«Από την πλευ­ρά μας τα πράγ­μα­τα είναι απλά: Όχι απλά μεμ­φό­μα­στε, κατα­δι­κά­ζου­με και καταγ­γέλ­λου­με την κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή με την ίδια ζέση και με την ίδια απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα που το κάνα­με και για τις προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις όπου η μία ήταν προ­έ­κτα­ση της άλλης και η κάθε επό­με­νη πρό­σθε­τε κάτι σε βάρος του λαού», τόνι­σε στην τοπο­θέ­τη­σή της στη Βου­λή η Αλέ­κα Παπαρήγα.

Σημεί­ω­σε πως και από τη δια­δι­κα­σία απο­δει­κνύ­ε­ται περί­τρα­να πως «οι δια­φο­ρές που υπάρ­χουν ανά­με­σα στην κυβέρ­νη­ση και την αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και όλα τα άλλα κόμ­μα­τα, πλην ΚΚΕ, είναι υπαρ­κτές αλλά είναι πολύ λιγό­τε­ρες και πολύ λιγό­τε­ρο σημα­ντι­κές όσον αφο­ρά τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού από αυτά που σας ενώ­νουν» και γι’ αυτό τα αστι­κά κόμ­μα­τα κατα­φεύ­γουν στη χυδαιο­λο­γία και τις ατά­κες, «αισθά­νε­στε την ανά­γκη να χρη­σι­μο­ποι­ή­σε­τε τέτοια επι­χει­ρή­μα­τα ακρι­βώς για να δημιουρ­γή­σε­τε την εντύ­πω­ση ότι ανά­με­σα σας υπάρ­χει χάσμα, που όμως δεν υπάρ­χει».

Και κάλε­σε το λαό να δει πως «όταν χρη­σι­μο­ποιού­νται τέτοιες ατά­κες και τέτοια επι­χει­ρή­μα­τα, κρύ­βε­ται αυτό που ενώ­νει τα κόμ­μα­τα όσον αφο­ρά τη γενι­κή πολι­τι­κή πίστης και δρά­σης», όπως και να κρί­νει «από ποιά σκο­πιά κατα­ψη­φί­ζει κανείς έναν κυβερ­νη­τι­κό νόμο όπως είναι αυτός ο απαί­σιος, απάν­θρω­πος, βάρ­βα­ρος νόμος που έχει σχέ­ση με την πτώ­χευ­ση».

Έφε­ρε δε ως παρά­δειγ­μα την ίδια τη συζή­τη­ση στη βου­λή όπου οι ειση­γη­τές όλων των κομ­μά­των συνα­ντή­θη­καν στην προ­σπά­θεια να παρου­σιά­σουν την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση ως «κρί­ση παν­δη­μί­ας», «για­τί έχε­τε πολι­τι­κό και ταξι­κό συμ­φέ­ρον να μιλά­τε για κρί­ση υγειο­νο­μι­κή», για να κρύ­ψουν ότι «είναι το φυσιο­λο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα της φυσιο­λο­γι­κής λει­τουρ­γί­ας του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος», να πλα­σά­ρουν την αντί­λη­ψη ότι «ο λαός έχει να δια­λέ­ξει ανά­με­σα στη μια ή την άλλη παραλ­λα­γή δια­χεί­ρι­σης των συμ­φε­ρό­ντων του κεφα­λαί­ου ενά­ντια στους εργα­ζό­με­νους».
Και τόνι­σε πως το ΚΚΕ κρί­νε­ται στο εργο­στά­σιο, στο γρα­φείο, στο χωρά­φι, εκεί που «ο λαός πρέ­πει να κατη­γο­ρή­σει και να τιμω­ρή­σει».

Λεωνίδας Στολτίδης:
Κάθε συνοικία να γίνει κάστρο αντίστασης για να μην αρπάξουν κανένα λαϊκό σπίτι τα τραπεζικά κοράκια