Σπύρος Τζόκας: Μια συγκέντρωση, ένα βίντεο και τόσες συγκινήσεις

«Της φτώ­χειας την οργή κάνου­με αγώ­να για την ανα­τρο­πή!». Αυτό το κάλε­σμα — σύν­θη­μα αντή­χη­σε δυνα­τά στη συγκέ­ντρω­ση που διορ­γά­νω­σαν στο γήπε­δο του Σπόρ­τιγκ οι Κλα­δι­κές Οργα­νώ­σεις της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αττι­κής του ΚΚΕ τη Δευ­τέ­ρα στις 5 του Φλεβάρη.

Δημή­τρης Κου­τσού­μπας: Αγω­νι­στι­κή συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ – Να ισχυ­ρο­ποι­η­θεί το ρεύ­μα αμφι­σβή­τη­σης της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής VIDEO🎥ΦΩΤΟ

Η συγκέ­ντρω­ση άνοι­ξε με ένα βίντεο γύρω από πλει­στη­ρια­σμούς, δια­κο­πές ρεύ­μα­τος και την πάλη του κινή­μα­τος και των λαϊ­κών δυνά­με­ων για τα σπί­τια του λαού και για τα δίκια του, ενώ οι «πρω­τα­γω­νι­στές» του, οι άνθρω­ποι που μοι­ρά­στη­καν στο βίντεο την εμπει­ρία τους για την κρα­τι­κή βία που υπέ­στη­σαν και για τα σωμα­τεία και τους ανθρώ­πους του ΚΚΕ που βρέ­θη­καν στο πλευ­ρό τους και τους στή­ρι­ξαν, έδω­σαν και οι ίδιοι το «παρών» στη συγκέντρωση.

Βλέ­πο­ντας το βίντεο ανα­τρί­χια­σα, συγκι­νή­θη­κα, εμπνεύ­σθη­κα και, κυρί­ως, αισθάν­θη­κα υπε­ρή­φα­νος που κινού­μαι και εγώ στον πολι­τι­κό χώρο αυτό. Οι άνθρω­ποι αυτοί που έχα­ναν τα σπί­τια τους δεν αισθά­νο­νταν, ούτε ήταν μόνοι. Δεν ήταν απελ­πι­σμέ­νοι στη μονα­ξιά τους. Το έβλε­πες στο βλέμ­μα τους, το έλε­γαν, το υπο­νο­ού­σαν, το δια­δή­λω­ναν. Ήταν μπρο­στά και στις αγω­νι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις. Η ίδια η Ιωάν­να Κολο­βού περιέ­γρα­ψε τη βία που υπέ­στη, μαζί με τον γιο της, όταν στο σπί­τι τους εισέ­βα­λε ολό­κλη­ρη ομά­δα αστυ­νο­μι­κών και τους συνέ­λα­βε για «δια­τά­ρα­ξη οικια­κής ειρή­νης»! «Θα είμαι όρθια και δεν υπάρ­χει περί­πτω­ση να κάνω πίσω», δια­βε­βαί­ω­σε, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας πως θα συνε­χί­σει να δίνει το «παρών» στον αγώ­να για την προ­στα­σία της πρώ­της κατοι­κί­ας. Μαζί με τον γιο της ήταν στην πρώ­τη γραμ­μή της διαδήλωσης.

Αυτοί οι άνθρω­ποι ήταν δυνα­τοί, για­τί είχαν κάποιους δίπλα τους, να συμπο­ρεύ­ο­νται μαζί τους στις δύσκο­λες αυτές στιγ­μές της ζωής τους. Δίπλα τους είχαν γνή­σιους ανθρώ­πους που γνώ­ρι­σαν τη φτώ­χεια και την κατα­πί­ε­ση και έτσι μπο­ρούν να νιώ­σουν τον φτω­χό, τον ανή­μπο­ρο. Ναι, αυτοί οι άνθρω­ποι μπαί­νουν πάντα μπρο­στά, οι κομ­μου­νι­στές. Και δεν ζητούν τίπο­τα. Μόνο έχουν να δώσουν, ψυχή και σώμα. Ο καθέ­νας στο μετε­ρί­ζι του. Χωρίς ιδιο­τέ­λεια. Να κερ­δί­σουν τον πόλε­μο. Να δικαιω­θούν στα παι­διά τους. Να απο­δεί­ξουν ότι δεν που­λιού­νται όλα. Τους γνω­ρί­ζουν αυτούς τους ανθρώ­πους και τους καλούν στις δύσκο­λες στιγ­μές και αυτοί είναι πάντα εκεί. Έχουν έναν κόσμο, μια ζωή και αξί­ες να υπε­ρα­σπι­στούν. Και αυτό κάνουν.

Είναι πάντα εκεί για εκεί­νους που η φτώ­χεια έχει ανα­γκά­σει να ριχτούν από τα νιά­τα τους στην περι­πέ­τεια της επι­βί­ω­σης, αγνο­ώ­ντας την περι­πέ­τεια της ζωής. Φτώ­χεια, ανέ­χεια και ο μόχθος για την επι­βί­ω­ση. Άνθρω­ποι της γει­το­νιάς, της διπλα­νής πόρ­τας που ανα­κά­λυ­ψαν πόσο δυνα­τοί ήταν όταν δεν είχαν άλλη επι­λο­γή. Ήταν επι­λο­γή ζωής ή επι­βί­ω­σης. Και γι’ αυτό δεν είναι κακο­μοί­ρη­δες. Τους είδα­με και στο βίντεο πώς μιλού­σαν. Φαί­νο­νται όμορ­φοι άνθρω­ποι. Συνη­θι­σμέ­νοι άνθρω­ποι, αλλά τόσο σπά­νιοι, σαν να είχαν το χάρισμα.

Και οι κομ­μου­νι­στές είναι πάντα μαζί με τους ανθρώ­πους αυτούς. Στους τόπους εργα­σί­ας, στις γει­το­νιές, στα σπί­τια, στα σχο­λεία, στα Πανε­πι­στή­μια, είναι παντού. Για­τί γνω­ρί­ζουν καλά ότι το μόνο «αντί­πα­λο δέος» στην κυβέρ­νη­ση και στην άγρια πολι­τι­κή που κλι­μα­κώ­νε­ται και ο μόνος τρό­πος για να έχου­με νίκες και κατα­κτή­σεις, είναι οι εργα­τι­κοί — λαϊ­κοί αγώ­νες, που ξεδι­πλώ­νο­νται μέρα με τη μέρα. Και τώρα είναι η ώρα να δυνα­μώ­σουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο. Για­τί μόνο ο λαός σώζει τον λαό.

Του Σπύ­ρου Τζό­κα,
πανε­πι­στη­μια­κού — συγγραφέα