Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εις τον αφρό της θάλασσας- ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή (Θεοδωράκης;)

φιλο­ξε­νού­με­νη η Αλε­ξάν­δρα Παπα­να­στα­σί­ου //

Και ναι,θα πάω στη συναυ­λία για το Θεο­δω­ρά­κη είπα και πήγα.Έδωσα τα 15 πολύ­τι­μα ευρου­δά­κια μου και πήγα στο Καλ­λι­μάρ­μα­ρο που δεν το είχα δει. Τι όμορ­φο που είναι το Καλλιμάρμαρο!Λιτό ‚κομ­ψό και κυρί­ως κάτω από τη σκιά της Ακρό­πο­λης και του Λυκα­βητ­τού βεβαί­ως για συναυ­λί­ες δεν είναι. Δεν φτιά­χτη­κε άλλω­στε για αυτό το λόγο.

Θα μου πεις, έφτια­ξε τα τρα­γού­δια του ο Θεο­δω­ρά­κης για να τρα­γου­δι­στούν από μια ομο­λο­γου­μέ­νως εντυ­πω­σια­κή χορω­δία; Όχι!(νόμιζα) Τι σημα­σία έχει όμως μπο­ρού­με να αλλά­ζου­με χρή­ση ή τρό­πο ερμη­νεί­ας ή ό,τι άλλο τέλος πάντων. Θα μου πεις φτά­νου­με στο σημείο να είναι μη ανα­γνω­ρί­σι­μα . Ή το ένα το χελι­δό­νι άκου­γα ή το εις τον αφρό της θάλασ­σας η αγά­πη μου κοι­μά­ται ένα και το αυτό. Αλλά σίγου­ρα το πρό­βλη­μα είναι δικό μου που δεν μπο­ρώ να κατα­λά­βω τις σύγ­χρο­νες προ­σεγ­γί­σεις κλα­σι­κών έργων όποια και αν είναι αυτά. Παρά­κλη­ση αν βρεί­τε έργα από Σαίξ­πηρ μέχρι τρα­γι­κούς ποι­η­τές κλα­σι­κά σκη­νο­θε­τη­μέ­να φωνάξ­τε με να τα δω κι εγώ για­τί τα ψάχνω χρό­νια. Πεί­τε το διαστροφή.

Ας ξανα­γυ­ρί­σω στη συναυ­λία όμως, κόσμος πολύς. Όχι κατά­με­στο αλλά γεμά­το. Μέσος όρος ηλι­κί­ας μεγά­λος (αισθάν­θη­κα νιά­το) ηλι­κιω­μέ­νοι με τα μπα­στού­νια τους , με δυσκο­λί­ες κίνη­σης γενι­κό­τε­ρα ήταν εκεί και τους θαύ­μα­σα. Είναι ωραίο να έχεις όρε­ξη να βγεις , να δεις , να συμ­με­τέ­χεις . Είναι άσχη­μο όμως, στα μάτια μου του­λά­χι­στον , να μην έχεις μέτρο, να μην ξέρεις πότε πρέ­πει να στα­μα­τή­σεις , να χει­ρα­γω­γεί­σαι και να φέρε­σαι όπως το όποιο κέρ­δος λέει σαν ένας άλλος στρα­τη­γός Δεκα­βάλ­λας που αντί για άγαλ­μα του φτιά­χνουν συναυ­λία. Ο Δεκα­βάλ­λας όμως έμα­θε με το πρώ­το άγαλ­μα πριν ακό­μη καλά καλά στη­θεί τι και για­τί γινόταν.

Μου ήρθε στο μυα­λό μια ιστο­ρία που είχα δια­βά­σει χρόνια(πολλά πριν) ένα παρα­μύ­θι για την ακρί­βεια που δεν το είπα ποτέ σε μικρά παι­διά μιας και το βρί­σκω σκληρό.

Μια φορά και έναν και­ρό ήταν ένας πολύ φτω­χός ψαράς, δεν είχε ούτε να θρέ­ψει τα παι­διά του .Ο βασι­λιάς τον λυπή­θη­κε και του είπε να βγει να ψαρέ­ψει και ό,τι πιά­σει θα του δώσει το βάρος του σε χρυ­σό. Μες τη χαρά λοι­πόν ο ψαράς ξεκί­νη­σε , έρι­ξε τα δίχτυα του και όταν τα ανέ­βα­σε είδε ότι είχε πιά­σει ένα ανθρώ­πι­νο μάτι . Απο­γοη­τευ­μέ­νος το έβα­λε στην άκρη και έρι­ξε ξανά τα δίχτυα του , τα τρά­βη­ξε όμως πάνω άδεια.Όσες φορές τα έρι­ξε άλλες τόσες τα τρά­βη­ξε χωρίς να έχει πιά­σει τίπο­τα. Στε­νο­χω­ρη­μέ­νος πήγε στο βασι­λιά λέγο­ντας του ότι μόνο ένα μάτι έπια­σε. Ο βασι­λιάς χαμο­γε­λώ­ντας ειρω­νι­κά διέ­τα­ξε να φέρουν τη ζυγα­ριά. Έβα­λε από τη μια πλευ­ρά το μάτι από την άλλη έρι­ξε ένα χρυ­σό νόμι­σμα απο­φα­σι­σμέ­νος να το χαρί­σει στον ψαρά σίγου­ρος ότι το νόμι­σμα ζυγί­ζει περισ­σό­τε­ρο. Όμως όχι .Έρι­ξε και άλλο νόμι­σμα, και τρί­το και τέταρ­το… Άλλα­ξαν ζυγα­ριά για­τί πια δεν τα χωρού­σε. Το χρυ­σά­φι του βασι­λεί­ου ήταν σε μια ζυγα­ριά και το μάτι βάραι­νε περισσότερο.Ο βασι­λιάς ήταν έντρο­μος και ο ψαράς ενθου­σια­σμέ­νος. Μες την απελ­πι­σία του ο βασι­λιάς θυμή­θη­κε το σοφό του κρά­τους και τον φώνα­ξε να λύσει το μυστή­ριο. Ο σοφός ήρθε πήγε στην αυλή και επέ­στρε­ψε με λίγο χώμα που το έρι­ξε πάνω στο μάτι και αμέ­σως η ζυγα­ριά έγει­ρε στην πλευ­ρά του χρυ­σού. Όσο βλέ­πει ζητά­ει ‚είπε ο σοφός. Σοφά λόγια. Δια­χρο­νι­κά δυστυχώς.

Μερι­κές αφιερώσεις-«ευχαριστίες» με έναυ­σμα τη συναυ­λία μιας και μόνο νεύ­ρα μού προ­κά­λε­σε αυτό που δεν ήθε­λα να ζω αλλά το ζού­σα. Στη μου­σι­κή που δεν άκου­σα, σε αυτή τη δυνα­μι­κή και μεγα­λο­πρέ­πεια που έχει και σε συνε­παίρ­νει και στους μεγά­λους ερμη­νευ­τές που όλο αυτό το ανα­δει­κνύ­ουν , βεβαί­ως αυτοί …κοστί­ζουν. Στον πιτσι­ρι­κά που ήταν στα εισι­τή­ρια και στους «τζα­μπα­τζή­δες» του. Είχε φτά­σει η συναυ­λία στα μισά και εγώ βγή­κα για τσι­γά­ρο, εκεί­νη τη στιγ­μή μια μεγά­λη παρέα από νέα παι­διά όρμη­σε κυριο­λε­κτι­κά μέσα λέγο­ντας ότι τους είπαν ότι από αυτή την είσο­δο μπαί­νεις τζά­μπα αιφ­νι­διά­ζο­ντας τον. Κατά πόδας ερχό­ταν ο υπεύ­θυ­νος ο οποί­ος πέρα­σε γενε­ές 14 τον νεα­ρό που αφή­νει τους «τζα­μπα­τζή­δες» και αν είναι δυνα­τόν να υπάρ­χει τέτοια εντο­λή! Δηλα­δή καμιά 150 ευρώ του­λά­χι­στον χαμέ­να απ’ ό,τι κατάλαβα.Μπαίνοντας άρχι­σα και εγώ να μετράω θέσεις και πολύ­τι­μα ευρου­λά­κια. Αυτό που με πεί­ρα­ξε ίσως πιο πολύ ήταν τα σχό­λια του νεα­ρού στους υπό­λοι­πους των εισι­τη­ρί­ων εν απου­σία του υπεύ­θυ­νου. Ανα­ρω­τιό­ταν πώς μπό­ρε­σε να αφή­σει τόσους «τζα­μπα­τζή­δες»! Εύχο­μαι τα χρή­μα­τα που πήρε εκεί­νο το βρά­δυ να του φτά­νουν για μια συναυ­λία σε θέση που δεν χρειά­ζε­σαι κιάλια .

Στις μου­λά­ρες με το τακού­νι στι­λέ­το , στην άπει­ρη κακο­γου­στιά τους μιας και δεν μπο­ρούν να ται­ριά­ξουν χώρο και ρού­χο. Που στο σπί­τι τους βαφτί­ζουν τον καπλα­μά ξύλο και ένα σου­βε­ρά­κι το βάζουν κάτω από το ποτή­ρι για να μην αφή­σει λεκέ και χάσει η Βενε­τιά βελό­νι αλλά στα μάρ­μα­ρα φέρο­νται λες και είναι τσι­μέ­ντο και αν χαλά­σει φέρ­νου­με τη μπε­το­νιέ­ρα να τα στρώ­σει . Άσχετες!

Στους σουβλατζήδες,ευχαριστώ για το νέφος, μην ακού­σω παρά­πο­να για τον καπνό του τσι­γά­ρου. Στους καπνι­στές, κοστί­ζει κάτω από την τιμή ενός πακέ­του τσι­γά­ρων ονο­μά­ζε­ται ατο­μι­κό στα­χτο­δο­χείο, χωρά­ει παντού και δεν χαλά­ει. Σε περί­πτω­ση βεβαί­ως που είσαι το ίδιο κάφρος και στο σπί­τι σου σβή­νεις και πετάς τις γόπες σου στα πατώ­μα­τά σου τότε δεν το χρειά­ζε­σαι και εγώ μπο­ρώ μόνο να θαυ­μά­σω την καφρί­λα σου.

Στους ευαί­σθη­τους πισι­νούς μας, υπάρ­χουν μαξι­λα­ρά­κια που διπλώ­νουν , ξεδι­πλώ­νουν τα στρώ­νεις και κάθε­σαι , δεν χαλά­νε ακό­μη και αν πάρεις σβάρ­να όλα τα αρχαία θέα­τρα , στά­δια. Με λίγα λόγια τα έχεις για χρό­νια και δεν πλη­ρώ­νεις κάθε φορά το φελι­ζόλ διό­τι τι άλλο μας λεί­πει; Τόνοι πετα­μέ­νου πλαστικού.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο