Στην Κύπρο δεν χωρά ούτε χιλιοστό φασισμού — του Νίκου Μόττα

Τα προ­χθε­σι­νά γεγο­νό­τα στη Λεμε­σό, με το βάρ­βα­ρο ρατσι­στι­κό πογκρόμ φασι­στοει­δών κατά μετα­να­στών, συνι­στούν αναμ­φί­βο­λα μαύ­ρη κηλί­δα στην ιστο­ρία της Κύπρου.

Μιας Κύπρου που στο διά­βα του περα­σμέ­νου αιώ­να έχει τραυ­μα­τι­στεί ανε­ξί­τη­λα από τον φασισμό.

Της Μεγα­λό­νη­σου που έζη­σε τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και το ρατσι­σμό των Βρε­τα­νών αποι­κιο­κρα­τών. Που βίω­σε την τρο­μο­κρα­τία φασι­στι­κών παρα­στρα­τιω­τι­κών οργα­νώ­σε­ων όπως η ΕΟΚΑ’ Β του Γρί­βα και η TMT του Ντενκτάς.

Πως μπο­ρεί να χωρά, έστω και χιλιο­στό φασι­σμού και ρασι­σμού, σε μια πατρί­δα διχο­το­μη­μέ­νη, προ­δο­μέ­νη από τη Χού­ντα των Αθη­νών και τους ντό­πιους συνερ­γά­τες της;

Ο κυπρια­κός λαός, ελλη­νο­κύ­πριοι και τουρ­κο­κύ­πριοι, βίω­σαν «στο πετσί τους» την προ­σφυ­γιά το 1974, όταν το «Χρυ­σο­πρά­σι­νο φύλ­λο» κόπη­κε στα δυό από την εισβο­λή του Αττίλα.

Τα ακρο­δε­ξιά απο­βρά­σμα­τα – διό­τι περί απο­βρα­σμά­των πρό­κει­ται – που επι­τέ­θη­καν σε ανυ­πε­ρά­σπι­στους μετα­νά­στες την Παρα­σκευή στη Λεμε­σό, «ξεχνούν» ότι οι γονείς και οι παπ­πού­δες τους ήταν κι’ αυτοί πρό­σφυ­γες και μετανάστες.

Αλή­θεια, τι δια­φο­ρά έχουν, ιδε­ο­λο­γι­κά και πρα­κτι­κά, αυτοί που κυνη­γά­νε και ξυλο­κο­πούν μερο­κα­μα­τιά­ρη­δες απ’ την Συρία, με τους φονιά­δες των Ισά­ακ και Σολω­μού; Γκρί­ζος λύκος, μαύ­ρος λύκος, αμφό­τε­ροι κάποια στιγ­μή θα σε κατασπαράξουν.

Ο φασι­σμός και ο ρατσι­σμός δεν χωρά­νε που­θε­νά. Σε κανέ­να μήκος και πλά­τος του κόσμου. Ειδι­κά στην Κύπρο, εκεί που ο Πεντα­δά­χτυ­λος συνε­χί­ζει μέχρι σήμε­ρα να θυμί­ζει την κτη­νω­δία της εισβο­λής και κατο­χής, δεν χωρά ούτε χιλιο­στό φασισμού.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα