ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΟΣ ΨΗΦΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Γεώρ­γιος Λια­νός //

Το τελευ­ταίο χρο­νι­κό διά­στη­μα παρα­τη­ρεί­ται η προ­σπά­θεια των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των να κερ­δί­σουν εντυ­πώ­σεις, με αφορ­μή την κατα­στρο­φή από την φωτιά στην Ανα­το­λι­κή Αττι­κή την περα­σμέ­νη Δευ­τέ­ρα. Νέα Δημο­κρα­τία και Κυριά­κος Μητσο­τά­κης παί­ζουν το χαρ­τί της πολι­τι­κής υπευ­θυ­νό­τη­τας. Παράλ­λη­λα, προ­σπα­θούν να πεί­σουν, ότι έχουν το ηθι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα να απαι­τούν από την κυβέρ­νη­ση και τον Τσί­πρα να ζητή­σει συγ­γνώ­μη και να παραι­τη­θεί από την θέση του πρω­θυ­πουρ­γού, με στό­χο να ανα­λά­βουν ξανά τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας.

Στην ίδια γραμ­μή βαδί­ζουν και το ΚΙΝ.ΑΛΛ, το ΠΟΤΑΜΙ και η ΈΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, απο­σκο­πώ­ντας και αυτοί με τη σει­ρά τους να παρου­σιά­σουν ένα φιλο­λαϊ­κό πρό­σω­πο, μιλώ­ντας για ειδι­κά δικα­στή­ρια, κρε­μά­λες, πυρές και συγ­γνώ­μες. Το ίδιο συμ­βαί­νει και με την πλειο­νό­τη­τα των μέσω ενη­μέ­ρω­σης. Η στά­ση τους ήταν και θα είναι ανα­με­νό­με­νη, ενώ η αντι­πα­ρά­θε­ση με την κυβέρ­νη­ση θα κορυ­φω­θεί ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τις επό­με­νες ημέρες.

Εν τω μετα­ξύ, στο κυβερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο, γίνο­νται αγω­νιώ­δεις προ­σπά­θειες να μην γίνουν ορα­τές οι ευθύ­νες της κυβέρ­νη­σης για τη φωτιά της Δευ­τέ­ρας και τις επι­πτώ­σεις της. Ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας ανα­φέρ­θη­κε σε «ασύμ­με­τρη απει­λή», βαδί­ζο­ντας στα ίχνη της Νέας Δημο­κρα­τί­ας και του Κων­στα­ντί­νου Καρα­μαν­λή, του «στρα­τη­γού ανέ­μου» και των αναρ­χι­κών που δήθεν ήθε­λαν να κατα­στρέ­ψουν την χώρα.

Ωστό­σο, κυβέρ­νη­ση και αντι­πο­λί­τευ­ση επι­θυ­μούν να απο­κρύ­ψουν ξανά τις ευθύ­νες τους. Προ­σπα­θούν να απο­δεί­ξουν, ότι δια­φέ­ρουν σε πολι­τι­κό επί­πε­δο. Όμως, είναι το ίδιο, καθώς πια συμπο­ρεύ­ο­νται στην καθο­λι­κή πίστη τους στις πολι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων και της λεη­λα­σί­ας της ανθρώ­πι­νης ζωής. Οι καπι­τα­λι­στι­κές και αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές που εφάρ­μο­σαν και εφαρ­μό­ζουν, οδή­γη­σαν σε αυτήν την κατα­στρο­φή. Όπως και σε παλαιό­τε­ρες περι­πτώ­σεις με την ανο­χή και τη συνο­χή των πελα­τών-ιδιω­τών-πολι­τών. Η υπο­κρι­τι­κή στά­ση τους είναι μια προ­σπά­θεια να κερ­δί­σουν τις εντυ­πώ­σεις γενό­με­νοι της άγο­νής οργής που έχει ξεσπά­σει στα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Επι­θυ­μούν να προ­βλη­θούν και να κερ­δί­σουν μερι­κούς ψήφους στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές κερ­δί­ζο­ντας για ακό­μη μια φορά τις πολυ­πό­θη­τους κυβερ­νη­τι­κούς θρό­νους ως νέοι πραίτορες.

Ένας δεξιός, συντη­ρη­τι­κός και ακρο­δε­ξιός πολι­τι­κός ρητο­ρι­σμός κοροϊ­δί­ας και εμπαιγ­μού της κοι­νής λογι­κής που επι­χει­ρεί με τον πιο ανέ­ντι­μο τρό­πο να εκμε­ταλ­λευ­τεί την ανθρώ­πι­νή δυστυ­χία. Ο λαϊ­κι­σμός και η ψηφο­θη­ρία φθά­νουν για ακό­μη μια φορά σε υψη­λά επί­πε­δα. Μια αντι­πο­λί­τευ­ση φαι­δρή, με μια Νέα Δημο­κρα­τία με ρητο­ρι­κή που συμ­βα­δί­ζει με το φασι­σμό και τον και­ρο­σκο­πι­σμό. Μια πρα­κτι­κή που και η ναζι­στι­κή, ακρο­δε­ξιά και φασι­στι­κή Χρυ­σή Αυγή και όλοι οι πολι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί τέτοιου είδους ακο­λου­θούν. Και μια κυβέρ­νη­ση να συνε­χί­ζει στα χνά­ρια τους, παρα­δο­μέ­νη στη μνη­μο­νια­κή πολι­τι­κή επί­θε­σης απέ­να­ντι στα κοι­νω­νι­κά αγα­θά και της λαϊ­κές κατα­κτή­σεις χρό­νων αγώ­νων και θυσιών.

Μιας πολι­τι­κής ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, φτώ­χειας, ανα­σφά­λι­στης απλή­ρω­της και χαμη­λό­μι­σθης εργα­σί­ας, της μαθη­τεί­ας κατάρ­γη­σης της δημό­σιας παι­δεί­ας και υγεί­ας, των κιγκλι­δω­μά­των, της αρπα­γής της λαϊ­κής περιου­σί­ας από τους γίγα­ντες του καπι­τα­λι­σμού, της γένε­σης και στή­ρι­ξης του φασι­σμού και της ακρο­δε­ξιάς ρητο­ρεί­ας σε όλα τα επί­πε­δα. Αυτά πιστεύ­ουν κυβέρ­νη­ση και αντι­πο­λί­τευ­ση, και το απο­δει­κνύ­ουν ξανά με τη στά­ση που τηρούν. Ψηφο­θη­ρούν και προ­σπα­θούν να κερ­δί­σουν εντυ­πώ­σεις για ακό­μη μια φορά πάνω στις στά­χτες των πολι­τι­κών τους. Μαζί στο παι­χνί­δι και οι πολί­τες που φέρουν ένα πολύ μεγά­λο μέρος ευθύ­νης για την τρα­γι­κή κατά­στα­ση που σήμε­ρα έχου­με ως χώρα.

Χώρα-χώρος με πολί­τες- ιδιώ­τες σε κάλ­πι­κες ζωές που συμ­με­τέ­χουν στο παι­χνί­δι των πολι­τι­κών, που χρη­σι­μο­ποιούν τη δημο­κρα­τία για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, που δια­λέ­γουν να συνε­χί­σουν με τις ίδιες νοο­τρο­πί­ες και­ρο­σκο­πι­σμού και δημοκρατικοκαπηλείας.

Η μεγά­λη φωτιά στην Ανα­το­λι­κή Αττι­κή και ο αριθ­μός των καμέ­νων ζωών, ανα­δει­κνύ­ουν τις στά­χτες που άφη­σαν οι πολι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων στη χώρα, αλλά και ακραία καπι­τα­λι­στι­κή πολι­τι­κή του ελλη­νι­κού κρά­τους. Ένα κρά­τος για τους λίγους τους έχο­ντες και αυτούς που υπερ­πλου­τί­ζουν από τη φτώ­χεια και τη δυστυ­χία των ανθρώ­πων, που όμως βασί­ζο­νται και είναι κρε­μά­με­νοι στην πυρά του κέρ­δους και της εξαθλίωσης.

Ζωές καμέ­νες από τα 15, τα 16, τα 17 τα 18, τα 20, τα 25, τα 30, τα 35 από την φτώ­χεια την αδυ­να­μία να συνε­χί­σουν το σχο­λείο και να σπου­δά­σουν, την παι­δι­κή και νεα­νι­κή ανα­σφά­λι­στη και χαμη­λό­μι­σθη εργα­σία, τα ανια­ρά και βαρε­τά σχο­λι­κά μαθή­μα­τα, τις δημιουρ­γι­κές εργα­σί­ες, τη μαθη­τεία, την τρά­πε­ζα θεμά­των, των διπλών πανελ­λη­νί­ων. Νέοι που συμπο­ρεύ­ο­νται και υιο­θε­τούν τις νοο­τρο­πί­ες των μεγά­λων, ρέπουν συχνά στο φασι­σμό, την ρατσι­στι­κή και ακρο­δε­ξιά ρητο­ρι­κή, οι αρκου­διά­ρη­δες του μέλ­λο­ντος, Εμείς! Άνθρω­ποι που μετα­να­στεύ­ουν για μια καλύ­τε­ρη ζωή, μαθη­τές που εγκα­τα­λεί­πουν το σχο­λείο για να εργα­στούν για λίγα ψίχου­λα στους «άρι­στους» και «ικα­νούς» συμ­μα­θη­τές τους από το Harvard και το Κολε­γί­ου Αθηνών.

Παι­διά νέα δια­λυ­μέ­να που κυνη­γούν ένα like και ένα hastag, που το μόνο που τους έχει μεί­νει να θυμί­ζει την ζωή είναι το κακό σκυ­λά­δι­κο club του Σαβ­βά­του και το post μιας φωτο­γρα­φί­ας που θα επι­δει­κνύ­ε­ται το καλο­γυ­ρι­σμέ­νο ρεβέρ στο τζιν και το πόσο αυτό θα ανα­δει­κνύ­ει το γυμνό πόδι πάνω από τα μαύ­ρα VANS ή τα λευ­κά Adidas Stand Smith. Μια σχι­σμέ­νη βερ­μού­δα-μόδα που αφή­νει μόνο τη γάμπα γυμνή, ένα σχι­σμέ­νο γυναι­κείο τζιν με κλω­στές γοη­τεύ­ει. Η φτώ­χεια και η δυστυ­χία στα κάτερ­γά της Ευρώ­πης και των Η.Π.Α κατά τους προη­γού­με­νους αιώ­νες έγι­νε glamour, μόδα, στυλ. Που­λά και γεμί­ζει τους τρα­πε­ζι­κούς λογα­ρια­σμούς των εται­ριών. Μια μόδα που χρη­σι­μο­ποιεί τα θρύ­ψα­λα και τα απο­κα­ΐ­δια των πολι­τι­κών τους και τα μετα­τρέ­πει σε όργα­να αυτο­προ­βο­λής της φτώ­χειας ως κάτι το ωραίο και λαμπε­ρό. Βασι­κός στό­χος, να συμ­με­τά­σχει ο άνθρω­πος από τη στιγ­μή της γέν­νη­σης του στο στί­βο μάχης και εξό­ντω­σης έχο­ντας για αυτο­σκο­πό του το όνει­ρο που δε θα του επι­τρέ­ψουν να απο­κτή­σει ποτέ, καθώς οι πολι­τι­κές τους θα μεταλ­λάσ­σο­νται για τον μετα­τρέ­ψουν ξανά σε ένα σύγ­χρο­νο Σίσυφο.

Μια ζωή που γίνε­ται στά­χτη πριν ξεκι­νή­σει, καθώς από την πρώ­τη στιγ­μή της ζωής μας μπαί­νου­με στη λίστα του χρε­ο­φει­λέ­τη στο παγκό­σμιο κεφά­λαιο, στις τρά­πε­ζες και σε αυτούς που φρο­ντί­ζουν να τους γεμί­ζουν τους τρα­πε­ζι­κούς λογα­ρια­σμούς. Και οι θια­σώ­τες των μνη­μο­νί­ων ψηφο­θη­ρούν πάνω στις φωτιές που άνα­ψαν και στις στά­χτες του δημιούργησαν.
Ας τους αφή­σου­με να τρώ­γο­νται σαν τα ποντί­κια. Έτσι και πάλι αυτοί απο­τε­λούν τα καμέ­να χαρ­τιά της πολι­τι­κής, τα ξύλα των καμέ­νων δέντρων που θα είναι και αυτό το χει­μώ­να το τέλειο καύ­σι­μο για το τζά­κι, που θα καπνί­σει ένα άνε­μο ζεστό φλο­γε­ρό. Έναν πραγ­μα­τι­κό και κόκ­κι­νο άνε­μο αντί­στα­σης που θα απο­μα­κρύ­νει τη καπνιά των πολι­τι­κών τους.