Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η ιστορία και η άγνοιά της — Πανελλήνιες Εξετάσεις. Θέμα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

 «Πεί­τε μου τώρα, το παι­δί των 17 ετών, που θα ψηφί­σει για πρώ­τη φορά που το ενδια­φέ­ρει πώς θα είναι η Ελλά­δα το 2030, εάν το ενδια­φέ­ρει τι έγι­νε το 1963;». 

Αυτά είπε παλιό­τε­ρα (2018) σε συνέ­ντευ­ξή του ο πρω­θυ­πουρ­γός μας. Τόσο απλά και αφο­πλι­στι­κά!  Ιστο­ρι­κή άγνοια, απέ­χθεια για τη γνώ­ση της ιστορίας.

Και σήμε­ρα 3 Ιου­νί­ου 2022 οι υπο­ψή­φιοι στις Πανελ­λα­δι­κές εξε­τά­σεις κλή­θη­καν να απα­ντή­σουν, εκτός των άλλων και στο ερώ­τη­μα: «να εκφρά­σε­τε την άπο­ψή σας για την αξία της ιστο­ρι­κής γνώ­σης και να ανα­φέ­ρε­τε βιω­μα­τι­κούς τρό­πους που μπο­ρούν να καλ­λιερ­γή­σουν το ενδια­φέ­ρον σας για το ιστο­ρι­κό παρελθόν».

Παράλ­λη­λα  πλη­ρο­φο­ρού­μα­στε πως « 27, 28 και 29 Μαΐ­ου 2022 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν  οι εκδη­λώ­σεις μνή­μης για το ολο­καύ­τω­μα του Σου­λί­ου και την θυσία του καλό­γε­ρου Σαμου­ήλ». Τίμη­σαν τη θυσία και ακό­νι­σαν την ιστο­ρι­κή μνή­μη. Και ο «νοών νοεί­τω». (Ενδια­φέ­ρε­ται ή πρέ­πει να ενδια­φέ­ρε­ται κάποιος;)

Και τέλος, μάλ­λον ξέρω για­τί,  μού ήρθαν στο νου τα λόγια του Κώστα Βάρναλη.

«Πώς μας θέλει η ‘‘Αλη­θής Δημοκρατία’’»

«Να μην ακούω και να μη βλέ­πω να πατώ./Να μη νογάω και να’ χω το στό­μα βουλωτό./Να μη με φαρ­μα­κών’ η μπό­χα του και­ρού μου./Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,/μουγκός να πηαί­νω, όπο­τε μου ‘ρθει, προς νερού μου,/κι άμα τσι­νά­ει ο Γάι­δα­ρος να μη γελώ./Και σα με καρυ­δώ­νου­νε μου­νού­χο σκλάβο/οι Αμε­ρι­κά­νοι, εγώ να βλα­στη­μάω το Σλάβο».

Αλή­θεια, τον νέο, τον προ­βλη­μα­τι­σμέ­νο νέο, θα ενδια­φέ­ρει η ιστο­ρι­κή γνώ­ση και ασφα­λώς θα του είναι απα­ραί­τη­τη. Ο νέος, ο προ­βλη­μα­τι­σμέ­νος νέος, προ­κει­μέ­νου να  δια­μορ­φώ­σει την εθνι­κή του συνεί­δη­ση θα κατα­φύ­γει και στην ιστο­ρία. (Εκτός και αν «είναι ανά­γκη να σβή­σου­με κι αυτήν»). Με την ιστο­ρία οι νέοι θα μάθουν ποιοι κλέ­βουν δια­χρο­νι­κά το παρόν και το μέλ­λον τους… Θα μάθουν αλη­θι­νά και δεν θα παρα­σύ­ρο­νται από οποια­δή­πο­τε ανού­σια δικομ­μα­τι­κή κοκο­ρο­μα­χία.  Ο 17χρονος είναι ανά­γκη να γνω­ρί­ζει ότι ο Λαμπρά­κης, δολο­φο­νή­θη­κε!  Πέντε μέρες πριν αφή­σει την τελευ­ταία του πνοή, στις 22 Μαΐ­ου 1963 ο οδη­γός από ένα τρί­κυ­κλο — αυτό που είχε πάνω τους «Γκο­τζα­μά­νη­δες» και με σκε­πα­σμέ­νο αριθ­μό «πέφτει» πάνω στον Λαμπρά­κη. Ο Λαμπρά­κης - μετά από χτύ­πη­μα στο κεφά­λι - πέφτει στην άσφαλ­το και στο σημείο σχη­μα­τί­ζε­ται λίμνη αίμα­τος ανά­μει­κτη με εγκε­φα­λι­κά υγρά. Έτσι,  είναι  δύσκο­λο  να  σβή­σου­με  την  ιστο­ρι­κή μνή­μη ενός λαού  που γνω­ρί­ζει καλά τα «τρί­κυ­κλα» και τις παρα­φυά­δες τους.

Και βέβαια δεν  «αφο­ρά κάποιους ανθρώ­πους που έζη­σαν αυτά τα γεγο­νό­τα», δηλα­δή  «επο­χές πονε­μέ­νες για την ελλη­νι­κή ιστο­ρία»… Η επα­νά­στα­ση του 21 αφο­ρά μόνο εκεί­νη τη γενιά, η Αντί­στα­ση ετού­τη και η χού­ντα την άλλη! Και για να μην είμαι από­λυ­τα «κενός» και μπα­χλα­τάω τα ίδια και τα ίδια, έχω να πω πως με την ιστο­ρία οι νέοι θα μάθουν και τού­το: (Μπο­ρεί και να ανα­τρι­χιά­σουν. Καλά θα κάνουν…) 

(Βρι­σκό­μα­στε τις πρώ­τες μέρες που κατε­λή­φθη από τους Γερ­μα­νούς  η Αθή­να και τοπο­θε­τή­θη­κε κυβέρ­νη­ση Δωσιλόγων).
«Ο Πρω­θυ­πουρ­γός κ. Τσο­λά­κο­γλου εδέ­χθη χθες τους πολι­τι­κούς ηγέ­τας της χώρας, κ.κ. Πάγκα­λον, Γονα­τάν, Οθω­ναί­ον, Μάξι­μον, Κ. Τσαλ­δά­ρη, Γ. Παπαν­δρέ­ου, Π. Κανελ­λό­που­λον, Β. Δηλι­γιάν­νην, Γ. Πεσμα­τζό­γλου, Γ. Μερ­κού­ρην, Βελέ­τζαν και Πέρ­τρον Ράλ­λην. Μετά τας συνο­μι­λί­ας εδό­θη εις τον Τύπον η κάτω­θι επί­ση­μος ανα­κοί­νω­σις: « Ο κ. Πρω­θυ­πουρ­γός ήκου­σε μετά προ­σο­χής τας γνώ­μας των ανδρών τού­των, αφού εξέ­θε­σεν την κατά­στα­σιν και τας ακο­λου­θη­τέ­ας κατευ­θύν­σεις της Κυβερ­νή­σε­ως. Πάντες ανε­γνώ­ρι­σαν ότι η Κυβέρ­νη­σις Εθνι­κής Ανά­γκης είναι επι­βε­βλη­μέ­νον να υπο­στη­ρι­χθή εκ μέρους πάντων των Ελλή­νων άνευ επι­φυ­λά­ξε­ων και ειλι­κρι­νώς. Επί­σης πάντες ανε­γνώ­ρι­σαν το σφάλ­μα του εκπε­σό­ντος καθε­στώ­τος να κηρύ­ξη τον πόλε­μον κατά της Γερ­μα­νί­ας…» Κομνη­νού Πυρο­μά­γλου, Ο Γεώρ­γιος Καρ­τά­λης και η επο­χή του, τομ. Α΄, σελ. 136-137, Αθή­ναι, 1965

Μήπως, δεν πρέ­πει να τα μάθουν και αυτά; Μήπως;

Όπως  και να έχουν τα πράγ­μα­τα ας γνω­ρί­ζου­με ότι με την ιστο­ρία μαθαί­νου­με πως ό,τι έγι­νε υπέρ του ανθρώ­που δεν δόθη­κε δωρε­άν. Χρειά­στη­καν αγώ­νες και πάλι αγώ­νες καθη­με­ρι­νών ανθρώ­πων, με πρω­το­πο­ρία τα νιά­τα, χρειά­στη­κε θυσία αίμα­τος. Ακό­μη και το ηλιο­βα­σί­λε­μα σήμε­ρα έχει μέσα του ως υδα­το­γρα­φία, ένα κόμπο αίμα…
Τα υπό­λοι­πα είναι «αμού­ρες κατσα­ρές και γκόρ­τσα αγί­νω­τα», όπως λένε και στο Τζουμέρκο.

Ο κ. πρω­θυ­πουρ­γός τα έμα­θε αυτά στο Χάρβαντ;

 

Σκλη­ρός Απρί­λης του 2020μ.Χ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο