Εσύ στα Τέμπη _δεν θα βρεις συγχωροχάρτι

Γρά­φει η \\ Ζωή Δικταί­ου ^ Χαρού­λα Βερίγου

Πίκρα, θυμός, δάκρυα, οργή, ντρο­πή κι οδύνη,
το στέρ­φο μέλ­λον, που ζητά δικαιοσύνη,
τη νύχτα του Φλε­βά­ρη, που είχε ο Χάρος, ελευθέρας,
«μη με λησμόνει»,
φωνές στο χώμα, και το χρέ­ος, να σκο­τώ­σου­με το τέρας.

Πολι­τι­κά­ντη­δες, λογά­δες, και σκου­λή­κια πλεονέχτες,
αλά­θευ­τα ο καπνός δεί­χνει τους φταίχτες,
μνή­μα, το μνή­μα, θα μετρή­σου­με τ’ ανάστημα,
λαμπά­δες σώματα,
θυσία στα τραί­να, στα συμ­φέ­ρο­ντα σας, τ’ άτιμα.

Όσο εσύ, ταμπου­ρω­μέ­νος μες την ύβρι και το ψέμα
γυρεύ­εις τρό­πους, να σωθείς απ’ τ’ άγιο αίμα,
απ’ το μεδού­λι των ονεί­ρων μας, τρως χρόνια,
μα δεν θα γίνουμε,
στη βρό­μι­κη σκα­κιέ­ρα σου, τα πιόνια.

Ζητά η καρ­διά μας, ό,τι η δική σου τρέμει,
τα χίλια δίκια που γυρί­ζουν στην ανέμη,
αυτή η κόκ­κι­νη κηλί­δα, δεν θα σβή­σει από το χάρτη,
γέν­νη­σε άγρια πουλιά,
εσύ, στα Τέμπη, δεν θα βρεις συγχωροχάρτι.

Πηχτό ξεχύ­νε­ται το αίμα, βρά­ζει ο κάμπος,
κοντά­ρια γίναν οι ψυχές, τού ήλιου σάμπως,
κινή­σαν, να χαλά­σουν της χαράς, το πανηγύρι,
φωτιές στις ράγες,
αύριο θά ’χουν, το παι­δί σου μουσαφίρη.

Σημά­δια πέν­θι­μα, απο­κα­ΐ­δια στα βαγόνια,
κλει­διά, βαλί­τσες, τα καμέ­να τους κορδόνια,
καρ­βου­νο­φά­ης, τη σοδειά ήρθε να μετρήσει,
είδες τα μάτια του φονιά,
πού ’χε  ξεδιά­ντρο­πα τα νιά­τα μας θερίσει.

Νέα συν­θή­μα­τα, απερ­γί­ες και πορείες,
δεν είναι δώρα οι ζωές σε λοταρίες,
θρη­νεί μια μάνα, στου κου­φού και­ρού τα βάθη,
ανά­θε­μα, όποιος είσαι,
άκου, άκου, πριν ανοι­χτούν και άλλοι τάφοι.

Νική­θη­κε ο τόπος απ’ τον πόνο, τί γυρεύεις;
γυρί­ζει η σβού­ρα, ψέμα­τα λένε, λένε, μην πιστεύεις,
και χτες, και σήμε­ρα, αλλά­ζουν στην καρέ­κλα πάντα οι ίδιοι,
γύρ­να την πλάτη,
μην τους φοβά­σαι, χάλα­σέ τους, το τρι­σά­θλιο παιχνίδι.

Κέρ­κυ­ρα, 8 Μάρ­τη 2023
Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγά­πης | Ζωή Δικταίου