Πάμε θέατρο στο party της ζωής

Μια παρά­στα­ση βασι­σμέ­νη στο βιβλίο “Every Brilliant Thing” (κάθε λαμπρό πράγ­μα) εξο­μο­λο­γη­τι­κή κι αστεία, καθη­λω­τι­κή όπως πάντα αυτό το σπου­δαίο “μαμού­νι”, η Ελέ­νη Ράντου μάς προ­σκα­λεί στο πάρ­τυ της ζωής της _που θέλει να το κάνει ζωής μας. Οι θεα­τές το εισπράτ­τουν χορεύ­ο­ντας, γελώ­ντας και κλαί­γο­ντας με νοσταλ­γία και θλί­ψη, κάποιοι βιώ­νο­ντας την απόρ­ρι­ψη και την ήττα.

Μια λίστα ξεκι­νά­ει από την πρώ­τη από­πει­ρα αυτο­κτο­νί­ας της μάνας της που τη βασα­νί­ζει σε όλη της ζωή, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας τη σημα­σία στη ζωή των “μικρών πραγ­μά­των”, παγω­τό, τα μπου­γέ­λα, η θάλασ­σα το γιαούρτι…

1   Παγω­τό
2   Τα μπουγέλα
3   Το κόκ­κι­νο χρώμα
4   Η τσί­χλα Χίου που κολ­λά­ει στα δόντια
5   Να ψαχου­λεύ­εις τα συρ­τά­ρια της μαμάς
6   Οι αστε­ρι­σμοί στον ουρανό
7   Ζεστό ψωμί με λάδι και ντομάτα
8   Η ουρά του σκύ­λου που λέει πάντα αλήθεια
9   Τα ακα­τάλ­λη­λα δια ανηλίκους
10 Το σπί­τι μου. Θέλω να πάω στο σπί­τι μου.
136 Ο συμ­μα­θη­τής μου ο Γιάν­νης που είναι κούκλος!
137 Να κατου­ράς στη θάλασ­σα και να μη σε παίρ­νου­νε χαμπάρι
138 Η περί­ερ­γη αίσθη­ση όταν τρί­βε­σαι στη σέλα ποδηλάτου
139 Ο κύριος Χατζιδάκις
140 Ο κύριος Γκάτσος
1018 Να το κάνε­τε οπου­δή­πο­τε εκτός απ’ το κρεβάτι
1019 να μη σε τρο­μά­ζει η ευτυχία
1020 να μη φοβά­σαι το μετά
1021 Να ταξι­δεύ­ου­με παρέα με το αυτοκίνητο
1022 και να τσα­κω­νό­μα­στε για τη πιο σύντο­μη διαδρομή
1023 Να βλέ­που­με μαζί το Φάρο στο λιμά­νι των Χανίων
1024 Σαν τη Χαλ­κι­δι­κή δεν έχει
1025 Να συντο­νί­ζο­νται οι ανά­σες μας σα ν’ ανα­πνέ­ει ένας

Σε καλο­δου­λε­μέ­νη σκη­νο­θε­σία Ανέ­στη Αζά (Romáland – Mια φορά κι έναν και­ρό ήταν και δεν ήταν _η Δημο­κρα­τία του Μπα­κλα­βά _Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλά­δα _Ελλάς Μονά­χου _Το φιντα­νά­κι _ Καθα­ρή πόλη _Υπόθεση Φαρ­μα­κο­νή­σι ή το Δίκαιο του νερού Αμφι-Θέα­τρο Σπύ­ρου Α.Ευαγγελάτου), που ανα­δει­κνύ­ει τον ατί­θα­σο χαρα­κτή­ρα αυτής της γλυ­κό­πι­κρης ιστο­ρί­ας ταξι­δεύ­ου­με μαζί με μια ηρω­ί­δα σε αυτο­σχε­δια­σμό από το 1973 ως και τα σήμε­ρα (και το αύριο) , σε ένα πρω­τό­τυ­πο 50χρονο ταξί­δι γεμά­το προ­κλή­σεις και δυσκο­λί­ες, με έπι­πλα που κρέ­μο­νται απ΄το ταβά­νι, πόρ­τες που ανοι­γο­κλεί­νουν κάθε τόσο, αφή­νο­ντας το πίσω και προ­χω­ρώ­ντας μπρο­στά, με Ράντου, στο επί­κε­ντρο πάντα ανα­τρε­πτι­κή και παια­νί­ζου­σα μπά­ντα String Demons.

• Θέα­τρο Διά­να _Ιπποκράτους 7 — 210 3626596
• Κεί­με­νο: Ελέ­νη Ράντου
• Σκη­νο­θε­σία: Ανέ­στης Αζάς
• Σκη­νο­γρα­φία: Μαγιού Τρικεριώτη
• Ενδυ­μα­το­λό­γος: Κική Γραμματικοπούλου
• Φωτι­σμοί: Χρι­στί­να Θανάσουλα
• Φωτο­γρα­φί­ες: Γιάν­νης Μαργετουσάκης
• Βοη­θός σκη­νο­θέ­τη: Μιχά­λης Πητίδης
• Επι­κοι­νω­νία: Αντώ­νης Κοκολάκης

Every Brilliant Thing

Αυτό δεν είναι παι­χνί­δι, αλλά παι­χνι­διά­ρι­κο, δεν είναι ψυχα­γω­γία, αν και είναι δια­σκε­δα­στι­κό. Δημιουρ­γή­θη­κε πριν από μια δεκα­ε­τία από τον θεα­τρι­κό συγ­γρα­φέα Duncan Macmillan με τον κωμι­κό Jonny Donahoe και ερμη­νεύ­τη­κε σε 100άδες θεα­τρι­κά σε όλο τον κόσμο σε μια σχε­δόν σόλο παρά­στα­ση από­λυ­τα συναρ­πα­στι­κή – και όχι μόνο συναι­σθη­μα­τι­κά. Μπο­ρεί να λέει την ιστο­ρία ενός μόνο αγο­ριού (ή κορι­τσιού) καθώς μεγα­λώ­νει στην ενηλικίωση.

Με τους θεα­τές στη θέση τους μοι­ρά­ζο­νται χαρ­τά­κια και κατά τη διάρ­κεια της επό­με­νης ώρας (η παρά­στα­ση είναι 2ωρη), όταν καλεί­ται ένας αριθ­μό, ένα μέλος του ακρο­α­τη­ρί­ου δια­βά­ζει δυνα­τά αυτό που είναι γραμ­μέ­νο στο δελ­τίο. “Νού­με­ρο ένα!” _«Παγωτό», έρχε­ται η απά­ντη­ση. «Νού­με­ρο επτά!» «Πέφτουν άνθρω­ποι». “Είκο­σι τέσ­σε­ρα!” “Spag bol.” Αυτά είναι μερι­κά από τα «λαμπρά πράγ­μα­τα» που κάνουν τη ζωή να αξί­ζει να ζεις και τα οποία κατα­γρά­φει σε μια ολο­έ­να διευ­ρυ­νό­με­νη λίστα.

Η λίστα ξεκι­νά την ημέ­ρα που ο πατέ­ρας (και όχι η μάνα στο πρω­τό­τυ­πο) παίρ­νει απροσ­δό­κη­τα από το σχο­λείο το παι­δί (ένα μέλος του κοι­νού ανα­λαμ­βά­νει υπο­χρε­ω­τι­κά τον ρόλο). Η μητέ­ρα του αγο­ριού προ­σπά­θη­σε να δώσει τέλος στη ζωή της (για πρώ­τη φορά). Το αγό­ρι (ή το κορί­τσι) θέλει να της δώσει λόγους να ζήσει. Η λίστα του συνε­χί­ζε­ται στο δημο­τι­κό σχο­λείο, με τρε­μού­λες στα­μα­τή­μα­τος, μέχρι να φύγει από το σπί­τι, να πάει στο πανε­πι­στή­μιο, να βρει έρω­τα και αγά­πη… «Εννια­κό­σια ενε­νή­ντα εννέα!» “Ηλια­κό φως.”

Καθώς ξεδι­πλώ­νε­ται η ιστο­ρία μέσα από το γέλιο, προ­σελ­κύ­ο­ντας τη βοή­θεια του κοι­νού όταν χρειά­ζε­ται χαρα­κτή­ρες, γίνε­ται φανε­ρό ότι το κίνη­τρο πίσω από τη λίστα αλλά­ζει. Κατη­γο­ρώ­ντας τον εαυ­τό του που δεν άλλα­ξε τη νοο­τρο­πία της μητέ­ρας του, το αγό­ρι που έγι­νε άντρας ψάχνει τώρα τους λόγους για τους οποί­ους θα έπρε­πε να ζήσει ο ίδιος.

Η συμ­με­το­χή του κοι­νού γίνε­ται έκφρα­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας στον πυρή­να της παρά­στα­σης. Το σενά­ριο, η σκη­νο­θε­σία και, πάνω απ ‘όλα, η ερμη­νεία βασί­ζο­νται στην εμπι­στο­σύ­νη: απευ­θυν­θεί­τε και ο κόσμος θα αντα­πο­κρι­θεί. Τελι­κά, ίσως, το πιο λαμπρό πράγ­μα στη ζωή είναι ότι είναι μια κοι­νή εμπειρία.

Ται­νία ντοκιμαντέρ 
Ένας γιος δημιουρ­γεί μια λίστα με πράγ­μα­τα που αξί­ζει να ζήσει κανείς — όλα σε μια προ­σπά­θεια να ανε­βά­σει το πνεύ­μα της μητέ­ρας του που έχει χρό­νια κατά­θλι­ψη — σε αυτή τη δια­σκευή της ανα­γνω­ρι­σμέ­νης παρά­στα­σης ενός χαρακτήρα.

Η ιστορία πίσω από το “Every Brilliant Thing”

“Όπως το λέει ο Ντάν­καν, κάθε Brilliant Thing ξεκι­νά ως χάρη. Η Rosie, ηθο­ποιός στο πρώ­το του έργο, τον πλη­σί­α­σε την τελευ­ταία τους βρα­διά. Ήταν σε δύο σκη­νές μόνο stand by.  Μετά την παρά­στα­ση, πήρε το πρό­σω­πό του στα χέρια της και είπε: «Μου χρω­στάς.» Λίγους μήνες αργό­τε­ρα προ­σκλή­θη­κε να γρά­ψει ένα μικρό θεα­τρι­κό έργο και φάνη­κε σαν μια καλή ευκαι­ρία να αντα­πο­δώ­σει τη χάρη. Της έγρα­ψε έναν μονό­λο­γο. Έχο­ντας παί­ξει σε μια παρά­στα­ση όπου δεν έλε­γε τίπο­τα, μπο­ρού­σε πλέ­ον να στέ­κε­ται στη σκη­νή και να μιλά συνε­χώς για δεκα­πέ­ντε λεπτά, κάτι που, γνω­ρί­ζο­ντας τη Ρόζι, της ταί­ρια­ζε πολύ περισσότερο.

Όσο το κορί­τσι μεγα­λώ­νει, μεγα­λώ­νει και η λίστα. Παίρ­νει τη δική του ζωή, άλλοι άνθρω­ποι αρχί­ζουν να προ­σθέ­τουν σε αυτό, γρά­φουν στο περι­θώ­ριο, κάνουν τρο­πο­λο­γί­ες, δίνουν υπο­ση­μειώ­σεις. Ο σκο­πός της λίστας έχει ξεχα­στεί και η κατά­θλι­ψη της μητέ­ρας της δεν υποχωρεί.

Τελι­κά, ως ενή­λι­κη γυναί­κα, φτά­νει στον στό­χο του …ενός εκα­τομ­μυ­ρί­ου και ονο­μά­ζει τη λίστα «Every Brilliant Thing». Οι άνθρω­ποι που άκου­σαν τη Rosie να δια­βά­ζει τον μονό­λο­γο τον από­λαυ­σαν πολύ και έτσι τους επό­με­νους μήνες, της ζητή­θη­κε να τον παί­ζει ξανά και ξανά σε δια­φο­ρε­τι­κά θέατρα.

101. Μασάζ
102. Συνο­μι­λί­ες κει­μέ­νου αργά το βράδυ
103. Ακα­τάλ­λη­λα τρα­γού­δια που παί­ζο­νται σε συναι­σθη­μα­τι­κές στιγμές
104. Αγκα­λιές και γέλια μέχρι να πονέ­σει η κοι­λιά σου
105. Κοχύ­λια

Και μετά 10άδες επώνυμοι:
3675. Παπού­τσια !! _Μάρλον Μπράντο

3263. Τηλέ­φω­να με περι­στρο­φι­κό επι­λο­γέα αντί για κουμπιά
3264. Λήψη μικτής ταινίας
3265. Columbo
3266. Ξεμπλέ­κο­ντας πράγματα

Ο Jonny Donahoe και ο Duncan Macmillan μιλούν με το HBO

• HBO: Για­τί απο­φα­σί­σα­τε ότι ήταν σημα­ντι­κό να εμπλέ­ξε­τε το κοι­νό στην παρά­στα­ση του Every Brilliant Thing; 
  • Duncan Macmillan: Θέλα­με να είναι μια συζή­τη­ση με τα φώτα αναμ­μέ­να. Όλοι μπο­ρού­σαν να δουν ο ένας τον άλλον, όλοι μπο­ρού­σαν να ακού­σουν ο ένας τον άλλον και όλοι μπο­ρού­σαν να γελά­σουν και να κλά­ψουν μαζί. Η λέξη που συνε­χί­σα­με να χρη­σι­μο­ποιού­με ήταν η «χει­ρο­νο­μία» του κομ­μα­τιού, όπως στο, ας μην μας χωρί­ζου­με από το κοι­νό. ας τα κάνου­με όλα μαζί.
• HBO: Πώς προ­σεγ­γί­σα­τε την εμβά­θυν­ση σε μια συζή­τη­ση για την κατά­θλι­ψη και την αυτο­κτο­νία στο πλαί­σιο ενός θεα­τρι­κού έργου; 
  • Ντάν­καν Μακ­μί­λαν: Είναι ένα τρο­μα­κτι­κό, σκο­τει­νό θέμα που δεν θέλα­με να συγκι­νή­σου­με, αλλά θέλα­με επί­σης να είμα­στε πραγ­μα­τι­κά ειλι­κρι­νείς και χρή­σι­μοι για αυτό. Νιώ­σα­με ότι ήταν σημα­ντι­κό να κάνου­με κάτι που είναι πολύ σπά­νιο για τους Βρε­τα­νούς άνδρες, που είναι να μιλά­με για συναι­σθή­μα­τα. Έπρε­πε να είναι αστείο, και επί­σης έπρε­πε να είναι ανοι­χτό και γεν­ναιό­δω­ρο και να περι­λαμ­βά­νει κοι­νό και να μην τρο­μά­ζει τον κόσμο.
  • Jonny Donahoe: Επει­δή το θέα­τρο είναι «στο γύρο», έχε­τε γύρω σας αυτό το κινού­με­νο σύνο­λο ανθρώ­πων που αντι­δρούν, ασχο­λού­νται, γελούν και κλαί­νε. Θα έπια­να ζευ­γά­ρια να παίρ­νουν το ένα το χέρι του άλλου. Γι’ αυτό πάντα επι­μέ­να­με να είναι στον γύρο. Δεν είναι μόνο ότι πρέ­πει να δεις τα μέλη του κοι­νού να παί­ζουν χαρα­κτή­ρες όπως ο «μπα­μπάς» και η «φίλη», πρέ­πει να μπο­ρείς να δεις την αντα­πό­κρι­ση όλων σε αυτό. Εκεί η φόρ­μα συνα­ντά το περιε­χό­με­νο του κομ­μα­τιού. Η κατά­θλι­ψη είναι κάτι που επη­ρε­ά­ζει όλους μας, είτε άμε­σα είτε έμμε­σα, και ο μόνος τρό­πος για να την αντι­με­τω­πί­σου­με είναι να είμα­στε ανοι­χτοί σε αυτήν.

Μερικά τυχαία πράγματα από τη λίστα μέχρι στιγμής…

1. Παγω­τό
2. Γελώ­ντας τόσο δυνα­τά βγά­ζεις γάλα από τη μύτη σου
3. Roller coaster 103. Ακα­τάλ­λη­λα τρα­γού­δια που παί­ζο­νται σε συναι­σθη­μα­τι­κές στιγμές.
4. Όταν οι κοι­νο­το­πί­ες απο­δει­κνύ­ο­νται αλη­θι­νές — όπως το να ξυπνάς συνει­δη­το­ποιώ­ντας κάτι, μετά να μυρί­ζεις αλη­θι­νό καφέ
5. Ντέι­βιντ Μπάουι
6. Γου­ρου­νά­κια
7. Talking Heads (το συγκρότημα)
8. Ασα­φής τσόχα
9. Πίνα Μπά­ους
10. Η λέξη «πλίν­θος»
11. Αιώ­ρες
12. Ο ζυγός αριθ­μός Star Trek Films

Ελένη Ράντου

Με λένε Ελέ­νη Ράντου και γεν­νή­θη­κα σε μια ιδιω­τι­κή κλι­νι­κή στο Αιγά­λεω Αττι­κής. Από­φοι­τος της γαλ­λι­κής φιλο­λο­γί­ας και της δρα­μα­τι­κής σχο­λής του Εθνι­κού Θεά­τρου, γρή­γο­ρα ενσω­μα­τώ­θη­κα στο χώρο του ..θεά­μα­τος για λόγους που ακρι­βώς ποτέ δεν κατά­λα­βα, καθώς πάντα και παντού νοιώ­θω αλε­ξι­πτω­τί­στρια και περα­στι­κή. Περα­στι­κά μου. Από τη σχο­λή ακό­μα ο χώρος της τηλε­ό­ρα­σης με φλέρ­τα­ρε στε­νά, ίσως τότε να ήταν και το μόνο που με φλέρ­τα­ρε, καθώς φανα­τι­κά αγο­ρο­κό­ρι­τσο δε με φλέρ­τα­ρε και τίποτ άλλο. Εκα­να και το πρώ­το μου σήριαλ τότε εν έτει 198. κάτι. με τον υπέ­ρο­χο Βασί­λη Γεωρ­γιά­δη ως μέντο­ρα και τηλε­ο­πτι­κό μου πατέ­ρα. Ως αρι­στού­χος, τρο­μά­ρα μου, της δρα­μα­τι­κής σχο­λής προ­σε­λή­φθην στο δημό­σιο… στο Εθνι­κό μας Θέα­τρο, στο οποίο και χάρι­σα τις αξέ­χα­στες ερμη­νεί­ες μου στο “Μιας πεντά­ρας νιά­τα” των Για­λα­μά ‑Πρε­τε­ντέ­ρη, καθώς και στη “Στρίγ­γλα που έγι­νε αρνά­κι” του Ουί­λιαμ Σαίξπηρ.

Όμως το δημό­σιο, ως άνθρω­πος πολύ οξυ­δερ­κής, μου δημιουρ­γού­σε θλί­ψη και παραι­τή­θη­κα. Από τότε ανα­ζή­τη­σα την τύχη μου σε θιά­σους και σκη­νές, όπως το απλό θέα­τρο, το σύγ­χρο­νο θέα­τρο, το Κρα­τι­κό Θέα­τρο Βορεί­ου Ελλά­δος και, γενι­κά, σε ό,τι είχε μέσα του τον όρο θέα­τρο. Έζη­σα την εμπει­ρία να παί­ζω δίπλα στην Αλί­κη Βου­γιου­κλά­κη, στον κύριο Κιμού­λη, στην κυρία Ντε­νί­ση, στον κύριο Κατρα­νί­δη, να σκη­νο­θε­τού­μαι από τον κύριο Φασου­λή, από τον κύριο Τσιά­νο, από τον κύριο Αντύ­πα, και το σωτή­ριον έτος 1993 ‑νομί­ζω- απο­φά­σι­σα να πάρω την τύχη μου στα χέρια μου και να επι­χει­ρή­σω δική μου θεα­τρι­κή δου­λειά, με όλο το οικο­νο­μι­κό σάλ­το και την ευθύ­νη. Βότ­κα Μολό­τωφ, λεγό­ταν το Σάλ­το μορ­τά­λε του Αντον Τσέ­χωφ με τη σκη­νο­θε­τι­κή καθο­ρι­στι­κή ματιά του Γιάν­νη Κακλέα. Το πεί­ρα­μα απέ­δει­ξε πως άξι­ζε τον κόπο. Η πιο νέα τότε θια­σάρ­χης, μόλις 27 χρο­νών, διέ­ψευ­σε τη προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη ‑χαρι­τω­μέ­νη της- πορεία και βού­τη­ξε στα βαθιά χωρίς να πνι­γεί. Κέρ­δι­σα τόσο σεβα­σμό που δεν μπο­ρού­σα να στα­μα­τή­σω πια, καθώς είμαι τρε­λά νάρ­κισ­σος και κομπλε­ξι­κή. Εν τω μετα­ξύ η τηλε­ό­ρα­ση συνέ­χι­ζε το στε­νό μαρ­κά­ρι­σμα, καθώς η ιδιω­τι­κή τηλε­ό­ρα­ση ανα­ζη­τού­σε και­νού­ρια πρό­σω­πα και γλώσσα.

Εκεί κάπου επι­χεί­ρη­σα σήριαλ το “Αχ Ελέ­νη” που ανέ­λα­βα και το σενά­ριο κι εκεί κάπου η πίε­ση γρά­φε ‑παί­ζε μ έκα­νε να πάθω το πρώ­το μπρέικ ντά­ουν. Δεν ξανά­κα­να τέτοια από­πει­ρα. Μετά τη γέν­νη­ση της πολυ­πό­θη­της κόρης μου επα­νήλ­θα δρι­μύ­τε­ρη ως άλλος δολο­φό­νος στον εγκλη­μα­τι­κό τόπο του θεά­τρου και της τηλε­ό­ρα­σης με το “Οχι τα νέα του Αντέ­να”, τις “Σαβ­βα­το­γεν­νη­μέ­νες”, την εργα­ζό­με­νη γυναί­κα και με θεα­τρι­κές δου­λειές όπως το “Προ­σο­χή δαγκώ­νει”, του “Γκέρ­νυ” , το “Με δύνα­μη απ” την Κηφι­σιά” των Κεχαι­δη Χαβια­ρά με σκη­νο­θέ­τες τον Αντρέα Βου­τσι­νά και το Νίκο Μαστο­ρά­κη. Από το 2000 στε­γά­στη­κα στο θέα­τρο “Διά­να”, όπου μαζί με το Γιάν­νη Κακλέα γρά­ψα­με μια μικρή ιστο­ρία τρέλ­λας και υπέρ­βα­σης κάνο­ντας έργα όπως το “Μαγει­ρεύ­ο­ντας με τον Ελβις”, του Λή Χώλ, το δικό μου “Μαμά μην τρέ­χεις”, γνω­στό και ως κινη­μα­το­γρα­φι­κό “Πεθαί­νω για Σένα”, τις “Νύχτες Ραδιο­φώ­νων”, του Νίκυ Σίλ­βερ, το “33 φορές να φύγεις”, του δικού μας Νίκου Ποριώ­τη, και έπο­νται εύχο­μαι πολ­λά ακό­μα όσο έχου­με δύνα­μη και κουράγια ..

Τελευ­ταία άρθρα

• • • Ζητεί­ται ελπίς
    • Μ’ αρέ­σει να δεί­χνο­μαι. Πειράζει;
    • Αλλά­ζου­με και βουλιάζουμε;
    • Μνη­μό­νιο σαν χημειοθεραπεία…
    • Ποιος έχει δίκιο μαμά;
    • Άπα­πα κούραση!
    • Θα προ­σαρ­μο­στού­με με λοβοτομή;
    • Πού πάτε ρε βλά­χοι; Χορ­τά­στε πεί­να τώρα…
    • Φέρ­τε τη ζωή μας πίσω ρε…

Η Ελέ­νη Ράντου έδω­σε πρό­σφα­τα μια συνέ­ντευ­ξη στη Χρι­στί­να Γαλα­νο­πού­λου για τη Lifo, όπου σε κάποιο σημείο, η συζή­τη­ση πηγαί­νει στα πολι­τι­κά, κι εκεί κατα­φέρ­νει να πει κάποια σωστά πράγ­μα­τα, δεί­χνο­ντας όμως και τις αντι­φά­σεις της.
Λοι­πόν, δεν φοβά­μαι να σου πω ότι εμέ­να αυτό το «πρώ­τη φορά αρι­στε­ρά» με σόκα­ρε. Μου μετα­κί­νη­σε έναν πολύ σημα­ντι­κό άξο­να μέσα μου. Ήθε­λα να πιστεύω ότι υπάρ­χει ένας χώρος που δεν θα βρε­θεί ποτέ στην εξου­σία για­τί είναι ιδα­νι­κός. Κι ότι αν βρε­θεί θα συνε­χί­σει να είναι ιδα­νι­κός. Ε, εντά­ξει. Αυτό κατα­λύ­θη­κε! Με άφη­σε ορφα­νή πολι­τι­κά αυτό το πράγ­μα, με άφη­σε χωρίς πολι­τι­κή πατρί­δα. Πολ­λή ορφάνια.

— Τι παρομοίωση..!

Ναι, για­τί από την αρχή πίστευα ότι δεν έπρε­πε να ανα­μι­χθεί η αρι­στε­ρά με την εξου­σία. Και πολύ καλά έκα­νε το κλα­σι­κό ΚΚΕ που έμει­νε μακριά από αυτή την ιστο­ρία. Μερι­κοί χώροι δεν είναι για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν ποτέ μία κυβερ­νη­τι­κή αλλα­γή – είναι για να βάζουν το όριο. Εννο­εί­ται ότι δεν πιστεύω ότι ο κομ­μου­νι­σμός είναι κάτι εφαρ­μό­σι­μο. Είναι, όμως, κάποιες αξί­ες που οφεί­λουν να υπάρ­χουν για να δημιουρ­γούν ενο­χές και αντι­στά­σεις στην κοι­νω­νία, όταν αρχί­σει να κανι­βα­λί­ζε­ται πολύ άσχημα.

2019 Δεν είναι μυστι­κό πως ο ΓΓ του ΚΚΕ είναι μεγά­λος θεα­τρό­φι­λος και τιμά συχνά πυκνά με την παρου­σία του καλ­λι­τε­χνι­κά δρώ­με­να. Αυτή το φορά όμως προ­χώ­ρη­σε κι ένα βήμα παρα­πά­νω, “πρω­τα­γω­νι­στώ­ντας” για λίγο σε έναν απο­λαυ­στι­κό διά­λο­γο με την Ελέ­νη Ράντου, στη διάρ­κεια της παρά­στα­σης “Τζα­σμίν” στο θέα­τρο “Διά­να”.

Η παρά­στα­ση είχε μαρα­θώ­νια διάρ­κεια τριών ωρών και ο Δημ Κου­τσού­μπας βρέ­θη­κε εκεί μαζί με την Αλέ­κα Παπα­ρή­γα και το Νίκο Σοφια­νό μια μέρα πριν από την ψηφο­φο­ρία της συνταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης. Όλα ξεκί­νη­σαν όταν μπρο­στά από τη θέση του Κου­τσού­μπα βρέ­θη­κε μια ταξι­διω­τι­κή βαλί­τσα, μέρος της παρά­στα­σης. Η πρω­τα­γω­νί­στρια Ελέ­νη Ράντου έψα­χνε υπο­τί­θε­ται την απο­σκευή στο αερο­δρό­μιο, ώσπου της την παρέ­δω­σε εκεί­νος για να ακο­λου­θή­σει ένας διά­λο­γος που οι θεα­τές του δε θα ξεχά­σουν έτσι εύκολα:

Ρωτά­ει λοι­πόν η ηθοποιός:
– Κι εσείς από Νέα Υόρ­κη έρχεσθε;
– Από πολύ μακριά, απα­ντά­ει ο Κουτσούμπας.
– Ααα κατά­λα­βα, από το Βλαδιβοστόκ…
– Μας το πήρα­νε κι αυτό, απα­ντά ο Κου­τσού­μπας. Μπο­ρεί οι αντι­δρά­σεις του κοι­νού να μην κατα­γρά­φο­νται κάπου, αλλά εύκο­λα μπο­ρού­με να τις φανταστούμε.

Περισ­σό­τε­ρα +  Video από την παρά­στα­ση της Ράντου, αλλά και _
προς σύγκρι­ση, από το “Every Brilliant Thing” μπο­ρεί­τε να βρείτε

εδώ