Επιμέλεια Αλέκος Χατζηκώστας //
Πληθαίνουν την εορταστική περίοδο οι διάφορες «φιλανθρωπικές εκδηλώσεις» από πολλές μεριές. Κυριαρχούν αστοί, «επώνυμοι» κ.α που έτσι δείχνουν τον «ανθρώπινο-κοινωνικό τους πρόσωπο» στους «έχοντες ανάγκη»…
Φυσικά οι εκδηλώσεις αυτές δεν έχουν σχέση ούτε με τον πραγματικό ανθρωπισμό (όπως τόνιζε και Δ. Γληνός) ούτε και με την αναγκαία αλληλεγγύη που πρέπει να δείχνει ο λαός και οι φορείς του.
Παρουσιάζουμε χωρίς κανένα σχόλιο άρθρο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (20/12/1932) που αφορά το ζήτημα (αναφέρεται κύρια στην εκκλησία, αλλά μπορεί να επεκταθεί…) που διατηρεί την επικαιρότητα και φρεσκάδα του:
«ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΤΑ «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΕΣΟ ΑΠΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Αυτές τις μέρες οι δεσποτάδες, οι ιεροκήρυκες, από τους άμβωνες των εκκλησιών, προτρέπουν με θερμά και παραφουσκωμένα κηρύγματα τους πλούσιους να προσφέρουν τον «οβολό τους» για ενίσχυση των φτωχών
Οι μεγαλόσχημοι παπάδες, αντάμα με χορτάτους πλούσιους και λαμπροστολισμένες κυρίες, σχηματίζουν επιτροπές εράνων, γυρίζουν στα σπίτια και στα μαγαζιά και μαζεύουν χρήματα, τα οποία «προορίζονται προς ενίσχυσιν των ενδεών».
Τα κουτιά των εράνων περιφέρονται στους δρόμους από όμορφα καλοστεκούμενα κοριτσόπουλα και γιομίζουν μεταλλικά κέρματα για τον ίδιο σκοπό, τους φτωχούς.
Όλες οι φιλανθρωπικές αυτές ενέργειες που γίνονται τόσο τεχνικά και επιδεικτικά, κρύβουν μια προσπάθεια εξαπάτησης των εργαζομένων. Γι’ αυτό δίνουμε μια ανάλυση της παπαδίστικης αυτής υποκρισίας.
Οι μάζες όσο παν και υποφέρουν περισσότερα, η δυστυχία τους μεγαλώνει και μέσα τους γιγαντώνεται μια αγανάκτηση ενάντια στους εκμεταλλευτές.
Η πείνα, η στέρηση, το χτικιό μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ την αγανάκτηση των σκλάβων και την κάνουν να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις για τους αφεντάδες.
Αυτό ανησυχεί τους αφεντάδες, τους χαλνάει τη ησυχία που χρειάζονται για τα οργιαστικά γλέντια τους, για τις διασκεδάσεις τους.
Το φάρμακο που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η απάτη. Ο εργαζόμενος κόσμος, φορτωμένος με μια αποχτηνωτική στέρηση, βουτηγμένος ως το κόκκαλο με χίλιες δύο προλήψεις, εύκολα τυλίγεται στα βρόχια της απάτης.
«Στον πεινασμένο κομμάτια δίνε του και φεύγει» λέει μια λαϊκή παροιμία.
Οι πιο επιτήδειοι μαστόροι στη εξαπάτηση των εργαζομένων έχουν αναδειχτεί «διά μέσου των αιώνων» οι παπάδες.
Η απάτη ακούει στο όνομα «φιλανθρωπία» και για τη επιτυχία της βρίσκονται πάντα έτοιμες ολόκληρες οργανώσεις με επί κεφαλής τον «ιερό κλήρο».
Φκιάχνωνται φιλανθρωπικά σωματεία με μέλη «ευσεβείς κυρίες» οι οποίες μαζί με τους αντιπροσώπους του Θεού γυρίζουν τα μαγαζιά και τα σπίτια και διακονεύουν «υπέρ των πτωχών».
Οι διακονίες αυτές γίνονται προ πάντων στις παραμονές των μεγάλων γιορτάδων, σαν τώρα τα Χριστούγεννα, γιατί τις μέρες αυτές οι πλούσιοι οργιάζουν επιδειχτικά μπρος στα μάτια των πεινασμένων, πράγμα που εξεγείρει πιο πολύ τους εργάτες.
Μεγάλα ποσά μαζεύονται απ’ το φτωχό λαό. Οι πλούσιοι δίνουν ελάχιστα και εκείνα τις πιο πολλές φορές τα δίνουν επιδειχτικά «για το καλό παράδειγμα» και τα παίρνουν πίσω στο μέτρημα.
Οι δεσποτάδες προ πάντων παίρνουν πίσω όσα δίνουν, γιατί αυτοί διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα τη διανομή…
Οι επίσημες στατιστικές της διαχείρισης των εράνων που βγαίνουν κάποτε — κάποτε από τις στήλες των θρησκευτικών περιοδικών δεν ξεπερνάν το 1/3 για τους φτωχούς από όσα μαζεύονται.
Τα παπαδίστικά παρασκήνια κρύβουν άπειρα παραδείγματα από τέτοιες «ιερές» καταχρήσεις. Εκείνοι που κλέβουν λιγώτερα δυσαρεστούνται και καταγγέλνουν τους πιο έξυπνους, μα η αστική δικαιοσύνη, «προς αποφυγήν σκανδάλων», παραπέμπει τέτοιες υποθέσεις στα «εκκλησιαστικά δικαστήρια» τα οποία πάντοτε σκεπάζουν τις τέτοιες οχληρές υποθέσεις με τη δικαιολογία ότι «είνε απόροια του προπατορικού αμαρτήματος».
Προκαλούμε το παπαδολόι να μας διαψεύσει.
Από όσα είπαμε μπορούν να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι ο σκοπός της «φιλανθρωπίας» είνε το ξεγέλασμά τους.
Οι παπάδες μαζεύουν εράνους και τους μοιράζουν για να σταματήσουν την εξέγερση των φτωχών.
Η φιλανθρωπία αυτή είνε μαχαιριά μπηχτή στις πλάτες των εργαζομένων, είνε δηλητήριο αποκοιμιστικό που διαιωνίζει τη σκλαβιά και τη καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η χριστιανή φιλανθρωπία είνε γεννημένη από τη ανάγκη να διατηρούν τα κλεψιμαίικα οι εκμεταλλευτές με επικύρωση των εκμεταλλευομένων.
Τη γέννησε η ίδια η ταξική ανάγκη που γέννησε και τους θεούς. Είνε μέσο απάτης από τα πιο ύπουλα, τα πιο καταστρεπτικά.
Οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, όλοι οι καταπιεζόμενοι, πρέπει να νοιώσουν ότι δεν είνε άξιοι ζητιανιά.
Όλα είνε δικά τους, σπίτια, ρούχα, τρόφιμα, αυτοί τα φτιάχνουν, σ’αυτούς ανήκουν, μα η εκμετάλλευση με χίλια δυό μέσα βίας και απάτης τα κλέβει και τους ρίχνει σε μια αφάνταστη δυστυχία.
Οι εργαζόμενοι μόνο με τη γροθιά τους θα καταχτήσουν κείνο που τους ανήκει. Μόνο με τη γροθιά τους θα καταλύσουν το καθεστώς των εκμεταλλευτών και των παπάδων. Κ. ΑΠΕΚΑΣ.»
