Νίκος Μπελογιάννης 🚩 «Σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος»

Έτσι ακρι­βώς όπως το ‘γρα­ψε ο ποι­η­τής …Τρία κόκ­κι­να γράμ­μα­τα που πυκνώ­νουν τη ζωή χιλιά­δων αγω­νι­στών, τόσο αυτών που έπε­σαν στη μάχη, όσο κι αυτών που συνε­χί­ζουν: «Σεμνή υπο­γρα­φή του λαού μας στις λεω­φό­ρους του μέλ­λο­ντος».

Κρα­τώ­ντας από την Ιστο­ρία τη βασι­κή δια­πί­στω­ση ότι «το ΚΚΕ ιδρύ­θη­κε το 1918, ως ώρι­μος καρ­πός της ανά­πτυ­ξης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος στη χώρα μας, κάτω και από την επί­δρα­ση της Μεγά­λης Οχτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης του 1917 στη Ρωσία. Είναι το συνει­δη­τό, οργα­νω­μέ­νο, πρω­το­πό­ρο τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης που έχει στρα­τη­γι­κό στό­χο την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού» (από το Πρό­γραμ­μα του ΚΚΕ), φέρ­νου­με στο μυα­λό μας έναν εκλε­κτό μετα­ξύ των εκλε­κτών, το δολο­φο­νη­μέ­νο σαν σήμε­ρα από το αστι­κό καθε­στώς της μισαλ­λο­δο­ξί­ας το ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Το τελευταίο γράμμα του Ν. Μπελογιάννη

Χιλιά­δες, δεκά­δες χιλιά­δες σελί­δες έχουν γρα­φεί και θα εξα­κο­λου­θούν να γρά­φο­νται  Το 1952, η ΚΕ του ΚΚΕ τυπώ­νει ένα βιβλίο, τιμής και μνή­μης, που κυκλο­φο­ρεί τον Αύγου­στο. Από αυτό και το υλι­κό που ακο­λου­θεί ‑μικρό αφιέ­ρω­μα από την πλευ­ρά μας

Το τελευ­ταίο γράμ­μα του αρχί­ζει και τελειώ­νει με το «That is the question».

(…) Για­τί η ιδε­ο­λο­γία μας είναι και η πραγ­μα­τι­κή αιτία της κατα­δί­κη μας. Η κατη­γο­ρία για κατα­σκο­πεία είναι άτι­μη και συκο­φα­ντι­κή και δεν στη­ρί­ζε­ται σε κανέ­να πραγ­μα­τι­κό στοι­χείο. Και η ίδια η ζωή μου τους δια­ψεύ­δει. Από ηλι­κία 17 χρο­νών, σπου­δα­στής ακό­μη, πίστε­ψα στα ιδα­νι­κά του σοσια­λι­σμού και από τότε, 20 ολό­κλη­ρα χρό­νια, η ζωή μου είναι αφιε­ρω­μέ­νη στον αγώ­να για τον εκδη­μο­κρα­τι­σμό, την ανε­ξαρ­τη­σία και την ευη­με­ρία της πατρί­δας μου. Για την ιδε­ο­λο­γία μου, οι αντι­δρα­στι­κοί με έδιω­ξαν από το Πανε­πι­στή­μιο των Αθη­νών, με εξό­ρι­σαν, με εφυ­λά­κι­σαν τον και­ρό της μετα­ξι­κής δικτα­το­ρί­ας. Αντί να δια­λέ­ξω τη ζωή της καριέ­ρας – και μπο­ρού­σα εύκο­λα να δημιουρ­γή­σω μια τέτοια – προ­τί­μη­σα μια ζωή γεμά­τη διωγ­μούς, στε­ρή­σεις, πόνους και δάκρυα. Οι Ιτα­λοί και οι Γερ­μα­νοί κατα­τα­χτη­ταί με έκλει­σαν σε στρα­τό­πε­δα συγκε­ντρώ­σε­ως. Κατά­φε­ρα να φύγω και τους πολέ­μη­σα, με όλη μου τη δύνα­μη, συνερ­γα­ζό­με­νος συχνά με αγγλι­κές απο­στο­λές. Μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση συνέ­χι­σα τους πολι­τι­κούς αγώ­νες μου. Συγ­χρό­νως εχρη­μά­τι­σα διευ­θυ­ντής στο πολι­τι­κο-οικο­νο­μι­κό περιο­δι­κό «Ελεύ­θε­ρος Μωρηάς». Η ανά­παυ­λα του 1945 μού­δω­σε την δυνα­τό­τη­τα να συνε­χί­σω διά­φο­ρες μελέ­τες μου και να τελειώ­σω και τα δυο βιβλία μου: «Η οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη της Ελλά­δος» και «Η ιστο­ρία της Νεο­ελ­λη­νι­κής λογο­τε­χνί­ας», που όμως είναι ακό­μη ανέκ­δο­τα, για­τί οι νέοι διωγ­μοί εμπό­δι­σαν την έκδο­σή τους.

Από το τέλος του 1946 με κατα­διώ­κουν πάλι. Η οικο­γε­νειά μου όλη εξο­ντώ­νε­ται. Και τώρα η ίδια τύχη περι­μέ­νει και μένα. Η περί­πτω­σή μου δεν είναι μονα­δι­κή. Είναι και πολ­λές άλλες. Αυτός ο μονό­πλευ­ρος εμφύ­λιος πόλε­μος κατά των οπα­δών της αρι­στε­ράς θα φέρει νέες μεγά­λες συμ­φο­ρές στην Ελλά­δα. Ενώ, αν υπήρ­χε καλή θέλη­ση από την πλευ­ρά της δεξιάς, το πρό­βλη­μα της σωτη­ρί­ας της άτυ­χης χώρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκε­τά απλό, για­τί περι­κλεί­ε­ται στις λέξεις: Δημο­κρα­τία, Γενι­κή αμνη­στία, ειρή­νευ­ση και μέτρα για τη βελ­τί­ω­ση του βιω­τι­κού επι­πέ­δου του λαού. Αλλά ποια κυβέρ­νη­ση θα εφαρ­μό­σει ένα τέτοιο πρό­γραμ­μα; That is the question, όπως λέει και ο μεγά­λος Άγγλος συγγραφέας.

12/3/52,   Νίκος  Μπελογιάννης

Υστε­ρό­γρα­φο: Οι γραμ­μές αυτές γρά­φο­νται, πρό­χει­ρα και βια­στι­κά, από το κελ­λί των μελ­λο­θα­νά­των όπου βρί­σκο­μαι απο­μο­νω­μέ­νος, περι­μέ­νο­ντας το θάνα­το. Ίσως όταν θα τις δια­βά­ζε­τε να μην ζω πια. Θα ευχό­μου­να το αίμα μας να συντε­λού­σε στην ειρή­νευ­ση της πολύ­πα­θης αυτής χώρας. Δυστυ­χώς όμως θα συμ­βεί το αντί­θε­το. Κι αυτό για­τί η δεξιά ποτέ δεν θέλη­σε την ειρή­νευ­ση και την συμ­φι­λί­ω­ση του λαού μας. Εν πάση περι­πτώ­σει, ό,τι και να γίνει, θα θυμά­μαι μέχρι τις τελευ­ταί­ες μου στιγ­μές με απέ­ρα­ντη ευγνω­μο­σύ­νη τις ευγε­νι­κές προ­σπά­θειες των ανθρώ­πων, που προ­σπά­θη­σαν και προ­σπα­θούν να μας σώσουν από τον δήμιο.

Ο ίδιος

Ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει (στί­χοι Δημή­τρης Ραβά­νης, Μου­σι­κή Λάκης Χατζής)

Τον ξέρου­νε τα ελά­τια, τα πλα­τά­νια <|> ίδιος μ’ αυτά, περή­φα­νος, στη­τός <|> αχούν απ’ τη φωνή του τα ρου­μά­νια <|> μπρος για τη νίκη, για το Κόμ­μα μπρος.

Ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει μες στην καρ­διά μας, <|> ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει πα στις κορ­φές <|> ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει κι είναι κοντά μας <|> στων τρα­γου­διών τις λεύ­τε­ρες στροφές.

Ζει σ’ όλους τους και­ρούς, σ’ όλους τους τόπους <|> το κάθε σπί­τι, σπί­τι του δικό. <|> Ζει ο Μπε­λο­γιάν­νης, ζει με τους ανθρώ­πους <|> που χτί­ζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει μες στην καρ­διά μας, <|> ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει πα στις κορ­φές <|> ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει κι είναι κοντά μας <|> στων τρα­γου­διών τις λεύ­τε­ρες στροφές

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Μετά την ήττα του ΔΣΕ στον εμφύ­λιο πόλε­μο, στα τέλη Αυγού­στου του 1949, οι δυνά­μεις του πέρα­σαν στις Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες και την ΕΣΣΔ. Το ΚΚΕ μετέ­φε­ρε το κέντρο βάρους της δου­λειάς του από τον ένο­πλο αγώ­να στη μαζι­κή πολι­τι­κή δρά­ση. Ετσι απο­φα­σί­ζε­ται από την ΚΕ του ΚΚΕ η απο­στο­λή στε­λε­χών της στην Ελλά­δα για την οργά­νω­ση της δρά­σης του παρά­νο­μου ΚΚΕ και της λαϊ­κής κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής πάλης. Πρώ­τη απο­στο­λή είναι αυτή του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη, τότε ανα­πλη­ρω­μα­τι­κού μέλους της ΚΕ του Κόμματος.

Ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης έφτα­σε παρά­νο­μα στην Αθή­να αρχές Ιού­νη του 1950 και άρχι­σε τη δρά­ση. Πολύ γρή­γο­ρα ο κρα­τι­κός κατα­σταλ­τι­κός μηχα­νι­σμός τον συλ­λαμ­βά­νει, στις 20 Δεκέμ­βρη του 1950. Η Ασφά­λεια έδω­σε στη δημο­σιό­τη­τα το γεγο­νός στις 5 Γενά­ρη 1951. Η πρώ­τη δίκη του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και 92 ακό­μη συντρό­φων του, με τον ΑΝ 509, το νόμο δηλα­δή με τον οποίο βγή­κε και τυπι­κά παρά­νο­μο το ΚΚΕ — το Δεκέμ­βρη του 1947 — άρχι­σε στο έκτα­κτο Στρα­το­δι­κείο Αθη­νών, στις 19 Οκτώ­βρη 1951 και ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 16 Νοέμ­βρη του ίδιου έτους. Ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης κατα­δι­κά­ζε­ται σε θάνα­το. Θα ακο­λου­θή­σει και δεύ­τε­ρη δίκη, που ξεκί­νη­σε στις 15 Φλε­βά­ρη 1952 και τελεί­ω­σε την 1η Μάρ­τη του 1952. Ο Μπε­λο­γιάν­νης και άλλοι επτά σύντρο­φοί του κατα­δι­κά­στη­καν σε θάνα­το. Η παγκό­σμια λαϊ­κή κινη­το­ποί­η­ση δεν στά­θη­κε δυνα­τή να εμπο­δί­σει το έγκλη­μα της κυβέρ­νη­σης Πλα­στή­ρα. Το καθε­στώς χρεια­ζό­ταν αίμα για να τρο­μο­κρα­τή­σει το λαϊ­κό κίνη­μα. Το φοβό­ταν ακό­μη και ηττη­μέ­νο, όπως και το ΚΚΕ, για­τί γνώ­ρι­ζε τη δύνα­μη του Κόμ­μα­τος στη συνεί­δη­ση του λαού. Ετσι, ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης πέρα­σε στην Ιστορία.

Ας δού­με μια σει­ρά χαρα­κτη­ρι­στι­κά διε­θνή γεγο­νό­τα που συν­θέ­τουν το πλαί­σιο της περιό­δου. Απει­λές για νέο παγκό­σμιο πόλε­μο και σει­ρά προ­κλή­σε­ων από την πλευ­ρά του ιμπε­ρια­λι­σμού. Εντα­ξη της Ελλά­δας στο ΝΑΤΟ. Προ­σπά­θειες για συγκρό­τη­ση του άξο­να Βελι­γρά­δι — Αθή­να — Αγκυ­ρα. Πόλε­μος Κορέ­ας. Ισχυ­ρά και ταχύρ­ρυθ­μα μέτρα στην Ελλά­δα για τη θωρά­κι­ση του αστι­κού καθε­στώ­τος, μετά τους μεγά­λους κιν­δύ­νους που γνώ­ρι­σε αυτό στην προη­γού­με­νη δεκα­ε­τία. Και, βεβαί­ως, η συνο­λι­κή στρα­τη­γι­κή δολιο­φθο­ράς του ιμπε­ρια­λι­σμού για την υπο­νό­μευ­ση του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Στρα­τη­γι­κή, που, όπως απο­δεί­χτη­κε, έδι­νε ιδιαί­τε­ρη σημα­σία στο ρόλο που θα μπο­ρού­σαν να παί­ξουν (και που έπαι­ξαν) ο οπορ­του­νι­σμός και η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία της Δυτι­κής Ευρώπης.

Στο εσω­τε­ρι­κό της Ελλά­δας, χαρα­κτη­ρι­στι­κά στοι­χεία της κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας είναι η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή υστε­ρία με τις διώ­ξεις, φυλα­κί­σεις, βασα­νι­στή­ρια, δίκες σκο­πι­μό­τη­τας και εξο­ρί­ες των κομ­μου­νι­στών και άλλων αγω­νι­στών και η μεγά­λη φτώ­χεια στην οποία ζει η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εργα­ζο­μέ­νων. Οι καπι­τα­λι­στές και το καθε­στώς τους εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται με τον πλέ­ον άγριο τρό­πο την εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Το σχέ­διο Μάρ­σαλ, με τα κεφά­λαια που τοπο­θε­τού­σε στην Ελλά­δα, έδι­νε σημα­ντι­κά στη­ρίγ­μα­τα στην αστι­κή τάξη στο πλαί­σιο της επι­διω­κό­με­νης τότε καπι­τα­λι­στι­κής ανασυγκρότησης.

Η ανά­γκη, επο­μέ­νως, να οργα­νώ­σει το ΚΚΕ την πάλη του λαού, συμ­βάλ­λο­ντας στη δημιουρ­γία εκεί­νων των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων που θα επέ­τρε­παν τη λαϊ­κή πολι­τι­κή αντε­πί­θε­ση στις τότε συν­θή­κες, ήταν αδή­ρι­τη. Και πρό­βαλ­λε επι­τα­κτι­κά ως πρώ­το ζήτη­μα ένα ΚΚΕ γερό, συσπει­ρω­μέ­νο και ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά προ­ε­τοι­μα­σμέ­νο για ένα τόσο σοβα­ρό καθή­κον. Που θα έπρε­πε να πραγ­μα­το­ποιεί­ται στις τότε συν­θή­κες που επέ­βαλ­λε το αστι­κό κρά­τος, δηλα­δή συν­θή­κες εκτε­λέ­σε­ων, βασα­νι­στη­ρί­ων, διωγ­μών κάθε μορ­φής και γενι­κά πολ­λα­πλών μεθό­δων κατα­στο­λής κατά των κομ­μου­νι­στών και άλλων αγωνιστών.

Καθή­κον που επι­βάλ­λε­ται να πραγ­μα­το­ποιεί­ται σε όλες τις συν­θή­κες (νόμι­μες, ημι­νό­μι­μες, παρα­νο­μί­ας), όποια και αν είναι η μορ­φή του αστι­κού πολι­τι­κού συστήματος.

Το ΚΚΕ προ­σπα­θού­σε να ανα­συ­γκρο­τή­σει τις δυνά­μεις του στην Ελλά­δα δρώ­ντας παρά­νο­μα. Ταυ­τό­χρο­να (μαζί με την παρά­νο­μη δου­λειά), να αξιο­ποι­ή­σει τις όποιες νόμι­μες δυνα­τό­τη­τες υπήρ­χαν. Στο πλαί­σιο αυτό έκα­νε συμπρά­ξεις με άλλα κόμ­μα­τα και πρό­σω­πα, κατα­λή­γο­ντας — την 1η Αυγού­στου 1951 — στην ίδρυ­ση της ΕΔΑ. Στο μετα­ξύ, είχαν προ­κη­ρυ­χτεί βου­λευ­τι­κές εκλο­γές για τις 9 Σεπτέμ­βρη 1951.

Το συγκε­κρι­μέ­νο ιστο­ρι­κό γεγο­νός διδά­σκει πως ακό­μη και στις πιο αδυ­σώ­πη­τες συν­θή­κες της ταξι­κής πάλης, με ήττα του λαϊ­κο­ε­πα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος, με τον πιο άνι­σο σε βάρος του συσχε­τι­σμό, η ύπαρ­ξη, η δια­φύ­λα­ξη, η υπε­ρά­σπι­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος ως επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης και η αυτο­τέ­λειά του είναι θεμε­λια­κό καθή­κον των κομ­μου­νι­στών και απο­κλει­στι­κά δική τους υπόθεση.

Απέ­να­ντι στα κάθε άλλο­θι δια­φό­ρων της τότε περιό­δου και ερμη­νεία μαζί για τη στά­ση τους απέ­να­ντι στον Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και το ΚΚΕ, που πάει να δικαιο­λο­γή­σει τη μη υπε­ρά­σπι­σή τους, αλλά και για τους σημε­ρι­νούς ομοϊ­δε­ά­τες τους, που απε­μπό­λη­σαν μετά τις ανα­τρο­πές των σοσια­λι­στι­κών καθε­στώ­των την κομ­μου­νι­στι­κή τους ιδε­ο­λο­γία και ταυ­τό­τη­τα, για να αισθά­νο­νται την πλά­τη τους ζεστή από την ανά­σα της προ­στα­σί­ας του συστή­μα­τος, που δεν διστά­ζουν τώρα να «τιμούν» τάχα τον Μπε­λο­γιάν­νη ως «ανοι­χτό μυα­λό» κόντρα στα «παρω­χη­μέ­να του ΚΚΕ» σήμε­ρα (απέ­να­ντι στη μέγι­στη υπο­κρι­σία για την υπό­κλι­ση στον καπι­τα­λι­σμό και την απε­μπό­λη­ση του δίκιου της εργα­τι­κής τάξης), παρα­θέ­του­με τα ίδια τα λόγια του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη στην πρώ­τη του δίκη, το Νοέμ­βρη του 1951:

«…Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Άλλες πηγές

Ο Νίκος Ζαχα­ριά­δης για τον Νίκο Μπελογιάννη

«… και για το σκο­πό αυτό όταν χρεια­στεί δίνου­με αδί­στα­χτα τη ζωή μας» Οι σημειώ­σεις του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη στη διάρ­κεια της δεύ­τε­ρης δίκης, το 1952, έως και την παρα­μο­νή της εκτέ­λε­σής του. Ντο­κου­μέ­ντα από το Αρχείο του ΚΚΕ

Στο σημε­ρι­νό Ριζο­σπά­στη του Σ/Κ

Βλ |>[1]<| — |>[2]<| — |>[3]<|

|> Το ΚΚΕ γεν­νά Μπελογιάννηδες

Αρχεια­κό υλικό

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog