Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «ατεχνώς» για πρώτη φορά ολόκληρη στα ελληνικά η νουβέλα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ (γραμμένη στα 1830 με τον τίτλο «Η ενάρετη γυναίκα») «Διπλή οικογένεια».
Πρόκειται για ένα όμορφο βιβλίο, που θίγει μια σειρά κοινωνικά ζητήματα της τότε εποχής που οι απολήξεις τους φτάνουν μέχρι και σήμερα. Κοινωνική ανισότητα, έρωτας, οικογένεια κ.α «παρελαύνουν» μέσα από τις 93 σελίδες του βιβλίου με μία μοναδική μαεστρία.
Το έργο περιλαμβάνει δύο μεγάλες ενότητες, στην κυριολεξία δύο ιστορίες με τον ίδιο πρωταγωνιστή που «πατούν» σε δύο όψεις της – τελικά «διπλής ζωής» του ήρωα.
Σε μια σειρά σελίδες γίνονται αναφορές στην κατάσταση της εργατικής τάξης και ευρύτερα μία κοινωνική κριτική της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων: «…Ρίχνοντας τυχαία μια ματιά μέσα στο σπίτι ο πιο εγωκεντρικός περαστικός αποκόμιζε μια ολοκληρωμένη εικόνα της εργατικής τάξης στο Παρίσι, καθώς η κεντήστρα πρέπει να ζούσε μόνο από τη βελόνα της… με τη ζωηρή του φαντασία θα παρομοίαζε την κοπέλα που φυτοζωούσε στην αφάνεια με τον κισσό που καλύπτει τους ψυχρούς τοίχους ή με τους αφοσιωμένους στη δουλειά τους χωρικούς που γεννιούνται, οργώνουν τη γη και πεθαίνουν αγνοημένοι από τους ανθρώπους που έθρεψαν…»
Οι επιρροές της ρομαντικής παράδοσης είναι ορατές στο έργο, ειδικά στον τρόπο περιγραφής του σκηνικού και της όλης ατμόσφαιρας του έργου, με απαράμιλλες περιγραφές ενός έρωτα που φουντώνει: «…Μία αμοιβαία κατανόηση έσμιξε ενστικτωδώς τα χέρια τους, μία κοινή ελπίδα έκανε τις καρδίες τους να χτυπήσουν δυνατά. Κάτω από τον γαλάζιο ουρανό, με τις πλαγιαστές κόκκινες αχτίδες του ηλιοβασιλέματος , τα βλέμματά τους ακτινοβολούσαν τόσο που στο τέλος για εκείνους μέχρι και ο ουρανός έχασε τη λάμψη του. Τι περίεργη δύναμη μπορεί να έχει μία ιδέα ή μια επιθυμία!»
Ο Μπαλζάκ αναφέρεται ακόμη στο έργο του στο θεσμό του γάμου και ιδιαίτερα σε αυτόν που γίνεται για κοινωνικούς λόγους, αγνοώντας εντελώς τα συναισθήματα των μελλοντικών συζύγων και τις διαφορές στον χαρακτήρα τους. «…Δεν είχε αποκτήσει ούτε κομψούς τρόπους, ούτε εκείνη την τέχνη της συζήτησης που ευδοκιμεί στα σαλόνια και είναι γεμάτη από λέξεις και άδεια από ιδέες…» Καθώς και ευρύτερα ζητήματα περί οικογενειακής ευτυχίας: «…Η ευτυχία αγαπημένη μου Αντζελίκ δεν πηγάζει από ένα έπιπλο περισσότερο ή λιγότερο κομψό. Εξαρτάται από τη γλυκύτητα, τη τρυφερότητα και την αγάπη μιας γυναίκας. Είναι όμως καθήκον μου να σας αγαπώ. Και ποτέ κανένα καθήκον δεν θα είναι τόσο γλυκό να εκπληρώσω, απάντησε απαλά η Αντζελικ.»
Ο συγγραφέας με αφορμή τις εκτιμήσεις του για την ουσία των συζυγικών σχέσεων καταπιάνεται και με το ζήτημα της μοιχείας και της διπλής ζωής που ζούσε ο ήρωας χωρίς να την καταδικάζει, αλλά μάλλον να τη δικαιολογεί κιόλας, αν και σε πολλά άλλα έργα του παίρνει ξεκάθαρα το μέρος της παραδοσιακής ηθικής.
«…Μία γυναίκα μπορεί να έχει ελαττώματα που ίσως υποχωρήσουν στα δύσκολα μαθήματα που δίνει η πείρα ή ένας σύζυγος, αλλά τίποτε δεν μπορεί να καταπολεμήσει την τυραννία των στρεβλών θρησκευτικών ιδεών. Η κατάκτηση της μακάριας αιωνιότητας, όταν μπαίνει στο ζύγι με τις κοσμικές απολαύσεις, θριαμβεύει όλων και όλα τα κάνει υποφερτά…» Καθώς και «…όταν παντρευτείς μη το κάνεις ελαφρά τη καρδία, από όσα μας αναγκάζει η κοινωνία να κάνουμε αυτό είναι το πιο σημαντικό…Η δυσαρμονία στο ζευγάρι όποια και αν είναι η αιτία της, φέρνει τρομακτική δυστυχία., τιμωρούμαστε αργά ή γρήγορα, όταν δεν υπακούμε στους κοινωνικούς νόμους…»
Ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι οι σελίδες που ασκεί δριμύτατη κριτική στη θρησκοληψία και στις συνέπιες που έχει στις ανθρώπινες σχέσεις. «…Η μεταμόρφωση των πραγμάτων και των ανθρώπων σε θρησκοληψία είναι ένα ανεξήγητο μυστήριο όμως το γεγονός παραμένει. Ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει ότι οι θρησκόληπτοι δεν περπατούν, δεν κάθονται, δε μιλούν με τον ίδιο τρόπο που περπατούν, κάθονται και μιλούν οι άνθρωποι του κόσμου, στο σπίτι τους νοιώθεις άβολα, στο σπίτι τους δεν γελάς, στο σπίτι τους η δυσκαμψία, η συμμετρία βασιλεύουν παντού…τα βλέμματα δεν είναι ειλικρινή, οι άνθρωποι θυμίζουν σκιές και η κυρία του σπιτιού μοιάζει να κάθεται σε έναν θρόνο από πάγο…»
Τελικά η εκτίμηση των Κ. Μαρξ και Φ. Ενγκελς για το έργο του Μπαλζάκ δεν ήταν τυχαίο!. Όπως έγραψαν «ήταν αληθινή ειρωνεία της τύχης για τον Μπαλζάκ. που όλες του οι πολιτικές του προτιμήσεις στρέφονταν προς τον παλιό κόσμο, να βρει τη μεγαλύτερη κατανόηση κι επιδοκιμασία στους πιο αδιάλλακτους επικριτές αυτού του κόσμου».
Στα αξιοσημείωτα της έκδοσης ότι για πρώτη φορά κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση μιας ομάδας νέων γυναικών (Hélène Godard, Ζαφειρούλα Λαμπράκη, Πολυτίμη Λινάρδου, Βασιλική Πετροπούλου, Στέλλα Τσούπου, Βασιλική Χαμάκου) οι οποίες οι οποίες συστήνονται ως εξής «Γνωριστήκαμε την εποχή της πανδημίας στο διαδικτυακό εργαστήρι λογοτεχνικής μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου, όλες γυναίκες που ζούμε σε διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Με κινητήρια δύναμη την αγάπη μας για τη γαλλική λογοτεχνία φτιάξαμε την παρούσα μεταφραστική ομάδα για να κάνουμε το πάθος μας έργο και να το μοιραστούμε με τον κόσμο».
