Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σαν σήμερα ψόφησε η φασίστρια Φρειδερίκη — Στο όνομά της ο τόπος ποτίστηκε με πολύ αίμα

Στις 7 Φεβρουα­ρί­ου 1981 πέθα­νε η βασί­λισ­σα Φρει­δε­ρί­κη, μια γυναί­κα που με το άκου­σμα του ονό­μα­τός της ξυπνούν μνή­μες συμ­φο­ράς. Αυτή η γυναί­κα δεν ήταν τυχαίο πρό­σω­πο. Η ταγ­μα­τάρ­χης της νεο­λαί­ας του Χίτλερ πρω­τα­γω­νί­στη­σε στις πιο μαύ­ρες σελί­δες της ελλη­νι­κής ιστο­ρί­ας. Υπεύ­θυ­νη για τα δει­νά του τόπου. Υπεύ­θυ­νη για τις εκτε­λέ­σεις αγω­νι­στών και κομ­μου­νι­στών την περί­ο­δο του Εμφυ­λί­ου και μετά. Όλες οι εκτε­λέ­σεις φέρουν την υπο­γρα­φή της.

«Φιλο­φα­σί­στρια, μηχα­νορ­ρά­φος, διε­φθαρ­μέ­νη, κομ­μέ­νη και ραμ­μέ­νη περισ­σό­τε­ρο για το ρόλο του υπουρ­γού της Αστυ­νο­μί­ας…» Με αυτούς τους χαρα­κτη­ρι­σμούς σκια­γρα­φεί το ποιον της Φρει­δε­ρί­κης η ιτα­λι­κή «Παέ­ζε Σέρα» σε άρθρο με αφορ­μή το θάνα­τό της.

«Αυταρ­χι­κή, χωρίς να κρύ­βει τις συμπά­θειές της για την άκρα δεξιά, ή ακό­μη και τους ναζί, διε­ξά­γει μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελλά­δας το 1946, μια άγρια πάλη ενά­ντια στο λαϊ­κό κίνη­μα που προ­ήλ­θε από το κίνη­μα αντί­στα­σης ενά­ντια στη χιτλε­ρι­κή κατο­χή. Στη διάρ­κεια του εμφυ­λί­ου πολέ­μου, 1946–49, δια­τρέ­χει όλη την Ελλά­δα, ενθαρ­ρύ­νο­ντας «την πάλη ενά­ντια στον κομ­μου­νι­σμό». Σε συνέ­χεια, η πολι­τι­κή της ευνό­η­σε την κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας από τους Συνταγ­μα­τάρ­χες τον Απρί­λη του 1967», γρά­φει η γαλ­λι­κή «Ουμα­νι­τέ» αμέ­σως μετά το θάνα­το της Φρειδερίκης.

Τα έργα και τις ημέ­ρες της φασί­στριας και μηχα­νορ­ρά­φου Φρει­δε­ρί­κης περι­γρά­φει δημο­σί­ευ­μα του «Ριζο­σπά­στη» της 10ης Φεβρουα­ρί­ου 1981 (με την υπο­γρα­φή Γ.Θ.) και το οποίο αναδημοσιεύουμε):

Αίμα και κομπίνες

«Είθε το αίμα που πότι­σε τού­το το χώμα, να θρέ­ψει μόνο λου­λού­δια της αγά­πης και της Ειρή­νης». Το είχε πει η γριά μάνα του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη, όταν έμα­θε την εκτέ­λε­ση του παι­διού της, τη δολο­φο­νία του λαϊ­κού αγω­νι­στή. Η ευχή της Βασι­λι­κής Μπε­λο­γιάν­νη απο­κτά ιδιαί­τε­ρη επι­και­ρό­τη­τα. Για­τί αλή­θεια, τού­τη η γη έχει ποτι­στεί με πολύ αίμα. Αίμα που έτρε­ξε από τις πλη­γές, τις οποί­ες άνοι­γαν οι σφαί­ρες των εκτε­λε­στι­κών απο­σπα­σμά­των «Εν ονό­μα­τι του Βασι­λέ­ως Παύλου».

Εν ονό­μα­τι του Βασι­λέ­ως Παύ­λου. Κανείς δεν αμφι­σβη­τεί σήμε­ρα ότι τον Παύ­λο τον κυβερ­νού­σε η Φρει­δε­ρί­κη. Κατά τη διάρ­κεια του Εμφυ­λί­ου πολέ­μου, εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες «αιτή­σεις χάρι­τος» από μανά­δες 16χρονων και 20χρονων παλι­κα­ριών, προς το Παλά­τι, προς την ίδια τη Φρει­δε­ρί­κη, πετά­χτη­καν στο καλά­θι των αχρή­στων. Δεν υπάρ­χει ούτε μία ματαί­ω­ση εκτέ­λε­σης που να οφεί­λε­ται στη μεγα­λο­ψυ­χία της.

«Μέτρον κατα­νο­ή­σε­ως» — είναι ο τίτλος των απο­μνη­μο­νευ­μά­των της – αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν είχε τέτοιο μέτρο η βασί­λισ­σα και μετά βασί­λισ­σα μήτηρ Μητέ­ρα στορ­γι­κή την παρου­σιά­ζουν τα φιλο­μο­ναρ­χι­κά δημο­σιεύ­μα­τα. Τα παι­διά της – δεν υπάρ­χει αμφι­βο­λία – τα φρό­ντι­σε και με το παρα­πά­νω. Με αμύ­θη­τες προί­κες, Με θρό­νους. Αλλά για τα παι­διά της Ελλά­δας αυτή η Γερ­μα­νί­δα πρι­γκί­πισ­σα ήταν σκλη­ρή, ήταν ανε­λέ­η­τη. Όπως σκλη­ρή και ανε­λέ­η­τη ήταν ενα­ντί­ον οποιου­δή­πο­τε τολ­μού­σε ν’ αμφι­σβη­τή­σει την παντο­δυ­να­μία της και τις θεά­ρε­στες δρα­στη­ριό­τη­τές της. Κυρί­αρ­χη στη ζού­γκλα της εμπά­θειας και της προ­δο­σί­ας του ξενό­δου­λου Παλα­τιού ήταν η Φρειδερίκη.

«Βαθιά συγκι­νη­μέ­νοι και μη θέλο­ντας να παρα­δε­χτού­με ότι κατα­δι­κά­ζε­τε σε θάνα­το συστη­μα­τι­κά κάθε αντί­πα­λό σας, ζητού­με ανα­θε­ώ­ρη­ση της δίκης» τονί­ζουν σε έκκλη­ση πυο απηύ­θυ­ναν Γάλ­λοι δια­νο­ού­με­νοι για να μην εκτε­λε­στεί ο Μπε­λο­γιάν­νης. Μετα­ξύ των άλλων, είχαν βάλει τις υπο­γρα­φές τους ο Ζακ Κοκτώ, ο Ρενέ Κλε­μάν, ο Ζ.Π. Σαρτρ. Η απά­ντη­ση δόθη­κε με την ομο­βρο­ντία των όπλων του εκτε­λε­στι­κού αποσπάσματος.

Η Φρει­δε­ρί­κη μετα­φυ­τεύ­τη­κε στην παλα­τια­νή ζού­γκλα, που δια­φέ­ντευε φεου­δαρ­χι­κά την Ελλά­δα, το 1938 από τη χιτλε­ρι­κή Γερ­μα­νία. Εγγο­νή του Κάι­ζερ Γου­λιέλ­μου εξε­λί­χτη­κε σε στέ­λε­χος δρα­στή­ριο της χιτλε­ρι­κής νεο­λαί­ας. Η χιτλε­ρι­κή στο­λή με το περι­βρα­χιό­νιο του αγκυ­λω­τού σταυ­ρού θα ήταν ασφα­λώς, μια από τις πρώ­τες που φόρε­σε κατά την πολυ­θό­ρυ­βη στα­διο­δρο­μία της. Μετά τον γάμο της με τον Παύ­λο, φρό­ντι­σε αμέ­σως να εμφα­νι­στεί με τη στο­λή της φασι­στι­κής ΕΟΝ. Αργό­τε­ρα θα εμφα­νι­στεί με στο­λές Αμα­λί­ας, Καρα­γκού­νας, βλά­χι­κες κλπ. Ντυ­νό­ταν ανά­λο­γα με τον τόπο που της οργά­νω­ναν τις δημα­γω­γι­κές της φιέστες.

Με τα βασι­λι­κά κρι­νο­λί­να ή με τα βλά­χι­κα, η Φρει­δε­ρί­κη, ανά­πτυ­ξε τέτοια δρα­στη­ριό­τη­τα στην περί­ο­δο του Εμφυ­λί­ου πολέ­μου, ώστε ο λαός να την απο­κα­λεί Φρί­κη. Άρχι­σε δια­κρι­τι­κά σαν πρι­γκί­πισ­σα, αλλά ξεσπά­θω­σε σαν πριγκίπισσα.

Σατανική επιχείρηση

Η πιο σατα­νι­κή σε σύλ­λη­ψη ήταν η επι­χεί­ρη­ση της οποί­ας ηγή­θη­κε σια τη «σωτη­ρία» των κατοί­κων των «ανταρ­τό­πλη­κτων» περιο­χών». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι περιο­χές εκεί­νες ήταν ανταρ­το­μά­νες. Για να μην προ­σφέ­ρουν υπη­ρε­σί­ες στα παι­διά τους., που πολε­μού­σαν στις γραμ­μές του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού, σχε­διά­στη­κε το ολο­κλη­ρω­τι­κό ξεκλή­ρι­σμά τους, για να δημιουρ­γη­θεί μία νεκρή ζώνη γύρω από τις περιο­χές της ελεύ­θε­ρης Ελλά­δας. Εφαρ­μό­στη­κε η τακτι­κή της καμ­μέ­νης γης. Υα χωριά καί­γο­νταν, Οι «ανταρ­τό­πλη­κτοι» — μοναρ­χό­πλη­κτο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κάτοι­κοί τους μετα­φε­ρό­ταν σε αστι­κά κέντρα, μακριά από τις επι­χει­ρή­σεις, όπου κλεί­νο­νταν σε στρα­τό­πε­δα. Τα παι­διά τα ανα­λάμ­βα­νε η Φρει­δε­ρί­κη με τις ποι­κι­λώ­νυ­μες υπη­ρε­σί­ες και οργα­νι­σμούς, που είχε ιδρύ­σει για την περίσταση.

Επρό­κει­το για πραγ­μα­τι­κό παι­δο­μά­ζω­μα και έτσι το είχε χαρα­κτη­ρί­σει τότε το ΚΚΕ όταν το κατήγ­γει­λε στη διε­θνή κοι­νή γνώ­μη. Και φυσι­κά, άμε­σο καθή­κον έμπαι­νε για τον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό να σώσει τις οικο­γέ­νειές του, τα παι­διά του από τη βασι­λι­κή αρπαγή.

Η Φρει­δε­ρί­κη, λοι­πόν, είναι που εφάρ­μο­σε το πραγ­μα­τι­κό παι­δο­μά­ζω­μα. Από­σπα­σε τα παι­διά από τους γονείς και τα έκλει­σε σε ειδι­κά ανα­μορ­φω­τι­κά στρα­τό­πε­δα που οργα­νώ­θη­καν στην Αθή­να, στη Μυτι­λή­νη, στην Κω, στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, στα Χανιά κ.ά. Αλλά το βασι­κό­τε­ρο στρα­τό­πε­δο οργα­νώ­θη­κε στη Λέρο το 1949. Κατά χιλιά­δες στέλ­νο­νταν εκεί 10χρονα και 12χρονα παι­διά. Οι πρώ­τες «παρ­τί­δες» έχτι­σαν σε συν­θή­κες κατα­να­γκα­στι­κής εργα­σί­ας τα ερει­πω­μέ­να χτί­ρια που είχαν αφή­σει οι Ιτα­λοί και στα οποία δόθη­κε η ονο­μα­σία «Βασι­λι­καί Τεχνι­καί Σχο­λαί Λέρου». «Δάσκα­λοι» στην πλειο­ψη­φία τους ήταν ευκαι­ρια­κοί «εθνι­κοί δια­φω­τι­σταί», κατά κανό­να αγράμ­μα­τοι και ύπο­πτης ηθι­κής. Ο καθέ­νας από αυτούς είχε και τη δική του «παι­δα­γω­γι­κή» μέθο­δο αλλά όλοι είχαν ένα στό­χο: Να φωλιά­σουν στα παι­διά το μίσος για τους γονείς τους. Για τα νήπια και τα μωρά, οι μηχα­νι­σμοί της Φρει­δε­ρί­κης είχαν επι­φυ­λά­ξει άλλη μοί­ρα. Τα προ­σφέ­ραν στο διε­θνές εμπό­ριο «υιο­θε­σί­ας» για την ενί­σχυ­ση των βασι­λι­κών κοι­νω­φε­λών ταμείων…

Η εφαρ­μο­γή υπο­χρε­ω­τι­κών «ερά­νων», εξάλ­λου, απέ­φε­ρε τερά­στια ποσά στα εν λόγω ταμεία. Ποσά, που κανείς δεν τολ­μού­σε να ρωτή­σει πού πάνε και για ποιον. Έρα­νος Βασι­λίσ­σης, Βασι­λι­κής Πρό­νοιας, Φανέ­λας Στρα­τιώ­του, Βορεί­ου Ελλά­δος. Π.Χ. από τα 21 τσι­γά­ρα που είχαν τα πακέ­τα μέχρι το 1948, αφαι­ρέ­θη­κε το ένα για το … «Τσι­γά­ρο του Στρα­τιώ­τη». Ο πόλε­μος τελεί­ω­σε, αλλά το τσι­γά­ρο δεν ξανα­γύ­ρι­σε στο πακέ­το. Η Βασι­λι­κή Πρό­νοια επι­βά­ρυ­νε με χαρά­τσι τα εισι­τή­ρια των θεά­τρων και των κινη­μα­το­γρά­φων. Περι­βό­η­τη η εισφο­ρά Φρει­δε­ρί­κης στις αγο­ρές αυτο­κι­νή­των. Οι εργο­δό­τες επί­σης για πολ­λά χρό­νια μετά τον εμφύ­λιο πόλε­μο, έβα­ζαν χρη­μα­τι­κές ποι­νές στους εργα­ζό­με­νους, ανα­κοι­νώ­νο­ντας ότι τα ποσά θα προ­σφερ­θούν στον «Έρα­νο της Βασι­λίσ­σης». Ένας πακτω­λός κλεμ­μέ­νος από το λαό. Πού πήγε; Πάντως το μυστι­κό δεν το πήρε μαζί της η Φρει­δε­ρί­κη, για­τί δεν ήταν η μόνη που είχε επωφεληθεί.

Αίμα και κομπί­νες. Εν ονό­μα­τι του Βασι­λέ­ως Παύ­λου… Εν ονό­μα­τι της Φρει­δε­ρί­κης. Δια­βό­η­τες οι εξορ­μή­σεις της στις διά­φο­ρες περιο­χές της χώρας. Η πιο κυνι­κή ήταν η επί­σκε­ψή της στο Μακρο­νή­σι. Συνο­δευό­με­νη από τον Παύ­λο και τον βαν Φλιτ από­λαυ­σε τη θριαμ­βευ­τι­κή υπο­δο­χή που της επι­φύ­λα­ξαν οι σακά­τη­δες «ανα­νή­ψα­ντες» και οι βασα­νι­στές. Την πήραν στους ώμους και την περιέ­φε­ραν κραυ­γά­ζο­ντας «είσαι η μάνα μας». Κι όταν η «μάνα« έφυ­γε, οι βασα­νι­στές έπε­σαν πάλι με μανία στις χιλιά­δες που δεν πήραν μέρος στην υπο­δο­χή, για­τί δεν είχαν «ανα­νή­ψει».

Ήταν η «στορ­γι­κή« μας μάνα. Μια μάνα που δεν συνη­γό­ρη­σε στη ματαί­ω­ση έστω και μίας εκτέ­λε­σης. Στο όνο­μά της το χώμα είχε ποτι­στεί με πολύ αίμα. Τόσο αίμα, που μόνο λου­λού­δια της αγά­πης και της Ειρή­νης μπο­ρεί να θρέ­ψει πια όπως είχε πει η γρια Βασι­λι­κή. Και η Φρει­δε­ρί­κη, για τον τόπο μας, από τα άνθη του κακού που τον δηλη­τη­ρί­α­σαν, ήταν το χειρότερο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο