Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ούτε στα Μυθιστορήματα

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Κύριε: Μη δώσεις ποτέ στον άνθρω­πο, όσα μπο­ρεί να αντέξει!
Νίκος Καζαν­τζά­κης

Ούτε η πιο μεγά­λη φαντα­σία δεν θα έφτα­νε ποτέ μέχρι εκεί. Μήτε η Αγκά­θα Κρί­στι, μήτε ο Ηρα­κλής Πουα­ρό, μήτε ο Σέρ­λοκ Χόλμς και άλλοι. Δεν θα φτε­ρού­γι­ζε η ανα­πτυγ­μέ­νη και πεπει­ρα­μέ­νη φαντα­σία και το ταλέ­ντο τους μέχρι εκεί. Όλα-μα όλα στην ζωή έχου­νε ένα ταβά­νι, ένα όριο. Αυτός το ξεπέ­ρα­σε, τόσο ψέμα, τόση υπο­κρι­σία, τέτοια αντο­χή, τέτοια απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και ενέργεια.

Λες και θα μπο­ρού­σε να ζήσει την υπό­λοι­πη ζωή του μέσα σ’ ένα βούρ­κο από ψέμα­τα και υπο­κρι­σία, μέσα σε ένα οχε­τό εφιαλ­τι­κής συνεί­δη­σης και τύψεων.

(Εδώ ας θυμη­θού­με τον Καβά­φη και το σοφό του ποί­η­μα, η Πόλις)
Και­νούρ­γιους τόπους δεν θα βρεις
Δεν θα βρεις άλλο θάλασσες!
Η πόλις (το έγκλη­μα) θα σε ακολουθεί
Στους δρό­μους θα γυρ­νάς τους ίδιους
Και στις γει­το­νιές τις ίδιες θα γερνάς
Και μες στα ίδια σπί­τια αυτά θα ασπρίζεις!
Πάντα στην πόλη (έγκλη­μα) αυτή θα φτάνεις
Δε έχει πλοίο για σένα. Δεν έχει οδό
Έτσι που την ζωή σου ρήμαξες,
Εδώ στην κώχη τού­τη τη μικρή, σε όλη τη γη την χάλασες!

Πως τόλ­μη­σες, πως απο­φά­σι­σες, πως εκτέ­λε­σες ένα τόσο μεγά­λο ανο­σιούρ­γη­μα. Δεν ένιω­σες πως από δω και πέρα η ζωή σου θα είναι μες στα κόπρε­να της ψυχής σου.

Και ωραίο δυνα­μι­κό επάγ­γελ­μα είχες και ωραίο μεγα­λο­πρε­πή σπί­τι, μια πανέ­μορ­φη και αφο­σιω­μέ­νη γυναί­κα. Τι άλλο ήθε­λες βρε παρά­σι­το, βρε διεστραμμένε…;

Και καλά όλα αυτά τα ανε­ξή­γη­τα, το άμοι­ρο το σκυ­λά­κι, τι σου έφται­ξε βρε άθλιε; Πώς πήγαν τα χέρια σου να σκο­τώ­σεις και μετά να κρε­μά­σεις μια αθω­ό­τη­τα που υπο­τί­θε­ται τόσο αγα­πού­σες; Εν βρα­σμό ψυχής; Ανό­η­τη δικαιολογία.

Δεν σκέ­φτη­κες καθό­λου το μωρό σου; Τι ζωή; Τι μέλ­λον έχεις; Ανα­τρι­χιά­ζω που τα γρά­φω και τα λέω. Μεί­να­με όλοι με το στό­μα ανοι­χτό. Δεν το πιστεύ­α­με! Ένα τέτοιο κακούρ­γη­μα με τόση φρι­κα­λε­ό­τη­τα και απο­τρό­παιο τρόπο.

Εάν έπια­νε το κόλ­πο, πώς θα ζού­σες τη ζωή σου, απο­διωγ­μέ­νος από τον ίδιο σου τον εαυ­τό! Δεν γνω­ρί­ζεις, δεν άκου­σες ποτέ ότι το τέλειο έγκλη­μα δεν υπάρχει;

Εδώ ται­ριά­ζουν τα μεγά­λα λόγια του Ν.Κ: «Κύριε: Μη δώσεις ποτέ στον άνθρω­πο, όσα μπο­ρεί να αντέξει!

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο