Η Βασιλόπιτα

Μεγά­λο ρόλο στους εορ­τα­σμούς του Δωδε­κά­με­ρου παί­ζει η μαγειρική:

Το ψωμί, που είναι η μαγιά της ελπί­δας και το σύμ­βο­λο της καλο­σύ­νης και της σπι­τι­κής ευτυ­χί­ας: Χρι­στό­ψω­μο, Χρι­στο­κου­λού­ρα, Αγιό­ψω­μο, Βασι­λο­κου­λού­ρα, και με πολ­λές ακό­μα ονομασίες…

Οι πίτες κάθε λογής και οι δίπλες, οι μπα­κλα­βά­δες, οι λαλαγ­γί­τες, που συμ­βο­λί­ζουν τα σπάρ­γα­να του μικρού Χρι­στού, αλλά και του νεο­γέν­νη­του χρό­νου σε έναν θαυ­μα­στό συγκε­ρα­σμό των παγα­νι­στι­κών και των χρι­στια­νι­κών δοξασιών!

Η Βασι­λό­πι­τα, που αλλού είναι πίτα — με χορ­τα­ρι­κά ή με κρε­α­τι­κά — κι αλλού είναι ψωμί γλυ­κό με μπα­χα­ρι­κά και ξερά φρού­τα, (και κέικ ή τσου­ρέ­κι), κατα­στό­λι­στο με ζυμα­ρέ­νια κεντί­δια, με μύγδα­λα και ζαχα­ρω­τά, απο­δί­δε­ται κι αυτή στον Αϊ- Βασίλη!

Βασι­λό­πι­τα πολί­τι­κη με αυθε­ντι­κή συντα­γή Τσελεμεντέ

Οταν, όπως είπα­με, ο Ρωμαί­ος έχα­σε και έφυ­γε, από­μει­νε ο Αϊ Βασί­λης με την απο­ρία πώς να ξανα­δώ­σει στους κατοί­κους της Και­σά­ρειας τα χρυ­σα­φι­κά τους. Σκέ­φτη­κε, λοι­πόν, και παράγ­γει­λε να του φτιά­ξουν πίτες και αφού έβα­λε από τα φλου­ριά των σακου­λιών μέσα στην καθε­μιά, τις μοί­ρα­σε σε όλα τα σπίτια!

Κι εκεί­νη ήταν μάλ­λον η πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία του πολι­τι­σμού και της οικο­νο­μί­ας, που οι φτω­χοί κέρ­δι­σαν όσα και οι πλούσιοι.

Στ’ Αϊ Βασί­λη τ’ όνο­μα εκά­μα­με την πίτα
τρι­γύ­ρω τη στο­λί­σα­με με δάφ­νες και με μύρτα.
Δώστε του, μωρέ κι ας πάει,
ξένος και δικός ας φάει!

Καλή χρο­νιά. Υγεία, χαρά, αλλη­λεγ­γύη και στό­χους να φέρει ο νέος χρόνος

Ονο­ρέ Μπαλ­ζάκ: «Διπλή οικο­γέ­νεια» (Νου­βέ­λα)