Ποινή έξι μηνών για άνδρα που παρεμπόδιζε το ταΐσμα αδέσποτων ζώων

Γρά­φει η Φαίη Λιά­ρα //

Οι γει­το­νιές της χώρας μας είναι καθη­με­ρι­νά πεδίο μάχης μετα­ξύ ανθρώ­πων που δίνουν από το υστέ­ρη­μά τους τρο­φή και νερό στα ζώα και άλλων που στην συνεί­δη­ση τους τα ζώα βρί­σκο­νται στην ίδια κατη­γο­ρία με τα σκου­πί­δια και κρί­νουν ότι δεν πρέ­πει να ταΐ­ζο­νται και να ποτί­ζο­νται. ”Αν τα αγα­πάς να τα πάρεις σπί­τι σου”. ”Και εγώ ταΐ­ζω, αλλά ανθρώ­πους που έχουν ανά­γκη” αλλά και ” Πήγαι­νε να φρο­ντί­σεις κανέ­να παι­δά­κι”. Σας θυμί­ζει μήπως την στά­ση κάποιων απέ­να­ντι στους πρόσφυγες;

Να θυμί­σου­με ότι τα άστε­γα ζώα ΔΕΝ βρί­σκο­νται με δική τους υπαι­τιό­τη­τα στον δρό­μο και εννο­εί­ται ότι δικαιού­νται όπως όλοι μας τρο­φή, νερό και περί­θαλ­ψη, όπως εννο­εί­ται ότι η αλλη­λεγ­γύη δεν βάζει προ­τε­ραιό­τη­τες ούτε κοι­τά­ει φυλή, γένος, είδος. Είτε την νιώ­θεις είτε όχι. H σίτι­ση των αδέ­σπο­των είναι δικαί­ω­μα κατο­χυ­ρω­μέ­νο και από τον νόμο 4039 / 2012 παρ. 10 αρ. 9 αλλά και με εντο­λή εισαγ­γε­λέα - επι­συ­νά­πτε­ται σε αφίσα-.

Πρό­σφα­τα λοι­πόν άνδρας που τρα­μπού­κι­ζε και παρε­νο­χλού­σε γυναί­κα φιλό­ζωη, πετού­σε τα μπω­λά­κια ταΐ­σμα­τος, πετού­σε ακα­θαρ­σί­ες μέσα στα μπω­λά­κια, τρα­μπού­κι­ζε και απει­λού­σε, πέτα­ξε μέχρι και χλω­ρί­νη μέσα στα μπωλ, κατα­δι­κά­στη­κε από δικα­στή­ριο με έξι μήνες φυλά­κι­ση για από­πει­ρα κακοποίησης. 

Φυσι­κά η κοι­νω­νι­κή πρό­νοια δεν θα έπρε­πε να είναι ευθύ­νη των δημο­τών αλλά του κρά­τους. ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει δημό­σια δωρε­άν περί­θαλ­ψη για όλους μας.

Το αστι­κό κρά­τος διό­λου ενδια­φέ­ρε­ται να στα­μα­τή­σει αυτή η κατά­στα­ση, να απο­κτή­σει ο κόσμος φιλο­ζω­ι­κή παι­δεία, να τιμω­ρη­θούν όσο εγκα­τα­λεί­πουν, όσοι κακο­ποιούν. Να κάνει κατα­μέ­τρη­ση, στει­ρώ­σεις, να απα­γο­ρευ­θούν οι πωλή­σεις, να πρέ­πει να δηλώ­νει ο δημό­της το ζώο του. Το μόνο για το οποίο μέχρι τώρα έχει δεί­ξει ενδια­φέ­ρον είναι η προ­ώ­θη­ση των κυνο­κο­μεί­ων ώστε να παρα­χώ­σει με λίγα λόγια τα ζώα κάπου και φυσι­κά η προ­ώ­θη­ση του ”εθε­λο­ντι­σμού”. Με λίγα λόγια να δίνει ο πολί­της μόνος και από την τσέ­πη του λύση στο τερά­στιο αυτό κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­μα και να είναι εκτε­θει­μέ­νος στην μισαν­θρω­πιά του κάθε νταή — αφέ­ντη των γει­το­νιών που θεω­ρεί ότι είναι στο χέρι του να απο­φα­σί­σει ποιός αξί­ζει να φάει, να πιει, να έχει κατά­λυ­μα, να υπάρ­χει και ποιός όχι.

Εμείς βέβαια δεν καθό­μα­στε με σταυ­ρω­μέ­να χέρια. Το οφεί­λου­με σε αυτές τις ταλαι­πω­ρη­μέ­νες ψυχές να πιέ­ζου­με το κρά­τος για δημό­σια δωρε­άν περί­θαλ­ψη, να φρο­ντί­ζου­με όσο μπο­ρού­με και αντέ­χου­με τον ανί­σχυ­ρο που βρί­σκε­ται μπρο­στά μας, στην γει­το­νιά μας μπρο­στά στο σπί­τι μας και είμα­στε η μόνη του ελπί­δα για επι­βί­ω­ση. Τίπο­τα δεν θα λυθεί όσο υπάρ­χει η βαρ­βα­ρό­τη­τα της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, όμως παλεύ­ου­με εδώ και τώρα για όλα.

Ενη­με­ρω­νό­μα­στε τί χρειά­ζε­ται το αδέ­σπο­το ζώο, δεν είμα­στε παντο­γνώ­στες και πανε­πι­στή­μο­νες. Και αν μας τρα­μπου­κί­σει κάποιος, αν κάποιος πετά­ξει την τρο­φή που από το περίσ­σευ­μα του πενι­χρού μισθού μας αγο­ρά­σα­με, αν κακο­ποι­ή­σει τα δικά του — παθη­τι­κά ή ενερ­γη­τι­κά — ή τα αδέ­σπο­τα ζώα, δεν το ανε­χό­μα­στε μοι­ρο­λα­τρι­κά. Επί­σης προ­σπα­θού­με να βρού­με και άλλους που ασχο­λού­νται στην περιο­χή, η ισχύς εν τη ενώσει.

Συμπλη­ρω­μα­τι­κά προς την από­φα­ση του δικα­στη­ρί­ου, μπο­ρού­με να χρη­σι­μο­ποιού­με την αφί­σα αλλά και την ομι­λία του Πρω­το­δί­κη Θεσ­σα­λο­νί­κης κου Τρια­ντα­φυλ­λί­δη σε ημε­ρί­δα της ΠΦΠΟ στην Θεσ­σα­λο­νί­κη το 2016 όπου μετα­ξύ άλλων αναφέρει.

“δεν υπάρ­χει φυσι­κά νομι­κή υπο­χρέ­ω­ση των πολι­τών να προ­σφέ­ρουν τρο­φή. Υπάρ­χει, όμως, δικαί­ω­μα κάθε πολί­τη προς αυτό, και υπό περι­στά­σεις η απο­μά­κρυν­ση της τρο­φής μπο­ρεί να θεω­ρη­θεί παθη­τι­κή κακο­ποί­η­ση, ειδι­κά όταν το ζώο δεν απο­μα­κρύ­νε­ται από την περιο­χή, ο οποί­ος είναι συνή­θως και ο σκο­πός όλων αυτών που παίρ­νουν την τρο­φή, είτε με την κλο­πή της, είτε με την απο­μά­κρυν­σή της από το σημείο σίτι­σης σε άλλο απο­μα­κρυ­σμέ­νο σημείο, ή συνη­θέ­στε­ρα σε κλει­στούς κάδους απορ­ριμ­μά­των. Και επί μέρες, έτσι, ή επί βδο­μά­δες, παρα­μέ­νει το ζώο χωρίς τρο­φή εξαι­τί­ας αυτής της συμπε­ρι­φο­ράς. Αυτή είναι και η πιο συχνή μορ­φή παθη­τι­κής κακο­ποί­η­σης, όμως σπά­νια θα φτά­σει στα ακρο­α­τή­ρια των δικα­στη­ρί­ων. Τονί­ζε­ται, βέβαια, ότι όσοι προ­σφέ­ρουν τρο­φή και νερό σε αδέ­σπο­τα, θα πρέ­πει να τηρούν τους κανό­νες καθα­ριό­τη­τας, δια­φο­ρε­τι­κά μπο­ρεί να ζητη­θούν ευθύ­νες για πται­σμα­τι­κές παρα­βά­σεις, παρα­δείγ­μα­τος χάριν για ρύπαν­ση κλπ ”