Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Μισέλ Πικολί που γλέντησε τη ζωή και το σινεμά…

Στις 12 Μάη, ο Μισέλ Πικο­λί, ένας από τους ογκό­λι­θους του γαλ­λι­κού αλλά και του παγκό­σμιου κινη­μα­το­γρά­φου, άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή σε ηλι­κία 95 χρό­νων, γλι­στρώ­ντας δια­κρι­τι­κά από την παρέα των ζωντα­νών θρύ­λων Αλέν Ντε­λόν και Ζαν Πολ Μπελ­μο­ντό, για να συνα­ντή­σει τους Ζαν Γκα­μπέν, Μπουρ­βίλ, Φιλίπ Νουα­ρέ και όλους τους μεγά­λους της υπο­κρι­τι­κής. Μας είχε χαρί­σει στιγ­μές από­λαυ­σης και κυρί­ως έναν κόσμο που ήξε­ρε να παλεύ­ει για τις ιδέ­ες και τη ζωή, ενώ πάντα πίστευε ότι έπρε­πε να ταράσ­σει τα νερά με τις ερμη­νεί­ες του. Τα κατά­φε­ρε, με το παραπάνω.

Πάνω από 230 ταινίες

Ο Μισέλ Πικο­λί έπαι­ξε σε πάνω από 230 ται­νί­ες, ξεκι­νώ­ντας από το 1945, για να ολο­κλη­ρώ­σει την πορεία του στο σινε­μά το 2014, συνερ­γά­στη­κε με πλή­θος σκη­νο­θε­τών, πολ­λοί απ’ τους οποί­ους ήταν ξακου­στοί δημιουρ­γοί. Από Μελ­βίλ, Ρενουάρ, Γκο­ντάρ, Ρενέ και Μαλ μέχρι Λελούς, Γαβρά, Σοτέ, Φερέ­ρι και Χίτσκοκ. Φυσι­κά η συνερ­γα­σία του με τον Λουίς Μπου­νιου­έλ, σε έξι ται­νί­ες, ήταν αυτή που του έδω­σε και τον αέρα του ξεχω­ρι­στού πρω­τα­γω­νι­στή, καθώς ταί­ρια­ζαν τα κινη­μα­το­γρα­φι­κά τους χνό­τα και όχι μόνο.

Ο Πικο­λί, που στην πλού­σια στα­διο­δρο­μία του έπαι­ξε τα πάντα, δοκί­μα­σε τα πάντα, ακό­μη και τη συνερ­γα­σία με τον Θόδω­ρο Αγγε­λό­που­λο στη “Σκό­νη του Χρό­νου”, ενώ ως γνή­σιος παρι­ζιά­νος γλέ­ντη­σε τη ζωή, κατέ­κτη­σε πολ­λές γυναί­κες, παντρεύ­τη­κε τρεις φορές. Τη δεύ­τε­ρη φορά, το 1966, με τη διά­ση­μη ντί­βα Ζιλιέτ Γκρε­κό, σε επο­χές γλε­ντιού, έρω­τος και αναρχίας.

Μελβίλ και Γκοντάρ

Το έναυ­σμα για την τερά­στια πορεία του τού την έδω­σε ο μέγι­στος Ζαν Πιέρ Μελ­βίλ, δίνο­ντάς του το 1962 ένα σημα­ντι­κό ρόλο στον “Χαφιέ”, δίπλα στον Μπελ­μο­ντό. Αμέ­σως μετά θα ακο­λου­θή­σει η ται­νία που θα τον απο­γειώ­σει, το αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό δρά­μα του Γκο­ντάρ “Η Περι­φρό­νη­ση”, στην οποία θα πρω­τα­γω­νι­στή­σει δίπλα στην Μπρι­ζίντ Μπαρ­ντό, σε μία παρα­γω­γή του Κάρ­λο Πόντι. Απο­λαυ­στι­κός θα επι­σκιά­σει ακό­μη και το σύμ­βο­λο του σεξ, το μύθο της “Μπε Μπε” και θα ανοί­ξει το δρό­μο για τη στε­νή συνερ­γα­σία του με τον Λουίς Μπουνιουέλ.

Η ιστορική συνύπαρξη με τον Μπουνιουέλ

Η ταύ­τι­ση του Πικο­λί με τον Μπου­νιου­έλ, η έμπνευ­ση και η αναρ­χι­κή διά­θε­ση του δεύ­τε­ρου με τη συνει­δη­τή βεβαιό­τη­τα του πρώ­του ότι “ο ηθο­ποιός πρέ­πει να κάνει ένα βήμα πίσω στην ερμη­νεία” για να πάρει ο χαρα­κτή­ρας το χώρο του, μας έδω­σαν αξε­πέ­ρα­στα δείγ­μα­τα ενός κινη­μα­το­γρά­φου, που δυστυ­χώς σήμε­ρα μοιά­ζει με κάτι που έχει σχε­δόν εξα­φα­νι­στεί. Σίγου­ρα, ο ιδα­νι­κός ερμη­νευ­τής — εκπρό­σω­πος μιας μπουρ­ζουα­ζί­ας, που ο Μπου­νιου­έλ κάνει την υπο­κρι­σία της σκό­νη και θρύ­ψα­λα. Η συνερ­γα­σία τους, τις δεκα­ε­τί­ες του ’60-’70 θα φτά­σει στον από­γειό της με το κλα­σι­κό “Η Ωραία της Ημέ­ρας”, έχο­ντας ως συμπρω­τα­γω­νί­στρια την Κατρίν Ντε­νέβ. Όμως δεν είναι κατώ­τε­ρα τα αρι­στουρ­γη­μα­τι­κά φιλμ “Το Ημε­ρο­λό­γιο μιας Καμα­ριέ­ρας, “Το Φάντα­σμα της Ελευ­θε­ρί­ας” και φυσι­κά το αξε­πέ­ρα­στο “Η Γοη­τεία της Μπουρ­ζουα­ζί­ας”. Η συνύ­παρ­ξη Μπου­νιου­έλ-Πικο­λί θα μεί­νει για πάντα στην ιστο­ρία του παγκό­σμιου κινηματογράφου.

Η εμπειρία με τον Χίτσκοκ

Στα αξιο­πε­ρί­ερ­γα περ­νά και η συνερ­γα­σία του με έναν “κόντρα σκη­νο­θέ­τη”, για τις καλ­λι­τε­χνι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές πεποι­θή­σεις του ηθο­ποιού, τον συντη­ρη­τι­κό και χωρίς να αφή­νει τίπο­τα στην τύχη των γυρι­σμά­των, Άλφρεντ Χίτσκοκ. Έκα­ναν την απο­τυ­χη­μέ­νη ται­νία, κατά ομο­λο­γία και του Χίτσκοκ και του Πικο­λί, το ψυχρο­πο­λε­μι­κό “Τοπάζ”. Όπως είχε δηλώ­σει έκα­νε την ται­νία για να του δοθεί η ευκαι­ρία να δει πως σκη­νο­θε­τεί ο Χίτσκοκ, να κερ­δί­σει ακό­μη μία σπά­νια εμπει­ρία. Το παρά­δο­ξο είναι, όπως απο­κά­λυ­ψε ο ίδιος, ότι έγι­ναν φίλοι, ενώ είχε μόνο καλά λόγια να πει για τον Άγγλο σκη­νο­θέ­τη, γνω­στό για τις άσχη­μες σχέ­σεις του με τους περισ­σό­τε­ρους ηθοποιούς.

Το Μεγάλο Φαγοπότι

Ανά­με­σα στους δεκά­δες τίτλους ται­νιών που πρω­τα­γω­νί­στη­σε θα πρέ­πει να συγκρα­τή­σου­με τη θρυ­λι­κή πλέ­ον ται­νία “Το Μεγά­λο Φαγο­πό­τι” του Μάρ­κο Φερέ­ρι, φτιά­χνο­ντας μια απί­στευ­τη θεό­μουρ­λη παρέα με τους Νουα­ρέ, Μαστρο­γιά­νι, Τονιά­τσι, αλλά και τα εξαι­ρε­τι­κά φιλμ “Ερω­τι­κή Απο­κά­λυ­ψη” του Σοτέ, με την Ρόμι Σνάι­ντερ, “Ο Μιλού του Μάη” του Λουί Μαλ, “Οι Δεσποι­νί­δες του Ροσφόρ” του Ντε­μί αλλά και το ανα­τρε­πτι­κό “Τεμ­ρόκ” του Κλοντ Φαράλντο.

Ο Μισέλ Πικο­λί, παρά τα 70 χρό­νια πορεί­ας σε κινη­μα­το­γρά­φο και θέα­τρο, τιμή­θη­κε ίσως πιο λίγο από οποιο­δή­πο­τε άλλον σημα­ντι­κό ηθο­ποιό. Αρκέ­στη­κε σε μία βρά­βευ­ση στις Κάν­νες το 1980, για την ται­νία του Μπε­λό­κιο “A Leap in the Dark” και αυτό ήταν. Ούτε ένα βρα­βείο Σεζάρ, που έχουν πάρει ακό­μη και περα­στι­κοί από το χώρο… Ο Πικο­λί απέ­δει­ξε, όπως αρκε­τοί σημα­ντι­κοί καλ­λι­τέ­χνες, ότι δεν είχε ανά­γκη τις βρα­βεύ­σεις για να χαρά­ξει το όνο­μά του με χρυ­σά γράμ­μα­τα στην ιστο­ρία του κινη­μα­το­γρά­φου και να αφή­σει μια ασυ­να­γώ­νι­στη ερμη­νευ­τι­κή παρακαταθήκη.

Πηγή: ΑΠΕ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο