
Θα φώνα­ζες για βοήθεια,
θα χτυ­πού­σες τις πόρ­τες της εξουσίας
για να αξιώ­σεις τη ζωή του.

Αν ήταν ο γιος σου,
σήμε­ρα θα ήσουν βυθι­σμέ­νος στο πένθος,
θα ‘φτα­νες να μισή­σεις τον κόσμο,
για τα δεμέ­να πλοία στα λιμάνια,
για αυτούς που σας κρα­τούν μακριά,
και για κεί­νους που σε λίγο,
θα καλύ­ψουν τα ουρ­λια­χτά με θαλασ­σι­νό νερό.

Αν ήταν ο γιος σου,
θα τους έλε­γες απάν­θρω­πους, δειλούς,
θα τους έφτυνες.
Θα έπρε­πε τότε να βρουν τρό­πο να σε στα­μα­τή­σουν, να σε κρα­τή­σουν, να σε αποκλείσουν
για­τί η ανε­ξέ­λεγ­κτη οργή σου θα σε έκανε
να τους πάρεις μαζί σου στο βυθό της ίδιας θάλασσας.

Αλλά μεί­νε ήσυ­χος, στο ζεστό σου σπιτάκι
δεν είναι ο γιος σου… δεν είναι ο γιος σου…
Μπο­ρείς να κοι­μη­θείς ήσυχα
και πάνω από όλα ασφαλής.
Δεν είναι ο γιος σου.
Είναι απλώς ένα παι­δί της χαμέ­νης ανθρωπιάς,
ένα παι­δί της βρό­μι­κης ανθρω­πό­τη­τας, που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου… Δεν είναι ο γιος σου…
Κοι­μή­σου ήσυ­χος, φυσικά
δεν είναι ο δικός σου.

Όχι ακό­μα…

Sergio Guttilla