Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μεγάλη συναυλία της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ: Μια μοναδική βραδιά, αφιερωμένη στον μεγάλο Γρηγόρη Μπιθικώτση video_Φωτο

Στον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση, τον λαϊ­κό δημιουρ­γό χιλιο­τρα­γου­δι­σμέ­νων, αγα­πη­μέ­νων τρα­γου­διών, τον σπου­δαίο ερμη­νευ­τή του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, του Μάνου Χατζι­δά­κι, του Σταύ­ρου Ξαρ­χά­κου και τόσων άλλων, τον Γρη­γό­ρη με τη δωρι­κή φωνή, που πρώ­τος έβα­λε τους στί­χους μεγά­λων ποι­η­τών στο στό­μα του λαού μας, ήταν αφιε­ρω­μέ­νη η μεγά­λη συναυ­λία της ΚΟ Αττι­κής του ΚΚΕ χθες το βρά­δυ στο γήπε­δο του Περι­στε­ρί­ου. Το κλί­μα που επι­κρά­τη­σε ήταν συγκλο­νι­στι­κό, όπως φαί­νε­ται και από το video με απο­σπά­σμα­τα από την συναυ­λία που δημοσιεύουμε.

Συναυ­λία-αφιέ­ρω­μα του ΚΚΕ στον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση: Χιλιά­δες άνθρω­ποι τίμη­σαν τον μεγά­λο ερμη­νευ­τή χιλιο­τρα­γου­δι­σμέ­νων αθά­να­των τραγουδιών

Χιλιά­δες άνθρω­ποι όλων των ηλι­κιών αντα­πο­κρί­θη­καν στο κάλε­σμα του ΚΚΕ για να τιμή­σουν τον «Γρη­γό­ρη με την ξύλι­νη φωνή», όπως τον χαρα­κτή­ρι­ζε ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, κάτω από το πανό που στό­λι­ζε το γήπε­δο με τον στί­χο «Αυτές οι καρ­διές δεν βολεύ­ο­νται παρά μόνο στο δίκιο», από την εμβλη­μα­τι­κή «Ρωμιο­σύ­νη», το έργο στο οποίο — όπως έλε­γε και ο ίδιος — βρή­κε τον αλη­θι­νό του εαυ­τό. «Ηταν αυτό που με γέμι­σε. Ηταν η πιο μεγά­λη στιγ­μή της καριέ­ρας μου και της ζωής μου. Τα εννέα τρα­γού­δια της “Ρωμιο­σύ­νης”…».

 

«Στη δωρι­κή αρχο­ντιά, στην αγέ­ρω­χη εμφά­νι­ση, στον κρυμ­μέ­νο αυστη­ρό λυγ­μό, στη χροιά και στο μέτρο της φωνής του Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση, ο λαός μας ανα­γνώ­ρι­σε και ανα­γνω­ρί­ζει το καθά­ριο πρό­σω­πο κάθε γενιάς λαϊ­κών ανθρώ­πων», σημεί­ω­σε ο ΓΓ της ΚΕ του Δημή­τρης Κου­τσού­μπας κατά τον χαι­ρε­τι­σμό του στη μεγά­λη εκδήλωση.

Δ. Κου­τσού­μπας: Στη φωνή του Γρ. Μπι­θι­κώ­τση ο λαός μας ανα­γνώ­ρι­σε και ανα­γνω­ρί­ζει το καθά­ριο πρό­σω­πο κάθε γενιάς λαϊ­κών ανθρώπων

Αμέ­σως μετά ανέ­βη­κε στη σκη­νή ο γιος του μεγά­λου μας καλ­λι­τέ­χνη, Γρη­γό­ρης, ο οποί­ος ευχα­ρί­στη­σε μέσα από την καρ­διά του το ΚΚΕ για τη σημα­ντι­κή αυτή πρω­το­βου­λία, «να τιμή­σου­με τον Γρη­γό­ρη της Ελλά­δας, που τα τρα­γού­δια του πάντα θα μας συντρο­φεύ­ουν. Ενα μεγά­λο ευχα­ρι­στώ εκεί ψηλά.

Ο Γρ. Μπι­θι­κώ­τσης προ­σέ­φε­ρε στον Δ. Κου­τσού­μπα ένα συλ­λε­κτι­κό δώρο, μια μπο­μπί­να με ανέκ­δο­τες ηχο­γρα­φή­σεις του πατέ­ρα του. «Σας το χαρί­ζω μέσα από την καρ­διά μου. Είμαι σίγου­ρος ότι θα ενώ­σου­με όλοι τις φωνές μας για να γιορ­τά­σου­με τον Γρη­γό­ρη μας όπως του αξί­ζει», είπε.

 

«Ολες οι γενιές είναι εδώ για να τιμή­σου­με τον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση», είπε ο Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας, παρου­σιά­ζο­ντας τους άξιους ερμη­νευ­τές που λάμπρυ­ναν τη συναυ­λία με τη συμ­με­το­χή τους.
«Αλλά η συγκί­νη­ση είναι ακό­μα πιο μεγά­λη, για­τί εδώ είναι η γει­το­νιά του Γρη­γό­ρη, εδώ δού­λευε για να βγά­λει τα προς το ζην».

Όπως ανέ­φε­ρε ο μεγά­λος μας ερμη­νευ­τής, λαϊ­κές γει­το­νιές όπως το Περι­στέ­ρι, το Αιγά­λεω, η Κοκ­κι­νιά, η Νέα Ιωνία και άλλες είναι γει­το­νιές της βιο­πά­λης και του μόχθου. «Λένε ότι ο Πολι­τι­σμός, η χώρα για να προ­ο­δεύ­σει χρειά­ζε­ται λεφτά. Δεν είναι όμως τα λεφτά που φτιά­χνουν τις πατρί­δες. Είναι οι εργά­τες που δίνουν το αίμα τους και τον ιδρώ­τα τους…», είπε, προ­σθέ­το­ντας ότι είναι ευτύ­χη­μα που «κάποιοι από εμάς δεν ξεχνά­με από πού ξεκι­νή­σα­με».

 

«Ενα μεγά­λο ευχα­ρι­στώ στο ΚΚΕ που παίρ­νει αυτές τις πρω­το­βου­λί­ες», είπε και πρό­σθε­σε, απευ­θυ­νό­με­νος στον ΓΓ της ΚΕ: «Αγα­πη­τέ Δημή­τρη, αυτό που κάνεις τα τελευ­ταία χρό­νια είναι σπου­δαίο. Παρα­κα­λού­με να το συνε­χί­σεις. Χρεια­ζό­μα­στε ανθρώ­πους με ψυχή, όρα­μα, γνώ­ση και φιλό­τι­μο. Και ο κόσμος θα ακο­λου­θή­σει όταν βλέ­πει το καλό. Θέλου­με το καλό, το ορθό, το τίμιο, το δίκαιο να γίνει και πάλι μόδα».

 

Σει­ρά πήραν τα τρα­γού­δια. Από τις πρώ­τες κιό­λας μελω­δί­ες, όλο το γήπε­δο έγι­νε ένα…

Το πρώ­το μέρος της συναυ­λί­ας ήταν αφιε­ρω­μέ­νο στη συνερ­γα­σία του Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση με τους μεγά­λους συν­θέ­τες του τόπου, κι ενώ στην οθό­νη πίσω απ’ τη σκη­νή προ­βάλ­λο­νταν εικό­νες από τη ζωή και την πορεία του Γρ. Μπι­θι­κώ­τση. Φυσι­κά, τη «μερί­δα του λέο­ντος» κατεί­χε η συνερ­γα­σία του με τον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη. Η γνω­ρι­μία τους στη Μακρό­νη­σο, και ένα ποτή­ρι δρο­σε­ρό νερό που έδω­σε ο Μπι­θι­κώ­τσης στον Μίκη σε μια μετα­γω­γή του στο στρα­τιω­τι­κό νοσο­κο­μείο, στά­θη­καν η αφορ­μή για να ξεδι­ψά­σει ένας ολό­κλη­ρος λαός, κρα­τώ­ντας άσβε­στη την πεποί­θη­ση ότι «θα κοκ­κι­νί­σουν τα όνειρα».

Τρα­γού­δια από τη μονα­δι­κή συνύ­παρ­ξή τους, η οποία χαρά­χτη­κε ανε­ξί­τη­λα από τη μελο­ποι­η­μέ­νη ποί­η­ση. «Ανοί­γω το στό­μα μου», «Της δικαιο­σύ­νης ήλιε νοη­τέ» , «Μέρα Μαγιού», «Βρέ­χει στη φτω­χο­γει­το­νιά» ήταν μερι­κά μόνα από τα τρα­γού­δια που ακού­στη­καν. Τρα­γού­δια σε ποί­η­ση των Γιάν­νη Ρίτσου, Οδυσ­σέα Ελύ­τη, Κώστα Βάρ­να­λη, Τάσου Λει­βα­δί­τη, έγι­ναν κτή­μα του λαού μας, εκφρά­ζο­ντας τους πόθους, τις αγω­νί­ες, τις ελπί­δες του.

