φιλοξενούμενη η Αλεξάνδρα Παπαναστασίου //
Και ναι,θα πάω στη συναυλία για το Θεοδωράκη είπα και πήγα.Έδωσα τα 15 πολύτιμα ευρουδάκια μου και πήγα στο Καλλιμάρμαρο που δεν το είχα δει. Τι όμορφο που είναι το Καλλιμάρμαρο!Λιτό ‚κομψό και κυρίως κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού βεβαίως για συναυλίες δεν είναι. Δεν φτιάχτηκε άλλωστε για αυτό το λόγο.
Θα μου πεις, έφτιαξε τα τραγούδια του ο Θεοδωράκης για να τραγουδιστούν από μια ομολογουμένως εντυπωσιακή χορωδία; Όχι!(νόμιζα) Τι σημασία έχει όμως μπορούμε να αλλάζουμε χρήση ή τρόπο ερμηνείας ή ό,τι άλλο τέλος πάντων. Θα μου πεις φτάνουμε στο σημείο να είναι μη αναγνωρίσιμα . Ή το ένα το χελιδόνι άκουγα ή το εις τον αφρό της θάλασσας η αγάπη μου κοιμάται ένα και το αυτό. Αλλά σίγουρα το πρόβλημα είναι δικό μου που δεν μπορώ να καταλάβω τις σύγχρονες προσεγγίσεις κλασικών έργων όποια και αν είναι αυτά. Παράκληση αν βρείτε έργα από Σαίξπηρ μέχρι τραγικούς ποιητές κλασικά σκηνοθετημένα φωνάξτε με να τα δω κι εγώ γιατί τα ψάχνω χρόνια. Πείτε το διαστροφή.
Ας ξαναγυρίσω στη συναυλία όμως, κόσμος πολύς. Όχι κατάμεστο αλλά γεμάτο. Μέσος όρος ηλικίας μεγάλος (αισθάνθηκα νιάτο) ηλικιωμένοι με τα μπαστούνια τους , με δυσκολίες κίνησης γενικότερα ήταν εκεί και τους θαύμασα. Είναι ωραίο να έχεις όρεξη να βγεις , να δεις , να συμμετέχεις . Είναι άσχημο όμως, στα μάτια μου τουλάχιστον , να μην έχεις μέτρο, να μην ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις , να χειραγωγείσαι και να φέρεσαι όπως το όποιο κέρδος λέει σαν ένας άλλος στρατηγός Δεκαβάλλας που αντί για άγαλμα του φτιάχνουν συναυλία. Ο Δεκαβάλλας όμως έμαθε με το πρώτο άγαλμα πριν ακόμη καλά καλά στηθεί τι και γιατί γινόταν.
Μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία που είχα διαβάσει χρόνια(πολλά πριν) ένα παραμύθι για την ακρίβεια που δεν το είπα ποτέ σε μικρά παιδιά μιας και το βρίσκω σκληρό.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πολύ φτωχός ψαράς, δεν είχε ούτε να θρέψει τα παιδιά του .Ο βασιλιάς τον λυπήθηκε και του είπε να βγει να ψαρέψει και ό,τι πιάσει θα του δώσει το βάρος του σε χρυσό. Μες τη χαρά λοιπόν ο ψαράς ξεκίνησε , έριξε τα δίχτυα του και όταν τα ανέβασε είδε ότι είχε πιάσει ένα ανθρώπινο μάτι . Απογοητευμένος το έβαλε στην άκρη και έριξε ξανά τα δίχτυα του , τα τράβηξε όμως πάνω άδεια.Όσες φορές τα έριξε άλλες τόσες τα τράβηξε χωρίς να έχει πιάσει τίποτα. Στενοχωρημένος πήγε στο βασιλιά λέγοντας του ότι μόνο ένα μάτι έπιασε. Ο βασιλιάς χαμογελώντας ειρωνικά διέταξε να φέρουν τη ζυγαριά. Έβαλε από τη μια πλευρά το μάτι από την άλλη έριξε ένα χρυσό νόμισμα αποφασισμένος να το χαρίσει στον ψαρά σίγουρος ότι το νόμισμα ζυγίζει περισσότερο. Όμως όχι .Έριξε και άλλο νόμισμα, και τρίτο και τέταρτο… Άλλαξαν ζυγαριά γιατί πια δεν τα χωρούσε. Το χρυσάφι του βασιλείου ήταν σε μια ζυγαριά και το μάτι βάραινε περισσότερο.Ο βασιλιάς ήταν έντρομος και ο ψαράς ενθουσιασμένος. Μες την απελπισία του ο βασιλιάς θυμήθηκε το σοφό του κράτους και τον φώναξε να λύσει το μυστήριο. Ο σοφός ήρθε πήγε στην αυλή και επέστρεψε με λίγο χώμα που το έριξε πάνω στο μάτι και αμέσως η ζυγαριά έγειρε στην πλευρά του χρυσού. Όσο βλέπει ζητάει ‚είπε ο σοφός. Σοφά λόγια. Διαχρονικά δυστυχώς.
Μερικές αφιερώσεις-«ευχαριστίες» με έναυσμα τη συναυλία μιας και μόνο νεύρα μού προκάλεσε αυτό που δεν ήθελα να ζω αλλά το ζούσα. Στη μουσική που δεν άκουσα, σε αυτή τη δυναμική και μεγαλοπρέπεια που έχει και σε συνεπαίρνει και στους μεγάλους ερμηνευτές που όλο αυτό το αναδεικνύουν , βεβαίως αυτοί …κοστίζουν. Στον πιτσιρικά που ήταν στα εισιτήρια και στους «τζαμπατζήδες» του. Είχε φτάσει η συναυλία στα μισά και εγώ βγήκα για τσιγάρο, εκείνη τη στιγμή μια μεγάλη παρέα από νέα παιδιά όρμησε κυριολεκτικά μέσα λέγοντας ότι τους είπαν ότι από αυτή την είσοδο μπαίνεις τζάμπα αιφνιδιάζοντας τον. Κατά πόδας ερχόταν ο υπεύθυνος ο οποίος πέρασε γενεές 14 τον νεαρό που αφήνει τους «τζαμπατζήδες» και αν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια εντολή! Δηλαδή καμιά 150 ευρώ τουλάχιστον χαμένα απ’ ό,τι κατάλαβα.Μπαίνοντας άρχισα και εγώ να μετράω θέσεις και πολύτιμα ευρουλάκια. Αυτό που με πείραξε ίσως πιο πολύ ήταν τα σχόλια του νεαρού στους υπόλοιπους των εισιτηρίων εν απουσία του υπεύθυνου. Αναρωτιόταν πώς μπόρεσε να αφήσει τόσους «τζαμπατζήδες»! Εύχομαι τα χρήματα που πήρε εκείνο το βράδυ να του φτάνουν για μια συναυλία σε θέση που δεν χρειάζεσαι κιάλια .
Στις μουλάρες με το τακούνι στιλέτο , στην άπειρη κακογουστιά τους μιας και δεν μπορούν να ταιριάξουν χώρο και ρούχο. Που στο σπίτι τους βαφτίζουν τον καπλαμά ξύλο και ένα σουβεράκι το βάζουν κάτω από το ποτήρι για να μην αφήσει λεκέ και χάσει η Βενετιά βελόνι αλλά στα μάρμαρα φέρονται λες και είναι τσιμέντο και αν χαλάσει φέρνουμε τη μπετονιέρα να τα στρώσει . Άσχετες!
Στους σουβλατζήδες,ευχαριστώ για το νέφος, μην ακούσω παράπονα για τον καπνό του τσιγάρου. Στους καπνιστές, κοστίζει κάτω από την τιμή ενός πακέτου τσιγάρων ονομάζεται ατομικό σταχτοδοχείο, χωράει παντού και δεν χαλάει. Σε περίπτωση βεβαίως που είσαι το ίδιο κάφρος και στο σπίτι σου σβήνεις και πετάς τις γόπες σου στα πατώματά σου τότε δεν το χρειάζεσαι και εγώ μπορώ μόνο να θαυμάσω την καφρίλα σου.
Στους ευαίσθητους πισινούς μας, υπάρχουν μαξιλαράκια που διπλώνουν , ξεδιπλώνουν τα στρώνεις και κάθεσαι , δεν χαλάνε ακόμη και αν πάρεις σβάρνα όλα τα αρχαία θέατρα , στάδια. Με λίγα λόγια τα έχεις για χρόνια και δεν πληρώνεις κάθε φορά το φελιζόλ διότι τι άλλο μας λείπει; Τόνοι πεταμένου πλαστικού.