Κούβα: Οι γυναίκες ήταν, είναι και θα είναι πάντα προπύργιο της κουβανικής επανάστασης

\\ Granma, όργα­νο ΚΕ του ΚΚ Κού­βας

Για τις γυναί­κες στην Κού­βα, ένα φιλί, μια αγκα­λιά ή ένα μπρά­βο δεν αρκεί αυτόν τον μήνα, με το Εθνι­κό Συνέ­δριο της Ομο­σπον­δί­ας τους να ξεκι­νά­ει τη Διε­θνή Ημέ­ρα τους στις 8 Μαρ­τί­ου: είναι απα­ραί­τη­το να ανα­γνω­ρί­ζου­με το ρόλο τους κάθε μέρα για­τί κάνουν τη δια­φο­ρά και γίνο­νται προ­πύρ­γιο και της οικο­γέ­νειας και της Επανάστασης

Ο Χοσέ Μαρ­τί είχε δίκιο όταν έγρα­ψε: “Οι εκστρα­τεί­ες του λαού είναι αδύ­να­μες μόνο όταν η καρ­διά της γυναί­κας δεν είναι έτοι­μη. Όταν όμως τρέ­μει και βοη­θά, όταν η γυναί­κα, ντρο­πα­λή και ήσυ­χη από τη φύση της, ενθαρ­ρύ­νει και επι­κρο­τεί, όταν η καλ­λιερ­γη­μέ­νη και ενά­ρε­τη γυναί­κα αλεί­φει το έργο με το μέλι της στορ­γής της, το έργο είναι ανί­κη­το”.

Και ο Martí διευ­κρί­νι­σε την άπο­ψή του για τον ρόλο των γυναι­κών στην οικο­δό­μη­ση της νέας Κού­βας λέγο­ντας ότι: “εμείς οι άνδρες πρέ­πει να κάνου­με πολ­λά για να αξί­ζου­με αυτές τις γυναί­κες. Πρέ­πει να κάνου­με πολ­λά για να ευχα­ρι­στή­σουν τη χώρα που τους σκέ­φτε­ται”.

Αρκεί να κοι­τά­ξου­με γύρω μας σήμε­ρα για να τις δού­με σε σημα­ντι­κές πολι­τι­κές και πολι­τεια­κές θέσεις, σε εται­ρεί­ες, σε δημό­σιους και ιδιω­τι­κούς φορείς, στην παρα­γω­γή και τις υπη­ρε­σί­ες, την υγεία, την επι­στή­μη και την τεχνο­λο­γία, την εκπαί­δευ­ση, τη διπλω­μα­τία, τη δημο­σιο­γρα­φία, το κοι­νο­βού­λιο, τον ελεγ­κτή, στην εισαγ­γε­λία και τα δικα­στή­ρια, στις μαζι­κές οργα­νώ­σεις, σε φορείς άμυ­νας και ασφά­λειας. Σε όλα αυτά υπάρ­χει η παρου­σία και συνή­θως η πλειο­ψη­φία, των γυναικών.

Όταν είδα­με τους επι­στή­μο­νές μας να κατευ­θύ­νουν ή να συμ­με­τέ­χουν στην ανά­πτυ­ξη των δύο επι­τυ­χη­μέ­νων εμβο­λί­ων κατά της παν­δη­μί­ας Covid-19 και των άλλων τριών υπο­ψη­φί­ων εμβο­λί­ων, τις γυναί­κες στις κόκ­κι­νες ζώνες να φρο­ντί­ζουν τους ασθε­νείς με τον μετα­δο­τι­κό ιό, να δια­χει­ρί­ζο­νται ομά­δες βαριές στον μεταλ­λευ­τι­κή βιο­μη­χα­νία, μηχα­νές _γίγαντες, αερο­πλά­να ή πλοία, ως κυβερ­νή­τες που υπε­ρα­σπί­ζο­νται την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, τη διοι­κη­τι­κή τιμιό­τη­τα και την κατα­πο­λέ­μη­ση της δια­φθο­ράς, να διδά­σκουν σε επί­πε­δο μετα­πτυ­χια­κό ή διδα­κτο­ρι­κό και να διευ­θύ­νουν βασι­κούς τομείς της χώρας, χωρίς αμφι­βο­λία πρέ­πει να θυμό­μα­στε το μακρι­νό αλλά μονα­δι­κό για την επο­χή του _επίκαιρο ακό­μη σήμε­ρα γεγο­νός του Φιντέλ Κάστρο από επο­χές της Σιέ­ρα Μαέ­στρα με τη δημιουρ­γία των “Marianas”

σσ. η γυναι­κεία διμοι­ρία Mariana Grajales (El pelotón Mariana Grajales), ή Las Marianas, ήταν μια απο­κλει­στι­κά γυναι­κεία στρα­τιω­τι­κή ομά­δα που δημιουρ­γή­θη­κε από Fidel Castro, Celia Sánchez και Haydée Santamaría κατά τη διάρ­κεια του Κινή­μα­τος της 26ης Ιου­λί­ου στις 4‑Σεπ-1958. Μετά από επτά ώρες συζή­τη­σης, ο Κάστρο έστη­σε τη διμοι­ρία και η Isabel Rielo επι­λέ­χθη­κε να ηγη­θεί μετά από ένα αγώ­να σκο­πο­βο­λής. Οι γυναί­κες απο­τε­λού­σαν αρχι­κά μόνο το ~5% των συνο­λι­κών δυνά­με­ων των ανταρ­τών κατά τη διάρ­κεια της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης _η Mariana Grajales, ξεκί­νη­σε από μόνο 13 νεα­ρές γυναί­κες, σαν συστα­τι­κό του επα­να­στα­τι­κού στρα­τού, αλλά χωρίς αυτές δεν θα ήταν δυνα­τή η νίκη των ανταρ­τών στις 28- Σεπ-1958 επί των δυνά­με­ων του Μπα­τί­στα στο Cerro Pelado (κοντά στο σύγ­χρο­νο Bartolomé Masó) μετά από μια τρι­ή­με­ρη μάχη. Τα μέλη της διμοι­ρί­ας χρη­σι­μο­ποί­η­σαν καρα­μπί­νες Μ1 και μετά το θρί­αμ­βο _Ιαν-1959, με αυτά τα όπλα “παρά πόδα” δού­λευ­ψαν για την κατα­σκευή σχο­λεί­ων στο ορει­νό τμή­μα της ανα­το­λι­κής Κού­βας. Στις 4‑Σεπ-1988, 30 χρό­νια από την ίδρυ­ση της, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε εκδή­λω­ση μνή­μης στο αρχη­γείο του Γυναι­κεί­ου Συντάγ­μα­τος Αντια­ε­ρο­πο­ρι­κού Πυρο­βο­λι­κού. Παρού­σες η Vilma Espín, πρό­ε­δρος _τότε, της Ομο­σπον­δί­ας των Κου­βα­νών Γυναι­κών, η Nguyễn Thị Định, τότε Αντι­πρό­ε­δρος του Βιετ­νάμ και μέλος της ΚΕ του ΚΚ Βιετ­νάμ, και ο Στρα­τη­γός Julio Casas Regueiro των Επα­να­στα­τι­κών Ενό­πλων Δυνά­με­ων. Από αυτές ζει ακό­μη _η τότε 18χρονη, Delsa Esther Puebla Viltre (γεν­νη­μέ­νη στις 9‑Δεκ-1940), γνω­στή με το πολε­μι­κό της παρα­τσού­κλι Teté Puebla, ενερ­γή πολι­τι­κός, επι­κε­φα­λής των (ανδρών και γυναι­κών) Βετε­ρά­νων της Κού­βας (Oficina de Atención a Combatientes) μέλος του κοι­νο­βου­λί­ου, της Εθνι­κής Συνέ­λευ­σης της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας _ εκπρο­σω­πώ­ντας την Αβά­να. Το 1996 προ­ή­χθη σε ταξί­αρ­χο στις Κου­βα­νι­κές Επα­να­στα­τι­κές Ένο­πλες Δυνά­μεις, και έγι­νε η πρώ­τη γυναί­κα στρα­τη­γός στην ιστο­ρία του νησιού της επανάστασης

Ούτε μπο­ρού­με να παρα­λεί­ψου­με να ανα­φέ­ρου­με τις γυναί­κες που από τα χαρα­κώ­μα­τα τους ως νοι­κο­κυ­ρές φρο­ντί­ζουν τα ανή­λι­κα παι­διά ή τους άρρω­στους ή ανά­πη­ρους συγ­γε­νείς τους και των οποί­ων η σκλη­ρή δου­λειά επι­τρέ­πει στους συγ­γε­νείς τους, άνδρες ή γυναί­κες, να εργά­ζο­νται στο δρόμο.

Αυτή η πεποί­θη­ση για τον ρόλο των γυναι­κών επα­νέ­λα­βε ο Fidel μετά τον θρί­αμ­βο του 1959 όταν σε ένα Συνέ­δριο της Ομο­σπον­δί­ας Κου­βα­νών Γυναι­κών τόνι­σε ότι: “οι γυναί­κες απο­τε­λούν έναν αλη­θι­νό στρα­τό στην υπη­ρε­σία της Επα­νά­στα­σης… Η γυναί­κα είναι Επα­νά­στα­ση _ μέσα στην Επα­νά­στα­ση… Όταν οι άνδρες πολε­μούν κάπου και πλάι τους γυναί­κες, είναι ανί­κη­τες _γυναίκες και άντρες”

Και ο Φιντέλ στη συνέ­χεια πρό­σθε­σε: “για­τί όταν κρι­θεί η επα­νά­στα­σή μας τα επό­με­να χρό­νια, ένα από τα θέμα­τα με τα οποία θα κρι­θού­με θα είναι ο τρό­πος με τον οποίο έχου­με λύσει, στην κοι­νω­νία μας και στη χώρα μας, τα προ­βλή­μα­τα των γυναι­κών, αν και πόσο ασχο­λη­θή­κα­με  με ένα από τα προ­βλή­μα­τα της Επα­νά­στα­σης που απαι­τούν περισ­σό­τε­ρη επι­μο­νή, περισ­σό­τε­ρη στα­θε­ρό­τη­τα, περισ­σό­τε­ρη επι­μο­νή και προ­σπά­θεια”.

Για να ολο­κλη­ρώ­σει αυτή την ιδέα, δήλω­σε: “η Επα­νά­στα­ση έχει στις γυναί­κες της Κού­βας σήμε­ρα έναν αλη­θι­νό στρα­τό, μια εντυ­πω­σια­κή πολι­τι­κή δύνα­μη. Σήμε­ρα είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που έχει επι­βλη­θεί και θα επι­βάλ­λε­ται κάθε φορά και κυρί­ως με βάση αυτό το γεγο­νός ότι δλδ οι γυναί­κες απο­τε­λούν την πλειο­ψη­φία των #τεχνι­κών# δυνά­με­ων τους αγώ­να της καθη­με­ρι­νό­τη­τας με μια πλειο­ψη­φία που μεγα­λώ­νει και που το ταλέ­ντο της γίνε­ται όλο και πιο εμφανές_ του οποί­ου οι ιδιό­τη­τες γίνο­νται όλο και πιο αναμ­φι­σβή­τη­τες. Ο κου­βα­νι­κός λαός επι­βε­βαιώ­νει αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κάθε μέρα για­τί ζού­με σε αυτήν”

Είναι αδύ­να­το να μην ανα­δεί­ξου­με την ταυ­τό­χρο­νη κοι­νω­νι­κή και οικο­γε­νεια­κή ζωή των γυναι­κών, όπου είναι σύζυ­γος, μητέ­ρα, για­γιά, αδερ­φή, θεία, ανι­ψιά και φίλη. Η πλειο­νό­τη­τα της εκπαί­δευ­σης και της οικια­κής εργα­σί­ας των παι­διών εξα­κο­λου­θεί να βαραί­νει τους ώμους της, παρά την έκκλη­ση του Οικο­γε­νεια­κού Κώδι­κα να μοι­ρα­στoύν ισό­πο­σα με τους άντρες εκεί­να τα καθή­κο­ντα που ανα­λαμ­βά­νουν οι γυναί­κες με χαμό­γε­λο μετά από μια κοπια­στι­κή μέρα εργα­σί­ας …και μάλι­στα χωρίς σύντα­ξη για το συγκεκριμένο

.

Για όλα αυτά, αυτές τις μέρες όχι μόνο συγ­χαί­ρου­με τις γυναί­κες, αλλά μαζί με το φιλί, το λου­λού­δι και το χει­ρο­κρό­τη­μα, τους δεί­χνου­με τον θαυ­μα­σμό, τη στορ­γή και το σεβα­σμό μας για τον ρόλο που έπαι­ξαν, παί­ζουν και θα παί­ζουν πάντα, στην εδραί­ω­ση της οικο­γέ­νειας. και την οικο­δό­μη­ση της σοσια­λι­στι­κής Πατρί­δας μέσω της λατρεί­ας των Κου­βα­νών για πλή­ρη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.