ΚΚΕ: Απαντήσεις στα διλήμματα εμπλοκής της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

Επιθετική απάντηση στην προπαγάνδα της εμπλοκής και των επικίνδυνων διευθετήσεων!

Τα διάφορα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία του συστήματος για να στοιχίσουν το λαό στα επικίνδυνα σχέδια της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, όλο και εμπλουτίζονται μαζί με την κλιμάκωση αυτών των επικίνδυνων σχεδιασμών. Ο λαός καθημερινά ακούει ότι δήθεν έτσι «αποφεύγονται τα χειρότερα» και ταυτόχρονα εξελίσσεται το προπαγανδιστικό μασάζ για να γίνει αποδεκτή μια ακόμα ΝΑΤΟική διευθέτηση με το «πιστόλι στον κρόταφο» και με τον τίτλο «συνεκμετάλλευση». Ακούει για τους «αρνητικούς συσχετισμούς», που δεν επιτρέπουν άλλες κινήσεις, αλλά και την καλλιέργεια αυταπατών για την «αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου», ένα επιχείρημα που διακινείται με πρόθυμη τη συνδρομή και των οπορτουνιστικών δυνάμεων. Πλάι στη σεναριολογία, στην καλλιέργεια της αναμονής και του φόβου, επιχειρήματα όπως τα παραπάνω στοχεύουν στην υπονόμευση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Η όξυνση της αντιπαράθεσης με αυτήν τη δηλητηριώδη προπαγάνδα που διακινείται από τα παπαγαλάκια της αστικής τάξης, μαζί με την καλή γνώση των εξελίξεων, θωρακίζει ακόμα καλύτερα τις δυνάμεις μας, που οργανώνουν την αντιιμπεριαλιστική δράση μέσα από το εργατικό — λαϊκό κίνημα.

«Ένα το κρα­τού­με­νο» ότι το επι­κίν­δυ­νο αυτό δίλημ­μα δια­κι­νεί­ται από εκεί­νους που έχουν απο­γειώ­σει την εμπλο­κή της χώρας στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, που την έχουν κάνει «γεω­πο­λι­τι­κό μεντε­σέ», ώστε να υπη­ρε­τεί­ται η στρα­τη­γι­κή των ΗΠΑ για να παρα­μεί­νει η Τουρ­κία στο ΝΑΤΟι­κό στρα­τό­πε­δο. Είναι προ­βλη­μα­τι­σμός που αφο­ρά την αστι­κή τάξη και επι­κε­ντρώ­νε­ται στο με ποιους όρους θα επέλ­θει ο συμ­βι­βα­σμός με τη γει­το­νι­κή αστι­κή τάξη, ώστε να κλι­μα­κω­θεί το φαγο­πό­τι γύρω από τους ενερ­γεια­κούς πόρους.

Πρό­κει­ται λοι­πόν για δίλημ­μα ξένο για το λαό, μια παγί­δα που στό­χο έχει να τον εγκλω­βί­σει στα πάρε — δώσε ανά­με­σα στις αστι­κές τάξεις της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας, στο φόντο ενός ευρύ­τε­ρου παζα­ριού στην περιο­χή μας. Αλλω­στε, δεν είναι λίγες εκεί­νες οι φωνές που επι­ση­μαί­νουν ωμά ότι ένα «θερ­μό επει­σό­διο», μια ευθεία απει­λή από τις τουρ­κι­κές Ενο­πλες Δυνά­μεις κατά των ελλη­νι­κών κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των, θα επι­τα­χύ­νει εξε­λί­ξεις στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, την προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση θαλάσ­σιων οδών, υδρο­γο­ναν­θρά­κων και άλλων φυσι­κών πόρων σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσό­γειο, όπως και τη διχο­τό­μη­ση της Κύπρου.

Από την άλλη όμως δεν υπάρ­χει ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­φω­νία «κυρί­ων» και καμία εμπι­στο­σύ­νη δεν μπο­ρεί να έχει ο λαός ούτε στην ελλη­νι­κή ούτε στην τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη. Ακό­μα κι αν επέλ­θει ο περι­βό­η­τος συμ­βι­βα­σμός μέσω Χάγης (ή άλλου δρό­μου), πάντα με την αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή επι­διαι­τη­σία, αυτός θα περιέ­χει το σπέρ­μα για την επό­με­νη όξυν­ση, δια­μορ­φώ­νο­ντας προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια νέα πολε­μι­κή εμπλο­κή. Αυτό άλλω­στε φανε­ρώ­νει η αντι­με­τώ­πι­ση των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων εντός ΝΑΤΟι­κού πλαι­σί­ου, άμε­σα ενταγ­μέ­νων στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ανταγωνισμούς.

Επο­μέ­νως, οι εργα­ζό­με­νοι δεν έχουν κανέ­να λόγο να «δια­λέ­ξουν» είτε την προ­σφυ­γή στη Χάγη είτε την πολε­μι­κή κλι­μά­κω­ση, αφού όποια κι αν είναι η έκβα­ση, οι ίδιοι θα είναι τα θύματα.

Συμπλη­ρω­μα­τι­κά με τα παρα­πά­νω, η κυβέρ­νη­ση και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα κρύ­βουν ότι οι σχε­δια­σμοί που οδη­γούν στη Χάγη και στο «συνυ­πο­σχε­τι­κό», το οποίο θα βάζει στον ντορ­βά τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα του λαού μας, προ­ω­θού­νται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αφού εντάσ­σουν και αυτήν τη διευ­θέ­τη­ση στη σύν­θε­τη δια­πραγ­μά­τευ­σή τους με την Τουρ­κία. Αλλω­στε, Νο 1 στό­χος τους είναι το «αρρα­γές ΝΑΤΟι­κό μέτω­πο», δηλα­δή η απο­κα­τά­στα­ση της συμ­με­το­χής της Τουρ­κί­ας στη λυκο­συμ­μα­χία, με την απο­κο­πή της από τη συνερ­γα­σία με τη Ρωσία.

Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση («συνυ­πο­σχε­τι­κό» και Χάγη), με παζά­ρι γύρω από το ποια ζητή­μα­τα θα τεθούν στο τρα­πέ­ζι και προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας το λαό ότι «ο συμ­βι­βα­σμός πιθα­νά να είναι επώ­δυ­νος», συντάσ­σο­νται όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα, στοι­χείο ενδει­κτι­κό της αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κής στρα­τη­γι­κής που υλο­ποιεί η αστι­κή τάξη.

Τι μένει στο λαό από τέτοιες διευ­θε­τή­σεις με ΝΑΤΟι­κή σφρα­γί­δα; Η απώ­λεια κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των, το «γκρι­ζά­ρι­σμα» συνό­ρων, δεν οδη­γεί σε μια «επώ­δυ­νη» ειρή­νη και ασφά­λεια. Οδη­γεί στην έντα­ση των εθνι­κι­σμών, πολ­λα­πλα­σιά­ζει τους κιν­δύ­νους. Μόνη «εγγύ­η­ση» για την «ειρη­νι­κή επί­λυ­ση» εμφα­νί­ζε­ται η ενερ­γη­τι­κή στρά­τευ­ση των δύο χωρών στα πολε­μι­κά ΝΑΤΟι­κά σχέ­δια που βάζουν στο στό­χα­στρο Ρωσία, Ιράν, Κίνα. Οχι μόνο δεν ξεπερ­νιού­νται οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις αλλά τρο­φο­δο­τού­νται με νέο εύφλε­κτο υλι­κό, αφού «τρώ­γο­ντας ανοί­γει η όρε­ξη» για τα μονο­πώ­λια, με μόνο απο­τέ­λε­σμα να προ­ε­τοι­μά­ζε­ται ο επό­με­νος γύρος εντά­σε­ων και συγκρούσεων.

Η μόνη που μπο­ρεί να ανα­μέ­νει για «ανταλ­λάγ­μα­τα» είναι η αστι­κή τάξη, που βλέ­πει ότι η ανα­βάθ­μι­ση της θέσης της στην περιο­χή, η συμ­με­το­χή της σε μεγά­λα επεν­δυ­τι­κά σχή­μα­τα περ­νά­ει μέσα από τη συμ­βο­λή της σε κάθε είδους ιμπε­ρια­λι­στι­κή βρω­μο­δου­λειά: Από το μάντρω­μα γει­το­νι­κών λαών στο ΝΑΤΟ (βλ. Β. Μακε­δο­νία) μέχρι την απο­στο­λή Ενό­πλων Δυνά­με­ων στη Λιβύη, τη συμ­με­το­χή στη δύνα­μη του γαλ­λι­κού αερο­πλα­νο­φό­ρου και στις επι­χει­ρή­σεις στα Στε­νά του Ορμούζ, τη μετα­φο­ρά πυραύ­λων στη Σαου­δι­κή Αρα­βία κ.ο.κ.

Τα μόνα «ανταλ­λάγ­μα­τα» που έχει να ανα­μέ­νει ο λαός από αυτές τις εξε­λί­ξεις είναι τα εξής:

• Αμφι­σβή­τη­ση συνό­ρων και κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των. Αλλω­στε, το ΝΑΤΟ, του οποί­ου η Ελλά­δα γίνε­ται «προ­μα­χώ­νας», δεν ανα­γνω­ρί­ζει σύνο­ρα στο Αιγαίο. Η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ με κάθε ευκαι­ρία κάνει καθα­ρό ότι η Ελλά­δα πρέ­πει να έχει ως πρώ­το μέλη­μα τη ΝΑΤΟι­κή συνο­χή, κι από αυτήν τη σκο­πιά να «αντι­με­τω­πί­ζο­νται τα Ελλη­νο­τουρ­κι­κά». Γι’ αυτό οι ΗΠΑ δεν ανα­γνω­ρί­ζουν κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα σε ακα­τοί­κη­τα νησιά, δίνο­ντας αέρα στα πανιά των διεκ­δι­κή­σε­ων της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης.
• Μετα­τρο­πή της χώρας σε μαγνή­τη κιν­δύ­νων, αφού απ’ άκρη σ’ άκρη γίνε­ται βάση εφόρ­μη­σης σε βάρος άλλων χωρών. Οι κυβερ­νή­σεις Ιράν και Ρωσί­ας, που βρί­σκο­νται στο σκό­πευ­τρο του ΝΑΤΟ, έχουν δηλώ­σει ότι στους στό­χους τους περι­λαμ­βά­νο­νται χώρες και υπο­δο­μές που αξιο­ποιού­νται ως βάσεις από τις ΗΠΑ, που τις διευ­κο­λύ­νουν. Επο­μέ­νως οι ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις, χτες του ΣΥΡΙΖΑ, σήμε­ρα της ΝΔ, που αχόρ­τα­γα συμ­βάλ­λουν στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές, μέσα κι έξω από τα σύνο­ρα, ανα­λαμ­βά­νουν τερά­στιες ευθύ­νες απέ­να­ντι στο λαό και τη χώρα.
• Μεγα­λύ­τε­ρη αφαί­μα­ξη του λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος, για να πιά­νο­νται οι ΝΑΤΟι­κοί στό­χοι του 2% από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, για το οποίο καμά­ρω­νε ο πρω­θυ­πουρ­γός δίπλα στον Ντ. Τραμπ στον Λευ­κό Οίκο. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι την ίδια στιγ­μή που οι περι­κο­πές στην κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση φέρ­νουν γύμνια σε Παι­δεία και Υγεία — Πρό­νοια, ο λαός καλεί­ται να ματώ­σει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο για την ανα­βάθ­μι­ση των «F‑16» και την αγο­ρά των «F‑35», εξο­πλι­σμών που δεν αφο­ρούν την άμυ­να της χώρας, αλλά τη ΝΑΤΟι­κή επι­βο­λή στην περιοχή.

Η συζή­τη­ση περί ανταλ­λαγ­μά­των έχει χρε­ο­κο­πή­σει πανη­γυ­ρι­κά και επί­ση­μα, ειδι­κά μετά το ταξί­δι του Κυρ. Μητσο­τά­κη στις ΗΠΑ και ακό­μα περισ­σό­τε­ρο από τις τοπο­θε­τή­σεις των Αμε­ρι­κα­νών αξιω­μα­τού­χων. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η απά­ντη­ση του συμ­βού­λου Ασφα­λεί­ας του Ντ. Τραμπ, Ο’ Μπράιεν, σε σχε­τι­κό ερώ­τη­μα: «Οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες ενθαρ­ρύ­νουν την Ελλά­δα να δια­χει­ρι­στεί τις σχέ­σεις της με την Αγκυ­ρα με τρό­πο που δεν θα πλή­ξει τη σημα­ντι­κή συμ­μα­χία μας, το ΝΑΤΟ». Ουσια­στι­κά, αυτό που λένε οι ΗΠΑ είναι ότι τα ελλη­νι­κά κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα είναι «βαρί­δι» για τη «Συμ­μα­χία», αφού απο­τε­λούν σημείο τρι­βής με την Τουρ­κία, ειδι­κά σήμε­ρα, σε μια φάση που η αμε­ρι­κα­νι­κή κυβέρ­νη­ση ανοί­γει μεγά­λα μέτω­πα στην περιο­χή (βλ. Ιράν — Ρωσία).

Το γεγο­νός ότι η «ανταλ­λαγ­μα­το­λο­γία» δια­κι­νεί­ται κυρί­ως από τον ΣΥΡΙΖΑ, φανε­ρώ­νει για μια ακό­μα φορά πόσο δια­θέ­σι­μος είναι για τον εξω­ραϊ­σμό του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, σπέρ­νο­ντας το δηλη­τή­ριο στο λαό ότι «έχει να λαμ­βά­νει» από την υλο­ποί­η­ση της δολο­φο­νι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής στην περιο­χή. Βέβαια, την ίδια στιγ­μή που ο ΣΥΡΙΖΑ παρι­στά­νει ότι «θέτει όρους» για να επι­κυ­ρω­θεί η δική του συμ­φω­νία, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι αυτή υλο­ποιεί­ται ήδη, με τις δικές του απο­φά­σεις, που αφο­ρούν: Την επέ­κτα­ση της βάσης της Σού­δας, την αξιο­ποί­η­ση του λιμα­νιού της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, τις βάσεις σε Στε­φα­νο­βί­κειο και Λάρι­σα, τη συζή­τη­ση για μετα­φο­ρά πυρη­νι­κών στον Αραξο.

Μόνο ένας αφε­λής θα παρέ­βλε­πε ότι όντως οι συσχε­τι­σμοί σήμε­ρα είναι πολύ αρνη­τι­κοί σε βάρος της εργα­τι­κής τάξης και υπέρ των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, των μονο­πω­λί­ων και των συμ­μα­χιών τους. Ομως η επί­κλη­ση των αρνη­τι­κών συσχε­τι­σμών από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους παρα­τρε­χά­με­νούς τους, από εκεί­νους δηλα­δή που απο­τε­λούν μέρος του προ­βλή­μα­τος, είναι του­λά­χι­στον πρόκληση.

Ισα — ίσα που η συναί­σθη­ση των δυσκο­λιών που προ­κύ­πτουν από τον αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, κάθε άλλο παρά σε παραί­τη­ση πρέ­πει να οδη­γεί. Αλλω­στε, η υπο­τα­γή σε αυτήν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, στους δολο­φο­νι­κούς σχε­δια­σμούς, η μοι­ρο­λα­τρία απέ­να­ντι στις εξε­λί­ξεις είναι ο μόνος σίγου­ρος δρό­μος για να διαιω­νί­ζο­νται και οι αρνη­τι­κοί συσχε­τι­σμοί. Και, όσο αλή­θεια είναι ότι η αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη δυσκο­λεύ­ει λόγω αυτών των συσχε­τι­σμών, άλλο τόσο αλή­θεια είναι ότι αυτοί αλλά­ζουν, δεν είναι στα­τι­κοί. Αλλά­ζουν μέσα στη μάχη, στη σύγκρου­ση με το κεφά­λαιο και την εξου­σία του, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώσεις.

Και μπο­ρεί η υπε­ρο­χή της αστι­κής εξου­σί­ας να φαντά­ζει συντρι­πτι­κή, ωστό­σο οι ίδιες οι δυσκο­λί­ες δια­χεί­ρι­σης των αντα­γω­νι­σμών στο εσω­τε­ρι­κό της, το κου­βά­ρι που όλο και περισ­σό­τε­ρο μπερ­δεύ­ε­ται στη Μεσό­γειο και τη Μ. Ανα­το­λή, φανε­ρώ­νουν και τις αδυ­να­μί­ες της. Είναι δε ενδει­κτι­κές οι φυγό­κε­ντρες δυνά­μεις που πλέ­ον δεν μπο­ρούν πια να κρυ­φτούν στο εσω­τε­ρι­κό των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών, όπως στο ΝΑΤΟ, με τη Γαλ­λία να δηλώ­νει ότι είναι «εγκε­φα­λι­κά νεκρό», ή στην ΕΕ με το Brexit κ.ά. Η ανη­συ­χία των αστι­κών επι­τε­λεί­ων άλλω­στε επι­βε­βαιώ­νε­ται και από τα μέτρα κατα­στο­λής, τη συζή­τη­ση για την «πρό­λη­ψη της ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης», τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ψηφί­σμα­τα, το ξανα­γρά­ψι­μο της Ιστο­ρί­ας, τις πρό­σφα­τες εκτι­μή­σεις της ΕΕ ότι η ασφά­λειά της κιν­δυ­νεύ­ει από τις «λαϊ­κές δια­δη­λώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας». Τα αστι­κά επι­τε­λεία μάλ­λον «πιστεύ­ουν» περισ­σό­τε­ρο στη λαϊ­κή δύνα­μη, απ’ ό,τι όσοι σπέρ­νουν την ηττο­πά­θεια και το «τίπο­τα δεν αλλάζει».

Τελι­κά, όσο αλή­θεια είναι ότι οι συσχε­τι­σμοί είναι αρνη­τι­κοί, άλλο τόσο αλή­θεια είναι ότι δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος παρά να μπει στην «εξί­σω­ση» ο λαϊ­κός παρά­γο­ντας. Το πεδίο αυτής της μάχης είναι ανοι­χτό για να μπουν ορμη­τι­κά νέες δυνά­μεις, μέσα από τα σωμα­τεία, τους μαζι­κούς φορείς και όποια άλλη μορ­φή απο­φα­σί­σουν οι εργα­ζό­με­νοι. Ετσι μπο­ρούν να αντι­στρα­φούν οι συσχε­τι­σμοί, και δεν θα είναι η πρώ­τη φορά στην ανθρώ­πι­νη Ιστορία.

Πλάι στο φόβο που καλ­λιερ­γεί η αστι­κή τάξη, δίπλα στην προ­σπά­θειά της να ενσω­μα­τώ­σει το λαό στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή «ειρή­νη» με το πιστό­λι στον κρό­τα­φο, πολύ­τι­μη βοή­θεια βρί­σκει και από οπορ­του­νι­στι­κές θέσεις περί «μάχης για την απο­τρο­πή του πολέ­μου», που ουσια­στι­κά κλεί­νουν το μάτι στη λογι­κή της συν­δια­χεί­ρι­σης — με αρι­στε­ρό όμως προ­σω­πείο. Πρό­κει­ται για μια ακό­μα συμ­βο­λή του οπορ­του­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος στον αφο­πλι­σμό του λαϊ­κού κινή­μα­τος, στη μη προ­ε­τοι­μα­σία της εργα­τι­κής τάξης για ενδε­χό­με­νη όξυν­ση της εμπλο­κής, που τελι­κά θα την αφή­σει να συρ­θεί σε κρί­σι­μες στιγ­μές πίσω από τις επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης, χωρίς δυνα­τό­τη­τα αυτο­τε­λούς παρέμ­βα­σης. Σημειώ­νε­ται ότι ως μέσο για την «απο­τρο­πή του πολέ­μου» παρου­σιά­ζε­ται και από την αστι­κή τάξη η προ­σφυ­γή στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση, στη Χάγη και τη ΝΑΤΟι­κή επι­διαι­τη­σία. Επι­βε­βαιώ­νε­ται δηλα­δή ότι οπορ­του­νι­στι­κές θέσεις όπως η παρα­πά­νω ρίχνουν νερό στο μύλο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «στα­θε­ρό­τη­τας».

Από την άλλη, την ίδια στιγ­μή που η αστι­κή τάξη προ­τάσ­σει ως αιχ­μή το σενά­ριο της «συν­δια­χεί­ρι­σης» στο Αιγαίο, στην οπορ­του­νι­στι­κή ανά­λυ­ση βρί­σκου­με το σύν­θη­μα «να απο­φα­σί­σουν οι λαοί αν και πώς θα εκμε­ταλ­λευ­τούν τους πόρους». Αυτό όμως έχει νόη­μα να το συζη­τά­ει κανείς μόνο σε συν­θή­κες που η εργα­τι­κή εξου­σία θα επι­κρα­τή­σει όχι μόνο σε μία χώρα, αλλά σε μια ομά­δα γει­το­νι­κών χωρών. Τότε μπο­ρούν πράγ­μα­τι οι εργα­ζό­με­νοι, έχο­ντας την εξου­σία και τα μέσα παρα­γω­γής στα χέρια τους, να δια­μορ­φώ­σουν σχέ­σεις αμοι­βαί­ου οφέ­λους και συνερ­γα­σί­ας με κρι­τή­ριο τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα και όχι τα κέρ­δη των μονο­πω­λια­κών ομί­λων. Κάθε συζή­τη­ση έξω από αυτό το πλαί­σιο σιγο­ντά­ρει ανα­πό­φευ­κτα τη λογι­κή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «συνεκ­με­τάλ­λευ­σης». Και βέβαια το σίγου­ρο είναι ότι ποτέ οι εργα­ζό­με­νοι και οι λαοί δεν θα μπο­ρέ­σουν να δουν νικη­φό­ρα διέ­ξο­δο αν ακο­λου­θή­σουν όχι μόνο τα εθνι­κι­στι­κά αλλά και τα κοσμο­πο­λί­τι­κα κελεύ­σμα­τα της αστι­κής τάξης, αν δεν συγκρου­στούν με τη λογι­κή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «συνεκ­με­τάλ­λευ­σης», που είναι «δίδυ­μο αδερ­φά­κι» του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέμου.

Τοπο­θε­τή­σεις όπως οι παρα­πά­νω συνο­δεύ­ο­νται και με μπό­λι­κη δια­στρέ­βλω­ση των θέσε­ων του ΚΚΕ, με το ψέμα ότι το Κόμ­μα ανα­δει­κνύ­ει μονο­με­ρώς την «τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα», τάχα για να αθω­ώ­σει την ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη. Κι αυτό την ίδια στιγ­μή που μόνο το ΚΚΕ καταγ­γέλ­λει στα­θε­ρά το γεγο­νός ότι η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη διεκ­δι­κεί μερί­διο από τη λεία του ορυ­κτού πλού­του σε βάρος των λαών της περιο­χής, ότι συμ­με­τέ­χει σε ΝΑΤΟι­κές απο­στο­λές εκτός συνό­ρων, ότι παρέ­χει τις υπο­δο­μές της χώρας στις ΗΠΑ, ότι το ελλη­νι­κό κρά­τος ανα­πτύσ­σει τη στρα­τιω­τι­κή συνερ­γα­σία με το Ισρα­ήλ. Ομως δεν είναι «διε­θνι­σμός» να απο­σιω­πάς το γεγο­νός ότι η τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη αμφι­σβη­τεί Συν­θή­κες, σύνο­ρα και κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα, να υπο­βαθ­μί­ζεις την επι­θε­τι­κό­τη­τα της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, που σήμε­ρα δια­τη­ρεί στρα­τό κατο­χής σε τέσ­σε­ρις χώρες (Συρία, Κύπρο, Ιράκ, Λιβύη). Να αδια­φο­ρείς για τα σχέ­δια αλλα­γής συνό­ρων με ΝΑΤΟι­κή επι­διαι­τη­σία. Ποιον θα διευ­κό­λυ­νε μια τέτοια στά­ση, αν όχι τους αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κούς σχε­δια­σμούς στην περιο­χή, στους οποί­ους διεκ­δι­κεί ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη και η οποία ταυ­τί­ζε­ται με το στό­χο παρα­μο­νής της Τουρ­κί­ας στο ΝΑΤΟι­κό στρατόπεδο;

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει ενάντια στην αλλαγή συνόρων, στην αναθεώρηση Συνθηκών που τα καθορίζουν. Τον καλεί να είναι σε επαγρύπνηση για πιθανή γενικευμένη ανάφλεξη. Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, παλεύοντας για μια Ελλάδα έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τον ίδιο στην εξουσία, να διώξει τις ξένες βάσεις. Τότε θα μπορέσουν να αναπτυχθούν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς και η γνήσια αλληλεγγύη.

Πηγή Ριζο­σπά­στης