Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς της εργατικής τάξης

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Άλλος ένας νεκρός εργά­της χθες στα κάτερ­γα της Cosco στο λιμά­νι του Πει­ραιά. Άλλο ένα «εργα­τι­κό ατύ­χη­μα» για το οποίο, όπως συνη­θί­ζουν να λένε, «έφται­γε η κακιά η ώρα». Ο τρα­γι­κός θάνα­τός του θα περά­σει στα «ψιλά» της ειδη­σε­ο­γρα­φί­ας. Άλλος ένας «ανα­λώ­σι­μος» εργα­ζό­με­νος-θυσία στο βωμό του κέρ­δους και λίπα­σμα στα γρα­νά­ζια της περι­βό­η­της «ανά­πτυ­ξης».

Πρό­κει­ται για εκεί­νη την «ανά­πτυ­ξη», την εγγε­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα της οποί­ας είχε στη­λι­τεύ­σει με χαρα­κτη­ρι­στι­κό τρό­πο πριν 154 χρό­νια ο Μαρξ: «Το κεφά­λαιο- έγρα­φε ο Μαρξ- το τρο­μά­ζει η έλλει­ψη κέρ­δους ή το πολύ μικρό κέρ­δος (…). Οταν το κεφά­λαιο έχει το ανά­λο­γο κέρ­δος, γίνε­ται τολ­μη­ρό. Με δέκα τα εκα­τό (10%) κέρ­δος αισθά­νε­ται τον εαυ­τό του σίγου­ρο και μπο­ρεί να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σει κανείς παντού, με 20% γίνε­ται ζωη­ρό, με 50% γίνε­ται θετι­κά παρά­τολ­μο, με 100% τσα­λα­πα­τά­ει όλους τους ανθρώ­πι­νους νόμους, με 300% δεν υπάρ­χει έγκλη­μα που να μη ριψο­κιν­δυ­νεύ­σει να το πρά­ξει». («Το Κεφά­λαιο», τόμος 1, σελ. 785)

Θύμα­τα εγκλη­μά­των του κεφα­λαί­ου είναι οι εργα­ζό­με­νοι που χάνουν τις ζωές τους καθη­με­ρι­νά. 113 νεκρούς εργά­τες σε χώρους δου­λειάς, από το 2016 μέχρι σήμε­ρα, κατέ­γρα­ψε το 902.gr. Σε αυτούς να προ­σθέ­σου­με και τα – δηλω­μέ­να – στο Σώμα Επι­θε­ώ­ρη­σης Εργα­σί­ας (ΣΕΠΕ) στοι­χεία περί εργα­τι­κών «ατυ­χη­μά­των»:

  • 2016: 72 νεκροί εργαζόμενοι
  • 2015: 67 νεκροί εργαζόμενοι
  • 2014: 63 νεκροί εργαζόμενοι
  • 2013: 67 νεκροί εργαζόμενοι
  • 2012: 64 νεκροί εργαζόμενοι
  • 2011: 70 νεκροί εργαζόμενοι
  • 2010: 94 νεκροί εργαζόμενοι

Με βάση τα παρα­πά­νω, από το 2010 έως το 2016, του­λά­χι­στον 497 εργα­ζό­με­νοι βρή­καν τον θάνα­το αγω­νι­ζό­με­νοι για το μερο­κά­μα­το. Πρό­κει­ται – το υπο­γραμ­μί­ζου­με – για τις κατα­γε­γραμ­μέ­νες περι­πτώ­σεις θανά­των σε «εργα­τι­κά» ατυ­χή­μα­τα, με τον πραγ­μα­τι­κό αριθ­μό να είναι ενδε­χο­μέ­νως πολύ μεγαλύτερος.

Για όλους αυτούς τους νεκρούς, για τα παι­διά αυτά της εργα­τι­κής τάξης, ούτε εμβα­τή­ρια θα ακου­στούν, ούτε ημέ­ρες εθνι­κού πέν­θους θα κυρη­χθούν, ούτε θα κρα­τη­θεί ενός λεπτού σιγή από τα αστι­κά κοινοβούλια.

Κανέ­να «αντι­κει­με­νι­κό» τηλε­ο­πτι­κό κανά­λι δεν θα ανα­φερ­θεί στην συνε­χι­ζό­με­νη εργο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία. Καμιά «ενη­με­ρω­τι­κή» εκπο­μπή δεν θα κάνει ρεπορ­τάζ για τις εργα­σια­κές γαλέ­ρες της Cosco και τα σύγ­χρο­να κάτερ­γα των καπιταλιστών.

Και αυτό για­τί απ’ το αίμα των εργα­ζό­με­νων ποτί­ζε­ται η «ανά­πτυ­ξη» που ευαγ­γε­λί­ζο­νται η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοι­πές αστι­κές δυνάμεις…

Aυτούς τους νεκρούς, λοι­πόν, που κίνη­σαν το πρωί για την δου­λειά και δεν επέ­στρε­ψαν ποτέ σπί­τι, που «αλέ­θη­καν» στις μυλό­πε­τρες του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, μόνο ο ίδιος ο εργα­ζό­με­νος λαός μπο­ρεί να τους τιμή­σει έτσι όπως αξί­ζει. Μέσα από τους αγώ­νες για την ανα­τρο­πή του βάρ­βα­ρου συστή­μα­τος που έχει οικο­δο­μη­θεί και διαιω­νί­ζει την ύπαρ­ξη του πάνω σε απέ­ρα­ντα νεκρο­τα­φεία εργατών.

che guevara 008

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο