Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Επανάσταση του 1821: Αστική-εθνικοαπελευθερωτική ή…

200 χρό­νια φέτος από το λαμπρό 1821. Από τη μια ο παλαιών Πατρών (Γερ­μα­νός) από την άλλη το «φωτιά και τσε­κού­ρι στους προ­σκυ­νη­μέ­νους».
Το αστι­κό κρά­τος (κόμ­μα­τα κλπ.) γιορ­τά­ζει κι αυτό με τον τρό­πο του –που μπο­ρεί­τε να βρεί­τε στο δια­δί­κτυο (γελώ­ντας ή κλαί­γο­ντας) –πρό­σφα­τα μάθα­με πως «η Ελλη­νι­κή Επα­νά­στα­ση ξεσή­κω­σε τον κόσμο της μόδας» …
Σε ανύ­πο­πτο χρό­νο (Σεπ 2019) με από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, που έγι­νε από­φα­ση της Βου­λής, ενό­ψει της συμπλή­ρω­σης 200 χρό­νων από την Επα­νά­στα­ση του 1821, ζητεί­ται (…) η δημιουρ­γία ενιαί­ας εικό­νας (branding) της χώρας και των φορέ­ων του Ελλη­νι­κού Κρά­τους…», επι­χει­ρώ­ντας συσκό­τι­ση και της Ιστο­ρί­ας και της πραγ­μα­τι­κής εικό­νας της σημε­ρι­νής ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, προ­βάλ­λο­ντας προ­κλη­τι­κά το «όλοι μαζί μπο­ρού­με» του κεφα­λαί­ου ‑πρό­θε­ση της αστι­κής τάξης να συγκα­λύ­ψει την ταξι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση που δια­περ­νά ολό­κλη­ρη την ελλη­νι­κή κοι­νω­νία, τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα της πάλης που διε­ξά­γε­ται.
Στό­χος η χει­ρα­γώ­γη­ση των λαϊ­κών μαζών, η απο­δο­χή από τους εργα­ζό­με­νους ως φυσι­κού φαι­νο­μέ­νου της ληστρι­κής εκμε­τάλ­λευ­σής τους από το κεφά­λαιο, η μόνι­μη ενσω­μά­τω­σή τους στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και η εξα­φά­νι­ση κάθε σκέ­ψης ότι ο ενω­μέ­νος λαός μπο­ρεί να συντρί­ψει τα δεσμά της κυρί­αρ­χης τάξης και να ανοί­ξει το δρό­μο για ριζι­κές αλλα­γές με την οργά­νω­ση και την πάλη του.

Οι αξίες «του ελληνικού Έθνους», αφορούν τις αξίες της αστικής τάξης, άρα δεν είναι αξίες όλων.

1821 Η επανάσταση και οι απαρχές του ελληνικού αστικού κράτους

Το «Ατέ­χνως» με πάνω από 60 μικρά και μεγά­λα άρθρα –τα περισ­σό­τε­ρα συνερ­γα­τών συμ­βά­λει να φωτι­στούν σημα­ντι­κές πλευ­ρές του 21.
Σε κάθε περί­πτω­ση από πλευ­ράς σύντα­ξης ως πλέ­ον επί­και­ρο εργα­λείο θεω­ρού­με αυτό του τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ, που επε­ξερ­γά­στη­κε ένα αφιέ­ρω­μα με στό­χο να φωτί­σει καλύ­τε­ρα τον χαρα­κτή­ρα και τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες εκδή­λω­σης των γεγο­νό­των  από τη σκο­πιά του μαρ­ξι­σμού – λενι­νι­σμού, καθώς και σε αντι­πα­ρά­θε­ση με αστι­κές και ανα­θε­ω­ρη­τι­κές ιστο­ρι­κές θέσεις.
(Το σχε­τι­κό βιβλίο δια­τί­θε­ται από τις «Εκδό­σεις Ατέ­χνως»)ΚΟΜΕΠ 1821 title

Το σημε­ρι­νό μας δημο­σί­ευ­μα –όπως φαί­νε­ται και από τη φωτο-κεφα­λί­δας, έχει να κάνει με σχε­τι­κό «επε­τεια­κό», που δημο­σιεύ­τη­κε πριν 78 χρό­νια στην (παρά­νο­μη) ΚΟΜΕΠ –το παρα­θέ­του­με με ένα μικρό σχο­λια­σμό στο τέλος.

Η δημιουργία του ελληνικού «Έθνους-Κράτους»

Η λεγό­με­νη «Εθνι­κή Παλιγ­γε­νε­σία» ήταν αστι­κή εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κή επα­νά­στα­ση, με ηγε­τι­κή της δύνα­μη την ανερ­χό­με­νη ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη, που συγκρού­στη­κε με την οθω­μα­νι­κή φεου­δαρ­χι­κή εξου­σία, έχο­ντας ως πιο δυνα­μι­κό και πρω­το­πό­ρο τμή­μα της αυτό που ανα­πτύ­χθη­κε στη ναυ­τι­λία και στο εξω­τε­ρι­κό εμπό­ριο της οθω­μα­νι­κής αυτοκρατορίας.
Στό­χος και απο­τέ­λε­σμα της επα­νά­στα­σης ήταν η συγκρό­τη­ση του αστι­κού έθνους — κρά­τους, που επι­τεύ­χθη­κε με την παρέμ­βα­ση ισχυ­ρών ευρω­παϊ­κών καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών της επο­χής (της Μ. Βρε­τα­νί­ας και της Γαλ­λί­ας), αλλά και της τσα­ρι­κής Ρωσίας.
Ωστό­σο, τα διά­φο­ρα τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης δεν κρά­τη­σαν ενιαία στά­ση στο ζήτη­μα της επα­να­στα­τι­κής πάλης. Η αιτία γι’ αυτό ήταν οι σημα­ντι­κές δια­φο­ρές συμ­φε­ρό­ντων που υπήρ­χαν μετα­ξύ τους.

Οι Έλλη­νες κεφα­λαιο­κρά­τες των θαλάσ­σιων μετα­φο­ρών, πλοιο­κτή­τες και έμπο­ροι, είχαν ως βασι­κό στό­χο την ισχυ­ρο­ποί­η­σή τους στις διε­θνείς αγο­ρές και είχαν δια­μορ­φώ­σει φιλε­λεύ­θε­ρη κοσμο­πο­λί­τι­κη σκέ­ψη. Στην ταλά­ντευ­ση των Ελλή­νων πλοιο­κτη­τών, ως προς τη συμ­με­το­χή τους στην επα­να­στα­τι­κή πάλη, έπαι­ξαν ρόλο και η σχέ­ση τους με το αγγλι­κό κεφά­λαιο και η σύμπλευ­σή τους με την αγγλι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή. Η Αγγλία δεν επι­δί­ω­κε αρχι­κά το δια­με­λι­σμό της οθω­μα­νι­κής αυτοκρατορίας.

Αντι­φα­τι­κή ήταν και η στά­ση των Ελλή­νων κοτζα­μπά­ση­δων, που είχαν σημα­ντι­κά προ­νό­μια, ενώ μετεί­χαν στην εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση των φτω­χών Ελλή­νων αγρο­τών. Ωστό­σο, δεν έπαυαν να βρί­σκο­νται στα κατώ­τε­ρα τμή­μα­τα του οθω­μα­νι­κού κρά­τους, η περιου­σία τους μπο­ρού­σε να δημευ­τεί όταν πέθαι­ναν, ενώ κιν­δύ­νευαν να δολο­φο­νη­θούν από τους Τούρ­κους πασά­δες και βελή­δες. Ακό­μα, είχαν ανα­πτύ­ξει και εμπο­ρι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα με αστι­κά στρώ­μα­τα και απ’ αυτήν την άπο­ψη τους συνέ­φε­ρε η κατάρ­γη­ση της οθω­μα­νι­κής κυριαρχίας.
Παρό­μοιες ταλα­ντεύ­σεις παρου­σί­α­ζαν και άλλες δυνά­μεις, όπως οι αρμα­το­λοί, που είχαν σχέ­σεις με τον οθω­μα­νι­κό κρα­τι­κό μηχανισμό.

Ο ανώ­τε­ρος κλή­ρος — ιδιαί­τε­ρα το Πατριαρ­χείο — είχε προ­νό­μια στο πλαί­σιο της οθω­μα­νι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας, με απο­τέ­λε­σμα το Πατριαρ­χείο να στα­θεί αντί­θε­το με τις απο­σχι­στι­κές εθνι­κι­στι­κές τάσεις. Ενα μικρό μέρος του ανώ­τε­ρου κλή­ρου ασπά­στη­κε τις ιδέ­ες του αστι­κού Δια­φω­τι­σμού. Ομως μεγά­λο μέρος του κατώ­τε­ρου κλή­ρου συμπο­ρεύ­τη­κε με τους φτω­χούς αγρότες.
Οι Φανα­ριώ­τες στή­ρι­ζαν την οθω­μα­νι­κή εξου­σία, βλέ­πο­ντας ότι υπήρ­χαν δυνα­τό­τη­τες για ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή ανέ­λι­ξή τους.

Αυτοί που απο­τέ­λε­σαν την υπο­δο­μή για τη στρα­τιω­τι­κή οργά­νω­ση της επα­νά­στα­σης, ήταν οι μικροί έμπο­ροι του χερ­σαί­ου εμπο­ρί­ου, οι αγρό­τες, οι τεχνί­τες και οι κλέ­φτες, που σήκω­σαν το κύριο βάρος του επα­να­στα­τι­κού αγώ­να και στή­ρι­ξαν απο­φα­σι­στι­κά τη Φιλι­κή Εται­ρεία. Ομως αυτές οι δυνά­μεις ήταν αντι­κει­με­νι­κά αδύ­να­το να δια­μορ­φώ­σουν αυτο­τε­λές πρό­γραμ­μα εξου­σί­ας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν εξα­να­γκα­σμέ­νες να ακο­λου­θή­σουν την ηγε­μο­νι­κή δύνα­μη του αγώ­να, την αστι­κή τάξη, δηλα­δή τον φορέα των νέων σχέ­σε­ων παρα­γω­γής, των καπι­τα­λι­στι­κών, για τη δημιουρ­γία αστι­κού κρά­τους και το τσά­κι­σμα των φεου­δαρ­χι­κών σχέ­σε­ων παραγωγής.

Κοινωνικές διαφοροποιήσεις και αντιθέσεις

Οι δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις ανά­με­σα στα διά­φο­ρα αστι­κά τμή­μα­τα εκφρά­στη­καν και στο βάθος των επι­διω­κό­με­νων ανα­τρο­πών, με αιμα­τη­ρούς ένο­πλους εμφυ­λί­ους πολέ­μους κατά τη διάρ­κεια της επα­νά­στα­σης και μετά από την ίδρυ­ση του ελλη­νι­κού κράτους.
Η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη επι­δί­ω­κε τη συγκρό­τη­ση ενός συγκε­ντρω­τι­κού κρά­τους, με Σύνταγ­μα και Κοι­νο­βού­λιο, με ενιαία εθνι­κή αγο­ρά. Αυτό προ­ϋ­πέ­θε­τε την κατάρ­γη­ση των ορί­ων των τοπι­κών αγο­ρών που είχαν διαμορφωθεί.
Το τμή­μα που δέσπο­ζε στην αστι­κή τάξη, το εφο­πλι­στι­κό κεφά­λαιο, επι­δί­ω­κε τη δημιουρ­γία μιας ισχυ­ρής κεντρι­κής εξου­σί­ας που θα συγκέ­ντρω­νε κρα­τι­κά έσο­δα, για να στη­ρί­ξει τη διε­θνή κίνη­ση του εμπο­ρι­κού στό­λου. Οι ίδιοι οι πλοιο­κτή­τες ζητού­σαν απο­ζη­μιώ­σεις για τη συμ­με­το­χή τους στον αγώ­να, με κτή­μα­τα από την εθνι­κο­ποί­η­ση των τουρ­κι­κών κτημάτων.
Αυτή η επι­δί­ω­ξη τους έφε­ρε σε σύγκρου­ση με τους προ­ε­στούς (κοτζα­μπά­ση­δες) και τους αρμα­το­λούς, που επι­θυ­μού­σαν τη δια­τή­ρη­ση και ενί­σχυ­ση των τοπι­κών προ­νο­μί­ων και εξου­σιών (συγκέ­ντρω­ση φόρων κ.ά.) και γι’ αυτό αντι­δρού­σαν στη συγκρό­τη­ση ισχυ­ρού συγκε­ντρω­τι­κού κράτους.

Απ’ την πλευ­ρά τους, οι μικροί ιδιο­κτή­τες γης και οι ακτή­μο­νες προσ­δο­κού­σαν τη βελ­τί­ω­ση της οικο­νο­μι­κής τους θέσης καθώς και πολι­τι­κά δικαιώ­μα­τα, έχο­ντας χύσει ποτα­μούς αίμα­τος για τη νίκη της επα­νά­στα­σης. Ομως η υπο­θή­κευ­ση της εθνι­κής γης για τα εξω­τε­ρι­κά δάνεια απέ­κλειε τότε το μοί­ρα­σμα της γης στους στρα­τιω­τι­κούς και στους αγρότες.
Η τύχη χιλιά­δων αγω­νι­στών ακτη­μό­νων και στρα­τιω­τι­κών ήταν αντί­στοι­χη με την τύχη των σκα­φτιά­δων της Αγγλι­κής Επα­νά­στα­σης (1649), που δια­κή­ρυσ­σαν στις κινη­το­ποι­ή­σεις τους: «Δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κή ελευ­θε­ρία όσο η γη των αγρο­τών είναι ιδιο­κτη­σία των λόρ­δων» (Ακα­δη­μία Επι­στη­μών ΕΣΣΔ, «Παγκό­σμια Ιστο­ρία», τ. Ε1, εκδ. «Μέλισ­σα», Αθή­να, 1959, σελ. 87).

Στη βάση όλων των προη­γού­με­νων πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θούν οι αιτί­ες της ρευ­στό­τη­τας των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών, των προ­σω­ρι­νών συμ­βι­βα­σμών και των εμφύ­λιων συγκρού­σε­ων. Ακό­μα, στο γεγο­νός ότι στην εξέ­λι­ξη της επα­νά­στα­σης έπαι­ξαν σημα­ντι­κό ρόλο οι τότε μεγά­λες δυνά­μεις, με βάση τις δικές τους ιδιαί­τε­ρες στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις και τον λυσ­σα­λέο αντα­γω­νι­σμό τους για κυριαρ­χία, που καθό­ρι­ζε τη δια­φο­ρε­τι­κή κάθε φορά στά­ση τους απέ­να­ντι στην επα­νά­στα­ση και το εδα­φι­κό της όριο.
Το 1830 ανα­γνω­ρί­στη­κε επί­ση­μα η ανε­ξαρ­τη­σία του ελλη­νι­κού κρά­τους, με Πρω­τό­κολ­λο που υπέ­γρα­ψαν στο Λον­δί­νο οι Μ. Βρε­τα­νία, Γαλ­λία και Ρωσία. Η συγκρό­τη­ση του νέου κρά­τους καθώς και η πάλη για την επέ­κτα­σή του πραγ­μα­το­ποιού­νταν σε συν­θή­κες οξύ­τα­του αντα­γω­νι­σμού των τότε κομ­μά­των. Από­το­κο αυτών των αντι­θέ­σε­ων ήταν και η δολο­φο­νία του Ιωάν­νη Καπο­δί­στρια (1831). Ταυ­τό­χρο­να, δεν υπήρ­χε πλή­ρης συμ­φω­νία μετα­ξύ των δια­φό­ρων αστι­κών τμη­μά­των σχε­τι­κά με τους ρυθ­μούς που προ­χω­ρού­σε η εδα­φι­κή επέ­κτα­ση του ελλη­νι­κού κράτους.
Η ενδο­α­στι­κή δια­πά­λη συνε­χί­στη­κε οξύ­τα­τη και μετά τη δολο­φο­νία του Καπο­δί­στρια και την επι­λο­γή του Οθω­να ως βασι­λιά της Ελλά­δας από τις τρεις «εγγυ­ή­τριες δυνά­μεις», που έγι­νε σε σύμπρα­ξη με τους εγχώ­ριους αστούς (Μαυ­ρο­κορ­δά­το κ.ά.).

Ενσω­μα­τω­μέ­νος στο αστι­κό κρά­τος ο θεσμός της βασι­λεί­ας και λει­τουρ­γώ­ντας ως κέντρο εξου­σί­ας, αλλά και έχο­ντας άμε­ση δια­σύν­δε­ση με ξένες δυνά­μεις, ήρθε συχνά σε σύγκρου­ση με το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, με επί­κε­ντρο τις αρμο­διό­τη­τες κάθε πλευ­ράς (έλεγ­χο των κυβερ­νή­σε­ων, του στρα­τού κ.ά.). Ταυ­τό­χρο­να, αυξα­νό­ταν συνε­χώς η επιρ­ροή της Αγγλί­ας και ενι­σχυό­ταν προς αυτήν ο προ­σα­να­το­λι­σμός της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, ενώ υπο­χω­ρού­σε ανα­λό­γως η επιρ­ροή της Ρωσίας.
Στο έδα­φος αυτών των αντι­θέ­σε­ων ξεδι­πλώ­θη­καν το εκσυγ­χρο­νι­στι­κό κίνη­μα της 3ης Σεπτέμ­βρη 1843 για τη θέσπι­ση νέου Συντάγ­μα­τος και το αντί­στοι­χο κίνη­μα του 1862, που οδή­γη­σε στην έξω­ση του Οθω­να και στην ανά­λη­ψη της βασι­λεί­ας από τον Γεώρ­γιο Α’ (1863), συνα­κό­λου­θα και στην ψήφι­ση νέου Συντάγ­μα­τος (1864).

Κατά την τελευ­ταία εικο­σα­ε­τία του 19ου αιώ­να άρχι­σε να δια­μορ­φώ­νε­ται ο αστι­κός δικομ­μα­τι­σμός, εν μέσω έντο­νων τρι­βών και αστά­θειας του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, που κορυ­φώ­θη­καν με το στρα­τιω­τι­κό κίνη­μα στου Γου­δή (1909), την έλευ­ση του Ελ. Βενι­ζέ­λου και την ανά­λη­ψη από αυτόν της πρω­θυ­πουρ­γί­ας και την ψήφι­ση του Συντάγ­μα­τος του 1911.
Η αστι­κή δια­πά­λη κορυ­φώ­θη­κε στη διάρ­κεια των Βαλ­κα­νι­κών Πολέ­μων και ιδιαί­τε­ρα μετά το ξέσπα­σμα του Α’ Παγκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού Πολέ­μου και πήρε εκρη­κτι­κές δια­στά­σεις το 1915 και ακό­μα περισ­σό­τε­ρο το 1916 (30 Αυγού­στου), οπό­τε πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη φιλο­βε­νι­ζε­λι­κό κίνη­μα ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση της Αθή­νας και στον βασι­λιά Κων­στα­ντί­νο Α’, ενώ ο Βενι­ζέ­λος σχη­μά­τι­σε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη δική του κυβέρ­νη­ση. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι τμή­μα των αστι­κών δυνά­με­ων και ο βασι­λιάς είχαν ταχθεί υπέρ της «ουδε­τε­ρό­τη­τας» της Ελλά­δας στον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, γεγο­νός που ευνο­ού­σε τις Κεντρι­κές Δυνά­μεις (Γερ­μα­νία — Αυστρο­ουγ­γα­ρία). Ο Βενι­ζέ­λος επέ­με­νε να μπει η Ελλά­δα στον πόλε­μο, στο πλευ­ρό της Αντάντ (Αγγλία — Γαλ­λία — Ρωσία).
Η ενδο­α­στι­κή σύγκρου­ση οδή­γη­σε στον εμπο­ρι­κό απο­κλει­σμό της «Παλιάς Ελλά­δας» από την Αντάντ, στην κατο­χή της Θεσ­σα­λο­νί­κης από τον γαλ­λι­κό στρα­τό και στην πολε­μι­κή σύγκρου­ση στρα­τού και βασι­λι­κής κυβέρ­νη­σης και των επί­στρα­των με τον γαλ­λι­κό στρα­τό, που έφτα­σε έως το κέντρο της Αθή­νας. Τελι­κά η βενι­ζε­λι­κή παρά­τα­ξη επι­κρά­τη­σε και ο βασι­λιάς Κων­στα­ντί­νος εκθρο­νί­στη­κε. Ακό­μα, στη διάρ­κεια του αντι­βε­νι­ζε­λι­κού πογκρόμ, στο οποίο επι­δό­θη­καν οι βασι­λι­κοί στην Αθή­να, σημειώ­θη­καν 35 φόνοι, 922 φυλα­κί­σεις, 503 περι­πτώ­σεις λεη­λα­σί­ας και 980 απε­λά­σεις και εκτο­πί­σεις (Νίκος Αλι­βι­ζά­τος, «Το Σύνταγ­μα και οι εχθροί του στη νεο­ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία 1880–2011», εκδ. «Πόλις», Αθή­να, 2011, σελ. 232).

1933. Σκίτσο του «Ριζοσπάστη»1933. Σκί­τσο του «Ριζο­σπά­στη»

Οι συγκρού­σεις φού­ντω­σαν ξανά το 1922, μετά από τη Μικρα­σια­τι­κή εκστρα­τεία και κατα­στρο­φή, και κορυ­φώ­θη­καν με το στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα υπό τους Πλα­στή­ρα — Γονα­τά — Φωκά και την εκτέ­λε­ση στου Γου­δή 6 πρω­το­κλα­σά­των στε­λε­χών της βασι­λι­κής πλευ­ράς (ανά­με­σά τους 3 πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γοί). Μέχρι το 1936, ακο­λού­θη­σαν 6 στρα­τιω­τι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, με εναλ­λάξ πρω­τα­γω­νι­στές βασι­λό­φρο­νες και βενιζελικούς.
Απ’ όλα τα προη­γού­με­να καθώς και από τις μετέ­πει­τα εξε­λί­ξεις (Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος, αγώ­νας του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και όσα ακο­λού­θη­σαν), προ­κύ­πτει ότι η περι­λά­λη­τη «εθνι­κή ενό­τη­τα» ήταν άπια­στο που­λί, όχι μόνο στο πλαί­σιο της αντί­θε­σης ανά­με­σα στην αστι­κή τάξη και στις λαϊ­κές μάζες, αλλά ακό­μα και μέσα στο ενδο­α­στι­κό πλαί­σιο. Βέβαια, πρέ­πει να υπο­γραμ­μι­στεί, για­τί απο­τε­λεί και σύγ­χρο­νο δίδαγ­μα, ότι οι αστι­κές δυνά­μεις, ακό­μα και τότε που σφά­ζο­νταν μετα­ξύ τους, ήταν από­λυ­τα ενιαί­ες όταν επρό­κει­το να αντι­με­τω­πί­σουν τον λαό.

Μια νέα κοινωνική τάξη ήρθε στο προσκήνιο

Η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, η οποία συντε­λού­νταν ολό­κλη­ρη την προ­α­να­φε­ρό­με­νη περί­ο­δο, είχε ως επα­κό­λου­θο την αριθ­μη­τι­κή αύξη­ση της εργα­τι­κής τάξης, τη συγκέ­ντρω­σή της σε μια σει­ρά βασι­κούς χώρους (Αθή­να, Πει­ραιά, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Καβά­λα, Βόλο κ.ά.) και την οργά­νω­σή της σε πανελ­λα­δι­κό επί­πε­δο. Το 1918, ένα χρό­νο μετά την Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, που έδει­χνε ότι η ανθρω­πό­τη­τα μπή­κε στην επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσια­λι­σμό, ιδρύ­θη­κε το ΚΚΕ, γεγο­νός που σήμαι­νε τη χάρα­ξη μιας ποιο­τι­κής τομής στην ελλη­νι­κή κοινωνία.
Με την ίδρυ­ση του ΚΚΕ (αρχι­κά ΣΕΚΕ) η εργα­τι­κή τάξη απέ­κτη­σε την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή πρω­το­πο­ρία της, αφού το εργα­τι­κό κίνη­μα συν­δέ­θη­κε με τη θεω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού κομ­μου­νι­σμού. Η ίδρυ­ση του ΚΚΕ σημα­το­δό­τη­σε ότι η ταξι­κή πάλη εισήλ­θε σε νέα φάση και ότι η εργα­τι­κή τάξη συγκέ­ντρω­νε βασι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να παί­ξει τον δικό της αυτο­τε­λή ρόλο.
Η επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσια­λι­σμό δια­κη­ρύσ­σει σε όλους τους τόνους ότι η αστι­κή τάξη και οι ιδέ­ες της είναι ιστο­ρι­κά παρω­χη­μέ­νες. Εχει μετα­τρα­πεί σε τάξη παρα­σι­τι­κή. Επί­και­ρες είναι μόνο οι αξί­ες της εργα­τι­κής τάξης, η θεω­ρία της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης για το σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Ομως, ο λαός έχει ταυ­τό­χρο­να κάθε λόγο να τιμά τον ηρω­ι­κό λαϊ­κό αγώ­να του 1821, τις ανεί­πω­τες θυσί­ες και τα ολο­καυ­τώ­μα­τα των απλών αγω­νι­στών να ξεκολ­λή­σουν από την τότε λάσπη τη ρόδα της προ­ό­δου. Αυτή η τιμή είναι στοι­χείο της οφει­λό­με­νης τιμής σε κάθε επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα όπου Γης και κάθε επο­χής. Είναι και κλη­ρο­νο­μιά των σύγ­χρο­νων μισθω­τών σκλάβων.
Από την άλλη, κλη­ρο­νο­μιά είναι ο αγώ­νας της Παρι­σι­νής Κομ­μού­νας, η Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, τα 20 εκα­τομ­μύ­ρια νεκρών Σοβιε­τι­κών στον Β’ Παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό Πόλε­μο, οι χιλιά­δες νεκροί του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ, οι 200 της Και­σα­ρια­νής, ο Δεκέμ­βρης 1944, οι 30.000 νεκροί μαχη­τές του ΔΣΕ, ο Μπε­λο­γιάν­νης και η Ηλέ­κτρα και χιλιά­δες άλλοι. Ο αγώ­νας τους πηγαί­νει πολύ πιο μακριά από αυτόν του 1821. Εκα­τομ­μύ­ρια μαχη­τές είχαν όρα­μα μια κοι­νω­νία δίχως εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Καθε­τί στην επο­χή του.

Η ανι­στό­ρη­τη προ­πα­γάν­δα για την ανά­γκη «εθνι­κής ενό­τη­τας» συντρί­βε­ται στους τόπους δου­λειάς, όπου οι εργά­τες συν­θλί­βο­νται στη μέγ­γε­νη της εκμε­τάλ­λευ­σης, της τρο­μο­κρα­τί­ας, των εκβια­σμών, της από­λυ­σης. Συντρί­βε­ται στους διε­ξα­γό­με­νους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, στις συγκρού­σεις για το μοί­ρα­σμα των πηγών Ενέρ­γειας, στην καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, που για την έξο­δο απ’ αυτήν σε όφε­λος του κεφα­λαί­ου πλή­ρω­σαν η εργα­τι­κή τάξη και οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι, χάρη στην πολι­τι­κή των κυβερ­νή­σε­ων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αστι­κών κομ­μά­των. Επί­και­ρος, ρεα­λι­στι­κός και ανα­γκαί­ος είναι ο αγώ­νας για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, για τη Λαϊ­κή Συμ­μα­χία, τη δημιουρ­γία των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την εργα­τι­κή εξουσία.
Από το 1821 μπο­ρού­με να κρα­τή­σου­με το συμπέ­ρα­σμα ότι η λαϊ­κή ορμή και εξέ­γερ­ση μπο­ρεί να σπά­σουν και έναν αρνη­τι­κό διε­θνή συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων (από­σπα­σμα του Μάκη ΜΑΪΛΗ, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύ­θυ­νου του Τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας της ΚΕ –που χάσα­με πρό­σφα­τα)
ΚΟΜΕΠ 1821 titleℹ️ Ακρι­βές πλή­ρες αντί­γρα­φο –με αφαί­ρε­ση του πολυ­το­νι­κού για διευ­κό­λυν­ση στην ανά­γνω­ση – οι επι­ση­μάν­σεις δικές μας

Στις πιο φοβε­ρές στιγ­μές της νεο­ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας μας βρί­σκει φέτος η μεγά­λη Επα­να­στα­τι­κή επέ­τειος του έθνους μας.
Η επέ­τειος της μέρας πού το νεα­ρό ελλη­νι­κό έθνος, δου­λω­μέ­νο στο βαρ­βα­ρό­τε­ρο ίσα­με τότε κατα­χτη­τή, άδρα­ξε τα όπλα και ύστε­ρα από εφτά χρό­νων νίκες και ήττες, θριάμ­βους και συμ­φο­ρές λευ­τέρωσε μια γωνιά, ελλη­νι­κή γη.
Για μας τους κομ­μου­νι­στές, για κάθε συνει­δη­τό αγω­νι­στή του ελλη­νι­κού λαού τού­τη ή επέ­τειο έχει τρα­νή σημα­σία: μας φανε­ρώ­νει ανά­γλυ­φες τις συγκλονιστι­κές δυνά­μεις των λαϊ­κών μαζών πού με την πάλη τους είναι ο δη­μιουργός της ιστο­ρί­ας, ο φορέ­ας της προ­ό­δου, Μας δεί­χνει ολο­ζώντανη τη διδα­σκα­λία των Μάρξ — Λένιν, πώς ή επα­να­στα­τι­κή πάλη απο­τε­λεί το νόμο της προ­ό­δου, πώς η επα­νά­στα­ση είνε αρμο­νία κι όχι παρα­φω­νία στην τωρι­νή περί­ο­δο της ανθρωπότητας.
Και κάτι πιο μεγά­λο ακό­μα: Σήμε­ρα πού ό πιο βάρ­βα­ρος, ό πιο βρώ­μι­κος κατα­χτη­τής, έχει ρίξει στην πιο βαριά σκλα­βιά και γυ­ρεύει να εξο­ντώ­σει το έθνος μας, σήμε­ρα πού ο ελλη­νι­κός λαός παίρ­νει τις τύχες του στα χέρια του με πρω­το­πό­ρο καθο­δη­γη­τή, το κόμ­μα μας.
Σήμε­ρα πού σε διε­θνή κλί­μα­κα οι δυνά­μεις της προό­δου χτυ­πιού­νται σε αγώ­να ζωής και θανά­του με τη μαύ­ρη αντί­δρα­ση, ή Επέ­τειο τού 1821 απο­τε­λεί ζωη­φό­ρο φωτει­νό σύμ­βο­λο. Α­τσαλώνει τή θέλη­σή μας. Γιγα­ντώ­νει την πίστη μας.
Κινεί τη σκέ­ψη μας να βγά­λου­με τα ιστο­ρι­κά διδάγ­μα­τα, απα­ραί­τη­τα στον τω­ρινό κύκλο της επα­να­στα­τι­κής δρά­σης του έθνους μας, για να λυ­τρωθεί από κάθε λογής σκλα­βιά εθνι­κή, κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή.

Στα χρό­νια της Οθω­μα­νι­κής σκλα­βιάς το ακοί­μη­το ρέμα της Ιστο­ρί­ας δια­μόρ­φω­σε το ελλη­νι­κό έθνος κι έβα­λε μπρο­στά του το καθή­κον να λύσει τα μεγά­λα, τα Ιστο­ρι­κά του προ­βλή­μα­τα: πριν απ’ όλα το πρό­βλη­μα της Εθνι­κής του ανε­ξαρ­τη­σί­ας σαν προϋπό­θεση δημιουρ­γί­ας νεο­ελ­λη­νι­κού πολι­τι­σμού. Και το αγρο­τι­κό πρό­βλη­μα, το ουσια­στι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα της επα­νά­στα­σης έπαιρ­νε Εθνι­κή μορ­φή για­τί οι αγά­δες ήταν οι καθε­αυ­τό κάτο­χοι της γης.
Τού­τα τα προ­βλή­μα­τα μαζί με τ’ άλλα τ’ αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κά σαν το γλωσ­σι­κό, το πολι­τεια­κό εξέ­φρα­ζαν στο σύνο­λό τους την ιστο­ρι­κή ανά­γκη να συγ­χρο­νι­στεί το έθνος. Σ’ επο­χή Επα­να­στα­τι­κή ωρί­μα­σαν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις τού 1821 και πρώ­τος ο Ρήγας προσανατο­λίζει το έθνος προς τις δυνά­μεις της Επα­νά­στα­σης, κηρύ­χνει παν­εθνική επα­να­στα­τι­κή πάλη. Ονει­ρο­πο­λεί μια βαλ­κα­νι­κή δημοκρα­τική ομοσπονδία.
Το έργο του το συνε­χί­ζει ή — Φιλι­κή Εται­ρεία, πού οργα­νώ­νει και κινεί τις δυνά­μεις της Επα­νά­στα­σης. Και βασι­κή δύνα­μη ήταν η αγρο­τιά με πρω­το­πο­ρία την πολε­μι­κό­τα­τη κλεφτουριά.
Μαζί της κινιό­νταν ναύ­τες χει­ρο­τέ­χνες, υπάλ­λη­λοι, μικρο­δια­νο­ού­με­νοι.
Τα προ­νο­μιού­χα στρώ­μα­τα τρέ­μουν τήν Επανά­σταση.
Οι έμπο­ροι διστα­χτι­κοί ταλα­ντεύ­ο­νται. Οι κοτζα­μπά­ση­δες αντι­δρούν. Το Φανά­ρι ξαπο­στέλ­νει αφο­ρι­σμούς
.
Μα το εργα­ζό­με­νο Έθνος δεν τους ψηφά­ει. Κατα­νι­κά­ει αντι­δρά­σεις και δισταγ­μούς, παρα­σέρ­νει τούς Εμπο­ρο­κο­τσα­μπά­ση­δες, και ή Επα­νά­στα­ση, ξεσκά­ει φοβε­ρή, μαζι­κή και αφή­νει να ξεχυ­θούν οι συντα­ρα­χτι­κές δυ­νάμεις τού λαού.

Απ’ την αγρο­τιά βγή­καν αυτο­σχέ­διοι Επα­να­στα­τι­κοί στρα­τοί πού έστη­σαν τρό­παια απ’ το Βαλ­τέ­τσι στα 1821 ως την Αρά­χο­βα στα 1827. Στη θάλασ­σα θριάμ­βε­ψε ή φοβε­ρή τόλ­μη και παλ­λη­κα­ριά των ναυ­τών με το μπουρ­λό­το. Η Επα­να­στα­τη­μέ­νη μάζα ανά­δει­ξε έξο­χους στρα­τη­γούς και ναυ­μά­χους σαν τον Κολο­κο­τρώ­νη, τον Καραϊ­σκά­κη, το Μια­ού­λη, τον Κανάρη.
Φανέ­ρω­σε ήρω­ες σαν τον Παπα­φλέσ­σα, τον Διά­κο, τον Μπό­τσα­ρη, πού έπε­σαν ένδο­ξα στο πεδίο της τιμής.
Παρου­σί­α­σε μαζι­κούς ηρω­ι­σμούς και αυτο­θυ­σί­ες σαν το Μεσο­λόγ­γι, το τρί­χρο­νο χαρο­πά­λε­μα τού Μωριά με το Μπρα­ή­μη, όπου αντή­χη­σε φοβε­ρή, ή εκδι­κή­τρα πατριω­τι­κή κραυ­γή τού Κολο­κο­τρώ­νη. «φωτιά και τσε­κού­ρι στους προ­σκυ­νη­μέ­νους». Ολο­καυ­τώ­μα­τα πύρι­να σαν το Μανιά­κι και τα Ψαρά. Το 1821 σήκω­σε περή­φα­νο κεφά­λι αντί­κρυ στην «Ιερή συμ­μα­χία», το φασι­στι­κό άξο­να κεί­νης της επο­χής με τον ύμνο τού Σολω­μού πού κι αυτός ήταν πνευ­μα­τι­κός της αντί­λα­λος, δια­κήρυξε την αλλη­λεγ­γύη της με τις επα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις της Ευρώ­πης :και Αμε­ρι­κής και τρά­βη­ξε τις συμπά­θειες και την ενί­σχυσή τους. Επα­νά­στα­ση εθνι­κή παλ­λαϊ­κή άνοι­ξε το δρό­μο των Εθνι­κό-δημο­κρα­τι­κών Επα­να­στά­σε­ων στα Βαλ­κά­νια πού ακό­μα δεν ολοκληρώθηκαν.

Ωστό­σο το 1821 δεν απέ­δω­σε καρ­πούς ισά­ξιους με τις θυ­σίες.
Η Αστι­κή τάξη συνα­σπι­σμέ­νη με τους κοτζα­μπά­ση­δες, μ’ όλες τις δια­μά­χες τους, πήραν εξ αρχής την ηγε­μο­νία της επα­νά­στα­σης και έβα­ναν τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα, πάνω από τα εθνι­κά: Δεν έδω­καν τη γη στους αγρό­τες. Δια­σπά­θι­σαν τούς εθνι­κούς πόρους. Παρα­μέ­λη­σαν την οργά­νω­ση των επα­να­στα­τι­κών δυνάμε­ων, Παρα­γκώ­νι­σαν τους Επα­να­στα­τι­κούς Αρχη­γούς., Ευνού­χι­σαν τον Επα­να­στα­τι­κό ‑δημο­κρα­τι­κό χαρα­κτή­ρα της εξέγερσης.
Έβα­ζαν τις βάσεις της εξάρ­τη­σης, της χώρας. Απ το ξένο κεφά­λαιο. Κατάρ­γη­σαν τους δημο­κρα­τι­κούς θεσμούς, και παρά­δω­σαν την Ελ­λάδα στον πρά­χτο­ρα του Τσα­ρι­σμού Καπο­δί­στρια. Έτσι, τα δημο­κρα­τι­κά προ­βλή­μα­τα έμει­ναν άλυ­τα και μόνον το εθνι­κό πρό­βλη­μα μισο­λύ­θη­κε. Για­τί το επα­να­στα­τη­μέ­νο έθνος δεν’ είχε Αρχη­γό και καθο­δη­γη­τή. Η Αστι­κή τάξη απο­δεί­χτη­κε ανί­κα­νη να εκπλη­ρώ­σει τον ιστο­ρι­κό της προορισμό.
Ο λαός και καθα­φτό η Αγρο­τιά δεν μπό­ρε­σε, να δημιουρ­γή­σει δική της οργά­νω­ση κόμ­μα λαϊ­κό,- που θα καθο­δη­γού­σε την επα­νά­στα­ση.
Ένας μυθο­λο­γι­κός ήρω­ας της ελλη­νι­κής αρχαιό­τη­τας ο Σίσυ­φος ήταν κατα­δι­κα­σμέ­νος να κυλά­ει μια πέτρα για να την ανε­βά­σει στην κορυ­φή τού βου­νού. Άμα κατά­κο­πος την έφερ­νε κοντά στην κορ­φή ή πέτρα τού ξέφευ­γε και κατρα­κυ­λού­σε στον ‑κάμπο και ξανάρ­χιζε το μαρ­τύ­ριο του Σίσυ­φου. Κι ο ελλη­νι­κός λαός μετά το 1821 ξανάρ­χι­σε τον Αγώ­να του Σίσυ­φου για να λύσει τα ίδια προβλή­ματα πού όσο κι αν άλλα­ξαν μορ­φή και περιε­χό­με­νο, όσο κι αν περι­πλέ­χτη­καν εξα­κο­λου­θούν νάνε τα ίδια εθνι­κο-δημο­κρα­τι­κά προ­βλήματα και για τη λύση τους παλεύ­ει ακό­μα δ ελλη­νι­κός λαός.

Σε τού­το τον πολύ­χρο­νο Αγώ­να οι κυρί­αρ­χοι αστο­τσι­φλι­κά­δες σε διαρ­κείς συγκρού­σεις ανά­με­σα τους, κινή­μα­τα, ανα­κα­τα­τά­ξεις στο συνα­σπι­σμό τους, ανέ­μι­ζαν διαρ­κώς το κατα­χτη­τι­κό λάβα­ρο της «μεγά­λης ιδέ­ας» πάνω στους λαούς της Βαλκανικής.
Με την βυ­ζαντινή πολι­τι­κή της «μεγά­λης ιδέ­ας» ξακο­λου­θούν να κρα­τάν τον ελλη­νι­κό λαό στην πεί­να, την αμορ­φω­σιά, στην φτώ­χεια. Να προ­δί­νουν την εθνι­κή του Ανε­ξαρ­τη­σία ατούς ξένους.
Μ’ αυτή τον οδή­γη­σαν στην τρο­με­ρή, κατα­στρο­φή του 1922. Τρέ­μο­ντας το ξύπνη­μα του ελλη­νι­κού λαού τον παρά­δω­σαν στη μοναρ­χο­φα­σι­στι­κή κλί­κα της 4ης Αυγού­στου πού με την αντι­δρα­στι­κή και τυχο­διω­κτι­κή της πολι­τι­κή ετοί­μα­σε την τωρι­νή φρι­χτή συμ­φο­ρά που παρό­μοια δεν γνώ­ρι­σε το έθνος μας. Τρέ­μο­ντας τον ελλη­νι­κό λαό έφτα­σαν σε προ­δο­σιά ανή­κου­στη. Πήραν τα όπλα, τα τιμη­μέ­να όπλα απ’ τα χέρια ενός νικη­φό­ρου στρα­τού και τα παρά­δω­σαν στις ορδές των φασι­στών ληστών. Τους άνοι­ξαν τις πόρ­τες της Ελλάδας.
Κράτη­σαν στις φυλα­κές και στα στρα­τό­πε­δα τούς κομ­μου­νι­στές, τούς συνε­πείς αγω­νι­στές της λευ­τε­ριάς. Παρά­δω­σαν αιχ­μά­λω­το στο χιτλε­ρι­σμό, ένα Ζαχα­ριά­δη! Τον Αρχη­γό του ΚΚΕ και του ελλη­νι­κού λαού, που απ’ την πρώ­τη μέρα της εθνι­κής κρί­σης κάλε­σε, από τα μπου­ντρού­μια της Ασφά­λειας, τον, ελλη­νι­κό λαό σε συνα­γερμό για την τιμή και τή λευ­τε­ριά! Η ελλη­νι­κή Ιστο­ρία πρώ­τη φορά γνώ­ρι­σε τέτοια ατι­μία… Η 120χρονη ιστο­ρία και η σκλη­ρή πεί­ρα των τελευ­ταί­ων χρό­νων απο­δεί­χνουν πώς η ελλη­νι­κή πλου­τοκρατία είνε ανί­κα­νη να οργα­νώ­σει και να καθο­δη­γή­σει ένα εθνι­κο-επα­να­στα­τι­κό πόλε­μο και πιο πολύ μια εθνι­κή δημο­κρα­τι­κή ανα­δη­μιουρ­γία.

Σε τού­τες τις τρα­γι­κές στιγ­μές της εσω­τε­ρι­κής προ­δο­σί­ας, της εισβο­λής των βαρ­βά­ρων, της υπο­δού­λω­σης και τού δια­με­λι­σμοί της Ελλά­δας ο ελλη­νι­κός λαός δε σταύ­ρω­σε τα χέρια. Διδαγ­μέ­νος από τη σκλη­ρή πεί­ρα, ωρι­μα­σμέ­νος ιστο­ρι­κά, ατσα­λω­μέ­νος σε Αγώ­νες, δια­παι­δα­γω­γη­μέ­νος πολι­τι­κά από το Κ.Κ.Ε. ρίχτη­κε στον εθνι­κό Αγώ­να. Και ή φετει­νή επέ­τειος τού 1821 μας βρί­σκει με περή­φα­να ξεδι­πλω­μέ­νες σε πόλεις και χωριά τις εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κές Επα­να­στα­τι­κές σημαί­ες για την ολο­κλή­ρω­ση τού 1821. Άπ’ τα μακε­δο­νι­κά φαράγ­για ως το αντρειω­μέ­νο το νησί της Κρή­της ή ελλη­νι­κή γη είνε καμί­νι για τούς φασίστες.
Στα βου­νά ξανα­ζεί ή κλε­φτου­ριά και θεριεύ­ει ο ανταρ­το­πό­λε­μος. Στις πόλεις, στα μουγ­γά ή φανε­ρά, βρά­ζει ο αγώ­νας. Με το σαμπο­τάζ, τις απερ­γί­ες, τις δια­δη­λώ­σεις. Με όλα τα μέσα. Δεκά­δες χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι της Αθή­νας κλο­νί­ζουν το κάτερ­γο — καθε­στώς της «Νέ­ας τάξης».
Ούτε οι μαζι­κοί σκο­τω­μοί φοβί­ζουν, ούτε ή βρώ­μι­κη ψευ­τιά ξεγε­λά­ει το λαό πού βαδί­ζει το δρό­μο της εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κής πάλης πού χάρα­ξε το ΚΚΕ.
Σε πυκνές φάλαγ­γες γύρω απ’ το ΕΑΜ, ο λαός της Αθή­νας δίνει μάχες για ψωμί και λευτε­ριά με τους κατα­χτη­τές και τα ελλη­νό­φω­να όργα­νά τους και ή πάλη του έχει απή­χη­ση στον Αγώ­να όλων των σκλα­βω­μέ­νων λα­ών όλης της Ευρώ­πης. Στη χώρα μας το εσω­τε­ρι­κό μέτω­πο του κατα­χτη­τή τρί­ζει απ’ την ορμή των λαϊ­κών Αγώ­νων, πού όλο και ανεβαίνουν.
Το έθνος ορθώ­νε­ται σε πανε­θνι­κό Αγώ­να και ματω­μέ­νη πύρι­νη γραμ­μή σημα­δεύ­ει το δρό­μο του.


25 Χρόνια Κόκκινου Στρατού Η.Δ. Στάλιν25 Χρό­νια Κόκ­κι­νου Στρα­τού — Η.Δ. σφου Στά­λιν -από την ίδια ΚΟΜΕΠ


Το Εργα­ζό­με­νο έθνος και τού­τη τη φορά δεν αντι­πα­λεύ­ει μό­νο με τον κατα­χτη­τή.
Ακό­μα και σήμε­ρα απ’ τ’ ανώ­τε­ρα στρώ­ματά του σκέ­πτο­νται με ιδιο­τέ­λεια και βάνουν τ’ ατο­μι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα πάνω απ’ το πανε­θνι­κό συμ­φέ­ρο, πάνω άπ’ τό μεγά­λο ιδα­νι­κό της λευ­τε­ριάς και της προ­ό­δου του έθνους.
Δεν πρό­κει­ται για ανδρά­πο­δα σαν το Λογο­θε­τό­που­λο και την κλί­κα του, πού σκο­τώνουν τούς έλλη­νες πατριώ­τες και- με σκυ­λί­σια αναι­σχυ­ντία θά μιλή­σουν και για το 1821 σήμε­ρα. Ούτε για το πεμ­πτο­φα­λαγ­γί­τι­κο πλο­κά­μι άπ’ τους Κύρου ως τη «Ν. Επο­χή», ή το «Νέο Δρό­μο». Ωρι­σμε­νοι αρχη­γοί των παλιών κομ­μά­των ταλα­ντεύ­ο­νται σαν τους εμπο­ρο­κο­τζα­μπά­ση­δες του 21 και μπαί­νουν στο δρό­μο της Αντί­δρα­σης. «Δημο­κρά­τες», πού ωστό­σο τρέ­μουν τις μάζες και τη μαζι­κή πάλη, μα κυρί­ως ένο­χες μοναρ­χι­κές συνει­δή­σεις και υπο­λείμ­μα­τα τεταρ­το­αυ­γου­στια­νά πού βυσ­σο­δο­μούν για το Γλύξ­μπουργκ, χαι­ρε­κα­κού­νε για τό χυνό­με­νο, ελλη­νι­κό αίμα. Δυσφη­μούν τον έθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κόν Αγώ­να, τον δια­σπούν, οργα­νώ­νουν Αντεθνι­κές οργανώσεις.
Αντί νά συνε­νω­θούν στο έθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό μέτω­πο, ενι­σχύ­ουν στην, ουσία τον κατα­χτη­τή, υψώ­νουν ξανά το ξεφτι­σμέ­νο λάβα­ρο της «μεγά­λης Ιδέ­ας» για ν’ απο­πλα­νή­σουν άλλη μια φορά τον ελλη­νι­κό λαό.
Το εργα­ζό­με­νο έθνος δεν παύ­ει, μακρό­θυ­μο και υπο­μο­νε­τι­κό, να τους καλεί στο εθνι­κό καθή­κον. Μα ή αντε­θνι­κή τους στά­ση δε θα το επη­ρε­ά­σει στην πάλη του και δεν θά ματαιώ­σει τις θυσί­ες του για να ξαναρ­χί­σει το μαρ­τύ­ριο του Σίσυφου.
Οι εθνι­κές λαο­κρα­τι­κές δυνά­μεις της εργα­τιάς, της αγρο­τιάς, όλου του εργα­ζό­με­νου έθνους θέλουν, μπο­ρούν και θα ικανο­ποιήσουν τις ιστο­ρι­κές εθνι­κές ανά­γκες. Ο τωρι­νός αγώ­νας γίνε­ται σ’ επο­χή κοσμο­χα­λα­σμού και κοσμοδημιουργίας.
Το θαύ­μα των λεύ­τερων λαών της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης φωτί­ζει κι’ εμπνέ­ει τον ελλη­νι­κό λαό.
Ο κοι­νός και δίκαιος Αγώ­νας των μεγά­λων συμμά­χων Σοβιε­το­αγ­γλο­α­με­ρι­κά­νων και η επο­ποι­ία τού κόκ­κι­νου στρα­τού τον γεμί­ζουν τόλ­μη και πίστη στη νίκη…
Ούτε παλεύ­ουν πια οι μάζες ακέ­φα­λες, όπως στα 1821.
Υπάρ­χει το ΚΚΕ, το μαχη­τικό επι­τε­λείο τού Ελλη­νι­κού λαού, ο αλύ­γι­στος οργα­νω­τής, ο φωτι­σμέ­νος πολι­τι­κός του Αρχη­γός. Υπάρ­χουν οι άλλες οργα­νώ­σεις και κόμ­μα­τα πού συνερ­γά­ζο­νται μαζί του. Υπάρ­χει το εθνι­κό Α­πελευθερωτικό μέτω­πο ΕΑΜ, ο πανε­θνι­κός αυτός οργα­νι­σμός. Υ­πάρχει το εθνι­κό εργα­τι­κό Απε­λευ­θε­ρω­τι­κό μέτω­πο ΕΕΑΜ. Υ­πάρχει ο Εθνι­κός λαϊ­κός Απε­λευ­θε­ρω­τι­κός στρα­τός ΕΛΑΣ που τα τμή­μα­τά του πολε­μάν στα βου­νά με τα όπλα τους κατα­χτη­τές. Είνε οι οργα­νώ­σεις πού δεν τις είχε ή τρα­νο­δύ­να­μη γενιά τού 1821. Φλο­γε­ροί επα­να­στά­τες σαν τον Παπα­φλέσ­σα, τον Οικο­νό­μου, τον Καραν­τζά, λαο­γέν­νη­τοι ήρω­ες και έντι­μοι και αδέ­κα­στοι πατριώ­τες σαν το Μακρυ­γιάν­νη, το Διά­κο, το Νικη­τη­ρά, τον Κανάρη.
Αν δρού­σαν στην επο­χή μας θα ή­ταν μαχη­τές τού ΕΑΜ, θα ήταν οι πολε­μι­κοί αρχη­γοί, τού ΕΛΑΣ. Οι εθνι­κές, οι λαο­κρα­τι­κές δυνά­μεις Ακρι­βώς για­τί είνε λαοκρα­τικές είνε ακα­τα­γώ­νι­στες. Ό λαός αδιά­κο­πα τις πλου­τί­ζει με και­νούριο αίμα, και­νού­ρια τμή­μα­τα Έλλη­νες πατριώ­τες πυκνώ­νουν κα­θημερινά τις φάλαγ­γές τους…
Τη δύνα­μη των εθνι­κών λαο­κρα­τι­κών μαζών την τρα­νεύ­ει σε αφά­ντα­στο βαθ­μό η ξεκά­θα­ρη γνώ­ση των μεγά­λων σκο­πών. Το καθή­κον της ιστο­ρι­κής, στιγ­μής, τα νεοελ­ληνικά προ­βλή­μα­τα γίνο­νται συνεί­δη­ση, με το αίμα του λαού πού ξέρει πώς με τον τωρι­νό Αγώ­να πρέ­πει να λυθούν, και μπο­ρούν να λυθούν επι­τέ­λους, για νά προ­κό­ψει ή Ελλάδα:
Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα η εθνι­κή λευ­τε­ριά. Αγώ­νας πανε­θνι­κός. Τον σαμπο­τά­ρουν; Τον δια­σπούν; Τον πολε­μάν; Το έθνος θα τους απο­μο­νώ­σει και θα τούς κάνει ανί­σχυ­ρους να βλά­ψουν τον αγώ­να του. Και θα διώ­ξει τούς ξένους ληστές και δήμιους: το γερ­μα­νό, τον Ιτα­λό, το βούλ­γα­ρο φασί­στα, που μολύ­νουν το χώμα της Ελλάδος.
Η Ελλά­δα θα γίνει λεύ­τε­ρη και θα ολο­κλη­ρω­θεί η εθνι­κή της ενό­τη­τα. Ας σκού­ζουν τα κορά­κια της «μεγά­λης ιδέ­ας». Το έθνος πολεμά­ει για να πάψει νάνε σκλά­βο όχι για να σκλα­βώ­σει άλλους λα­ούς. Αντί­θε­τα θ’ ανοί­ξει το δρό­μο της συνερ­γα­σί­ας με τούς γει­τονικούς λαούς. Η εθνι­κή λευ­τε­ριά κερ­δι­σμέ­νη με τον πρω­τό­βου­λο Αγώ­να τού λαού, δημιουρ­γι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για τον κοι­νω­νι­κό λυτρω­μό, για το θρί­αμ­βο της λαο­κρα­τι­κής κυριαρ­χί­ας.
Ο ελλη­νι­κός λαός παλεύ­ει σήμε­ρα για να γίνει αύριο νοι­κο­κύ­ρης στον τό­πο του. Για να γίνει η Ελλά­δα δική του. Για να λυτρω­θεί από κάθε ντό­πια και ξένη κεφα­λαιο­κρα­τι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση. Πολε­μά­ει για να εγκα­θι­δρύ­σει λαο­κρα­τι­κό πολί­τευ­μα και να κυβερ­νά­ει ο ίδιος τον τόπο του.
Για να γίνουν οι ελλη­νί­δες ισό­τι­μες με τούς έλλη­νες. Θέλει ν΄ απο­χτή­σει ο αγρό­της τη γη του, ο κάθε βιοπα­λαιστής να εξα­σφα­λί­σει τη δου­λειά και τον κόπο του. Να πληρώ­νεται ο εργά­της και ο υπάλ­λη­λος, όσο αξί­ζει η δου­λειά τους. Για όλο το λαό να λεί­ψει ο εφιάλ­της της πείνας.
Η περι­φρο­νη­μέ­νη γλώσ­σα τού λαού είνε πια και­ρός να γίνει επί­ση­μη εθνι­κή γλώσ­σα. Η μόρ­φω­ση, οι ευκο­λί­ες και οι ανέ­σεις τού πολι­τι­σμού να γί­νουν χτή­μα όλου του λαού. Ν’ ανα­πτυ­χτούν οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις και ν’ ανέ­βει το βιο­τι­κό και εκπο­λι­τι­στι­κό επί­πε­δο των μαζών.
Να το βαθύ­τε­ρο κίνη­τρο πού ψυχώ­νει και ανα­φτε­ρώ­νει τον ελλη­νι­κό λαό στον εθνι­κό του Αγώ­να. Θέλει να απο­κτή­σει σαν έπα­θλο και επι­στέ­γα­σμα για το σημε­ρι­νό του αγώ­να μια και­νούρια Ελλά­δα της δου­λειάς, της λευ­τε­ριάς, λυτρω­με­νη από κάθε ξενι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή εξάρ­τη­ση και από κάθε εκμε­τάλ­λευ­ση, μ΄ έναν πραγ­μα­τι­κά-παλ­λαϊ­κό, πολιτισμό.

Ο αγώ­νας είνε βαρύς μα ή υπό­θε­ση τρα­νή και το έπα­θλο μεγά­λο. Αξί­ζει να πολε­μή­σου­με όλοι οι Έλλη­νες, και οι Ελλη­νί­δες σαν Κολο­κο­τρω­ναί­οι. Οι μάρ­τυ­ρες τού 1821 το περι­μέ­νουν. Η Ελλά­δα το απαι­τεί. Και οί βρά­χοι ακό­μα της ελλη­νι­κής γης με τη βου­βή τρα­χιά τους όψη μας το προ­στά­ζουν. Περή­φα­νοι, για­τί ο λαός μας δημιούρ­γη­σε και πλα­ταί­νει ολο­έ­να έ­ναν υπεύ­θυ­νο τομέα στο παγκό­σμιο μέτω­πο της λευ­τε­ριάς, πλημ­μυ­ρι­σμέ­νοι από επα­να­στα­τι­κό μίσος στους τυράν­νους και στους πρά­χτο­ρές τους, ψυχω­μέ­νοι από το πάθος της πάλης και της νί­κης, Άφο­βοι μπρο­στά σ’ οποιο­δή­πο­τε κίντυ­νο. Πανέ­τοι­μοι για κά­θε θυσία. Με ιερό ενθου­σια­σμό μά και με κρύο και άγρυ­πνο λο­γισμό ας οργα­νώ­σου­με, ας σφυ­ρη­λα­τού­με, ας κατα­χτά­με κάθε στι­γμή τη νίκη και τη λευ­τε­ριά στο φοβε­ρό, πολύ­μορ­φο εθνι­κό — Απε­λευθερωτικό αγώ­να με αδιά­κο­πη επα­να­στα­τι­κή δουλειά.
Στις γραμ­μές του ΕΑΜ, του ΕΕΑΜ, του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ, όλων των εθνι­κών λαο­κρα­τι­κών κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων. Κανέ­νας να μη λεί­ψει από τον μεγά­λον αγώ­να της λευ­τε­ριάς. Η σφρα­γί­δα της ατι­μί­ας θα σημα­δέ­ψει ‑και θα συνο­δεύ­ει αιώ­νια- το δει­λό, τον άνα­ντρο το συμ­φε­ρο­ντο­λό­γο, το δια­σπα­στή. Όλοι στις φάλαγ­γες του ΕΑΜ. Όλοι ενω­μέ­νοι στον αγώ­να για την ολο­κλή­ρω­ση του 1821! Για μια Ελλά­δα Λεύ­τε­ρη και πολι­τι­σμέ­νη και για λεύ­τε­ρο και ευτυ­χι­σμέ­νο Ελλη­νι­κό λαό!  Πιο ψηλά τις σημαί­ες της Εθνικο—απελευθερωτικής πάλης! Και η νίκη είνε δική μας.!Ατέχνως info

  • Παρά το γεγο­νός ότι ανα­φέ­ρει «για να λυ­τρωθεί από κάθε λογής σκλα­βιά εθνι­κή, κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή» υπάρ­χουν πολ­λές αντι­φά­σεις, που έχουν τις ρίζες τους στη στρα­τη­γι­κή του Κόμ­μα­τος εκεί­νη την περί­ο­δο με τη γνω­στή θέση περί «Εθνι­κής Αστι­κής Τάξης», τη λεγό­με­νη «ομα­λή δημο­κρα­τι­κή εξέ­λι­ξη» ‑σε βάρος του αγώ­να εγκα­θί­δρυ­σης εργα­τι­κής εξου­σί­ας κλπ.
  • Ανά­γει το «αγρο­τι­κό πρό­βλη­μα», ως «ουσια­στι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα της επα­νά­στα­σης» ‑που μάλι­στα «έπαιρ­νε Εθνι­κή μορ­φή» υπο­βαθ­μί­ζο­ντας τηνκινη­τή­ρια δύνα­μη, αστι­κή τάξη)
  • Βασι­κή δύνα­μη ήταν η αγρο­τιά και μαζί της κινιό­νταν ναύ­τες χει­ρο­τέ­χνες, υπάλ­λη­λοι, μικροδιανοούμενοι
    Μάλι­στα –μιλώ­ντας για την αστι­κή τάξη την δεί­χνει απρό­σω­πη …ανα­φέ­ρει «έβα­ναν τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα, πάνω από τα εθνι­κά τα δημο­κρα­τι­κά προ­βλή­μα­τα» (γι αυτό) «έμει­ναν άλυ­τα και μόνον το εθνι­κό πρό­βλη­μα μισο­λύ­θη­κε»
  • Μιλά­ει για «εργα­ζό­με­νο Έθνος» (;;) του 1821
  • Ανα­φέ­ρει «ο λαός (και καθα­φτό η Αγρο­τιά) δεν μπό­ρε­σε, να δημιουρ­γή­σει δική της οργά­νω­ση κόμ­μα λαϊ­κό,- που θα καθο­δη­γού­σε την επα­νά­στα­ση (χωρίς να στέ­κε­ται στα αστι­κά κόμ­μα­τα της επο­χής και στο ρόλο τους) τέλος
  • (για το «σήμε­ρα» ‑1943)
    Το έθνος ορθώ­νε­ται σε πανε­θνι­κό Αγώ­να (αλλά)
    Το εργα­ζό­με­νο έθνος δεν παύ­ει, μακρό­θυ­μο και υπο­μο­νε­τι­κό, να τους καλεί (ΣΣ |> τους αστούς) στο εθνι­κό καθή­κον, εκθειά­ζο­ντας
    Τη δύνα­μη των εθνι­κών λαο­κρα­τι­κών μαζών όλων των εθνι­κών λαο­κρα­τι­κών κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων …(και το «κλου»)
  • Ο κοι­νός και δίκαιος Αγώ­νας των μεγά­λων συμμά­χων Σοβιετοαγγλοαμερικάνων

1821. Η επα­νά­στα­ση και οι απαρ­χές του ελλη­νι­κού αστι­κού κράτους

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο