«Πάρ’ τα όλα»…

Κάθε νέα ανακοίνωση, κάθε νέα ΚΥΑ από την κυβέρνηση προσθέτει και ένα ακόμα εργαλείο στην υπηρεσία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου να θωρακίσουν την κερδοφορία τους στις σημερινές συνθήκες.

Ο κατά­λο­γος δεν έχει τέλος: Διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας, εκ περι­τρο­πής απα­σχό­λη­ση, ενδο­ο­μι­λι­κές μετα­κι­νή­σεις εργα­ζο­μέ­νων χωρίς δια­σφά­λι­ση δικαιω­μά­των, ασυ­λία για απο­λύ­σεις, παύ­ση φορο­λο­γι­κών και ασφα­λι­στι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων.

Το απο­κο­ρύ­φω­μα είναι η δυνα­τό­τη­τα που δίνει από προ­χτές η κυβέρ­νη­ση στους μεγα­λο­ερ­γο­δό­τες να αξιο­ποι­ή­σουν συν­δυα­στι­κά όλα αυτά τα εργα­λεία.
Μιλά­με δηλα­δή για ένα πραγ­μα­τι­κό «πάρ’ τα όλα», που ήδη «τρέ­χει» σε χώρους δου­λειάς, στο έδα­φος της «ευε­λι­ξί­ας» που υπήρ­χε στην αγο­ρά εργα­σί­ας, με νόμους όλων των κυβερ­νή­σε­ων, και σήμε­ρα επε­κτεί­νε­ται ραγδαία.

Για παρά­δειγ­μα, μετά τις τελευ­ταί­ες κυβερ­νη­τι­κές ρυθ­μί­σεις, οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι μπο­ρούν ταυ­τό­χρο­να να επι­βάλ­λουν μονο­με­ρώς την εκ περι­τρο­πής εργα­σία σε μέρος του προ­σω­πι­κού και στο υπό­λοι­πο εντα­τι­κο­ποί­η­ση και υπε­ρω­ρια­κή απα­σχό­λη­ση, την οποία μάλι­στα δεν είναι καν υπο­χρε­ω­μέ­νοι να δηλώ­νουν στην ώρα της, ή να αξιο­ποιούν συν­δυα­στι­κά την τηλερ­γα­σία και την ανα­στο­λή συμβάσεων.

«Αυτό είναι το καθεστώς “έκτακτης ανάγκης” και σε όποιον αρέσει», διαμηνύουν κυβέρνηση και εργοδοσία.

Για­τί σε «όποιον δεν αρέ­σει», υπάρ­χει η «οικειο­θε­λής απο­χώ­ρη­ση», ώστε να παρα­κάμ­πτε­ται εκβια­στι­κά ακό­μα κι αυτή η «ρήτρα από­λυ­σης», που προ­στα­τεύ­ει τάχα τις θέσεις εργασίας…

Την ίδια στιγ­μή, δεν υπάρ­χει καμιά μέρι­μνα για τους πάνω από 115.000 εργα­ζό­με­νους που ήδη έχουν χάσει τη δου­λειά τους, όπως και για τους εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες με συμ­βά­σεις ορι­σμέ­νου χρό­νου, που πετιού­νται σε μια νύχτα στο δρό­μο, χωρίς κανέ­να εμπό­διο, όπως έγι­νε στο αερο­δρό­μιο «Ελ. Βενιζέλος».

Δηλα­δή, τα θύμα­τα των ήδη θεσπι­σμέ­νων άθλιων εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, στο όνο­μα της «ευε­λι­ξί­ας» και της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, είναι οι πρώ­τοι που την πλη­ρώ­νουν ξανά, απο­δει­κνύ­ο­ντας πόσο «χρή­σι­μο» ήταν για τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους το «εργα­λείο» των ανα­νε­ω­νό­με­νων συμ­βά­σε­ων ορι­σμέ­νου χρό­νου, και κάθε άλλη μορ­φή «ευε­λι­ξί­ας», ακό­μα και για συν­θή­κες όπως οι σημερινές.

Τα μέτρα που τώρα παρου­σιά­ζο­νται ως έκτα­κτα ήρθαν για να μεί­νουν και θα αφή­σουν το απο­τύ­πω­μά τους στην αγο­ρά εργα­σί­ας, με έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης μετά το τέλος της παν­δη­μί­ας. Απ’ αυτήν την άπο­ψη δεν είναι τυχαία η συζή­τη­ση που έχει ξεκι­νή­σει, ότι η επι­δη­μία απο­τε­λεί ευκαι­ρία για προ­σαρ­μο­γή των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων στις δυνα­τό­τη­τες της «ψηφια­κής επο­χής» και της γενι­κευ­μέ­νης εισα­γω­γής των νέων τεχνο­λο­γιών στην παρα­γω­γή, για έντα­ση με πολ­λές μορ­φές της εκμετάλλευσης.

Ούτε βέβαια είναι τυχαία η συζή­τη­ση για τα προ­βλή­μα­τα στην οικο­νο­μία, που βέβαια δεν άρχι­σαν και δεν θα τελειώ­σουν με το τέλος της επι­δη­μί­ας, και επο­μέ­νως θα πρέ­πει και μετά «να μοι­ρα­στού­με τα βάρη», να φορ­τώ­σουν δηλα­δή στους εργα­ζό­με­νους και το λαό την από και­ρό δια­φαι­νό­με­νη οικο­νο­μι­κή κρί­ση που έρχε­ται, στην εξέ­λι­ξη της οποί­ας η παν­δη­μία δρα ως θρυαλλίδα.

Ταυ­τό­χρο­να, ο λαός έχει την ευκαι­ρία αυτές τις μέρες να δει από πρώ­το χέρι και τι σημαί­νει η πολυ­δια­φη­μι­ζό­με­νη ως φιλο­λαϊ­κή «δημο­σιο­νο­μι­κή χαλά­ρω­ση» για την αντι­με­τώ­πι­ση της επι­δη­μί­ας: Οτι οι διευ­κο­λύν­σεις και απαλ­λα­γές, με δάνεια και κρα­τι­κές εγγυ­ή­σεις, πάνε χέρι χέρι με τα αντερ­γα­τι­κά μέτρα στους χώρους δου­λειάς. Οτι δεν μετα­φρά­ζο­νται σε καμιά μόνι­μη πρό­σλη­ψη στο σύστη­μα της Υγεί­ας, παρά μόνο μπα­λώ­μα­τα, καμιά μόνι­μη ενί­σχυ­ση των νοσο­κο­μεί­ων, παρά μόνο συμπρά­ξεις με τους ιδιώ­τες, καμιά παρα­γρα­φή των υπο­χρε­ώ­σε­ων και των χρε­ών των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, που θα τα κατα­βά­λουν μέχρι κεραί­ας όταν λήξει ο συνα­γερ­μός. Οτι η προ­στα­σία του λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος αφο­ρά επι­δό­μα­τα και έκτα­κτα βοη­θή­μα­τα που γίνο­νται αέρας κοπα­νι­στός στο έδα­φος των αντι­λαϊ­κών μέτρων και της πιθα­νό­τη­τας μιας νέας οικο­νο­μι­κής κρίσης.

Τα μέτρα της κυβέρνησης, επομένως, δεν είναι απλά «ανεπαρκή», όπως λέει για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντάς της σινιάλο να «προχωρήσει ακάθεκτη», αλλά επικίνδυνα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Ο λαός έχει ήδη πληρώσει πολλά. Δεν πρέπει να φορτωθεί και τις συνέπειες της πανδημίας. Οι εργαζόμενοι, μέσα από τα σωματεία τους, μπορούν να μείνουν δυνατοί απορρίπτοντας τα παραμύθια τού «είμαστε όλοι μαζί», βάζοντας εμπόδια σε αντεργατικές διατάξεις που ήρθαν για να μείνουν, βλέποντας πιο καθαρά τη μεγάλη εικόνα αυτού του σάπιου συστήματος, που σε «έκτακτες» και «κανονικές» συνθήκες, σε ανάπτυξη και κρίση, θυσιάζει δικαιώματα και σύγχρονες ανάγκες στο βωμό του κέρδους.

Πηγή |> Στή­λη Η Άπο­ψη μας του Ριζοσπάστη