ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ του ΚΚΕ: Η μελέτη της περιόδου 1967 — 1974 πηγή ισχυροποίησης του Κόμματος για τις προκλήσεις της ταξικής πάλης

Στην ομι­λία της η Ελ. Μπέλ­λου ανά­με­σα σε άλλα σημείωσε:

«Ο τόμος που κυκλο­φό­ρη­σε πριν από 2 μήνες συνέ­πε­σε με τα 50 χρό­νια από τον φοι­τη­τι­κό και λαϊ­κό ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου ενά­ντια στη δικτα­το­ρία και στην τρέ­χου­σα χρο­νιά, τον Ιού­λη, συμπί­πτει με τα 50 χρό­νια από το πρα­ξι­κό­πη­μα της χού­ντας στην Κύπρο, την τουρ­κι­κή εισβο­λή και τη διχο­τό­μη­σή της, αλλά και 50 χρό­νια από την επα­να­φο­ρά από τη στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Δημο­κρα­τία στην Ελλάδα.

Ο τόμος έχει ορι­σμέ­νη επι­και­ρό­τη­τα και μια αυτο­τέ­λεια για μια ιστο­ρι­κή περί­ο­δο που είναι ακό­μα κομ­μά­τι της ζωής αρκε­τών ανθρώ­πων, κάποιοι απ’ αυτούς βρί­σκο­νται και στην αίθου­σα. Είναι ανα­πό­σπα­στο μέρος της σει­ράς των 6 τόμων της Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ.

Μελετάμε την Ιστορία του ΚΚΕ, μελετάμε την εξέλιξη της ιδεολογίας του, της στρατηγικής του, όλων των πλευρών της πολιτικής του δράσης, της παρέμβασής του σ’ όλα τα πεδία της ταξικής πάλης, προσπαθώντας να εξετάζουμε παράλληλα τους πιο σημαντικούς εσωτερικούς και διεθνείς παράγοντες. Κρίνουμε μελετητικά-ερευνητικά πώς — σωστά ή μ’ ελλείψεις ή και λάθος — έκρινε τις τότε συνθήκες το Κόμμα μας κι επιχειρούμε να βγάλουμε συμπεράσματα που θα μας κάνουν πιο ικανούς.

Ένα πρώ­το συμπέ­ρα­σμα είναι ότι η Ιστο­ρία, και της περιό­δου της δικτα­το­ρί­ας, μας βοη­θά να κατα­λά­βου­με πιο βαθιά πώς λει­τουρ­γεί το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό κοι­νω­νι­κό σύστη­μα στο οποίο ζού­με, αλλά και το πώς μπο­ρού­με να το πολε­μή­σου­με, πώς καλύ­τε­ρα να υπη­ρε­τή­σου­με τον στό­χο για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του, τον στό­χο δηλα­δή να αλλά­ξει η τάξη στην εξου­σία, ν’ ανοί­ξει ο δρό­μος της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Η Ιστο­ρία διδά­σκει πώς μπο­ρού­με έγκαι­ρα να βλέ­που­με τις χαρα­μά­δες, τις ρωγ­μές στο σύστη­μα, να αξιο­ποιού­με τις ευκαιρίες (…)

Έχει και η περίοδος της δικτατορίας τη δική της σημασία από γεγονότα που δείχνουν ρωγμές, δυνατότητες μιας σχετικά πιο μαζικής πολιτικής δράσης, όπως ήδη έχουμε αναδείξει για τον φοιτητικό και λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, με την ειδική έκδοση και το σχετικό ντοκιμαντέρ.

Κεντρι­κή εκτί­μη­ση του Δοκι­μί­ου είναι ότι το Κόμ­μα δεν ήταν έτοι­μο ιδε­ο­λο­γι­κά — πολι­τι­κά — οργα­νω­τι­κά ν’ αντι­με­τω­πί­σει τη δικτα­το­ρία, πολύ περισ­σό­τε­ρο στο ξεκί­νη­μά της αλλά και στην πορεία, παρό­λο που με ηρω­ι­σμό ηγή­θη­κε του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να και στην κορύ­φω­σή του τον Νοέμ­βρη του 1973 (…)

Αν και το Κόμ­μα είναι το μόνο που επι­διώ­κει την ανα­τρο­πή της δικτα­το­ρί­ας με παρέμ­βα­ση του εργα­τι­κού — λαϊ­κού παρά­γο­ντα, δεν συν­δέ­ει το ζήτη­μα με πάλη γι’ ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας, αλλά εξα­κο­λου­θεί να έχει τη στρα­τη­γι­κή των στα­δί­ων. Απ’ αυτή παρά­γο­νται και χαρα­κτη­ρι­στι­κοί αντι­φα­τι­κοί στό­χοι, όπως παράλ­λη­λα με την κομ­μα­τι­κή συγκρό­τη­ση και η ανα­συ­γκρό­τη­ση της ΕΔΑ.

• Το Δοκί­μιο ανα­φέ­ρε­ται και σε πιο εξει­δι­κευ­μέ­να κομ­μα­τι­κά ζητή­μα­τα, πολύ χρή­σι­μα στην κομ­μα­τι­κή πείρα:

Σημειώ­νου­με ότι αμέ­σως μετά τη 12η Ολο­μέ­λεια, στ’ όνο­μα της “ενό­τη­τας”, δεν έγι­νε πλή­ρης οργα­νω­τι­κός δια­χω­ρι­σμός απ’ όλα τα στε­λέ­χη της οπορ­του­νι­στι­κής ομά­δας κι αυτό εμπό­δι­σε την ιδε­ο­λο­γι­κή και οργα­νω­τι­κή του ανασυγκρότηση.

• Ανα­δει­κνύ­ου­με τα προ­βλή­μα­τα συλ­λο­γι­κό­τη­τας πρώτ’ απ’ όλα στο ίδιο το ΠΓ.
• Εντο­πί­ζου­με αδυ­να­μί­ες στο πώς διορ­θώ­θη­καν τέτοια προ­βλή­μα­τα, πιο συγκε­κρι­μέ­να πώς έγι­νε η παρέμ­βα­ση, η κρι­τι­κή εκ μέρους μελών της ΚΕ και του ΠΓ προς τον Κ. Κολι­γιάν­νη (δεν μπή­καν από την αρχή ανοι­χτά στα όργα­να, αλλά προ­σέ­φυ­γαν μ’ επι­στο­λή προς την ηγε­σία του ΚΚΣΕ).
• Εντο­πί­ζου­με αδυ­να­μί­ες στην παρά­νο­μη δου­λειά που συν­δέ­ο­νται με την εμβέ­λεια των χτυ­πη­μά­των του χου­ντι­κού καθε­στώ­τος, την ακύ­ρω­ση στε­λε­χών από την παρά­νο­μη δράση (…)

Το γεγο­νός ότι αντι­με­τω­πί­ζου­με κατά­μα­τα και σε βάθος τις ιδεολογικές/στρατηγικές και οργα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες του Κόμ­μα­τος, ούτε αναι­ρεί ούτε υπο­βαθ­μί­ζει ότι το Κόμ­μα πάλε­ψε με συνέ­πεια τη δικτα­το­ρία, με ηρω­ι­κή αυτο­θυ­σία στε­λε­χών, μελών, ΚΝι­τών και οπα­δών του, με πρω­το­βου­λία και ευθύ­νη και στις συν­θή­κες της κατά­λη­ψης του Πολυ­τε­χνεί­ου της Αθή­νας, όπως και σε άλλες πόλεις.

Αυτός ο ηρω­ι­σμός πρέ­πει να γίνε­ται γνω­στός με ανα­φο­ρές, εκδό­σεις, ντο­κι­μα­ντέρ, ν’ απο­τε­λέ­σει πηγή κομ­μου­νι­στι­κής δια­παι­δα­γώ­γη­σης, αντο­χής, έμπνευ­σης αλλά και ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής δύνα­μης να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε το Κόμ­μα και την ΚΝΕ, την Ιστο­ρία του, από κάθε προ­έ­λευ­σης αντι-ΚΚΕ στρε­βλώ­σεις και επιθέσεις.

Η μελέ­τη και αυτής της περιό­δου απο­τε­λεί πηγή κατά­κτη­σης και εμβά­θυν­σης των κομ­μου­νι­στι­κών, των επα­να­στα­τι­κών χαρα­κτη­ρι­στι­κών από γενιά σε γενιά και για τις πρω­τό­γνω­ρες σημε­ρι­νές συν­θή­κες. Είναι πηγή ισχυ­ρο­ποί­η­σης του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ για τις σημε­ρι­νές και αυρια­νές προ­κλή­σεις της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα, στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή που βρι­σκό­μα­στε, σ’ όλο τον κόσμο».