 

Ξεχω­ρι­στές στιγ­μές ήταν η αφιέ­ρω­ση από σκη­νής, από την Φωτει­νή Βελε­σιώ­του στην Μάγδα Φύσ­σα, του τρα­γου­διού «Βασί­λε­ψες αστέ­ρι μου» από τον «Επι­τά­φιο» του Ρίτσου.

«Παι­δί μου, εσύ κοι­μή­σου. Εγώ τρα­βώ στα αδέρ­φια σου και παίρ­νω τη φωνή σου…», με το ακρο­α­τή­ριο να χαρί­ζει το πιο θερ­μό του χει­ρο­κρό­τη­μα. Αλλά και η μονα­δι­κή ερμη­νεία στο «Σώπα όπου να ‘ναι θα σημά­νουν οι καμπά­νες», με όλο το γήπε­δο να δονεί­ται και το σύν­θη­μα «Ενας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία» να ακού­γε­ται δυνα­τά. Ακού­στη­καν ακό­μα τρα­γού­δια του Χατζι­δά­κι, του Ξαρ­χά­κου, τρα­γού­δια που έχουν συν­δε­θεί με μεγά­λες στιγ­μές του λαού μας.

Τρα­γού­δια που επι­βε­βαιώ­νουν με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο αυτά που είχε ανα­φέ­ρει ο μεγά­λος μας ποι­η­τής, Γιάν­νης Ρίτσος, μιλώ­ντας για τον Μπι­θι­κώ­τση: «Μέσα στη φωνή του όλος ο καη­μός του ελλη­νι­κού λαού, όλο του το μερά­κι, όλη του η λεβε­ντιά, φαί­νο­νται σε όλο τους το μεγα­λείο! Θυμά­μαι ότι σε μεγά­λα γεγο­νό­τα της νεο­ελ­λη­νι­κής μας Ιστο­ρί­ας, σε κρί­σι­μες αγω­νι­στι­κές στιγ­μές του ελλη­νι­κού λαού, η φωνή του Μπι­θι­κώ­τση βρι­σκό­ταν πάντο­τε μπρο­στά, τρα­γου­δώ­ντας τη “Ρωμιο­σύ­νη”».

 

Το δεύ­τε­ρο μέρος της συναυ­λί­ας περι­λάμ­βα­νε κάποια από τα ωραιό­τε­ρα λαϊ­κά τρα­γού­δια που είπε ή έγρα­ψε ο Γρη­γό­ρης Μπι­θι­κώ­τσης, όπως ανέ­φε­ρε ο Γιώρ­γος Νταλάρας.

Η αρχή δεν θα μπο­ρού­σε να γίνει παρά με το «Τα ματό­κλα­δά σου λάμπουν», του Μάρ­κου Βαμ­βα­κά­ρη, του «δέντρου του λαϊ­κού μας τρα­γου­διού» όπως τον χαρα­κτή­ρι­ζε ο ίδιος ο Μπι­θι­κώ­τσης. Αλλω­στε, η μεγά­λη του αγά­πη για τα τρα­γού­δια του Μάρ­κου ήταν και μία από τις αιτί­ες για να ασχο­λη­θεί με το τρα­γού­δι. «Του Βοτα­νι­κού ο μάγκας», «Αμφι­βο­λί­ες», «Ενα όμορ­φο αμά­ξι με δυο άλο­γα» ήταν μερι­κά από τα τρα­γού­δια που ακούστηκαν.

Με το «Περι­γιά­λι» του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και του Γιώρ­γου Σεφέ­ρη ολο­κλη­ρώ­θη­κε η μεγά­λη συναυ­λία. Με τον κόσμο να τρα­γου­δά και να γίνε­ται μια φωνή με τους ερμηνευτές.

«Θα αλλά­ξου­με ζωη, κάπο­τε θα το πετύ­χου­με και αυτό» είπε ο Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας, ενώ απα­ντώ­ντας στον κόσμο που φώνα­ζε σύν­θη­μα για το ΚΚΕ κάλε­σε «να το δού­με και στις κάλπες…».

Τρα­γού­δη­σαν οι Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας, Δημή­τρης Μπά­σης, Φωτει­νή Βελε­σιώ­του, Κώστας Τρια­ντα­φυλ­λί­δης, Ασπα­σία Στρα­τη­γού, Σταυ­ρού­λα Εσα­μπα­λί­δη, καθώς και η χορω­δία «Ρυθ­μός» του Νίκου Χιώ­το­γλου. Η καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια ήταν του Γιώρ­γου Νταλάρα.

 

 

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο