Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σταύρος Ξαρχάκος _Ρεμπέτικο:  επιστρέφει 40 χρόνια μετά σε δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής

Παρουσιάζονται σε νέα εκτέλεση 
🎶  οι μουσικές και τα τραγούδια 
που σφράγισαν την ταινία-σταθμό

Μετά από δύο σαρω­τι­κά sold out στο Ωδείο Ηρώ­δου Αττι­κού, , επι­στρέ­φει για δύο συναυ­λί­ες στο Μέγα­ρο Μου­σι­κής Αθη­νών Τετάρ­τη 17 και Πέμ­πτη 18 Γενά­ρη. Για δύο βρα­διές η σκη­νή της αίθου­σας Τριά­ντη μετα­τρέ­πε­ται σε ρεμπέ­τι­κο πάλ­κο, για να φιλο­ξε­νή­σει αυτήν την ιστο­ρι­κή συναυ­λία, που καθή­λω­σε και συγκί­νη­σε 9.000 θεα­τές στο Ηρώδειο.

Ο Σταύ­ρος Ξαρ­χά­κος μαζί με είκο­σι μου­σι­κούς, τρα­γου­δι­στές και ψάλ­τες μας μετα­φέ­ρει τη συγκί­νη­ση, τον διο­νυ­σια­σμό, το φως, αλλά και τα γοη­τευ­τι­κά σκο­τά­δια των ορχη­στρι­κών έργων και των τρα­γου­διών που έγρα­ψε για την εμβλη­μα­τι­κή ται­νία Ρεμπέ­τι­κο που φέτος κλεί­νει σαρά­ντα χρό­νια ζωής. Όπως τότε έτσι και σήμε­ρα, ο μεγά­λος έλλη­νας συν­θέ­της επι­λέ­γει φωνές με βίω­μα και ιδιαί­τε­ρο χρώ­μα, δίνο­ντας τον πρώ­το λόγο στην ορχή­στρα του. Όλοι μαζί συν­θέ­τουν μια ρεμπέ­τι­κη κομπα­νία, μετα­τρέ­πο­ντας τη σκη­νή του Μεγά­ρου σε ένα σύγ­χρο­νο ρεμπέ­τι­κο πάλ­κο, και μας απο­κα­λύ­πτουν πώς ένα έργο δια­χρο­νι­κό συνε­χί­ζει να εξε­λίσ­σε­ται, να πρω­το­πο­ρεί και να εκφρά­ζει τα μύχια της ανθρώ­πι­νης ψυχής.

Σαρά­ντα χρό­νια πριν, παρά τις επι­θυ­μί­ες εται­ρειών, επέ­λε­ξε να βρει φωνές που να ται­ριά­ζουν σ´ αυτό που ονει­ρεύ­τη­κε, φωνές με βίω­μα και ιδιαί­τε­ρο χρώ­μα. Έτσι και τώρα επι­λέ­γει την ομα­δι­κό­τη­τα στην παρου­σί­α­ση αυτού του έργου, χωρίς κραυ­γα­λέα ονό­μα­τα και δίνει τον πρώ­το λόγο στην ορχή­στρα του.

Κώστας Φέρ­ρης: Το «Ρεμπέ­τι­κο», ο Σταύ­ρος κι εγώ

Όλοι μαζί παί­ζουν, τρα­γου­δούν, συν­θέ­τουν μια σύγ­χρο­νη ρεμπέ­τι­κη κομπα­νία, δημιουρ­γώ­ντας τη συν­θή­κη του ρεμπέ­τι­κου πάλ­κου του σήμε­ρα, με τη σύγ­χρο­νη μου­σι­κή ματιά του Σταύ­ρου Ξαρ­χά­κου πάνω στο ιστο­ρι­κό πλέ­ον αυτό έργο του.

Ήταν το 1983, όταν o Κώστας Φέρ­ρης σκη­νο­θέ­τη­σε και παρου­σί­α­σε, σε σενά­ριο του ίδιου και της Σωτη­ρί­ας Λεο­νάρ­δου, την ται­νία «Ρεμπέ­τι­κο», μια ται­νία ορό­ση­μο, η οποία με αφορ­μή την πορεία μιας τρα­γου­δί­στριας του ρεμπέ­τι­κου (υπο­νο­εί­ται η Μαρί­κα Νίνου) κατέ­γρα­ψε την Ελλά­δα του μεσο­πο­λέ­μου, τα ρεμπέ­τι­κα, τη ζωή των καλ­λι­τε­χνών, τη ζωή στα προσφυγικά.

Για τις ανά­γκες της ται­νί­ας ο Σταύ­ρος Ξαρ­χά­κος δημιούρ­γη­σε νέα τρα­γού­δια φτιαγ­μέ­να με παλιά συντα­γή, που έδι­ναν την αίσθη­ση ότι πρό­κει­ται για παλιά ρεμπέτικα.

Ο δίσκος “Ρεμπέ­τι­κο” από τότε γνώ­ρι­σε πολ­λές επα­να­κυ­κλο­φο­ρί­ες και τερά­στια απο­δο­χή, πού­λη­σε περισ­σό­τε­ρα από 250.000 αντί­τυ­πα και έδω­σε νέα ώθη­ση στο ρεμπέ­τι­κο τραγούδι.

Τα τρα­γού­δια «Καί­γο­μαι», «Μάνα Μου Ελλάς», «Το Δίχτυ», «Το Πρα­κτο­ρείο», «Στου Θώμα», «Στης Πίκρας Τα Ξερό­νη­σα», «Μπουρ­νο­βο­λιά», «Στην Αμφιά­λη», γνώ­ρι­σαν ευρύ­τα­τη απο­δο­χή, κηρύ­χτη­καν δια­χρο­νι­κά και έγρα­ψαν τη δική τους αυτό­νο­μη ιστο­ρία. Από τότε μέχρι σήμε­ρα, άλλω­στε, τα έχου­με ακού­σει σε άπει­ρες δια­σκευ­ές και εκδο­χές από καλ­λι­τέ­χνες όλων των ειδών, Έλλη­νες και όχι μόνο.

Όπως γρά­φει και ο Γιώρ­γος Νοτα­ράς στο βιβλίο του «Το ελλη­νι­κό τρα­γού­δι των τελευ­ταί­ων 30 χρό­νων»: «Το ταλέ­ντο του Ξαρ­χά­κου πέτυ­χε κάτι μονα­δι­κό: να γεν­νή­σει ρεμπέ­τι­κα, με βάση όλα τα κλι­σέ και όλους τους δρό­μους του είδους. Πήρε στα χέρια του τους ειδι­κούς κώδι­κες και τα κλει­διά και τα χρη­σι­μο­ποί­η­σε με τη μεγα­λύ­τε­ρη δυνα­τή προ­σή­λω­ση και αυστη­ρό­τη­τα. Η ποί­η­ση του Γκά­τσου έπαι­ξε κατα­λυ­τι­κό ρόλο…»

Ταυ­τό­τη­τα Συναυ­λί­ας \ αλφαβητικά:

  • Ανδρε­ά­δης Θανά­σης: ψάλτης
  • Βασί­λας Γρη­γό­ρης: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Βερά­νης Καλο­γιάν­νης: βιολί
  • Βερ­γό­που­λος Φώτης: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Δρο­γκά­ρης Βασί­λης: ακορντεόν
  • Ζάκ­κας Ηρα­κλής: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Καρού­νης Ζαχα­ρί­ας: τραγούδι
  • Καψο­κα­βά­δης Αλέ­ξαν­δρος: τζου­ράς, τραγούδι
  • Κολο­βός Κων­στα­ντί­νος: ψάλτης
  • Κου­με­ντά­κης Λάζα­ρος: ψάλτης
  • Λίβα­νος Δημή­τρης: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Μέρ­μη­γκας Θοδω­ρής: κιθά­ρα, τραγούδι
  • Νεο­φυ­τί­δης Νεο­κλής: πιάνο
  • Νικό­που­λος Γιώρ­γος: κιθά­ρα, τραγούδι
  • Σταύ­ρος Ξαρ­χά­κος: ενορ­χή­στρω­ση – διεύ­θυν­ση ορχήστρας
  • Παπ­πάς Γιώρ­γος: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Πάπ­πος Μανώ­λης: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Πασχα­λί­δης Βαγ­γέ­λης: σαντούρι
  • Ρέπ­πας Δημή­τρης: μπου­ζού­κι, τραγούδι
  • Σαΐα Ηρώ: τραγούδι
  • Τζί­κας Αντώ­νης: κόντρα μπάσο
  • Τρα­σά­νης Χάρης: ψάλτης

Τιμές εισι­τη­ρί­ων “αλμυ­ρές” 80_70_60_45_30 (και 15€ για φοι­τη­τές, νέους έως 25, άνερ­γους, ΑμεΑ, 65+ και πολύ­τε­κνους) στο 210 72 82 333 & megaron.gr

Το Ρεμπέ­τι­κο απο­τε­λεί βιο­γρα­φι­κή ται­νία του 1983 σε σκη­νο­θε­σία Κώστα Φέρ­ρη και σε σενά­ριο του ιδί­ου και της Σωτη­ρί­ας Λεο­νάρ­δου. Την παρα­γω­γή την ανέ­λα­βε το Ελλη­νι­κό Κέντρο Κινη­μα­το­γρά­φου και η ΕΡΤ _βασίζεται στη ζωή της Μαρί­κας Νίνου.

Σμύρ­νη, 1919: Η Αντριάν­να, γυναί­κα του ρεμπέ­τη τρα­γου­δι­στή Πανα­γή, θα φέρει στον κόσμο την μικρή Μαρί­κα στο πίσω δωμά­τιο ενός καφε­νεί­ου. Με την κατα­στρο­φή του 1922, μετα­κο­μί­ζει στην Αθή­να με τους γονείς της. Η σχέ­ση τους δεν είναι καλή και σε έναν από τους καβγά­δες τους ο Πανα­γής θα σκο­τώ­σει κατά λάθος την Αντριάν­να. Μετά από χρό­νια, η Μαρί­κα θα το σκά­σει με τον περι­πλα­νώ­με­νο μάγο Χουάν και θα κάνει μαζί του ένα παι­δί. Μετά την γέν­νη­ση του παι­διού, ο ταχυ­δα­χτυ­λουρ­γός Χουάν, βλέ­πο­ντας ότι η δου­λειά του δεν έχει πέρα­ση, απο­φα­σί­ζει να φύγει από την Ελλά­δα για την Αμερική.
Η Μαρί­κα θα γυρί­σει στην παλιά της γει­το­νιά, όπου θα αρχί­σει να τρα­γου­δά­ει στο γνω­στό ρεμπε­τά­δι­κο του Θωμά, μαζί με τον παι­δι­κό της φίλο και βιο­λι­τζή Γιωρ­γά­κη, και το αστέ­ρι του μπου­ζου­κιού Μπά­μπη. Τα χρό­νια είναι δύσκο­λα, από τον μεσο­πό­λε­μο στην κατο­χή, μέχρι την απε­λευ­θέ­ρω­ση και τον εμφύ­λιο, αλλά η μαθη­μέ­νη στα δύσκο­λα και πει­σμα­τά­ρα Μαρί­κα θα κατα­φέ­ρει να γίνει η μεγα­λύ­τε­ρη ντί­βα του ρεμπέ­τι­κου τρα­γου­διού, με επι­στέ­γα­σμα της καριέ­ρας της το ταξί­δι στο Σικά­γο. Η ιστο­ρία τελειώ­νει με την επι­στρο­φή της στην Αθή­να και τον τρα­γι­κό και μονα­χι­κό θάνα­τό της το 1955.

      • Σωτη­ρία Λεο­νάρ­δου — Μαρίκα
      • Νίκος Καλο­γε­ρό­που­λος — Μπάμπης
      • Μιχά­λης Μανιά­της — Γιωργάκης
      • Θέμις Μπα­ζά­κα — Αντριάννα
      • Νίκος Δημη­τρά­τος — Παναγής
      • Κων­στα­ντί­νος Τζού­μας — Χουάν
      • Βίκυ Βανί­τα — Ρόζα
      • Σπύ­ρος Μαβί­δης — Φώντας

Ο Κώστας Φέρ­ρης έχει πει για την ταινία:

Το Ρεμπέ­τι­κο είναι μια έντε­χνη από­δο­ση της λαϊ­κής ελλη­νι­κό­τη­τας. Από το 1958 το σχε­δί­α­ζα, που μου πρό­τει­νε ο Καζά­κος ως ιδέα το φινά­λε με την κηδεία της Νίνου. Ήθε­λα να κάνω μια ται­νία με την περιο­δεία του Τσι­τσά­νη με τη Νίνου, τη σχέ­ση τους στο φόντο και σε πρώ­το πλά­νο την Ιστο­ρία. Στην πορεία μεσο­λά­βη­σε ο Θία­σος του Αγγε­λό­που­λου, που είχε παρεμ­φε­ρές θέμα, μπρο­στά το ιστο­ρι­κό κομ­μά­τι και στο φόντο το στό­ρι, έτσι δια­πί­στω­σα ότι ήταν λάθος. Όταν ήρθε η ώρα να κάνω το Ρεμπέ­τι­κο, απο­φά­σι­σα να κάνω το ανά­πο­δο, αφε­νός να φέρω σε πρώ­το πλά­νο την ιστο­ρία μιας Μαρί­κας και της οικο­γέ­νειάς της και την Ιστο­ρία στο φόντο και αφε­τέ­ρου να μετα­το­πι­στώ χρο­νι­κά, δηλα­δή από την περί­ο­δο από το ’36 έως το ’53, που υπο­λό­γι­ζα και κάλυ­ψε τελι­κά ο Αγγε­λό­που­λος, να πάω πίσω στη Σμύρ­νη του ’17. Επί­σης, απο­φά­σι­σα να ακυ­ρώ­σω τα πραγ­μα­τι­κά ονό­μα­τα και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω συμ­βο­λι­κά, δηλα­δή μυθι­κά πρόσωπα.

Το Ρεμπέ­τι­κο έκο­ψε τότε ~100.000 εισι­τή­ρια και κατα­τά­χθη­κε στην 9η  θέση ανά­με­σα σε 33 ται­νί­ες της σεζόν ενώ αργό­τε­ρα πάνω της βασί­στη­κε η ομό­τι­τλη τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά της ΕΡΤ.

Βρα­βεία / Διακρίσεις

  • 4 βρα­βεία στο Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου Θεσ­σα­λο­νί­κης (καλύ­τε­ρης ται­νί­ας, α’ γυναι­κεί­ου ρόλου, β’ γυναι­κεί­ου ρόλου και ειδι­κό βρα­βείο μουσικής).
  • 5 Κρα­τι­κά Βρα­βεία Ποιό­τη­τας (καλύ­τε­ρης ται­νί­ας, σκη­νο­θε­σί­ας, ερμη­νεί­ας, μακι­γιάζ και τεχνι­κής επίδοσης).
  • 7 Κορ­φιά­τι­κα βραβεία.
  • Αργυ­ρή Άρκτος στο 34ο Κινη­μα­το­γρα­φι­κό Φεστι­βάλ Βερο­λί­νου (1984).
  • Ειδι­κό βρα­βείο επι­τρο­πής στο Φεστι­βάλ Valencia.
  • Μεγά­λο βρα­βείο στο Φεστι­βάλ Αλεξανδρείας.
  • Ψηφί­στη­κε το 2000 ως η δημο­φι­λέ­στε­ρη ελλη­νι­κή ται­νία στο Internet Movie Database.

 

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο