Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μία νεκρή πολιτεία χωρίς κυπαρίσσια

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Πάει ο παλιός ο χρό­νιος ‑στα τσα­κί­δια που λέει και ο λαός- που μας άφη­σε πλη­γές, συμ­φο­ρές, χάος και κατα­στρο­φές, σει­σμούς, πυρ­κα­γιές, πλημ­μύ­ρες, κατά­θλι­ψη, δυστυ­χία, πόλε­μο και το κυριό­τε­ρο την παν­δη­μία του κορο­νοιού. Κι θάνα­το, πολύ θάνατο.

Πάει ο παλιός ο χρό­νος και μας έφε­ρε ‑σε συνέ­χεια- μια νεκρή πολι­τεία χωρίς κυπα­ρίσ­σια, χωρίς ανθούς, χωρίς και πολ­λές ελπί­δες, φθη­νό εφη­συ­χα­σμό και λαμπε­ρά-ψεύ­τι­κα λαμπιό­νια που σκόρ­πι­σαν γη και ουρα­νό με νεκρά περιστέρια.

Τι να πρω­το­θυ­μη­θεί κάνεις και τι να πρω­το­πε­ρι­γρά­ψει. Οργή, από­γνω­ση, αγα­νά­κτη­ση, χωρίς το παρα­μι­κρό ενδιαφέρον.

Παί­ζου­με τη ζωή μας, την ψυχι­κή μας διά­θε­ση, τις επι­διώ­ξεις, τους προ­γραμ­μα­τι­σμούς μας και τα ορά­μα­τα μας στα ζάρια. Ανι­σόρ­ρο­πα και αστό­χα­στα καμώ­μα­τα. Ασχε­δί­α­στες παλι­νω­δί­ες, χωρίς στό­χους και όποιον πάρει ο χάρος.

Δεν μπο­ρεί­τε κύριοι να αγνο­εί­τε εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους και κυρί­ως νέους γεμά­τους ζωή και όνειρα.

Δεν μπο­ρεί­τε να παί­ζε­τε την κολο­κύ­θα εις βάρος τους. Εάν σήμε­ρα γίνει αυτό θα πετύ­χει ναι η όχι; Αύριο θα κάνου­με το άλλο και αν έχου­με περισ­σό­τε­ρα κρού­σμα­τα, τι γίνε­ται; Τότε την Τρί­τη φορά θα κάνου­με κάτι άλλο και πάει λέγοντας.

Εν τω μετα­ξύ η αστυ­νο­μία κάνει μία χαρά την δου­λειά της. Είναι στα φόρ­τε τη, είναι στο DNA. Το χρή­μα με τα πρό­στι­μα πέφτει σωρηδόν.

Τι SMS, τι απα­γό­ρευ­ση μετα­κί­νη­σης, τι στέ­ρη­ση κυκλο­φο­ρί­ας! Όλα αυτά δημιουρ­γούν άγχος και αγω­νία στους πολίτες.

Συνα­ντάς κάποιον στον δρό­μο και του λες καλη­μέ­ρα, και σου απα­ντά: «Καλή ελευθερία!»

Πέσα­με στην κατοχή!

Μία αλυ­σί­δα: βία, τρο­μο­κρα­τία, κατα­στο­λή, αυταρ­χι­σμός, πλε­ο­νε­ξία, ύφος, παγω­μέ­νη νεκρή ατμό­σφαι­ρα, παγω­μέ­νη νεκρή πολι­τεία χωρίς κυπα­ρίσ­σια και ανθούς.

Έτσι επι­δει­νώ­νο­νται τα πράγ­μα­τα και γίνο­νται χει­ρό­τε­ρα. Μια μικρή ελπί­δα παρη­γο­ριάς το εμβό­λιο. Κουλουβάχατα!

Κανείς δεν ξέρει τι ακρι­βώς ισχύ­ει και τι συμ­βαί­νει, χίλιες οι από­ψεις, χίλιες επιρ­ρο­ές, χίλιες διαψεύσεις!

Και ο άμοι­ρος λαός στην καρα­ντί­να και την κατάθλιψη.

Δεν βαδί­ζε­τε καλά, κατα­λά­βε­τε το, πάνω από όλα υπάρ­χει η ζωή, υπάρ­χει το μέλ­λον, υπάρ­χουν τα όνειρα…!

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο