Η «πολυγονεϊκότητα» στις ΗΠΑ και το εμπόριο της παρένθετης μητρότητας

Θεσπί­ζο­ντας τη θολή «γονεϊ­κό­τη­τα» και υπο­νο­μεύ­ο­ντας το δικαί­ω­μα του παι­διού, δηλα­δή την κοι­νω­νι­κή του ανά­γκη να έχει δεσμούς με τη μητρό­τη­τα και την πατρό­τη­τα, όπως γίνε­ται τώρα με το νομο­σχέ­διο για τα ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια, ανοί­γει ο δρό­μος όχι μόνο για το «γονέ­ας 1», «γονέ­ας 2», αλλά για να ανα­γνω­ρί­ζο­νται ως «γονείς» περισ­σό­τε­ρα από δύο άτο­μα. Σχε­τι­κή πρό­βλε­ψη άλλω­στε υπάρ­χει και στο «πιστο­ποι­η­τι­κό γονεϊ­κής σχέ­σης» που ψήφι­σε το Ευρω­κοι­νο­βού­λιο τον περα­σμέ­νο Δεκέμ­βρη. Στις ΗΠΑ, όπου οι προ­σαρ­μο­γές στη νομο­θε­σία έχουν προ­χω­ρή­σει σε βάθος, κατο­χυ­ρώ­νο­νται πλέ­ον νομι­κά οι λεγό­με­νες «πολυ­γο­νεϊ­κές» οικο­γέ­νειες, όπου τη γονι­κή μέρι­μνα μπο­ρούν να μοι­ρά­ζο­νται ακό­μα και όλοι οι ενή­λι­κες που συμ­με­τέ­χουν στην υπο­βοη­θού­με­νη ανα­πα­ρα­γω­γή με παρέν­θε­τη μητέρα!

Από το 2021 μια σει­ρά από πολι­τεί­ες των ΗΠΑ ξεκί­νη­σαν να ανα­γνω­ρί­ζουν νομι­κά τις πολυ­γο­νεϊ­κές οικο­γέ­νειες. Σε αυτό συντέ­λε­σε και η αύξη­ση των ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών που απο­κτούν παι­διά με υιο­θε­σία ή παρέν­θε­τη μητέ­ρα. Με τα σημε­ρι­νά δεδο­μέ­να, στη δια­δι­κα­σία της Ιατρι­κώς Υπο­βοη­θού­με­νης Ανα­πα­ρα­γω­γής (ΙΥΑ) μπο­ρεί να εμπλέ­κο­νται έως και 5 άτο­μα (το ζευ­γά­ρι, δύο δωρη­τές γενε­τι­κού υλι­κού και μία παρέν­θε­τη μητέ­ρα). Σε πολ­λές περι­πτώ­σεις, όλα τα μέρη που συμ­με­τέ­χουν μπο­ρούν να διεκ­δι­κή­σουν γονι­κή μέρι­μνα για το παι­δί, ενώ υπάρ­χει η δυνα­τό­τη­τα να κατο­χυ­ρώ­νε­ται νομι­κά ως «γονέ­ας» κάποιος που δεν είναι ούτε σύζυ­γος ούτε σύντρο­φος του νόμι­μου γονέα, αλλά …συμπε­ρι­φέ­ρε­ται σαν να είναι!

* * *
Σε Καλι­φόρ­νια, Ουά­σιγ­κτον και Βέρ­μοντ, το δικα­στή­ριο μπο­ρεί να ανα­γνω­ρί­σει περισ­σό­τε­ρα από δύο πρό­σω­πα ως γονείς, εάν κρί­νει ότι η ανα­γνώ­ρι­ση μόνο δύο γονέ­ων θα ήταν επι­ζή­μια (!) για το παι­δί. Στους επι­βλα­βείς παρά­γο­ντες δεν περι­λαμ­βά­νε­ται η δια­πί­στω­ση της ακα­ταλ­λη­λό­τη­τας οποιου­δή­πο­τε από τους γονείς ή από τα πρό­σω­πα που έχουν αξί­ω­ση γονι­κής μέρι­μνας. Σε άλλες πολι­τεί­ες, όπως το Μέιν και το Ντε­λά­γου­ερ, η ανα­γνώ­ρι­ση της πολ­λα­πλής γονεϊ­κό­τη­τας περ­νά­ει μέσα από τον όρο του «de facto γονέα», αν υπάρ­χει συγκα­τά­θε­ση του γονέα ή των γονέ­ων του παι­διού, αν ο συγκε­κρι­μέ­νος άσκη­σε σε κάποια φάση και για κάποιους λόγους τη γονι­κή μέρι­μνα για το παι­δί και αν «ενήρ­γη­σε σε γονεϊ­κό ρόλο για χρο­νι­κό διά­στη­μα επαρ­κές ώστε να έχει δημιουρ­γή­σει δεσμό και σχέ­ση εξάρ­τη­σης με το παι­δί». Με τέτοια ευτε­λή και συγκυ­ρια­κά κρι­τή­ρια απο­νέ­με­ται νομι­κά η ευθύ­νη της γονι­κής μέριμνας!

Το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος κάνει βέβαια και εδώ τη «δου­λειά» του. Με δεδο­μέ­νο ότι στις ΗΠΑ ο αριθ­μός των γεν­νή­σε­ων εκτός γάμου, αλλά και των δια­ζυ­γί­ων, αγγί­ζει ποσο­στά της τάξης του 40%, η νομο­θε­σία μοι­ρά­ζει τη γονι­κή μέρι­μνα — άρα και την ευθύ­νη για το παι­δί — σε όσο περισ­σό­τε­ρους μπο­ρεί. Υπο­χω­ρεί έτσι ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο η κρα­τι­κή ευθύ­νη στη φρο­ντί­δα του παι­διού, αντι­στρό­φως ανά­λο­γα με την ατο­μι­κή — οικο­γε­νεια­κή ευθύ­νη που απο­γειώ­νε­ται. Πιο πολ­λοί «γονείς» σημαί­νει λιγό­τε­ρες «υπο­χρε­ώ­σεις» του κρά­τους απέ­να­ντι στο παι­δί, ανε­ξάρ­τη­τα από τις αρνη­τι­κές επι­πτώ­σεις στην ψυχο­κοι­νω­νι­κή ανά­πτυ­ξη, ακό­μα και στην οργά­νω­ση της καθη­με­ρι­νό­τη­τας του παι­διού. Καθό­λου τυχαία, σε έρευ­νες δια­πι­στώ­νε­ται ήδη μεγα­λύ­τε­ρη αστά­θεια και αβε­βαιό­τη­τα για τα παι­διά που μεγα­λώ­νουν σε πολυ­γο­νεϊ­κές οικο­γέ­νειες, ενώ η πιθα­νό­τη­τα ενός συγκρου­σια­κού περι­βάλ­λο­ντος αυξά­νε­ται όσο μεγα­λώ­νει ο αριθ­μός των εμπλε­κο­μέ­νων σε απο­φά­σεις που αφο­ρούν το παιδί.

* * *
Παράλ­λη­λη πορεία ακο­λου­θεί η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση του γυναι­κεί­ου σώμα­τος μέσω της παρέν­θε­της μητρό­τη­τας, από την οποία κερ­δί­ζουν δισ. ευρώ οι όμι­λοι που επεν­δύ­ουν στην ΙΥΑ. Σύμ­φω­να με στοι­χεία της Global Market Insights, η αξία της παγκό­σμιας βιο­μη­χα­νί­ας εμπο­ρι­κής παρέν­θε­της μητρό­τη­τας υπο­λο­γι­ζό­ταν σε 14 δισ. δολά­ρια το 2022, χωρίς να απο­τυ­πώ­νο­νται τα ακρι­βή μεγέ­θη, δεδο­μέ­νων της «εμπι­στευ­τι­κής» φύσης πολ­λών συμ­φω­νιών και του παρά­νο­μου εμπο­ρί­ου που «δίνει και παίρ­νει» στο παρα­σκή­νιο. Μέχρι το 2032, μάλι­στα, ο αριθ­μός αυτός προ­βλέ­πε­ται να εκτο­ξευ­τεί στα 129 δισ. δολά­ρια (!) καθώς, σύμ­φω­να με τις ίδιες πηγές, τα προ­βλή­μα­τα γονι­μό­τη­τας θα εντα­θούν και ένας πολύ μεγα­λύ­τε­ρος αριθ­μός ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών θα ανα­ζη­τούν τρό­πους από­κτη­σης παιδιού…

Τέλος, δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά διο­χε­τεύ­ο­νται, δοκι­μά­ζο­νται, προ­ω­θού­νται από τα πιο ισχυ­ρά κέντρα του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, όπως η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το Ηνω­μέ­νο Βασί­λειο. Είναι ενταγ­μέ­να σε ένα ολό­κλη­ρο πλέγ­μα μεγά­λων οικο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων, χρη­μα­το­δό­τη­σης, προ­πα­γάν­δας, που αγκα­λιά­ζει όλες τις σφαί­ρες της οικο­νο­μι­κής, πολι­τι­κής, πολι­τι­στι­κής, πνευ­μα­τι­κής ζωής, με στό­χο την ενσω­μά­τω­ση, τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό και τη χειραγώγηση.

Χ. (ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τη στή­λη «Απο­κα­λυ­πτι­κά» του «Ριζο­σπά­στη»)

Σαρλ Πιερ Μπω­ντλαίρ: Τ’ απα­γο­ρευ­μέ­να και τα επιλήψιμα