Μήτσος Παπαρήγας δοσμένος στην τάξη του και στο κόμμα του, το ΚΚΕ

Η ζωή και τη δρά­ση του Μ. Παπα­ρή­γα , όπως κατα­γρά­φε­ται σε αφιέ­ρω­μα του περιο­δι­κού «Νέος Κόσμος» για τα 20 χρό­νια από τη δολο­φο­νία του.

«Ο Μήτσος Παπα­ρή­γας είδε το φως της ζωής σε μια φτω­χή οικο­γέ­νεια του Βόλου το 1896. Μικρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ας ο πατέ­ρας του, με πολ­λή δυσκο­λία, τα κατά­φερ­νε να ζει μετρη­μέ­να μια ολό­κλη­ρη φαμε­λιά με πέντε παιδιά.

Ετσι, από πολύ νωρίς άνοι­ξε ο δρό­μος της βιο­πά­λης για τον Μήτσο Παπα­ρή­γα . Ως τη δεύ­τε­ρη τάξη του σχο­λαρ­χεί­ου τα γράμ­μα­τά του. Κι από τα δεκα­τέσ­σε­ρα χρό­νια του στη δου­λιά — σιδε­ράς. Αυτή στά­θη­κε η πρώ­τη σκλη­ρή αφε­τη­ρία της ζωής του, αλλά και το πρώ­το παρ­θέ­νο έδα­φος για να ριζο­βο­λή­σει μέσα του, να δέσει και να μεστώ­σει η ταξι­κή, η εργα­τι­κή του συνείδηση.

Η εφη­βεία του κύλη­σε μέσα στην πολυ­τά­ρα­χη δίνη της πολε­μι­κής δεκα­ε­τί­ας 1912 — 1922. Δέκα χρό­νια μακε­λειού, με κατα­κλεί­δα την καται­σχύ­νη της μικρα­σια­τι­κής συμ­φο­ράς, υπήρ­ξεν η δεύ­τε­ρη οδυ­νη­ρή εμπει­ρία της ζωής για τον Μήτσο Παπα­ρή­γα . Και στά­θη­κε αρκε­τή για να μισή­σει ο νέος τον πόλε­μο και τις σκο­τει­νές δυνά­μεις που τον προ­κά­λε­σαν και τον συν­δαύ­λι­σαν: Το διε­θνή ιμπε­ρια­λι­σμό και τους ντό­πιους υπο­τε­λείς του — την αστι­κή τάξη με τη “Μεγά­λη Ιδέα” της.

Ο Μήτσος Παπα­ρή­γας πήρε ενερ­γό μέρος στα “επι­στρα­τι­κά” του Βόλου, ένα κίνη­μα που εξέ­φρα­ζε το αντι­πο­λε­μι­κό φρό­νη­μα των φαντά­ρων. Στο ναυ­τι­κό, όπου υπη­ρε­τού­σε, σκόρ­πα­γε κρυ­φά αντι­πο­λε­μι­κές προ­κη­ρύ­ξεις. Αυτό ήταν το βάφτι­σμά του στη μαζι­κή πάλη.

Ο αγώ­νας για μια καλύ­τε­ρη μοί­ρα κάτω από τον ήλιο της πατρί­δας όλων των ανθρώ­πων του μόχθου, η πάλη για ν’ ανα­τεί­λουν και για τον ελλη­νι­κό λαό καλύ­τε­ρες μέρες χωρίς πεί­να και πόλε­μο, έγι­νε από τότε για τον Μήτσο Παπα­ρή­γα ο υπέρ­τα­τος σκο­πός της ζωής του. Ενας σκο­πός, στον οποίο αφιέ­ρω­σε τα πάντα, επι­σφρα­γί­ζο­ντας την προ­σφο­ρά του και με τον ίδιο το θάνα­τό του.

Ο Μήτσος Παπα­ρή­γας εντά­χθη­κε στις γραμ­μές του ΚΚΕ τον Οχτώ­βρη του 1922. Μπή­κε στο Κόμ­μα με πλή­ρη συνεί­δη­ση ότι εντάσ­σε­ται στην πρω­το­πο­ρία της εργα­τι­κής τάξης. Και ρίχτη­κε με φλό­γα, με πίστη, με αφο­σί­ω­ση στον αγώνα.

Το 1924 πρω­το­στα­τεί κιό­λας στην οργά­νω­ση της μεγά­λης απερ­γί­ας του Βόλου κι ανα­δεί­χνε­ται καλός οργα­νω­τής και ατρό­μη­τος μαχη­τής. Συνε­πής, θετι­κός, μετρη­μέ­νος, με εξαι­ρε­τι­κές προ­σω­πι­κές αρε­τές την παλι­κα­ριά, την αφο­σί­ω­ση στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης και την αδιαλ­λα­ξία του απέ­να­ντι στον ταξι­κό εχθρό, ο Μήτσος Παπα­ρή­γας κέρ­δι­σε την αγά­πη, το σεβα­σμό και την εμπι­στο­σύ­νη της εργα­τιάς του Βόλου, που τον ανα­δεί­χνει, το 1927, Γραμ­μα­τέα του Πανερ­γα­τι­κού Κέντρου της μεγά­λης θεσ­σα­λι­κής εργατούπολης.

Το ίδιο επά­ξια ανε­βαί­νει ο Μήτσος Παπα­ρή­γας γρή­γο­ρα και τις βαθ­μί­δες της κομ­μα­τι­κής ιεραρ­χί­ας. Το 3ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος, στα 1926, τον εκλέ­γει μέλος της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής. Και μετά το 4ο Συνέ­δριο, εκλέ­γε­ται μέλος του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η θητεία του στα ανώ­τα­τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να του Κόμ­μα­τος δεν του δημιούρ­γη­σε ποτέ ίχνος έπαρ­σης. Αντί­θε­τα. Ο Μήτσος Παπα­ρή­γας έδει­χνε “έργω και λόγω” πως η εμπι­στο­σύ­νη των μελών του Κόμ­μα­τος, η εμπι­στο­σύ­νη της εργα­τι­κής τάξης που σε ανε­βά­ζει στα καθο­δη­γη­τι­κά αξιώ­μα­τα απαι­τεί από σένα πολ­λα­πλό φόρ­το δου­λιάς και δρά­σης και ένα πρό­τυ­πο ήθους, παλι­κα­ριάς, σύνε­σης και πίστης. Κι ο Παπα­ρή­γας δεν πρό­δω­σε ούτε στη ζωή του, ούτε και στις στιγ­μές του άγριου θανά­του του αυτή την εμπι­στο­σύ­νη των απλών συντρό­φων του Κόμ­μα­τος και της ελλη­νι­κής εργατιάς.

Η ζωή του υπήρ­ξε πυκνή σε δοκι­μα­σί­ες και πολυ­τά­ρα­χη. Οι διώ­ξεις ενα­ντί­ον του αρχί­ζουν από το 1923, όταν ήταν Γραμ­μα­τέ­ας του Συν­δέ­σμου Παλαιών Πολε­μι­στών του Βόλου. Δυο χρό­νια φυλα­κή για προ­κή­ρυ­ξη κατά του Πάγκα­λου. Το 1927, η δικτα­το­ρία του Πάγκα­λου τον στέλ­νει έξι μήνες εξο­ρία στην Αμορ­γό. Το 1930 δυό­μι­σι μήνες φυλα­κή στο Ιτζε­δίν. Μόλις απο­φυ­λα­κί­ζε­ται, ξανα­πιά­νε­ται και κατα­δι­κά­ζε­ται σε τριά­μι­σι χρό­νια φυλα­κή και δυο χρό­νια εξο­ρία. Κατορ­θώ­νει, όμως, το 1931 να δρα­πε­τεύ­σει από τις φυλα­κές Συγ­γρού, κρύ­βε­ται για ένα διά­στη­μα στην Αθή­να κι ύστε­ρα, με τη βοή­θεια του Κόμ­μα­τος, φεύ­γει στο εξω­τε­ρι­κό, όπου του δίνε­ται η ευκαι­ρία να εξο­πλι­στεί θεωρητικά.

Επι­στρέ­φο­ντας στην Ελλά­δα, ρίχνε­ται με φλό­γα στην παρά­νο­μη δου­λιά, ως το 1936, όπου τον πιά­νουν στην Πάτρα. Οχτώ χρό­νια δέσμιος της μετα­ξι­κής δικτα­το­ρί­ας και των χιτλε­ρι­κών κατα­χτη­τών, ο Μήτσος Παπα­ρή­γας πέρα­σε σκλη­ρές δοκι­μα­σί­ες. Και βγή­κε και πάλι παλι­κά­ρι. Απο­μό­νω­ση της Κέρ­κυ­ρας, Κίμω­λος, Ακρο­ναυ­πλία, Χαϊ­δά­ρι. Με τη βοή­θεια του Κόμ­μα­τος δρα­πε­τεύ­ει από το Χαϊ­δά­ρι το 1944, δου­λεύ­ει παρά­νο­μα στην Αθή­να και προ­σφέ­ρει πολύ­τι­μες υπη­ρε­σί­ες στον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώνα.

Μετά την Κατο­χή δου­λεύ­ει στα συν­δι­κά­τα και στην κομ­μα­τι­κή οργά­νω­ση του Βόλου ως το 1946, που οι εργά­τες του Βόλου τον εξέ­λε­ξαν αντι­πρό­σω­πό τους στο 8ο Συνέ­δριο της ΓΣΕΕ και το Συνέ­δριο τον εξέ­λε­ξε Γενι­κό Γραμ­μα­τέα της ΓΣΕΕ.

Το 1947 η Ασφά­λεια, με υπό­δει­ξη των Αμε­ρι­κα­νών, συνέ­λα­βε την εκλεγ­μέ­νη διοί­κη­ση της ΓΣΕΕ, μαζί και τον Παπα­ρή­γα , ο οποί­ος στάλ­θη­κε εξο­ρία στην Ικα­ρία. Κατορ­θώ­νει όμως και πάλι να δρα­πε­τεύ­σει από την εξο­ρία, γυρί­ζει στην Αθή­να και αρχί­ζει να δου­λεύ­ει μέσα στις σκλη­ρές συν­θή­κες της παρα­νο­μί­ας της επο­χής του εμφυ­λί­ου πολέ­μου. Εκεί τον πιά­σα­νε για τελευ­ταία φορά. Τον έσυ­ραν στ’ άντρα της βίας, τον βασά­νι­σαν σκλη­ρά και τελι­κά τον δολο­φό­νη­σαν, σκη­νο­θε­τώ­ντας δήθεν “αυτο­κτο­νία” του μέσα στο κελί της απο­μό­νω­σής του».