Με αφορμή τα 47 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή

Η περί­πτω­ση της Χιλής, βασι­κά η περί­ο­δος κυβέρ­νη­σης της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας (1970–1973) υπό τον Σαλ­βα­ντόρ Αγιέ­ντε, με τη συμ­με­το­χή του ΚΚ καθώς και το τρα­γι­κό τέλος της (στρα­τιω­τι­κή χού­ντα Πινο­σέτ), αποτε­λεί πηγή επί­και­ρων από τότε και μέχρι σήμε­ρα συμπε­ρα­σμά­των και διδαγ­μά­των για το διε­θνές επα­να­στα­τι­κό κίνημα.

Σε ό,τι μας αφο­ρά, έχου­με ιδί­αν πεί­ρα από την ανά­δει­ξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πυρή­να του σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού πόλου εναλ­λα­γής στην αστι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση και την προ­βο­λή του στό­χου «(δια)κυβέρνησης της Αρι­στε­ράς» όπως απο­τυ­πώ­θη­κε αρχι­κά στο ιδρυ­τι­κό του συνέ­δριο και στη συνέ­χεια υλο­ποι­ή­θη­κε σαν μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση Συρι­ζΑ­νελ (της πρώ­της & δεύ­τε­ρης φοράς «αρι­στε­ράς»).

Από την άλλη η ‑από την πρώ­τη στιγ­μή, δεδη­λω­μέ­νη άρνη­ση του ΚΚΕ να συμ­με­τά­σχει ή να την στη­ρί­ξει ξανα­φέρ­νουν στην επι­και­ρό­τη­τα τη συζή­τη­ση για τη στά­ση των ΚΚ απέ­να­ντι σε κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού που αυτο­χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται ως «αρι­στε­ρές», «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές», «αντι­μο­νο­πω­λια­κές», άνοι­ξαν και σε διε­θνές επί­πε­δο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές συζη­τή­σεις, για­τί από ένα μεγά­λο φάσμα πολι­τι­κών δυνά­με­ων του οπορ­του­νι­σμού οι κυβερ­νή­σεις αυτές προ­βάλ­λο­νται είτε ως αυτό­νο­μος στρα­τη­γι­κός στό­χος είτε σαν κάτι (σκα­λο­πά­τι) που ‑με στή­ρι­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και συμ­βάλ­λο­ντας στην όξυν­ση της ταξι­κής σύγκρου­σης, μπο­ρεί να γίνει κρί­κος για ευρύ­τε­ρες ανα­τρο­πές στο επί­πε­δο της εξου­σί­ας.

Η ουσία της πολι­τι­κής γραμ­μής αυτών των δυνά­με­ων (και ανε­ξάρ­τη­τα από επι­μέ­ρους φιο­ρι­τού­ρες) στο δίλημ­μα «μεταρ­ρύθ­μι­ση ή επα­νά­στα­ση» απα­ντά­ει «μεταρ­ρύθ­μι­ση» και δεν είναι τυχαία η «καρα­μέ­λα» ότι το ΚΚΕ (δήθεν) παρα­πέ­μπει τη λύση των λαϊ­κών προ­βλη­μά­των στο σοσιαλισμό.

Η ιστο­ρία έχει δεί­ξει ότι κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του αστι­κού κρά­τους με τη στή­ρι­ξη, συμ­με­το­χή ή ανο­χή των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των (όσο δυνα­τά κι αν ήταν αυτά) δεν μπό­ρε­σαν να λύσουν σε μόνι­μη βάση ούτε τα οξυ­μέ­να καθη­με­ρι­νά προ­βλή­μα­τα των εργα­ζό­με­νων (πχ. ψωμί, στέ­γη, μόρ­φω­ση), αντί­θε­τα οι ονο­μα­ζό­με­νες παλιό­τε­ρα «κατα­κτή­σεις» του εργα­τι­κού κινή­μα­τος ήταν ‑όσον αφο­ρά το γενι­κό­τε­ρο χαρα­κτή­ρα τους- περισ­σό­τε­ρο προ­ϊ­ό­ντα και ανά­γκη της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, δηλ. στοι­χεία προ­σαρ­μο­γής και εκσυγ­χρο­νι­σμού της. Βεβαί­ως αυτό δεν αναι­ρεί την επί­δρα­ση της ταξι­κής πάλης στη δια­μόρ­φω­σή τους και κυρί­ως του διε­θνούς συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων σε συν­θή­κες ύπαρ­ξης της ΕΣΣΔ.

Να το πού­με καθα­ρά (και σ’ αυτό θα στα­θού­με στη συνέ­χεια): Θεω­ρού­με πως οι αυτα­πά­τες, η συμ­βι­βα­στι­κή στά­ση και η υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα του ΚΚ Χιλής, η ίδια η στρα­τη­γι­κή του κλπ μέσα κι έξω από την Unidad Popular στην κυβέρ­νη­ση Αγιέ­ντε (το σωστό άκου­σμα είναι Αγιέ­ντε, όχι Αλιέ­ντε) απο­τε­λούν το κλει­δί (σε ό,τι αφο­ρά εμάς τους κομ­μου­νι­στές) για την 11η Σεπτέμ­βρη 1973

Έτσι τέλειω­νε το ποί­η­μά του «Ο Λαός», ο κομ­μου­νι­στής ποι­η­τής και μέλος της ΚΕ του ΚΚ Χιλής Πάμπλο Νερού­δα (Βρα­βείο Στά­λιν, 1953, Νόμπελ Λογο­τε­χνί­ας, 1971), που στις 23/9/1973 πεθαί­νει σε ηλι­κία 69 μόνο ετών στο Σαντιάγο.
Στις 6‑Σεπ, ο χιλιά­νι­κος λαός γιορ­τά­ζει με τον λατρε­μέ­νο του ποι­η­τή, στο Στά­διο του Σαντιά­γο, παρών και ο τιμώ­με­νος, παρά την άσχη­μη κατά­στα­ση της υγεί­ας του.
Στις 11-Σεπ-1973, τα τανκς του αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­του ανδρεί­κε­λου Πινο­σέτ βομ­βαρ­δί­ζουν την κατοι­κία του Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε και ‑αδιά­κρι­τα «θύλα­κες αντίστασης».
Ο χιλιά­νι­κος λαός, αν και δολο­φο­νεί­ται καθη­με­ρι­νά, συνο­δεύ­ει στην τελευ­ταία κατοι­κία του τον ποι­η­τή του και η κηδεία του μετα­τρέ­πε­ται στην πρώ­τη αντί­στα­ση του χιλιά­νι­κου λαού στη χού­ντα του Πινοσέτ.

Λουίς Κορβαλάν ΓΓ του ΚΚ Χιλής επί Αγιέντε (έφυγε από τη ζωή τον Ιούλη του 2010…)

Ο Κορ­βα­λάν σαν (συν)εκδότης ‑έγρα­ψε το 1ο κεφά­λαιο, του βιβλί­ου «Η άλλη 11η Σεπτέμ­βρη – Η δολο­φο­νία του Αγιέ­ντε και χιλιά­δων Χιλια­νών πριν 30 χρό­νια» (εκδ. Spotless-Verlag, 2003 Βερο­λί­νο) μιλά­ει ‑προ­φα­νώς μετά από «ώρι­μη σκέ­ψη» για κεί­νη την περί­ο­δο σαν «Ένα μεγά­λο τρα­γού­δι», που ήταν «η εργα­σία και ο αγώ­νας του λαού που το τρα­γου­δού­σε όταν κυβερ­νού­σε ο Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε και που τερ­μα­τί­στη­κε με μια πέν­θι­μη χορω­δία, όταν τα πολε­μι­κά αερο­πλά­να επι­τέ­θη­καν στη Μονέ­δα και βομ­βάρ­δι­σαν το έργο του χιλια­νού λαού». Κατά τον Κορ­βα­λάν¡¡, στο πρό­σω­πο του Αγιέ­ντε συγκρού­ο­νταν «η στα­θε­ρή πρό­θε­ση να υλο­ποι­ή­σει την επα­νά­στα­ση σε δημο­κρα­τία και ελευ­θε­ρία και η απο­φα­σι­στι­κή επι­θυ­μία του να μην επι­τρέ­ψει στην αντί­δρα­ση να ξανα­πά­ρει την εξου­σία και να εγκα­θι­δρύ­σει ένα μη δημο­κρα­τι­κό καθε­στώς».

Παρα­μέ­νει αναμ­φι­σβή­τη­το γεγο­νός ότι, «η βασι­κή γραμ­μή ‑κεντρι­κοί άξο­νες δρά­σης και ιδε­ο­λο­γι­κός προσ­διο­ρι­σμός, καθο­ρι­ζό­ταν από την αγα­στή συμ­φω­νία μετα­ξύ Αγιέ­ντε και Κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος ιδιαί­τε­ρα σχε­τι­κά με το χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης, τα στά­διά της, την πολι­τι­κή των συμ­μα­χιών, τη σύν­δε­ση της πίε­σης των μαζών από τα κάτω με τη δρα­στη­ριό­τη­τα της κυβέρ­νη­σης από τα πάνω για την επι­βο­λή του προ­γράμ­μα­τος που είχα­με απο­φα­σί­σει» … Ήταν μια σχέ­ση χαρα­κτη­ρι­ζό­με­νη από «εμπι­στο­σύ­νη και άμεμ­πτη εκτί­μη­ση των συμ­φω­νιών και δια­φω­νιών των δύο πλευρών»…

Το 2008 ο Κορ­βα­λάν γρά­φει το τελευ­ταίο βιβλίο του «Οι κομ­μου­νι­στές και η δημο­κρα­τία», όπου κάνει έκκλη­ση “για μια κοι­νω­νία που (πλέ­ον) θα βασί­ζε­ται σε «νέα κοι­νω­νι­κά κινή­μα­τα»“…

Σαλβαδόρ Αγιέντε (Salvador Allende Gossens)

1908–1973 επί κεφα­λής της UP (Unidad Popular) υπήρ­ξε (κατά wiki) ο πρώ­τος μαρ­ξι­στής Πρό­ε­δρος της Χιλής !! Στην ομι­λία μετά την νίκη του ο Αγιέ­ντε είπε: «Αξιώ­νου­με να δημιουρ­γή­σου­με έναν δια­φο­ρε­τι­κό κόσμο, να απο­δεί­ξου­με ότι μπο­ρούν να γίνουν βαθιές αλλα­γές που απο­τε­λούν επα­νά­στα­ση. Πρέ­πει να δημιουρ­γή­σου­με μια κυβέρ­νη­ση δημο­κρα­τι­κή, εθνι­κή, επα­να­στα­τι­κή και λαϊ­κή που θα οδη­γή­σει στον Σοσια­λι­σμό». Ξεκί­νη­σε με ένα ευρύ πρό­γραμ­μα μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων κρα­τι­κο­ποιώ­ντας ‑μετα­ξύ άλλων, μεγά­λες εκτά­σεις γης, τον ορυ­κτό πλού­το της χώρας και τις τράπεζες.

Την Unidad Popular απο­τε­λού­σαν το ΚΚ [Partido Comunista (PCCh)], το Σοσια­λι­στι­κό [Partido Socialista (PS)] οι Ριζο­σπά­στες [Radical (PR)], οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες [Partido Social Demócrata (PSD)], το Κίνη­μα “Λαϊ­κής Δρά­σης” [Movimiento de Acción Popular Unitaria (MAPU)] και οι ανε­ξάρ­τη­τοι [Acción Popular Independiente (API)].

Κατά τη διάρ­κεια της κυβέρ­νη­σης Αγιέ­ντε η κομ­μα­τι­κή δομή της UP άλλα­ξε παρα­πά­νω από μια φορά .

Από το Ριζο­σπα­στι­κό Κόμ­μα προ­έ­κυ­ψε το Ριζο­σπα­στι­κό Κόμ­μα της Αρι­στε­ράς, που εντά­χθη­κε στην κυβέρ­νη­ση μέχρι το 1972, όταν «μετα­κό­μι­σε» στην Confederación de la Democracia (CODE – Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες -“Democracia Cristiana” & Εθνι­κό κόμ­μα -“Partido Nacional”) Από την άλλη πλευ­ρά , το Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα δια­λύ­θη­κε και τα περισ­σό­τε­ρα από τα μέλη του εντά­χθη­καν στο επί­ση­μο Ριζο­σπα­στι­κό Κόμ­μα (Partido Radical) Έγι­ναν και επί μέρους αλλα­γές (διά­σπα­ση πχ του MAPU προς Partido Demócrata Cristiano & Obrero Campesino εμφα­νί­στη­κε, η “Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά” από πρώ­ην μέλη του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και του MAPU / Obrero Campesino κλπ).

Ξανα­γυρ­νώ­ντας στο ΚΚ [ Partido Comunista (PCCh) ]: αυτο­χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται κατα­στα­τι­κά / προ­γραμ­μα­τι­κά σαν «κόμ­μα εργα­τών, αγρο­τών και δια­νο­ού­με­νων, εμπνευ­σμέ­νο από τη σκέ­ψη (“inspirado por el pensamiento” Σ.Σ.) του Καρλ Μαρξ και ο Βλα­ντι­μίρ Λένιν»

Πατέ­ρας του θεω­ρεί­ται ο ηγέ­της του εργα­τι­κού επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος Luis Emilio Recabarren και από τις γραμ­μές του πέρα­σαν μεγά­λα ονό­μα­τα όπως ο Elías Lafferte, ο Pablo Neruda, η Violeta Parra, ο Víctor Jara ο Luis Sepúlveda (θα μιλή­σου­με πιο διε­ξο­δι­κά γι αυτόν παρα­κά­τω) κά. Ξεχω­ρι­στή οργά­νω­ση απο­τε­λεί η νεο­λαία του (Juventudes Comunistas de Chile [JJCC].

Μετά την ανα­τρο­πή του Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε και την άνο­δο του Πινο­τσέτ, το ΚΚ διώ­κε­ται άγρια (εξο­ρί­ες βασα­νι­στή­ρια δολο­φο­νί­ες κλπ) Τα μέλη της ΚΕ και τα άλλα στε­λέ­χη ‑όσα δεν συλ­λαμ­βά­νο­νται, κατα­φεύ­γουν στις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης και στην Κού­βα και όσοι μένουν πίσω ‑στην παρα­νο­μία επι­χει­ρούν την ανα­διορ­γά­νω­ση του Κόμματος.

Το 1976, δέχο­νται το μεγά­λο χτύ­πη­μα (Victor Diaz Fernando Ortiz, και μέλη της νεο­λαί­ας- JJCC) μετά από συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση στρα­τού, αστυ­νο­μί­ας, μυστι­κών υπη­ρε­σιών και φασι­στι­κών παρα­στρα­τιω­τι­κών ομάδων.

Στην ολο­μέ­λεια του 1977, μιλά­ει για «ιστο­ρι­κό κενό», ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την «απο­τυ­χία του Κόμ­μα­τος στην αντι­με­τώ­πι­ση της αντι­δρα­στι­κής προ­έ­λα­σης» που θα τελειώ­σει στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’80, με την υιο­θέ­τη­ση της «Política de Rebelión Popular de Masas» και τη δημιουρ­γία ενός πατριω­τι­κού μετώ­που μάχης (Frente Patriótico Manuel Rodríguez) με σύν­θη­μα «όλες τις μορ­φές της πάλης ενά­ντια στη δικτα­το­ρία», θεω­ρώ­ντας αυτο­νό­η­τη την ένο­πλη αντί­στα­ση ενά­ντια στην κρα­τι­κή τρο­μο­κρα­τία (μετα­ξύ άλλων έκα­νε αίσθη­ση η γενι­κή δια­κο­πή ρεύ­μα­τος σε μεγά­λο κομ­μά­τι της χώρας τον Δεκ του 1983 ‑είχαν προη­γη­θεί το Μάιο, με συμ­με­το­χή χιλιά­δων λαού οι κινη­το­ποι­ή­σεις “Jornadas Nacionales de Protesta”, επί­σης σαμπο­τάζ στην ενέρ­γεια κλπ)

Το 1986, το μέτω­πο FPMR κορυ­φώ­νει τη δρά­ση του (υπό­θε­ση “Carrizal Bajo” ‑όπλα από την Κού­βα, από­πει­ρα ενα­ντί­ον του ίδιου του Πινο­τσέτ κλπ που δεν θα καρ­πο­φο­ρή­σουν), που ματαιώ­νει σε μεγά­λο βαθ­μό μια εν πολ­λοίς αδιέ­ξο­δη στρα­τη­γι­κή σημα­δεύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να το τέλος της.

Το 1987, η εθνι­κή ηγε­σία του ΚΚ απο­φα­σί­ζει ριζι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση των στρα­τη­γι­κών στό­χων του, δια­χω­ρί­ζει τη θέση του από το FPMR και υιο­θε­τεί την από­φα­ση για δημο­ψή­φι­σμα κατά της χούντας.

Μαζί με τους Σοσια­λι­στές (Partido Socialista-Almeyda), τη “Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά” (Izquierda Cristiana), το Κίνη­μα δρά­σης “Movimiento Democrático Popular”- (MDP), και με το Κίνη­μα “Επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά”, δημιουρ­γεί μια “εναλ­λα­κτι­κή κέντρο – αρι­στε­ρή Δημο­κρα­τι­κή συμ­μα­χία” που τάχτη­κε με το «Όχι» στο δημο­ψή­φι­σμα του 1988– σε αντι­δια­στο­λή με τις ανα­νε­ω­μέ­νες “αρι­στε­ρές” ομά­δες τόσο των Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών όσο και του νέου Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος υπό τον Núñez. Αλλά η διά­δο­χη κατά­στα­ση ήταν έτοι­μη από το αστι­κό κρά­τος, έτσι μετά τη «νίκη» (ΝΑΙ 3,119,110 – 44 % ΟΧΙ 3,967,569 56%) στη­ρί­ζει τον «μαχη­τι­κό» χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τη Patricio Aylwin που τελι­κά θα είναι και ο πρώ­τος ‑προ­ϊ­όν συμ­βι­βα­σμού, πρό­ε­δρος της Χιλής στη μετά­βα­ση από τη δικτα­το­ρία στη δημοκρατία.

Και ενώ μέχρι και το 1989, ο Augusto Pinochet, είναι ακό­μη και στην κυβέρ­νη­ση, το ΚΚΧ δημιουρ­γεί ένα ‑όπως δια­τεί­νε­ται, «κομ­μα­τι­κό εργα­λείο ειδι­κού σκο­πού» (“un partido instrumental”), μαζί με την IC -«Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά» (Partido Izquierda Cristiana), το Λαϊ­κό Ενω­τι­κό Κίνη­μα Δρά­σης (Movimiento de Acción Popular Unitaria), το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα ‑PS (Almeyda) και το MIR, με όλα τα πρώ­ην μέλη της Ενω­τι­κής Αρι­στε­ράς (Izquierda Unida) και του MDP, το ονο­μα­ζό­με­νο “διευ­ρυ­μέ­νο” (Partido Amplio de Izquierda Socialista [PAIS] που κατε­βαί­νει το 89 στις εκλο­γές σαν συνα­σπι­σμός «Ενό­τη­τα για τη Δημο­κρα­τία» (coalición electoral Unidad para la Democracia), μαζί με το Ριζο­σπα­στι­κό Σοσια­λι­στι­κό Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (PRSD).

Αλλά στη συνέ­χεια οι Σοσια­λι­στές έκα­ναν τα δικά τους παι­χνί­δια (επα­νέ­νω­ση PS Almeyda με σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, ενσω­μά­τω­ση μεγά­λου αριθ­μού των μελών της IC και MAPU στο Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα (PS) και στο νεοϊ­δρυ­θέν Κόμ­μα για τη Δημο­κρα­τία (PPD), το PAIS έχα­σε λόγο ύπαρ­ξης και δια­λύ­θη­κε: έτσι τη 10ετία του 90 το ΚΚΧ μένει χωρίς τους παρα­δο­σια­κούς επί 25 και πάνω χρό­νια συμ­μά­χους του και απο­φα­σί­ζε­ται από ηγε­τι­κά στε­λέ­χη ‑με την Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία αντί­θε­τη η ίδρυ­ση ‑αλά ιτα­λι­κά, του PDI (Δημο­κρα­τι­κό Αρι­στε­ρό Κόμ­μα), που όμως δεν θα βρει μεγά­λη αντα­πό­κρι­ση και τελι­κά θα οδη­γή­σει στην ενσω­μά­τω­ση αυτής της ομά­δας στους σοσια­λι­στές (PS και PPD).

Στη συνέ­χεια υπέ­στη δια­δο­χι­κές πολι­τι­κές κρί­σεις με δια­σπά­σεις κλπ (πχ. Fuerza Social y Democrática, Nueva Izquierda) για να κατα­λή­ξει στο σύμ­φω­νο “Juntos Podemos Más” μια «νέα πολι­τι­κή ανα­φο­ρά» ‑Δεκ 2003 με «ανθρω­πι­στι­κά» κινή­μα­τα και το 2005, εν μέσω λεγκα­λι­στι­κών αυτα­πα­τών (μπρο­στά για το δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών) παρέ­χει «κρι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη» (!!) προς την υπο­ψή­φια του κυβερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος, Michelle Bachelet, που οδή­γη­σε το “Juntos Podemos Más” πρα­κτι­κά σε διά­λυ­ση στα εξ ων συνετέθη

Και μετά άνοι­ξαν οι ασκοί του Αιό­λου: Η αστι­κή κυβέρ­νη­ση Bachelet (2006–2010) και στη συνέ­χεια (2010–2014) του Sebastián Piñera έδει­ξαν τα δόντια τους.

Ο λαός στο δρό­μο ‑σχε­δόν χωρίς οργά­νω­ση …μεγά­λη μαθη­τι­κή κινη­το­ποί­η­ση το 2006, τυφλή σύγκρου­ση των εργα­ζο­μέ­νων με τις εται­ρί­ες υπερ­γο­λα­βί­ας χαλ­κού το 2007, και εθνι­κές απερ­γί­ες (2007 & 2009), ενώ την ίδια περί­ο­δο το PCCh (ΚΚΧ) μαζί με την Izquierda Cristiana (Χρι­στια­νι­κή Αρι­στε­ρά ‑πρό­σφα­τα νομι­μο­ποι­η­μέ­νη) το Partido Humanista (Ανθρω­πι­στι­κό Κόμ­μα) και άλλες ομά­δες του Juntos Podemos Más «όλοι μαζί μπο­ρού­με» κάνουν μια εκλο­γι­κή συμ­φω­νία αχταρ­μά και με 9,12% σε εθνι­κό επί­πε­δο το ΚΚΧ κερ­δί­ζει μόνο 4 mayoralties …απο­καρ­διω­τι­κά και τα ποσο­στά στη συνέ­χεια (2012 > 1,35%, 2016 > 1,63%)

Φυσι­κά ούτε η ‑ταξι­κά φθί­νου­σα, πορεία του ΚΚΧ ούτε τα γενι­κό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα στρα­τη­γι­κής του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, που μπο­ρούν και πρέ­πει να φωτι­στούν καλύ­τε­ρα και με βάση την πεί­ρα της Χιλής, δε μηδε­νί­ζουν τον ηρω­ι­κό αγώ­να των κομ­μου­νι­στών, και γενι­κά των λαϊ­κών δυνά­με­ων της Χιλής.

🚩  Τιμούμε τους κομμουνιστές και τον Αγιέντε, τους επώνυμους και τους «ανώνυμους» τους εργάτες και τους νεολαίους που αντιστάθηκαν, τους μαχητές του Πατριωτικού Μετώπου «Μανουέλ Ροντρίγκες» και όλους τους αγωνιστές που πάλεψαν για την ανατροπή της μισητής φασιστικής δικτατορίας.
🔺  Που έπνιξε στο αίμα τη μεγάλη χίμαιρα — αυταπάτη μιας «θεσμικής» και ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό.

Και το κυριό­τε­ρο: Μελε­τά­με την πεί­ρα, διδα­σκό­μα­στε, προχωράμε.

[1] Τα κόμ­μα­τα της UP είχαν το 45% των εδρών (17% το ΚΚ.), το «Εθνι­κό Κόμ­μα» της Δεξιάς είχε μόνο το 21% των βου­λευ­τών, ενώ το ρυθ­μι­στι­κό, υπό τους δια­μορ­φω­μέ­νους συσχε­τι­σμούς, Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα 31%.
Εν όψει της απο­φα­σι­στι­κής ανα­μέ­τρη­σης, ο Αλιέ­ντε προ­σπά­θη­σε αφε­νός μεν να εδραιώ­σει την κοι­νω­νι­κή του βάση, ανα­νε­ώ­νο­ντας τις φιλο­λαϊ­κές του δεσμεύ­σεις ενώ­πιον της διοί­κη­σης της Γενι­κής Συνο­μο­σπον­δί­ας Εργα­τών, αφε­τέ­ρου δε να καθη­συ­χά­σει, με μετριο­πα­θείς συνε­ντεύ­ξεις, τις ανη­συ­χί­ες της χιλια­νής ελίτ που φυγά­δευε τα κεφά­λαιά της στις τρά­πε­ζες του εξω­τε­ρι­κού. Στις 5 Οκτω­βρί­ου, το συνέ­δριο του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος απο­φά­σι­σε με 271 ψήφους σε σύνο­λο 462, να υπο­στη­ρί­ξει τον Αλιέντε. [2] Σε μια συνέ­ντευ­ξη στην El Mercurio, πριν τις εκλο­γές ο René Schneider Γενι­κός Διοι­κη­τής των ΕΔ όταν ρωτή­θη­κε για τη στά­ση των στρα­τιω­τι­κών, αν κανέ­νας υπο­ψή­φιος δεν έπαιρ­νε την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία απά­ντη­σε «όπως ορί­ζε­ται στο Σύνταγ­μα, ο στρα­τός θα συμ­μορ­φω­θεί πλή­ρως με το σύνταγ­μα και δεν θα ανα­μι­χθεί ‑θα στη­ρί­ξει τη νόμι­μη κυβέρ­νη­ση» (αυτό θα ήταν και η βάση του δόγ­μα­τος Schneider). Δολο­φο­νή­θη­κε λίγες μέρες μετά τις εκλογές. [3] Η εκλο­γι­κή νίκη της «Λαϊ­κής Ενό­τη­τας» και ο σχη­μα­τι­σμός κυβέρ­νη­σης (με την ανο­χή — στή­ρι­ξη του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος) συνο­δεύ­τη­κε ‑όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο από ένα μηχα­νι­σμό ανα­τρο­πής από την άρχου­σα τάξη με οικο­νο­μι­κό μποϊ­κο­τάζ στο εσω­τε­ρι­κό και με ανη­λεή απο­κλει­σμό, εκ μέρους των ΗΠΑ και των υπό­λοι­πων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, με έμφα­ση στην παγκό­σμια αγο­ρά, του χαλ­κού — κύριου εξα­γω­γι­κού προ­ϊ­ό­ντος της Χιλής — που είχε και τη μερί­δα του λέο­ντος στην αιμο­δο­σία της οικο­νο­μί­ας της. [4] Το γεγο­νός ότι η αστι­κή τάξη δια­τη­ρεί την οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή της κυριαρ­χία γίνε­ται σύντο­μα αισθη­τό. Βασι­κά δια­τρο­φι­κά προ­ϊ­ό­ντα όπως το κρέ­ας και τα που­λε­ρι­κά σχε­δόν εξα­φα­νί­ζο­νται από την αγο­ρά, γαιο­κτή­μο­νες σφα­γιά­ζουν μαζι­κά ζώα και που­λε­ρι­κά με μια λογι­κή «καμέ­νης γης», γενι­κεύ­ε­ται η μαύ­ρη αγο­ρά, το δολά­ριο εκτινάσσεται.
Το Μάρ­τη του 1971 ο Αλιέ­ντε από το βήμα του Κογκρέ­σου κάνει άνοιγ­μα προς τους μικρούς και μεσαί­ους βιο­μή­χα­νους συγκα­τα­λέ­γο­ντάς τους στους «οικο­δό­μους της νέας οικονομίας»
Το 1972 υπάρ­χει έλλει­ψη σε σχε­δόν όλα τα είδη πρώ­της ανά­γκης, από τρό­φι­μα μέχρι οδο­ντό­κρε­μες και σπίρτα.
Μπρο­στά σε αυτή την κατά­στα­ση η κυβέρ­νη­ση επι­λέ­γει το «αδια­νό­η­το» δηλ τον εξευ­με­νι­σμό επι­χει­ρη­μα­τι­κών κύκλων και προ­σπα­θεί να καθη­συ­χά­σει το κεφά­λαιο επα­να­λαμ­βά­νο­ντας πως το πρό­γραμ­μα εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων αφο­ρά μόνο 150 από τις 35.000 βιο­μη­χα­νί­ες και βιο­τε­χνί­ες της χώρας.
Ανά­λο­γες κινή­σεις υπήρ­ξαν και σε στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο, εκκα­θά­ρι­ση από όλα τα προ­ο­δευ­τι­κά και επα­να­στα­τι­κά στοι­χεία κυρί­ως στα κατώ­τε­ρα στρώ­μα­τα των Ενό­πλων Δυνά­με­ων ‑η δολο­φο­νία του στρα­τη­γού Σνάι­ντερ ήταν μόνο η κορυ­φή του παγόβουνου. [5] Το (εκλο­γι­κό ‑1969) πρό­γραμ­μα της UP ανέ­φε­ρε: «Οι επα­να­στα­τι­κοί μετα­σχη­μα­τι­σμοί που απαι­τεί η χώρα μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν μόνο εάν ο χιλιά­νι­κος λαός πάρει στα χέρια του την εξου­σία και την ασκή­σει πραγ­μα­τι­κά και απο­τε­λε­σμα­τι­κά… Οι λαϊ­κές και επα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις δεν ενώ­θη­καν για να αγω­νι­στούν για μια απλή αντι­κα­τά­στα­ση ενός προ­έ­δρου από άλλον, ούτε για να αλλά­ξουν ένα κόμ­μα από άλλα στην κυβέρ­νη­ση, αλλά για να φέρουν σε πέρας τις βαθιές αλλα­γές που απαι­τεί η εθνι­κή κατά­στα­ση στη βάση του περά­σμα­τος της εξου­σί­ας από τις παλιές ομά­δες που επι­κυ­ριαρ­χούν στους εργα­ζό­με­νους, την αγρο­τιά και τα προ­ο­δευ­τι­κά τμή­μα­τα των μεσαί­ων στρω­μά­των της πόλης και του χωριού» («Programa de la Unidad Popular» βλ. εδώ). [6] Φυσι­κά η κυβέρ­νη­ση της UP τελι­κά έδρα­σε στο πλαί­σιο από το οποίο αντλού­σε τη νομι­μό­τη­τά της, γι’ αυτό όχι μόνο δε δια­μορ­φώ­νε­ται Λαϊ­κό Κρά­τος και «νέα θεσμι­κή τάξη πραγ­μά­των» που υπο­σχό­ταν το πρό­γραμ­μά της, αλλά σύν­θη­μα κεντρι­κό των κυβερ­νη­τι­κών κύκλων γίνε­ται η αυστη­ρή τήρη­ση της θεσμι­κής νομι­μό­τη­τας του αστι­κού κρά­τους, που η συντρι­βή του είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για τη λαϊ­κή εξουσία.

Στο μετα­ξύ η ταξι­κή πάλη οξύ­νε­ται με όλες τις μορ­φές, η πόλω­ση κλι­μα­κώ­νε­ται: ανε­βα­σμέ­νη κινη­τι­κό­τη­τα της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των και ‑από την άλλη από­πει­ρες αποσταθεροποίησης…
Οι κατσα­ρό­λες στους δόμους, λοκ-άουτ με πυρή­να τους ιδιο­κτή­τες των φορ­τη­γών, που επι­χει­ρεί να παρα­λύ­σει μετα­φο­ρές και συγκοι­νω­νί­ες, οργα­νω­μέ­νη ένο­πλη βία από παρα­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις όπως η «Πατρί­δα και Ελευ­θε­ρία» που δεν συνα­ντά οργα­νω­μέ­νη λαϊ­κή απά­ντη­ση και ενώ ‑πχ. δολο­φο­νεί­ται μέχρι και ο πλοί­αρ­χος Arturo Araya, υπα­σπι­στής του Αγιέ­ντε, αυτός όχι μόνο απορ­ρί­πτει κάθε πρό­τα­ση για εξο­πλι­σμό του λαού αλλά τοπο­θε­τεί τον Πινο­σέτ επι­κε­φα­λής των Ενό­πλων Δυνά­με­ων και επι­πλέ­ον του εμπι­στεύ­ε­ται τα όποια σχέ­δια υπήρ­χαν για την άμυ­να σε ενδε­χό­με­νο πραξικόπημα!

Στις 22-Αυγ-73 το Κοινοβούλιο καταγγέλλει με ψήφισμά του τον Αλιέντε για παραβιάσεις του Συντάγματος και επιδίωξη εγκαθίδρυσης ολοκληρωτικού καθεστώτος…

(κλεί­νο­ντας) — βλ και εδώ

Τα διδάγματα της Χιλής 🔻🔻
Η δύναμη βγαίνει από τις γροθιές

Η αιμα­τη­ρή ιστο­ρία της UP στη Χιλή έδει­ξε ότι απέ­να­ντι στον ταξι­κό αντί­πα­λο δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμία αυτα­πά­τη, κανέ­νας εφησυχασμός.
Να καθη­συ­χά­ζεις το λαό και να τον απο­τρέ­πεις από την οργά­νω­ση και τον αγώ­να για να κατα­κτή­σει την εξου­σία ισο­δυ­να­μεί με προ­α­ναγ­γελ­θεί­σα ήττα και απο­γο­ή­τευ­ση που ακο­λου­θεί ανα­πό­φευ­κτα την ήττα.

✔️   Ο καπιταλισμός έφτασε στα ιστορικά του όρια. Δεν είναι πλέον σε θέση να ικανοποιήσει καμία ανάγκη της κοινωνίας.

Σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης επι­τί­θε­ται για να πάρει πίσω ό,τι απέ­σπα­σαν οι εργα­ζό­με­νοι με σκλη­ρούς ταξι­κούς αγώ­νες και η επί­θε­ση αυτή είναι καθο­λι­κή και προ­α­πο­φα­σι­σμέ­νη -
Είναι στρα­τη­γι­κή του μεγά­λου κεφα­λαί­ου που υλο­ποιεί­ται από τους πολι­τι­κούς του εκπρο­σώ­πους και από αυτή τη στρα­τη­γι­κή δεν θα κάνει ούτε βήμα πίσω, θα ελι­χθεί, θα εξα­πα­τή­σει, ίσως καθυ­στε­ρή­σει, αλλά πίσω δεν θα κάνει.

Είναι αυτα­πά­τη να πιστεύ­ει κανείς ότι η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα ότι οι πει­να­σμέ­νοι λύκοι είναι δυνα­τόν να καθί­σουν ειρη­νι­κά σαν πρό­βα­τα πλάι στους λύκους και να δια­πραγ­μα­τευ­τούν, είναι αυτα­πά­τη να πιστέ­ψει κάποιος ότι με ορι­σμέ­νες νομι­κές παρεμ­βά­σεις και με μια ορι­σμέ­νη μεταρ­ρύθ­μι­ση των αστι­κών θεσμών μπο­ρεί ο καπι­τα­λι­σμός να γίνει ανθρώ­πι­νος, η επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα «υγι­ής», η καπι­τα­λι­στι­κή αγο­ρά «ρυθ­μι­σμέ­νη», ευχα­ρι­στη­μέ­νοι και οι καπι­τα­λι­στές και οι εργαζόμενοι.
Είναι αυτα­πά­τη να πιστέ­ψει κάποιος ότι με συνεν­νο­ή­σεις και με νομο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις θα λυθούν βασι­κά προ­βλή­μα­τα όπως η ανερ­γία, η μεί­ω­ση των μερο­κά­μα­των, η αντι­με­τώ­πι­ση της ακρί­βειας και τόσα άλλα που πλήτ­τουν ανε­λέ­η­τα το λαό.
Είναι ψέμα ότι μπο­ρεί να γίνει δίκαιη ανα­δια­νο­μή του πλού­του.

Είναι ψέμα ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει ανα­πτυ­ξια­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση προς όφε­λος των λαϊ­κών στρωμάτων.
Και είναι ψέμα­τα και αυτα­πά­τες για­τί στην εξου­σία θα εξα­κο­λου­θούν να βρί­σκο­νται οι ιδιο­κτή­τες των μέσων παρα­γω­γής.

Που όσο «καλοί» και συνεν­νο­ή­σι­μοι άνθρω­ποι και αν είναι, δεν μπο­ρούν παρά να υπα­κούν στους νόμους της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης που συμπυ­κνώ­νο­νται σε μία φρά­ση: Συνε­χής παρα­γω­γή και ανα­πα­ρα­γω­γή του κέρ­δους που προ­ϋ­πό­θε­ση έχουν την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη εκμε­τάλ­λευ­ση.
Και πάνω σε αυτή την τόσο απλή και συνά­μα τόσο δύσκο­λη να ανα­κα­λυ­φθεί αλή­θεια, έχουν θεμε­λιώ­σει το κρά­τος τους, τους θεσμούς τους, τους νόμους τους, με άλλα λόγια την εξου­σία τους.

💀  Τραγική επιβεβαίωση το τελευταίο διάστημα με την εξάπλωση της πανδημίας να αποκαλύπτει σε όλο της το μέγεθος την καπιταλιστική βαρβαρότητα, τόσο στις «μικρές», όσο και στις μεγάλες χώρες της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, με τη φτωχολογιά να πεθαίνει αβοήθητη και χρήμα με ουρά στους μεγάλους ομίλους ‑κυρίαρχους στη ζούγκλα της αγοράς.

Μόνο η ύπαρξη ενός κομμουνιστικού κόμματος με επαναστατικά χαρακτηριστικά και αυτοτελή δράση μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στο φρενάρισμα της αντιλαϊκής πολιτικής, στην καθυστέρηση ή και τη ματαίωση μέτρων που ματώνουν το λαό.

Έχο­ντας ξεκα­θα­ρι­σμέ­νο στό­χο: Όχι την ανα­τρο­πή μιας κυβέρ­νη­σης και την αντι­κα­τά­στα­σή της με μία άλλη, αλλά την ανα­τρο­πή της τάξης που βρί­σκε­ται στην εξου­σία.

Και η Χιλή, όπως και όλα τα παρα­δείγ­μα­τα της Ιστο­ρί­ας απο­κα­λύ­πτουν ότι χωρίς αυτό δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει φιλο­λαϊ­κή διέ­ξο­δος, παρά μόνο πρό­σκαι­ρες μικρές βελ­τιώ­σεις, που ανά πάσα στιγ­μή θα βρί­σκο­νται υπό την αμφι­σβή­τη­ση των καπιταλιστών.

Για­τί απλού­στα­τα ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και στο σοσια­λι­σμό δε μεσο­λα­βεί κάποιο ενδιά­με­σο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, άρα δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει και ενδιά­με­ση πολι­τι­κή εξου­σία μετα­ξύ της αστι­κής και της επα­να­στα­τι­κής εργα­τι­κής εξουσίας.

• Στην καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα ο σοσια­λι­σμός και η κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή απο­τε­λούν τη μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση.
• Η εργα­τι­κή τάξη είναι η μόνη κοι­νω­νι­κή δύνα­μη που μπο­ρεί να ηγη­θεί και πολι­τι­κά στον αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­σή της και να εκφρά­σει τα δικαιώ­μα­τα όλων των κατα­πιε­ζό­με­νων δυνάμεων.
• Αυτή είναι και η επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, ο οποί­ος θα στεί­λει στο μου­σείο των αρχαιο­τή­των τον καπι­τα­λι­σμό και όλο του το υπη­ρε­τι­κό προ­σω­πι­κό με όποιο προ­σω­πείο και αν εμφανίζεται.

---

Βασι­κές Πηγές
▪️ portal ΚΚ Χιλής – Partido Comunista de Chile
▪️ Ριζοσπάστης
▪️ ΚΟΜΕΠ 2013–2 & 2013–5 «Το ΚΚ Χιλής στην κυβέρ­νη­ση Λαϊ­κής Ενό­τη­τας. Διδάγ­μα­τα για το σήμερα»

---

ℹ️  Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από παλιό­τε­ρη ανάρ­τη­σή μας
για τα 45 χρό­νια από το φασι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα στη Χιλή

▪️ (ολό­κλη­ρο το 2ο μέρος της αρχι­κής δημο­σί­ευ­σης |> εδώ)

Για την αντιγραφή …

---

Αρχι­κή δημοσίευση
(για τα 45 χρό­νια από το φασι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα στη Χιλή)
Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!
Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog