Κούβα και κορονοϊός

Η πανδημία του κορονοϊού σαρώνει τα απροετοίμαστα, καταρρακωμένα μετά από δεκαετίες συστηματικής αποδιάρθρωσης και δυσφήμισης δημόσια υγειονομικά συστήματα των πιο ισχυρών και πλούσιων καπιταλιστικών χωρών.

Προ­κα­λεί ισχυ­ρά πλήγ­μα­τα στις οικο­νο­μί­ες, που με τη δοκι­μα­σμέ­νη τους τακτι­κή, κεφά­λαιο και κρά­τος μετα­κυ­λούν στους εργαζόμενους.
Προ­κα­λεί όμως ή προ­σφέ­ρει τις δυνα­τό­τη­τες για να προ­κλη­θεί και κάτι πιο επι­κίν­δυ­νο:
μεγα­λύ­τε­ρη απο­μό­νω­ση, ανα­σφά­λεια, χει­ρα­γώ­γη­ση από τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις και εύκο­λη απο­δο­χή αυταρ­χι­κών πρα­κτι­κών δια­κυ­βέρ­νη­σης.
Οι φοβι­σμέ­νος άνθρω­πος, έρμαιο κάθε δια­σπει­ρό­με­νης είδη­σης, ψάχνει να βρει ενό­χους ή απο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους, δέχε­ται αδια­μαρ­τύ­ρη­τα, ακό­μα και χει­ρο­κρο­τεί, κάθε αυταρ­χι­κό, αστυ­νο­μι­κού τύπου μέτρο.

Τον προ­ε­τοι­μά­ζουν να δεχτεί εύκο­λα, μετά το τέλος της επι­δη­μί­ας, όλα εκεί­να τα μέτρα, οικο­νο­μι­κά, κοι­νω­νι­κά –και, βέβαια, ανά­με­σά τους τη διά­λυ­ση της δημό­σιας ασφά­λι­σης και υγεί­ας- τον περιο­ρι­σμό των συν­δι­κα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των και άλλων ελευ­θε­ριών, που θα κάνουν εφι­κτή την ανά­καμ­ψη των κερ­δών του κεφα­λαί­ου, αυτό που καμου­φλά­ρουν με την έκφρα­ση «ανά­πτυ­ξη της οικονομίας».

Ταυ­τό­χρο­να όμως ο κόσμος δια­πι­στώ­νει ξανά πως υπάρ­χει μια μικρή χώρα, φτω­χή, που για δεκα­ε­τί­ες ζει σε συν­θή­κες ενός ανε­λέ­η­του, γενο­κτό­νου απο­κλει­σμού, αλλά που μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζει απο­τε­λε­σμα­τι­κά με σοβα­ρό­τη­τα και νηφα­λιό­τη­τα τις κατα­στρο­φές και τις επι­δη­μί­ες, όπως την τωρινή.

Η Κού­βα μπό­ρε­σε να αντι­με­τω­πί­σει την πλή­ρη οικο­νο­μι­κή και εμπο­ρι­κή απο­μό­νω­σή της τη δεκα­ε­τία του ‘90, προ­στα­τεύ­ο­ντας ουσια­στι­κά τις κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις, με την κινη­το­ποί­η­ση και ενερ­γό συμ­με­το­χή της μεγά­λης πλειο­ψη­φί­ας του λαού, με τη συστρά­τευ­ση λαού – κυβέρ­νη­σης, με τη καθο­δή­γη­ση του Φιντέλ και του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος.
Ήταν μια τιτά­νια προ­σπά­θεια που είχε στό­χο όχι τα κέρ­δη κάποιων μεγι­στά­νων του πλού­του, αλλά την ανά­πτυ­ξη μιας κοι­νω­νί­ας για όλους, που πέτυ­χε και έφε­ρε την Κού­βα στις πρώ­τες θέσεις παγκό­σμια όσο αφο­ρά τους δεί­κτες της πραγ­μα­τι­κής ευη­με­ρί­ας: εκπαί­δευ­ση, υγεία, πολι­τι­σμό, συμμετοχή.

Η σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία της Κού­βας,
φτω­χή με τα κρι­τή­ρια του καταναλωτισμού,
αλλά με μορ­φω­μέ­νο και ενη­με­ρω­μέ­νο πλη­θυ­σμό,
με απο­κε­ντρω­μέ­νο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό κοι­νο­τι­κό σύστη­μα υγείας,
άρι­στα στελεχωμένο,
με ιατρι­κή και υγειο­νο­μι­κή εκπαίδευση 
προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στην πρό­λη­ψη και στην κοι­νο­τι­κή πρω­το­βάθ­μια φροντίδα,
αντι­με­τώ­πι­σε αποτελεσματικά
και με τις μικρό­τε­ρες απώλειες
μια σει­ρά από κυκλώ­νες που έσπει­ραν τον όλε­θρο στην Καραϊ­βι­κή και στις ΗΠΑ.

Και αν σήμε­ρα οι Κου­βα­νοί για­τροί και υγειο­νο­μι­κοί βρί­σκο­νται στην Ιτα­λία, τη Βενε­ζου­έ­λα, τη Νικα­ρά­γουα, το Σου­ρι­νάμ, τη Γρε­νά­δα και την Τζα­μάι­κα, παλεύ­ο­ντας με αυτα­πάρ­νη­ση, βοη­θώ­ντας στην οργά­νω­ση του αγώ­να κατά της και­νούρ­γιας επι­δη­μί­ας, δεν κάνουν παρά να ακο­λου­θούν το παρά­δειγ­μα των παπ­πού­δων και των πατε­ρά­δων τους που εδώ και 58 χρό­νια ξεκί­νη­σαν την μονα­δι­κή επο­ποι­ία διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, σε 164 χώρες, κρα­τώ­ντας στα χέρια τους το όπλο, το μολύ­βι, το νυστέ­ρι.

Του Νίκου Καραν­δρέα,
ομό­τι­μου καθη­γη­τή Νευ­ρο­λο­γί­ας του ΕΚΠΑ και
Προέδρου
του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού Συν­δέ­σμου Φιλί­ας και Αλληλεγγύης