Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

(Η είδη­ση _το έτρε­ξαν και αρκε­τά αστι­κά site στη χώρα μας)
Ενδια­φέ­ρου­σα –πρω­το­πο­ρια­κή έκθε­ση στο Μου­σείο Τέχνης του Λος Άντζε­λες (23-Απρ \ 24-Σεπ) παρου­σιά­ζει τις «γυναί­κες να καθο­ρί­ζουν τις γυναί­κες στη σύγ­χρο­νη τέχνη της Μέσης Ανα­το­λής και πέρα από αυτή» _ «περιο­ρι­στι­κές κοι­νω­νί­ες του κόσμου» (;;) με έργα γυναι­κών που «σχο­λιά­ζουν τις πολι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές αλλα­γές οι οποί­ες δια­μορ­φώ­νουν τη ζωή τους».

Φυσι­κά μην περι­μέ­νε­τε να δεί­τε τον πάσχο­ντα λαό και τις 3πλά _4πλά (από το αστι­κό κρά­τος, τους ιμπε­ρια­λι­στές και το Ισρα­ήλ, τους άντρες επι­κυ­ρί­αρ­χους κλπ.) κατα­πιε­σμέ­νες γυναί­κες…
Στο τέλος της ανάρ­τη­σης παρα­θέ­του­με ενδει­κτι­κά κάποιες άλλες γυναί­κες, από τη συγκε­κρι­μέ­νη πολύ­πα­θη περιο­χή: φωτο­γρα­φί­ες και αφί­σες που δε θα βρεί­τε σε επώ­νυ­μα sites, τρα­βηγ­μέ­νες όπως-όπως _μερικές κάτω από πραγ­μα­τι­κά πυρά, χωρίς φωτο­σο­πιές, ειδι­κά εφέ και “αλλη­γο­ρί­ες” συζη­τή­σε­ων σε σαλόνια.
ℹ️ Οι περι­γρα­φές των φωτο­γρα­φιών είναι βασι­κά από τις φωτο­γρά­φους και τα επί­ση­μα sites τους _με κάποιες πρό­σθε­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες από εμάς χωρίς σχόλια.

Η ιστο­ρία της φωτο­γρα­φί­ας που έγι­νε παγκό­σμιο σύμβολο

1.

Rania Matar

(Λιβα­νέ­ζα \ Παλαι­στί­νια \ Αμε­ρι­κα­νί­δα στην υπηκοότητα)
Iman, Griffith Park (2022)

Φωτο­γρα­φί­ζο­ντας κυρί­ως κορί­τσια και γυναί­κες στις ΗΠΑ και δευ­τε­ρευό­ντως στον Λίβα­νο, όπου γεν­νή­θη­κε, η Matar «ανα­δει­κνύ­ει κοι­νά σημεία πέρα από τα πολι­τι­σμι­κά όρια». Φωτο­γρα­φί­ζει την ηθο­ποιό Iman Vellani, η πρώ­τη γυναί­κα μου­σουλ­μά­να υπε­ρή­ρω­ας!!  που έγι­νε διά­ση­μη από τον τηλε­ο­πτι­κό της ρόλο ως Kamala Khan, γνω­στή και ως Ms Marvel. Η Ms Marvel _λέει «δωσε σε μια γενιά νέων γυναι­κών τη δυνα­τό­τη­τα να δουν τον εαυ­τό τους να εκπρο­σω­πού­νται στην ποπ κουλτούρα»….

Darine, 7 & Dania 8, Beirut, Lebanon (2014)

Για την σει­ρά «L’Enfant Femme», η Matar εμπνεύ­στη­κε από τις ίδιες της τις κόρες και το μετα­μορ­φω­τι­κό ταξί­δι τους από κορί­τσια σε νεα­ρές γυναί­κες. Τα κορί­τσια κοι­τά­ζουν με αυτο­πε­ποί­θη­ση την κάμε­ρα, με την προ­σω­πι­κό­τη­τά τους να ανα­δύ­ε­ται μέσα από τη γλώσ­σα του σώμα­τος και το ντύ­σι­μό τους.

2.

Newsha Tavakolian

(Νιού­σα Ταβα­κο­λιάν) Ιρα­νή φωτο­ρε­πόρ­τερ και φωτο­γρά­φος ντο­κι­μα­ντέρ. Έχει εργα­στεί για το Time, τους New York Times, τη Le Figaro και το National Geographic. Η δου­λειά της επι­κε­ντρώ­νε­ται σε γυναι­κεία θέμα­τα και υπήρ­ξε μέλος της γυναι­κεί­ας φωτο­γρα­φι­κής συλ­λο­γι­κό­τη­τας Rawiya την οποία (συν)ίδρυσε το 2011

Χωρίς τίτλο, από τη σει­ρά Listen (2011)

Η Ταβα­κο­λιάν έχει επι­τύ­χει διε­θνή ανα­γνώ­ρι­ση μέσω των ντο­κι­μα­ντέρ της. Η σει­ρά «Listen» σχε­διά­στη­κε ως μια συλ­λο­γή φαντα­στι­κών εξώ­φυλ­λων CD για άλμπουμ γυναι­κών τρα­γου­δι­στριών, στις οποί­ες δεν επι­τρέ­πε­ται να εμφα­νι­στούν δημό­σια μετά την Επα­νά­στα­ση του Ιράν το 1979 και τη δημιουρ­γία του θεο­κρα­τι­κού ισλα­μι­κού κράτους

Χωρίς τίτλο, από τη σει­ρά The Day I Became a Woman — γίνε­ται Γυναί­κα (2009)

Εδώ η Ταβα­κό­λιαν φωτο­γρα­φί­ζει την εννιά­χρο­νη ανι­ψιά της Ρομί­να, πριν και μετά τον σύγ­χρο­νο ιρα­νι­κό εορ­τα­σμό της Jashn‑e Taklif, την τελε­τή για τα νεα­ρά κορί­τσια όπου φορούν για πρώ­τη φορά το χιτζάμπ. Η περί­στα­ση λαμ­βά­νει χώρα στο σχο­λείο, όπου γίνο­νται προ­σευ­χές και η οικο­γέ­νεια και οι φίλοι τιμούν τα κορί­τσια που έφτα­σαν σε μια ηλι­κία «ωρι­μό­τη­τας».

3.

Raeda Saadeh

Vacuum _ηλεκτρική σκού­πα (2007)

Η Ισραη­λι­νή φωτο­γρά­φος και καλ­λι­τέ­χνι­δα «εστιά­ζει συχνά στις ζωές των Παλαι­στί­νιων γυναι­κών τονί­ζο­ντας τον τρό­πο με τον οποίο τους επη­ρε­ά­ζει η απο­ξέ­νω­ση τους από την κοι­νω­νία _Στο έργο «Vacuum», η καλ­λι­τέ­χνις κινη­μα­το­γρά­φη­σε τον εαυ­τό της να σκου­πί­ζει την άμμο της ερή­μου στις πλα­γιές των λόφων που πλαι­σιώ­νουν τη Νεκρά Θάλασ­σα, επι­μέ­νο­ντας στο ατε­λεί­ω­το έργο παρά τη ματαιό­τη­τά του» (σσ. _συνειρμικά, θυμό­μα­στε τον «Λόφο» _The Hill του 1965  του Sidney Lumet με τον Sean Connery)

4.

Tahmineh Monzavi

Tina (2010–2012)

Η Ιρα­νή Monzavi πέρα­σε τρία χρό­νια φωτο­γρα­φί­ζο­ντας ένα κατα­φύ­γιο γυναι­κών, όπου γνώ­ρι­σε την Τίνα, μια γυναί­κα τρανς. Η Τίνα διώ­χτη­κε από το πατρι­κό της σπί­τι στα 15 της χρό­νια και έγι­νε απο­δε­κτή από τις γυναί­κες στο κατα­φύ­γιο. Σε αυτή την εικό­να απα­θα­να­τί­ζει την Τίνα, η οποία πέθα­νε το 2020, να κάθε­ται μόνη της στο μετρό της Τεχε­ρά­νης, απο­τυ­πώ­νο­ντας την απο­μό­νω­ση και την απο­ξέ­νω­ση που ένιω­θε ζώντας ως από­βλη­τη στην ιρα­νι­κή κοινωνία.

5.

Farah Al Qasimi

M Napping on Carpet _Η “Μ” στο χαλί (2016)

Η Al Qasimi γεν­νή­θη­κε στα Ηνω­μέ­να Αρα­βι­κά Εμι­ρά­τα. Το έργο της είναι γεμά­το μοτί­βα με πλού­σια χρώ­μα­τα, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με πιο ήσυ­χους, στο­χα­στι­κούς δια­λό­γους γύρω από το άτο­μο. Το χαλί και τα ρού­χα σε αυτή την εικό­να δημιουρ­γούν ένα καμου­φλάζ, ενι­σχύ­ο­ντας την από­κρυ­ψη της ταυ­τό­τη­τας του ατό­μου, λει­τουρ­γώ­ντας ως ανα­φο­ρά στο διαρ­κές «κρυ­φτό» που ανα­γκά­ζε­ται να παί­ξει το γυναι­κείο φύλο.

6.

Tal Shochat

Rumia (2012)
Η Ισραη­λι­νή Tal Shochat εμπνέ­ε­ται και επα­να­προσ­διο­ρί­ζει τους οριε­ντα­λι­στι­κούς πίνα­κες του 19^ου αιώ­να, στους οποί­ους αντα­να­κλά­ται η δυτι­κή φαντα­σί­ω­ση για τον εξω­τι­σμό των γυναι­κών της Μέσης Ανα­το­λής. Τέτοια έργα ανα­πα­ρι­στού­σαν συχνά τις γυναι­κεί­ες μορ­φές ως αντι­κεί­με­να πόθου και ηδο­νής στο πλαί­σιο του χαρε­μιού. Οι φωτο­γρα­φί­ες συνο­δεύ­ο­νται από στί­χους περ­σι­κής ποί­η­σης του ουμα­νι­στή ποι­η­τή Forugh Farrokhzad, παρα­πέ­μπο­ντας στην ιρα­νι­κή κλη­ρο­νο­μιά της φωτογράφου.

7.

Lalla Essaydi

Harem #2 (2009)

Οι σχο­λα­στι­κά σχε­δια­σμέ­νες εικό­νες της Μαρο­κι­νής Essaydi εξε­τά­ζουν επί­σης τις γυναί­κες στην ευρω­παϊ­κό οριε­ντα­λι­σμό. Το συγκε­κρι­μέ­νο έργο στή­θη­κε στο Dar al-Basha, ένα παλά­τι των αρχών του 20ού αιώ­να στο Μαρα­κές το οποίο λει­τουρ­γεί σήμε­ρα ως μου­σείο. Η γυναί­κα φορά­ει ένα φόρε­μα που ανα­πα­ρά­γει τα σχέ­δια των πλα­κι­δί­ων zellij, ενώ το δέρ­μα της είναι στο­λι­σμέ­νο με αρα­βι­κές φρά­σεις από χένα. Η Essaydi εξε­τά­ζει τον τρό­πο με τον οποίο οι γυναί­κες αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως δια­κο­σμη­τι­κά αποκτήματα.

8.

Rahima Gambo

Tatsuniya, Tatsuniya (2017)

Η Gambo επι­σκέ­φθη­κε για πρώ­τη φορά το κυβερ­νη­τι­κό σχο­λείο Shehu Sanda Kyarimi στη βορειο­α­να­το­λι­κή Νιγη­ρία το 2015 ως φωτο­ρε­πόρ­τερ που κάλυ­πτε τις επι­θέ­σεις της Μπό­κο Χαράμ. Αυτή η σει­ρά, «Tatsuniya, Tatsuniya» (έκφρα­ση της Hausa που σημαί­νει ιστο­ρία ή αίνιγ­μα), δεν επι­κε­ντρώ­νε­ται στην τρα­γω­δία αλλά σε θέμα­τα όπως η συντρο­φι­κό­τη­τα και η κοι­νω­νία μετα­ξύ των γυναι­κών. Εδώ, μια ομά­δα κορι­τσιών συγκε­ντρώ­νο­νται γύρω από έναν κύκλο κεριών στο πάτω­μα της τάξης τους για να ανταλ­λά­ξουν ιστορίες.

9.

Shadi Ghadirian

Untitled, from the series Like Everyday (2000)

Η Ghadirian εξε­τά­ζει συχνά τη σύγ­χρο­νη κατά­στα­ση των Ιρα­νών γυναι­κών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του ρόλου τους ως νοι­κο­κυ­ρών. Η σει­ρά «Like Everyday» εμπνεύ­στη­κε από την αφθο­νία των κου­ζι­νι­κών που έλα­βε ως δώρα μετά τον γάμο της η φωτο­γρά­φος. Κάθε εικό­να συντί­θε­ται σαν φωτο­γρα­φία δια­βα­τη­ρί­ου με τα πρό­σω­πα των γυναι­κών να καλύ­πτο­νται από παρα­δο­σια­κά ρού­χα και οικια­κά αντι­κεί­με­να, υπο­δη­λώ­νο­ντας τον τρό­πο με τον οποίο η ταυ­τό­τη­τα μιας γυναί­κας περιο­ρί­ζε­ται στα οικια­κά της καθήκοντα.

10.

Almagul Menlibayeva

Homeland Guard (2011)

Το ύφα­σμα απο­τε­λεί βασι­κό στοι­χείο της φωτο­γρά­φου από το Καζακ­στάν. Σε αυτή την εικό­να ένα μοντέ­λο με γυμνό στή­θος, μερι­κώς ντυ­μέ­νο με μια στο­λή εμπνευ­σμέ­νη από τη Δημο­κρα­τι­κή Φρου­ρά του Καζακ­στάν και μια επω­μί­δα στον εκτε­θει­μέ­νο ώμο της, κοι­τά­ζει το πρό­σω­πο της γδαρ­μέ­νης αλε­πούς που κρέ­με­ται προς τα κάτω από το καπέ­λο της και της βγά­ζει τη γλώσσα.

Red Butterfly (2012)

Το μοντέ­λο της Menlibayeva στέ­κε­ται μπρο­στά στο μαυ­σω­λείο της Aisha Bibi, που χτί­στη­κε κατά τον 12ο αιώ­να, κοντά στο Taraz του Καζακ­στάν. Φορά­ει πολ­λά layers κόκ­κι­νου υφά­σμα­τος και διά­φο­ρες, παρα­δο­σια­κά ανδρι­κές, καλύ­ψεις κεφα­λής, σαν χρυ­σαλ­λί­δα έτοι­μη να ξεφύ­γει από το πατριαρ­χι­κό κου­κού­λι της.

11.

Shirin Aliabadi

Miss Hybrid No 3 (2008)

Καθώς η δορυ­φο­ρι­κή τηλε­ό­ρα­ση και το δια­δί­κτυο πλημ­μύ­ρι­σαν το Ιράν με δυτι­κές ιδέ­ες, αυτές αγκα­λιά­στη­καν από νεα­ρές γυναί­κες που ξεπέ­ρα­σαν τα όρια των αυστη­ρών ηθι­κών και ενδυ­μα­το­λο­γι­κών στε­ρε­ο­τύ­πων της χώρας. Η αεί­μνη­στη Shirin Aliabadi το απο­τύ­πω­σε αυτό με στου­ντια­κά πορ­τρέ­τα που απο­τυ­πώ­νουν τον αστι­κό τρό­πο ζωής της Τεχε­ρά­νης. Στη σει­ρά «Miss Hybrid», τα μοντέ­λα φορούν πολύ­χρω­μες μαντί­λες τρα­βηγ­μέ­νες προς τα πίσω, απο­κα­λύ­πτο­ντας λευ­κά μαλ­λιά και μπλε φακούς επα­φής. Η φαι­νο­με­νι­κά αθώα, γιγα­ντιαία, ροζ φού­σκα απο­κτά προ­κλη­τι­κό χαρακτήρα.

________________

ℹ️ Πλη­ρο­φο­ρια­κά:
Το Μου­σείο Τέχνης του Λος Άντζε­λες (ανά­λο­γα με τον τόπο κατοι­κί­ας εντός \ εκτός κομη­τεί­ας Λ.Α) κοστί­ζει (είσο­δος για μία μόνο έκθε­ση) Ενή­λι­κες 20–25 $, Ηλι­κιω­μέ­νοι (65+ με ταυ­τό­τη­τα) 16–21 $ Φοι­τη­τές (18+ με ταυ­τό­τη­τα) 16–21 $ Έφη­βοι (13–17) 10$ Νέοι (3–12) 10$ κλπ. Τα Μέλη Δωρε­άν, όπως επί­σης και κάποιες συγκε­κρι­μέ­νες ώρες (όχι Σ\Κ)

Απα­γο­ρευ­μέ­νη εκπαίδευση 

________________