Κορονοίος! Προσοχή μην αγγίζετε!

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Τι είναι πάλι αυτό το συγκλο­νι­στι­κό κακό που μας βρή­κε τόσο απροετοίμαστους.

Κανέ­νας δεν γνω­ρί­ζει την προ­έ­λευ­σή του, πώς θερα­πεύ­ται και πώς εξοντώνεται. 

Η κατά­στα­ση είναι τρα­γι­κή, δεν έχει αρχή και τέλος και δεί­χνει πόσο μικρός και ανί­σχυ­ρος είναι ακό­μα ο άνθρω­πος μπρο­στά σ’ ένα φυσι­κό φαινόμενο.

Ο εχθρός είναι μικρός, αόρα­τος, ύπου­λος, άυλος, απρό­βλε­πτος και πολύ επικύνδινος.

Ακό­μα και η Χιρο­σί­μα ήταν μπρο­στά του ένα στιγ­μιαίο έγκλη­μα με κατα­στρο­φι­κές συνέ­πειες. Αυτό είναι ένα διαρ­κές έγκλή­μα που δεν ξέρει κανείς ακό­μα την αρχή και το τέλος του.

Ο άνθρω­πος- Αυτό το τέρας- με τις τερά­στιες τεχνι­κές και επι­στη­μο­νι­κές ανακαλύψεις.

Με ατο­μι­κή βόμ­βα, με πυρη­νι­κούς πυραύ­λους με χημι­κά αέρια, με κινη­τά τηλέ­φω­να και δια­δί­κτυα, με υπε­ρο­κειά­νεια, με τρο­μα­κτι­κούς ουρα­νο­ξύ­στες και οικο­δο­μι­κά επι­τεύ­μα­τα και κυρί­ως την κατά­κτη­ση της σελή­νης και του σύμπα­τος και τόσα πολ­λά άλλα πράγ­μα­τα, δεν είναι απλώς ένα τίπο­τα μπρο­στά σε ένα τόσο δα αόρα­το και ανυ­πο­λό­γι­στο κου­νου­πά­κι, ένας αέρας, ένα σίφου­να που σαρώ­νει τα πάντα χωρίς δια­κρί­σεις. Αυτό το πραγ­μα­τά­κι διαρ­κώς έχει ανα­στα­τώ­σει και έχει  ανη­συ­χή­σει έναν ολό­κλη­ρο πλανήτη.

Δυστυ­χώς τα γεγο­νό­τα υπο­δει­κνύ­ουν πόσο μικρός είναι ακό­μα ο άνθρω­πος παρά τις τερά­στιες ανα­κα­λύ­ψεις  και προ­ό­δους. Που ένα τόσο δα τίπο­τα να φέρ­νει τον κόσμο ανά­πο­δα πανι­κο­βλη­μέ­νο και τρομοκρατημένο.

Δεν μένει παρά να καγ­χά­σου­με και να ειρωνευτούμε. 

Τι είναι η προ­σε­δά­φι­ση στη σελή­νη; Τι είναι τα σχέ­δια πολέ­μου και κατασ­ρο­φής; Τι είναι οι μεγά­λες συνα­ντή­σεις και συμ­φω­νί­ες; Τι είναι τα όμορ­φα τα λόγια τα μεγάλα..

Τίπο­τα, απο­λύ­τως τίπο­τα, μπρο­στά στον επερ­χό­με­νο κίν­δυ­νο της γενι­κής καταστροφής.

Προ­σο­χή λοι­πόν! Μεγά­λή προ­σο­χή. Υπα­κού­με και μένου­με σπί­τι και ο θεός βοηθός!!

Και κάτι εντε­λώς προ­σω­πι­κο. Είμαι 18 μέρες κλει­σμέ­νος μέσα, άρρω­στος, μένω σε ένα μικρό δια­μέ­ρι­σμα σε πολυ­κα­τοι­κί­ες. Ε… λοι­πόν όλες αυτές τις μέρες δεν βρέ­θη­κε ένας άνθρω­πος της πολυ­κα­τοι­κί­ας να μου χτυ­πή­σει την πόρ­τα και να με ρωτή­σει αν θέλω ή χρειά­ζο­μαι κάτι.

Φαί­νε­ται πως δεν είμαι « ευπα­θής άνθρωπος».